The Martyr, The Stupid and The Flirt (01-05)

By: Dalisay

Blog: theimmaculatedalisay.blogspot.com

E-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com

[01]

Naglalakad siya sa loob ng campus ng may pagmamadali. Kung bakit kasi hindi gumana ang isi-net niyang alarm clock. Tinanghali tuloy siya ng gising. Five minutes na siyang late sa first class niya. Masungit pa naman ang adviser nilang Instructor na si Ms. Villanoy. Palibhasa matandang dalaga. Napa-ismid siya ng maisip ang malalaki nitong mata na itinatago ng malaki rin nitong salamin.

Lakad-takbo ang ginagawa niya. Kung bakit din naman kasi ang layo ng Education Department mula sa gate. Hindi na nga siya gaanong fresh ng umalis ng bahay dala ng pagmamadali. Siya nga pala si Amoranto Labrador or "Monty" sa mga kaibigan at kakilala niya. A second year Education student.

May taas na 5'11", 19 years old at medium built ang pangangatawan. Ang mukha ay wala sa ordinaryong Pinoy dahil ang kanyang ina ay may lahing Chinese. Habang ang tatay niya, bagama't mabaho ang apelyido ay isang mestizo na tubong Zamboanga. Nagkakilala ang mga ito ng minsang magdeliver ng mga silver goods ang kanyang ama sa Ongpin at presto, wala pang dalawang buwan nabuo na siya sa tiyan ni Jean. Ang kanyang ina.

Parehas sila ng kanyang ina na hate na hate ang apelyido ng kanyang ama. Paano ba naman. "Ang" ang maiden name ng mama niya. So ang siste, ito ang tunog ng pangalan niya kapag binuo. "Amoranto Ang Labrador". Ang sagwa di ba?

Anyways, balik tayo sa lakad-takbo niyang ginagawa. Nasa open field na siya ng San Bartolome University at nagmamadali papuntang College of Education. Kapag kasi sa pathway pa siya naglakad eh malamang na ma-late siyang lalo. Mabuti na doon, aabutin lang ng saktong 10 minutes ang late niya. Dasal niya lang na huwag siyang igisa masyado ng terror na instructor.

Sa sobrang pagmamadali niya sa paglalakad. Hindi na niya napansin ang nagtatakbuhang mga nilalang na patungo sa kanya. Paano, engrossed na engrossed siya sa pag-iisip ng kung anong excuse ang pwede niyang gamitin para makalusot kahit paano. May quiz pa naman sila sa Nat. Sci nila.

BLAG! Halos panawan siya ng ulirat ng tumilapon siya sa damuhan. Literal na tumilapon siya dahil nabangga siya ng kung sino na halos pader yata sa tigas. Umiikot pa ang paningin niya at nakikita pa niya ang mga estrella na nakapalibot sa ulo niya ng may magsalita sa harap niya.

"Sorry. Ayos ka lang ba?" tanong ng tinig sa kanya.

Gustong rumipeke ng bibig niya sa pagkakataong iyon? Pero nahihilo talaga siya. Sino ba ang magiging okay kung bigla na lang may babangga sa iyo na kung ano at titilapon ka ng mga isang kilometro, joke, mga limang metro lang naman ang layo. Pero kahit na. That was beyond the point! Nabundol siya kung kailan nagmamadali siya. With that in mind ay nahimasmasan siya at tumayo para harapin ang talipandas na nakabangga sa kanya.

"Ayos?" aniya na nagpapagpag ng damit. Napangiwi siya ng makitang kulay lumot na ang kulay krema niyang polo-barong. Buti at dark-brown ang pants niya. Pero still, he was a total mess. Ang gamit din niya ay naka-kalat sa field.

"Mukha ba akong ayos? Sa tingin mo? Banggain kita ng malakas na malakas tapos tanungin kita ng "Ayos ka lang ba?" sa tingin mo matutuwa ka..." naputol ang pagtatalak niya ng makilala kung sino ang kaharap. Bumilis ang pintig ng puso niya.

"I'm sorry Monty." apologetic ang boses nito at nakangiti ng alanganin sa kanya.

Kinalma at hinamig niya ang sarili. Hindi siya makapaniwala na ang kaharap niya ay ang campus heartthrob at ang Captain ng football team ng SBU. Si Orly or Orlando Diamond ayon sa registrar ng minsang ipatanong niya iyon dala ng kalandian. 3rd year ito sa kursong Architecture. Transferee ito sa school nila noong ikalawang sem ng first year nito.

Oh he was out. Hindi niya kailanman itinago ang sekswalidad. Mula ng matutunan niyang isa siyang bading ay hindi niya na itinago iyon. Although hindi siya pa-girl, hindi rin naman siya nagpapanggap at hindi siya straight acting. "I am what I am" ang motto niya. Kiber naman niya sa nagtataas ng kilay sa kanya? Mapapagod din ang mga iyon at ibababa rin nila yun.

Balik tayo sa pagkakabangga sa kanya ni Orly. Suddenly, bigla siyang naging uneasy. Suddenly, he felt like batting his eyelashes demurely in front of him. Suddenly, he felt like he's getting wet all over. Suddenly, naramdaman niyang hindi na iyon ilusyon. Nababasa na talaga siya. Umuulan na pala. Walanghiya, nagpapa-cute pa siya eh.

"Monty, halika doon. Sumilong muna tayo. Team, break muna tayo." Ang mga salita nitong iyon ang nagpabalik sa huwisyo niya at tinapunan ng tingin ang team-mates nito. Nawindang ang buong sistema niya ng makitang nakatingin ang lahat ng ito sa kanila at may nanunuksong ekspresyon sa mukha, bago nagpulasan para sumilong sa may stage na pinakamalapit na masisilungan.

"Ah eh, s-sige Orly. Nababasa na tayo." pa-sweet niyang sagot dito.

Tumambling ang kaluluwa niya ng hawakan nito ang kamay niya at hinila siya patakbo sa stage. "Let's go." nakangiti nitong sabi sa kanya.

Natuturete siya and feeling Queen of the World sa pagkakahawak nila ng kamay na iyon. Haba ng hair ko. Malanding sabi niya sa isip. Si Papa Orly ang may hawak ng kamay niya at itinatakas siya sa kastilyo palayo sa dambuhalang dragon. He can't help but suppress a smile.

Nang makarating sila sa stage ay nagpalakpakan ang mga ka-team nito. "Mabuhay ang bagong kasal!" sigaw pa ng mga tinamaan ng magaling. Siyempre, pa-demure siyang bigla at bumitaw sa kamay nito. Kahit naman ganoon may kahihiyan naman siya kahit konti. Konti lang. Promise. Kasi nang mga oras na iyon feeling niya talaga ikinasal sila ni Orly at well-wishers nila ang mga ungas nitong team-mates.

"Mga baliw talaga kayo." natatawang saway ni Orly sa mga ito. Nagtawanan lang ulit ang mga ito pero huminto na sa panunukso.

"Okay ka na ba? I mean, hindi ka na ba nahihilo? Shit! Dapat sa clinic kita dinala. Paano kung may nabali sa'yo? Paano kung may concussions ka?" sunod-sunod na tanong nito bakas sa mukha ang pag-aalala.

Astounded by Orly's reaction, hindi niya halos makuhang magsalita. Nabawi naman niya ang boses ng magsigawan ulit ang mga ungas na kasama nito ng makita at marinig ang sinabi nito sa kanya.

"H-hindi Orly. O-okay lang ako." alanganin niyang tugon.

"Sure ka?" kunot-noong tanong nito.

"Oo. Wala akong broken bones, concussions or anything. Damuhan kaya iyon. Nahilo lang talaga ako kanina ng kaunti." mabilis niyang paliwanag saka ngumiti ng matipid.

Pa-demure ka 'te! sabi ng isang bahagi ng pagkatao niya, este! isip niya.

Hayaan mo na. Minsan lang naman. sabad naman ng isa pang bahagi.

"Okay. Here! Take this, punasan mo na lang iyong katawan mo. Saka hubarin mo na yang uniform mo. Shit! Its a mess! Sorry talaga." Apologetic na naman ang kumag.

He felt elated sa kabila ng nangyari. Pero siyempre, dalagang pilipina siya. Kukurutin siya sa singit ng Lola Maria Kearse este, Maria Clara niya kapag hindi siya umarteng matimtimang birhen.

"Its okay Orly. Hindi mo kasalanan ang nangyari. It was actually my fault kasi hindi ko dapat tinawid yung field. Nakalimutan kong may practice kayo every morning ng team mo." pagre-reason out niya rito para mawala na ang guilt feelings nito. He really looked guiltya nd sorry that he bumped to him.

"Okay. Granting that it was your fault. But its me who bumped into you kaya ganyan ngayon ang hitsura mo. Let me buy you a new uniform please. Hindi ako matatahimik eh. Please? I insist." nagsusumamo pa nitong sabi sa kanya pagkatapos sang-ayunan ang sinabi niya.

Hindi eksaheradong sabihing gwapo talaga ang lalaking ito. Mas matangkad ito sa kanya. Sa taas niyang iyon ay nakatingala pa siya rito sa pakikipag-usap. Kaya nga type niya ito. He hate talking with nis head down. Pwera na lang kung may ibang rason ang pagyuko niya.

Orly's eyes were pleading. Nagtanong tuloy siya sa isip, nagpapa-cute ba ito? Assuming ka te. sabi ng atribidang bahagi ng isip niya. "If you insist. Sino ba ako para mag-reklamo? Saka isa pa." ayon niya rito saka itinaas ang hinubad kaninang uniform. "Hindi rin ako pwedeng lumarga rito ng amoy-lumot at mukhang taong-grasa."

He left out a sigh of relief ahil sa pagpayag niya. Nagpaalam itong saglit at may kinausap para sa uniform niyang ipinabili nito. May bilihan ng uniform sa campus nila. Inayos niya ang sarili at tinaggal ang mga damong dumikit sa braso, sa nadumihang uniform at sa slacks.

Pinunasan niya iyon ng bimpong binigay ni Orly. Mabango iyon ng inamoy niya. Amoy pabango nito. Hindi siya partikular sa pabangong panglalaki pero gusto niya ang amoy na iyon. He smelled of woods and forest. Kinilig siya sa ideyang inaasikaso siya ng crush niya.

But what will happen after this? Tanong niya sa isip. Magkaibigan na ba sila? Bagama't magka-iskwela sila ay nagbabatian lang sila. A nodding acquaintance to be exact. Kung hindi lang sila parehong campus figure, ito bilang Captain ng Football Team, siya bilang member ng Theater Group at consistent Dean Lister. Aside from that, hindi sila close. Kaya nga nagtaka siya na feeling chummy sila nito eh.

He concluded na maaring ganoon talaga ito kapag may kasalanan ito or guilty sa isang bagay. Ginagawa ang lahat para ma-appease ang naargabyado. Siguro nga ganoon iyon. Tumingin siya sa wrist watch niya. 7:45 na!

"Oh my god! I'm so so late! Hindi na ako makakapasok nito." nag-aalala niyang sabi.

"Orly, I have to go." tawag niya rito.

"W-wait. Wala pa yung uniform mo. Saan ka pupunta?" nagtatakang awat nito sa kanya. He caught him by his arm.

Naramdaman niya ang tila kuryenteng dumaloy sa kanyang katawan. Nanginig siyang bahagya. He only hope he didn't felt his shiver kung hindi nakakahiyang tiyak.

"Ah eh, late na ako ng husto kay Miss Villanoy." sabi niya. Unable to free his arm unnoticed. His grip was firm.

"Late ka na rin naman. Dumito ka na at hintayin mo na ang uniform. Pinatakbo ko na si Jose." pangungumbinsi nito sa kanya.

Siyempre, minsan lang naman itong mangyari na makasama niya si Orly ay pumayag na siya. Tutal, late na rin naman talaga siya at 15 minutes na lang tapos na ang first class nila. Buti na lang at Martes na iyon. Sayang nga lang yung quiz.

"Sige na nga." napipilitan niya kunwaring pagpayag then he pouted.

"That's my girl." malapad ang ngiti nitong sabi saka pisil sa pisngi niya.

Girl?! Hala! Ano yun? Ang lambot mo teh! sigaw na naman ng isip niyang kamag-anak yata ni Rubi.

"Ouch!" sabi niya kunwari. "What was that for Orly?" tanong niya rito in a fake irritation and pouted again.

"Wala lang. Ang cute mo kasi kapag naka-nguso kang ganyan." sabi nito sa kanya.

"Weh, di nga." natatawa at kinikilig niyang sabi. Hindi niya malaman kung nakikipag-flirt ito sa kanya or sadyang malambing lang ito sa mga kaibigan.

"Oo sabi. Kaya huwag kang magpa-pout ng ganoon at baka mahalikan kitang bigla." he said without taking his eyes off him. Orly was smiling mischievously that easily caught him off-guard.

Muntik na siyang mapanganga sa sinabi nito. Dyaskeng lalaking ito. Nagpi-flirt nga yata. Well, magandang pangitain yan. Sinakyan niya ang biro nito.

"Talaga lang ha. I'm pouting kasi its good for my health po!" he then pouted again that made Orly laugh.

"Ha, gusto mong maka-isa ha." tukso nito sa kanya.

"Hindi ah. Pag-gising ko sa umaga naka-pout na talaga yang lips ko. Ewan ko ba kung bakit." He said pouting.

Orly burst again with laughter. Nakakatuwa itong pagmasdan. tumaas ang football uniform nito kaya nakita niya ang kanina pa inaasam ng mata niyang makita. Naka-tights kasi ito na talaga namang hapit dito. Medyo mahaba ang hindi nakatuck-in na pang-itaas kaya hindi niya makita ang "the bulge" na kanina pa niya ini-spot-an.

Finally, he got a clear glimpse of it. Confirmed! Mukhang kamag-anak ni Totoy Mola si Papa Orly. Pasimple alng naman ang naging tingin niya sa bahaging iyon. Nakitawa na siya rito at sa gulat niya ay inakbayan siya nito.

"You're really funny Monty. I'm glad na kaibigan na kita ngayon." sabi nito sa kanya while looking at him intently and smiling.

He felt goosebumps gawa ng pagkaka-akbay nito. Alanganin siyang ngumiti at tumingin dito.

"Sure ka? Friends na tayo?" sabi niya rito. Di ba pwedeng more than that? muntik na niyang maidugtong.

"Oo naman. Kaya kapag may nang-bully sa iyo rito, lagot sa akin." mayabang na sabi nito.

"Wow, feeling ko naman damsel-in-distress ako. I can manage Orly. But thanks for the friendship. Salamat at may kaibigan akong gwapo. Captain ball pa." malandi niyang tugon. His hope about his flirting with him awhile ago vanished immediately on thin air.

Orly was just being nice and friendly. Nothing more, nothing less. Madali lang siyang nakabuo ng ilusyon dahil sweet ito sa kanya. Hay! Buhay parang life. Dumating ang ipinabili nitong uniform niya. Tinanggal niya ang tag at nakitang 600 pesos iyon. He insited on paying the half of it but Orly told him that he'd be mad kung ipipilit niyang humati sa bayad.

Flattered siya na gumastos ito ng ganoon sa simula pa lang ng friendship nila. Iingatan niyang tiyak ang uniform na iyon. Tumila na ang ulan. And the bell rang. Kailangan na niyang makapunta sa department nila. Magpa-paalam na siya kay Orly ng sabihin nitong hintayin na niya ito at magbibihis lang ito saglit.

"Bakit?" tanong niya.

"Tutulungan kitang magpaliwanag kay Miss Villanoy." sabi nito.

"Okay. Pero bilisan mo. Huwag ka ng masyadong magpa-gwapo." sabi niya rito.

"Hindi na kailangan no. Given na yun." mayabang na sabi nito sabay takbo sa locker room ng mga ito na malapit lang sa stage.

After ten minutes ay lumabas na ito looking fresh all over. Ang sarap papakin nito in his school uniform. Napapatingin ang lahat dito. Mapababae, lalaki, bading, paminta, tomboy, kulisap, langgam, ibon, rattlesnake, monster at marami pang iba. LOLZ, he exuded such aura na talaga namang napaka-aliwalas at nakakahalinang tingnan.

Ang nakakaloka pa, sa kanya lang ito nakatingin at nakangiti. Feeling tuloy niya ay siya si Cinderella na sinusundo ni Prince Charming. Ikaw na nga! Sigaw na naman ni Rubi, este, ng isip niyang kontrabida.

"Let's go?" tanong nito paglapit sa kanya.

He snapped a finger to his face. Namula ang mukha niya ng makita ang nanunukso nitong tingin at ngiti sa kanya. Bumulong ito.

"Huwag kang masyadong halata na crush mo ko." sabi nito sa kanya.

Umakyat yata ang sa ulo niya ang dugo niya. He was beet red. Nakakahiya. Pwede bang bumuka ang lupa at kainin siya nito? Natawa ito ng makita ang pamumula niya.

"Joke lang. Huwag ka ng mag-blush. Tara na at baka mapagalitan ka na ng husto ni Miss Villanoy." sabi ni Oliver sa kanya.

He held his hands again and walked through the pathway connecting to his department. He seemed oblivious of people watching them holding hands. Kumakaway pa ito at nakakalokong tumatawa pa sa mga nanunukso.

Monty can't help but sigh. Well, he'll just savor the moment. Mukhang mapagbiro lang talaga si Orly. Walang kahulugan para dito ang ginagawa nitong iyon. Nangingiting sinabayan niya ang kalokohan nito.

Itutuloy....

[02]

NAGMAMADALI na naman si Monty sa pagpasok. Lunes ngayon at talaga namang mapapagalitan na siya kapag late na naman siyang papasok. Pinag-iinitan na siya ng matandang dalagang instructor nila na si Miss Villanoy. Ito kasi ang first class nila buong linggo. Physics naman nila ito kapag MWF. Ang tadhana talaga, kung makapagbiro, minsan OA.

Tinakbo na niya ang pathway. Wala naman siyang dala-dala. Wala ring football team na babangga sa kanya. Sure yun, kung hanggang doon ba naman ay mababangga pa siya ni Orly or ng kahit na sino sa team nito ay baka makutusan na niya ng bonggang-bongga.

May mangilan-ngilang estudyante na naka-istambay sa mga bench na provided talaga sa kanila ng SBU. Kipkip sa dibdib ang report niya ay lumiko siya sa corridor na papuntang Education Department. Sakto sa oras na nakarating siya ng room nila. Wala pa ang terror na instructor nila. Nakahinga siya ng maluwag.

"Hey! Bakla! Dito ka na umupo." tawag sa kanya ng friend niyang si Jordan.

"Nahiya naman ako sa'yo. Ikaw na ang lalaki. Kami na ang bakla." aniya rito habang lumalapit.

"Loka! Diyosa ako. Hindi katulad mo, isang hamak na mortal." natatawang sabi pa nito habang nakikipagbeso sa kanya.

"Parang nakakahiya tumabi sa'yo teh. Nagkape ka ba?" pang-aasar niya rito.

"Ssshh! Huwag kang maingay. Baka may makarinig sa'yo, sabihin pa number one fan kita." nakakalokong banat nito.

"Okray ka talaga! Sige na! Ikaw na! Ikaw na ang pinagpalang tunay." pagsang-ayon niya sa kalokohan nito.

"Thank you very much!" may intonation pa na sabi nito sabay halakhak.

Jordan was his friend since elementary. Kapitbahay rin nila ito. Masasabing swak kaagad sa isa't-isa ang ugali nila dahil parehas sila ng ugali. Sabay rin halos ang lahat ng first nila. Sabay silang naka-buking noon ng first year high school sila. Pinagtripan sila ng mga ka-eskwela nilang mga third year na. Malalandi kasi silang mga 1st year students noon. Pinupuntahan pa talaga nila sa tambayan ng mga cute na campus crushes para lang lumandi. Na sa masaya naman nauwi dahil ang mga crushes nila ay game din. Curious ding tulad nila. Umuwi sila noong may mga ngiti sa labi.

Naputol ang pagmumuni niya ng pumasok na si Jackie Chan, este si Miss Felissa Villanoy. Ito ang adviser nila sa taong iyon. Sabi nga ni Jordan, "Kung mamalasin ka nga naman, friend. Pinapahirapan tayo ng anak ng kalungkutang-buhay na ito." sabay kmpas ng maaarte nitong kamay.

"Beks, shumahimik kana. Anditeklaboom na si Jacki Chan-nelity Number 5." sabi niya sa kaibigang humahalakhak pa rin.

"Ay, oo nga teh. In fairview, witititchikolabambambini cologne summer fresh kez na-noseline ang mujer. Nagpakatchora ang lolabells mez. Noseline palachi nyatikwaboom si Jun Encarnaciones!" mahinang bulong nito sa kanya.

"Okay class! Good Morning." bati ni Miss Villanoy.

"Good Morning Miss Villanoy." bati nilang lahat pero si Jordan ay humagikgik pagkatapos. Iba kasi ang pagbati na ginawa ni friend. Nahawa siya sa nakakatawang ekspresyon nito.

"Seems to me that you're happy today Mr. Polison?" tukoy ni Ma'am sa kaibigan. Nakakunot ang noo nito.

"Oh, yes Miss Villanoy. This is quite a beautiful day. I just can't help but thank the Lord above for letting me live to witness another wonderful day. Aren't you happy yourself Miss Villanoy." maarteng wika ng kaibigan niya sa matandang instructress.

Isa sa mga talent ng kaibigan niya ang pag-arte kaya alam niyang itinatago nito ang tawa sa likod ng mga ngiting iyon. Alam niya ang kalokohan ng hitad na ito dahil siya man ay ganoon din. Mas magaling lang ito sa kanya. Ito ang presidente ng Theater Group nila.

"Of course, I am." sagot ni Miss Villanoy na bahagyang natigilan sa sinabi ni Jordan. Mukhang hindi nito na-detect na nagkukunwari lang ang estudyante.

"Glad to hear that from you Ma'am. Can I take a seat now?" anang kaibigan niya rito.

"You may take your seat now Mr. Polison."

"Thank you."

Nagtinginan silang dalawa then giggled silently. Nagpatuloy naman ang natameme nilang tigresang teacher sa pagtuturo. Lumipas ang halos isa't-kalahating oras at natapos ang first subject nila. May break silang 30 minutes bago ang susunod na klase kaya ipinasya nilang dalawa na magpunta sa canteen.

"Hoy chika, may balitang umaalingawngaw sa kweba at kabundukan ng tralala tungkol sa iyo at sa pagkasarap-sarap na si Orly Diamond. Anong katotohanan sa likod ng nakaka-iritang balitang ito?" tanong ng diyosa este ni Jordan sa kanya.

"Ano po ba ang nakaka-iritang balita na ito kamahalan?" pagsakay niya sa trip nito bilang diyosa-diyosahan. Kwentuhan lang naman eh, hahayaan na niya muna.

"Na kayo raw ay nagkakamabutihan na ng prinsipeng si Orly. Nakita raw kayo ng mga dama at mga kawal na magkahawak-kamay noong isang linggo. Umamin ka. Kung hindi ay ipapatiris ko ang mga whiteheads at blackheads mo sa dragon!"

"Hindi po totoo iyan kamahalan." aniya pa na yumukod dito. "Ipagpatawad po ninyo ang mga kabalintunaan na nasasagap ng inyong dalisay na tainga. Subalit, wala pong katotohanan ang mga balitang iyan." he chuckled to his words.

Of course it was true. Nakakapagtaka lang na ngayon lang nito nalaman ang bagay na iyon. Although he was not telling him that bizzare incident between him and Orly, he was sure that Jordan would eventually find out about it. Hmm... Maybe his friend was not telling him something. Tiningnan niya ito habang engrossed na engrossed sa pagpapanggap na diyosa, animo'y nasa entablado.

Speaking of Orly, wala na siyang narinig rito after that incident. Hindi na rin sila nagkakasalubong or nagkikita mag-iisang linggo na. Kaya naman ang pag-asa niya na mapansin ito through their newfound friendship ay unti-unti ng gumuguho. Jordan snapped a finger to his face.

"Walang katotohanan?" Kasinungalingan. Usap-usapan nga ito sa batis, habang naglalaba ang mga hampas-lupa. Sa parlor habang nagdadaldalan ang mga bakla. At sa kusina habang nagluluto ang mga kusinera. Paanong hindi ito katotohanan?"

"At bakit po ba ngayon niyo lamang ito nalaman, aking kamahalan? Siguro kasi ay busy ka sa lalaking nakita kong kasama mo noong isang araw sa terrace ng bahay niyo." panonopla niya kay Jordan.

Nagkulay-suka ito at hindi nakakibo. It was a bluff, but since matagal na niya itong kilala, he was 100% sure that the reason behind his not being updated of his activities is because the bitch was also busy with his own affair.

"Cat got your tongue?" nang-aasar na sabi niya rito.

"Peste ka girl! Paano mo kami nakita? Wala ka naman sa bahay niyo nung nandoon si Eric ah." tuluyan na nitong pag-amin sa kanya.

Natawa siya ng tuluyan dito. Kung anong galing nitong magpalusot sa iba. Sa kanya talaga ay hindi uubra ito. Siya ang tanging kahinaan nito.

"Alam mo friend, hindi ko naman kayo nakita eh. Hinuli lang kita." sabi niya rito. Nanlalaki ang matang hinabol siya nito.

"You bitch! Naisahan mo ako doon ah!" natatawang sabi nito. Tumakbo siya papunta sa pintuan ng canteen. Nilingon niya itong saglit kung malapit na ba sa kanya ang kaibigan ng biglang bumangga siya sa pagkatigas-tigas na bagay.

"Argh! Shit!"

That was from the man he bumped into. He was so solid. Nahihilong bumagsak siya. Pero bago pa siya bumagsak ay nahawakan na siya sa beywang ng kung sino mang sumalo sa kanya.

"Friend! Friend! Monty! Are you all right?" tinig iyon ng nag-aalala niyang kaibigan. Mas nahilo siya sa ginagawa nito sa kanya. Tama bang iyugyog siya nito? Inangat niya ang libreng kamat at binatukan ito.

"Aray!" nasaktang sabi nito.

"Looks like he's okay now." Sabi ng may hawak sa kanya.

"Ah.." sabi niya, pilit inaaninag ang mukha ng naka-alalay sa kanya.

"O-orly?" disoriented niyang tanong. Umiikot pa rin ang paningin.

"No. I"m Ronnie. Ronnie Alfonso." sabi ng baritonong boses sa kanya.

Hindi siya si Orly? But he smelled like Orly. And from his blur vision, his lips looked like Orly's. Pinilit niyang ayusin ang sarili at tumayo ng maayos.

"Monty. Girl! Ayos ka lang ba?" sabi ni Jordan sa kanya.

"I-i guess I w-will be fine." pinilit niyang tingnan ito ng diretso. Nagtagumpay naman siya. Wala na ang kanyang hilo ng bahagya.

"Good. Bakit ka kasi tumakbo?" naiinis na tanong nito sa kanya sabay kurot sa tagiliran niya.

"Aray! Letse ka! Eh Hinabol mo ako eh. Saka, natakot ako sa'yo. Kala ko monster ka." nakuha na niyang magbiro.

"Ayun! Kakahiya naman sa kinis mo. Pasalamat ka rito kay Kuyang Pogi at nasalo ka niya. Kung hindi malamang nabagok ang beauty mo. Nasirang Monty Labrador ka na sana." maarteng wika nito at biglang nagpapa-cute na lumingon sa lalaking hanggang ngayon ay hawak siya sa beywang. Kaya pala mainit sa pakiramdam.

Tiningnan niya ang lalaking nagpakilalang Ronnie. Muntik na siyang mapatulala sa nakita niyang kagwapuhan na nakadikit sa kanya. Hindi tuloy niya malaman kung kakalas dito sa hiya o isisiksik ang katawan sa katigasan ng katawan nito.

Pinili niya ang una. Sayang! sabi ng isip niya. Inignora na lang niya ang kahungkagang naramdaman niya ng maghiwalay ang mga katawan nila.

"Ronnie right?" tanong niya rito.

"Yup. And you are?" sabi nito.

"Oh, I'm Jordan, but you can call me Dalisay. The purest of them all! Tama nga yata ang horoscope ko. May makikilala akong Tall, Dark and Gorgeous ngayong araw na ito." pang-aagaw ng kaibigan niya sa kamay nitong nakalahad.

"Oh Hi Dalisay. I'm Ronnie Alfonso. Nice to meet you. But interesado ako rito sa kaibigan mo." magiliw na sabi nito kay Purity Princess na ikinawala naman ng ngiti ng huli.

"Huh? Ako?" nagtatakang tanong niya.

"Oo ikaw." then he smiled at him.

Muntik na siyang atakihin ng ngumiti ito sa kanya. Parang nagbabaan ang mga anghel at nagsi-awitan ng papuri para dito. Dapat hinuhuli ang mga taong may killer-smile. Hindi kasi makatarungan iyon. Natutureta pa naman siya kapag may ganito kagandang ngiti ang kaharap niya.

"Hoy! Nawala ka na sa huwisyo diyan. Punasan mo nga yang laway mo. At ikaw Mr. Ronnie. Bakit ka naman interesado sa kanya?" mataray na tanong ni Jordan, feeling niya bad trip ito.

"Kasi siya lang ang tanging tao na nakabanga sa akin ng hindi agad nagso-sorry." sabi nito. Smiling dangerously at him. Oh! Be still my heart! Natatarantang saway niya sa sarili.

"Ah eh, naku. Pasensiya ka na ha. Hindi ko sinasadya Ronnie. Please, huwag ka ng magalit. Gagawin ko ang lahat huwag ka lang magalit. Kahit pa bugbugin mo itong friend ko, dedma lang. Gusto mo tulungan pa kita." pagmamaka-awa niya rito kunwari. He sensed that Ronnie was harmless. Mukha ngang ang pilyo nito.

Isang batok naman ang inabot niya kay Jordan. "Uhm! Ungas ka! Ako pa pagbabayarin mo sa kasalanan mo! Wala kang kwentang kaibigan. Sige Ronnie, katawan ko na lang ang kunin mo. Huwag ka nga lang masyadong marahas dahil virgin pa ako." umemote pa itong nahihiya.

"Uhm! Virgin ka diyan." ito naman ang binatukan niya.

To their amazement, Ronnie actually laughed his heart out. And he looked like a demi-god while laughing. Napagmasdan niya tuloy ito ng husto. He was wearing a fitte white collared shirt and a tight fitting jeans that hugged his thighs like a second skin. Maluha-luha itong humarap sa kanila habang pigil ang pagtawa.

"You two are really funny. Sayang naman ang ganda ni Dalisay kapag ginawa ko iyon. And hmmp! I remember you aid na gagawin mo ang lahat. Tama ba?" sabi nto pagkarekober sa pagtawa.

Napatango siya ng wala sa loob.

"Good. Then have a snack with me." he offered.

"As in now?" puzzled niyang tanong.

"Yep. Break nyo rin di ba? May 20 minutes pa tayo." pangungumbinsi nito.

"Wait, you said you're Ronnie Alfonso, right?" tanong ni Jordan dito.

"Right Dalisay." anitong ngumiti at hindi inalis ang tingin sa kanya kahit pa sumagot sa tanong ng kaibigan niya. Hindi tuloy siya mapakali. Ang lakas ng trip ng lalaking ito ah. Ito yata ang hilo pa sa pagkakabanggaan nila.

"How are you related to that Alfonso na founder ng Tau Gamma Phi?" tanong ni Jordan na nagpamulagat sa kanya.

Nangunot ang noo ni Ronnie. "You know my father?"

"Huh? So member ka rin, tama ba?" tanong ni Jordan.

"Yes." maiksing sagot nito.

"Saan tayo mag-i-snack?" tanong agad niya.

"Wait, I'm not forcing you Monty. Monty right?" tumango siya.

"I was just asking you to have snack with me. Not because I was Tau Gamma Phi member." nagdaramdam pa nitong sabi.

"Hindi naman sa ganoon. Male-late na kasi kami sa next subject kung lalayo pa tayo." maagap niyang paliwanag.

"Nope, hindi na kita yayayain na mag-snack. Nawalan na ako ng gana." tuluyan na yata nitong pagtatampo sa kanila.

"No, pwede pa naman kami mag-snack. Di ba, Jordan?" sabi niya sa kaibigan.

"Hindi na kami pwede mag-snack Ronnie, but..." sabi ng kaibigan niya.

"But what?" sabi ni Ronnie.

"You wan ask my friend to Lunch. Mamayang 12:30 na ang next break namin. Sunduin mo na lang siya sa Education Building. Room 207." malanding sabi nito na ikinalaki ng mata niya.

"What?" sabi na lang niya.

Napangiti si Ronnie at lumapit kay Jordan. Tinapik ito sa balikat saka bumaling sa kanya. His breath almost fanning his face. Mas matangkad pala ito sa kanya. Ngayon lang niya napansin. Nakatingala siyang tumingin dito.

"See you later Monty." he said, pinched his cheek then walked away.

"Someone's getting some later." nanunuksong sabi ni Jordan sa kanya.

"Tse!" then he laughed nervously and excited at the same time.

Itutuloy...

[03]

Hindi mapakali si Monty ng dumating ang vacant nila. Sakto iyon sa oras ng lunch break. Kanina pa niya iniisip kung ano ang mangyayari o maaaring mangyari kapag nagkita sila sa canteen ni Ronnie. For sure, wala lang magawa yun kaya napagkatuwaan siya. Sa loob ng ilang oras ay halos kilala na niya ito. Thanks to Almighty Jordan.

Ang mga nakalap nitong impormasyon ay mabilis na naibahagi nito sa kanya. Ganun katindi ang lawak ng koneksiyon nito sa campus. Nang tanungin niya ito kung paano nito nagawa iyon, isang simpleng ngiti lang at kibit ng balikat ang ginawa nito. Napapantastikuhan man sa ginawa ng kaibigan ay nagpapasalamat pa rin siya.

Natapos ang mahabang bell na naging hudyat kanina para sa patatapos ng kanilang klase. Nakita niya na tumayo si Jordan sa kinauupuan nito na may kalayuan sa kanya.

"Halika na Claudia." yaya nito sa kanya.

"Claudia ka diyan! Luka-luka!" natatawa niyang sabi. Umagay pa siya sa paglalakad nito.

"O sige, ikaw na lang si Katrina." nakangising sabi nito.

"Halili?" tanong niya.

"Ambisyosa!" sagot ni Jordan.

"Inggitera!"

"Ilusyunada!"

"Eklatera!"

"Kemedora!"

"Tutchangera!" sabay tawa niya dahil hindi agad nakasagot ang kaibigan. Namula agad ito sa narinig.

Lumingon ito sa paligid. Pulang-pula ang mukha. "Walanghiya ka talaga! Buti na lang walang may knowing-galore sa hanashi mez! Wit ganun friend. Below the belt yun." arte nito sabay bulanghit ng tawa.

"Eh bakit? Totoo naman na tutchangera ka ng mga survivor philippines sa atin. Mind you, alam ko ang tsismis ng mga serbisyong totoo sa paligid tungkol sa'yo." his lips etched a devious smile.

"Hoy! Anong chismis yan? Anekwaboom?" curious na tanong nito. Tinatalunton na nila ang hagdanan pababa.

"Bet mo daw mang-tutchang ng mang-tutchang. Eh iyong isa raw na survivor philippines na wititit nagpa-keme sayotik, ang nag-information dissemination sa pandaigdigang merkado."

"Sobra!!! Witititchina-bambambini cologne summer fresh sa pagka-truli bells yan teh. Trudis na yung tutchang, pero wiz si wata nag-Pilita Corrales sa nyoyaw ng tutchang." naiinis na sabi nito sa kanya.

"Nakakadiri ka bakla!" exaggerated pa siyang sumimangot.

"Well my friend, you don't exactly smell like a rose. Hawaan mo nga ako ng linis mo ng magkasing-linis na ang mga pagkatao natin." nakangusong sabi nito.

"Alam mo Jordan, hindi ako nagmamalinis. Makinis pwede pa." sabi ni Monty na dinugtungan pa ng malakas na tawa.

Nagkakatuwaan pa rin silang magkaibigan ng makarating sila sa canteen. Dahil lunch time, jam-packed ang mga estudyante. May mga maiingay. May mga tahimik na kumakain. May nagsusulat. May nakatambay. At kung anu-ano pang eksena na maaaring makita sa isang canteen ng mga estudyante.

"Friend, mukhang marami na masyadong tao rito, ayoko namang magsigawan tayo habang nag-uusap diba?" sabi niya sa kaibigan na ini-scan ang paligid.

"Hoy!" untag niya rito ng tila hindi nito marinig ang sinabi niya.

"Ha, o bakit? Ano yun?" tila nagulat na sambit nito.

"Sabi ko, masyado ng crowded dito. Lipat na lang tayo sa Wendy's."

"Ha? How about yung lunch date nino ni Ronnie? Huwag mong sabihin na iindiyanin mo yung tao?" naka-kunot noong tanong nito.

"Haller. Malay ko ba kung totoo yun o hindi. Saka isa pa, feeling ko nangloloko lang yun eh. Or baka sabog. Di ba sabi mo na rin, hindi ganoon kaganda ang reputasyon niya?" nagtatakang tanong niya rito.

"OA ka teh. Ang sabi ko rin sa'yo kanina, ayun yun sa tsismis. Saka ano bang masama sa lunch date? Its just a date mare, its not as if you're marrying him or something!" mas OA naman nitong sagot sa kanya.

Hindi naman din nakasagot agad si Monty sa sinabi ng kaibigan. Napag-isip pa nga siya. Bakit nga ba siya nagre-react ng ganun? Di bale kung girl talaga siya. May tinatawag na "women's privilege" at kasama na roon ang pag-iinarte sa mga paanyayang dates.

"Oh, ayun na siya." kinikilig na sabi nito.

"Sino?"

"Si Ronnie." nangingiting sabi nito. Sinundan niya ng direksiyon ang tingin nito. Mula sa kulumpon ng mga estudyante ay parang hinawi ng malakas na alon awtomatikong nagsitabihan ang mga ito. From his swagger moves at hindi maipagkaka-ilang sex appeal na halos magpatigil sa pagkain ng ilang kababaihan, kabaklaan at kapamintahan sa buong sankinabartolomehan. At sa kanya lang ito nakatingin.

Monty felt like they were the only person in the world. Bakit? Sino bang hindi hahaba ang buhok bigla-bigla na pwedeng maging dahilan ng matinding pagkakatrapik sa kabuuan ng edsa sa pagkakatingin na iyon ni Ronnie sa kanya. Nararamdaman niya ang mabilis na pagtibok ng puso niya. Feeling niya, lalabas na iyon sa ribcage niya anumang oras.

Finally, nakalapit na ito.

"Hey. You ready?" maiksing bati nito. Tinanguan lang nito si Jordan na nakatanga naman dito with obvious admiration in his face.

"Hello din sa'yo Mister." sarcastic niyang tugon sa pagbati nito. He heard him chuckled.

"Halika na, nagugutom na ako eh." preskong sabi nito sabay hawak sa kamay niya. Natigilan na naman siya. Pagkatapos lang ng isang linggo ay heto na naman at may nakahawak na namang lalaki sa kamay niya. As devastatingly handsome as Ronnie. Hindi mapuknat ang pangigilalas at pagkagulat na nadarama niya ng mga oras na iyon.

"Ah friend. Sige kita na lang tayo mamaya." sigaw iyon ni Jordan na nagpanumbalik sa huwisyo niya.

Mabilis na bumitaw siya sa kamay nito. Nangungunot ang noong tiningnan naman siya ni Ronnie.

"Saan mo ko dadalhin?" tanong niya.

"Sa lugar kung saan pwede tayong kumain." tinatamad halos na sabi nito.

"In case you forgot, we're in a place called "canteen". This is where students of SBU eat." Monty said sarcastically.

"C'mon, don't I know that? Estudyante rin ako rito." naiinis na sabi nito.

"Weh, di nga? Akala ko kasi member ka ng sindikato sa hitsura mo." matabil na sabi niya.

Nakita niya ang pagdilim ng mukha ni Ronnie. He suddenly felt guilty. His words actually hit home. Isa sa mga sinabing impormasyon ni Jordan kanya ay muntik ng mapatalsik ito noon sa unibersidad nila for allegedly using weed and actually selling it. Natigil lang ang issue dahil isa sa founder ng eskwelahan ang ama nito. Napakagat siya ng labi sa nasabi.

Oh my God! Me and my big mouth.

He saw him clenched his fist in control anger.

Oh my God! He's gonna make suntok of me na!

Napapikit na lang siya sa kinatatayuan. Hinihintay na dumapo ang kamao nito sa kung saan mang bahagi ng katawan niya. Huwag naman sana sa fez! Hindi kasi siya makakilos sa hindi niya maipaliwanag na dahilan.

Ang hinihintay na pagdapo ng kamao nito ay hindi nangyari. Bagkus, nagsalita ito sa isang napakalamig na paraan.

"I'm only inviting you for lunch Monty. There's no need for your insults." His face blank. As if he was never there. Pero malinaw niyang narinig ang sinabi nito. At nakita rin niya ang bahagyang lungkot na gumuhit sa mga mata nito.

He felt remorse eating his system. Bakit ba kasi naipasok niya pa ang isyung yun. Pero teka? Kung hindi siya guilty sa kasalanang yun, bakit siya nagalit at nainsulto? Ibig sabihin totoo yun? Mga katanungan na pilit na nagrarason sa nagawa niya.

Ronnie turned his back on him. Dahil doon, mabilis niyang tinawid ang espasyo sa pagitan nila at hinawakan ito sa braso.

"R-ronnie. Wait."

"Wait for what Monty?" sabi nito.

"Ah eh. I'm sorry. I didn't mean to say those words." guilty niyang sabi.

"Its okay. Stigma ko na iyan dito. Sanay na ako." Ronnie said then turne his back again.

"Ronnie, wait."

"What?"

"I'd like to make it up to you." sabi niya saka ngumiti ng alanganin.

"How?" his face passive.

"I don't know. But I'm taking back my words earlier. I know its uncalled for." he said.

"Ten dates with me."

"Huh?"

"I said have ten dates with me." sabi nito ulit. In a much louder voice. Natutureteng lumingon siya sa paligid and found a few students with their curious eyes on them. Some even smiled.

"What do you mean?" nagtatanga-tangahan niyang sagot. Siyempre alam niya ang ibig sabihin nun. Hindi lang siya makapaniwala.

Ronnie's eyes met his. Nakakapanlambot ng tuhod ang titig nito. Parang feeling niya ay mawawala siya sa sarili anumang sandali.

"I'm sure na alam mo iyon. Sige na Monty, I'm okay. Kumain na kayo ni Dalisay. I'll keep in touch." iyon lang at mabilis na itong tumalilis sa gitna ng mga estudyante.

"Pero Ronnie." hindi na niya ito naabutan.

"Ano ba yan mare, ano bang nangyari? Bakit mukhang nagtampo si Papa Ronnie?" sabi ni Jordan na nakalapit na pala sa kanya.

"I told him na mukha siyang sindikato or something." nakayukong sabi niya.

"Ha? Eh gaga ka pala ng isang-libo't isang beses eh. Bakla, hindi mo ba alam na ang dami palang nagkakandarapa mapansin lang ni Papa Ronnie? Kahit ganun ang reputasyon niya, kiber na ang mga babae at buong kabadingan dito sa San Bartolome sa mga ganoong bagay. Tapos ikaw, iinsultuhin mo lang yung tao. You really have some nerve my friend!" mahabang sermon nito sa kanya.

"Pwes! Hindi ako ang mga taong iyon. At ikaw, mukha namang atat ka sa kanya, e di ikaw na lang ang makipaglunch-date sa kanya." he said furiously to his friend.

"Hoy. Hindi ako ang kaaway mo. Hindi rin kita inaaway. Sinasabi ko lang kung anong ginawa mo. Kahit saang anggulo, mali ka. At alam mong hindi ako kunsintidor na kaibigan." naiinis na rin na sabi nito sa kanya.

Natigilan siya sa sinabi nito. Muling naghari ang guilt feelings sa kanya. "Pasensiya na friend. Hindi na mauulit." he smiled at him.

"Hay naku. Pasensiya, biskwit yun. Pasalamat ka at friendship talaga tayo. Kung hindi, naranasan mo na ang pakiramdam ng persona-non-grata sa pagtalak mo sa akin kanina." natatawang sabi nito.

They hugged and searched for a table to eat when they heard their stomach grumbled. Nagatatawanan silang naupo sa napiling mesa. Nagpasya si Jordan na siya na ang o-order ng pagkain nila. Nang maka-alis ito ay kinuha niya ang cellphone at nag-check ng messages. Bihira pa alng ang may cellphone ng panahon na iyon. Only the rich and able lang. At kasali siya sa bracket ng "able".

Nang matapos mag-check ay kinuha niya ang notes para sa Sociology nila. Hindi niya pa kasi napapag-aralan ulit iyon at may quiz sila mamaya. Busy with his notes, he felt a hand in his shoulder. Nagulat siya ng mapagtanto kung sino iyon.

It was Orly.

His masculine scent assaulted his nose. Bahagya siyang napapikit para samyuin iyon. Pagdilat niya, isang nakangiti pa ring Orly ang nakabungad sa kanya, with mischief in his eyes.

"O-orly." he stammered.

He bent his head closer to his. Akala niya hahalikan siya nito. Napapikit talaga siya. Then he heard him say, "Sabi ko sa'yo huwag kang masyadong halata na crush mo ko." he said whispering.

He felt all flushed with embarrassment. Kahit wala pang nakarinig sa sinabi nito, feeling niya ay lalamunin na siya ng lupa anumang sandali.

Orly chuckled then claimed the seat next to his. Hindi pa rin siya makapagsalita.

"Hoy! Joke lang yun. Huminga ka naman diyan." biro pa nito sa kanya.

"Heh!" aniya ng makabawi.

"Sorry!" he said while laughing.

"Hindi ka magpaparamdam ng isang linggo tapos kung anu-ano sasabihin mo pagkakita sa akin." nakaingos niyang sabi. Then napakagat-labi. Hindi talaga siya nag-iisip. Baka isipin nitong na-miss niya ito.

Nilingon niya ito ng unti-unti. Then he saw him smiling widely. With a glint of amusement in his beautiful eyes. Naramdaman na naman niya ang hiya kaya nagbawi siya ng tingin.

"Na-miss mo ko no?" sabi nito.

Patay!

"Hindi ah." hindi tumitingin na sabi niya.

"Na-miss mo ko eh." pangungulit nito.

"Hindi nga. Kalimutan mo na yung sinabi ko. Wala lang akong tulog." pagsisinungaling niya.

"Ako kasi na-miss kita." bulong nito sa kanya. His warm breath sent different feelings to his senses. Nalilitong nilingon niya ito na isang pagkakamali. Muntik ng magdaiti ang mga labi nila sa ginawa niya.

Oh my God for the third time around! Ilayo mo po ako sa tukso!

Nanuyo ang labi at lalamunan niya sa posisyon nila. At ang kumag, mukhang aliw na aliw sa discomfort na nakikita sa kanya. Hindi niya alam kung aatras ba siya or mag-i-stay. OR! I-smack niya kaya ito? How would he take it? I-smack down kaya siya nito? Huwag naman sana.

With a lot of things going on in his mind ng mga sandaling iyon. Laking pasalamat niya ng tumili ang isang taong kilalang-kilala niya.

"Ahhh!! Ahhh!!! Monty Labrador na rin ang pangalan ko bukas! Ahh!!! Ah!!!" nakakalokong emote pa nito ahbang dala-dala ang tray nila ng pagkain. Natatawang umayos siya ng pagkaka-upo at sinaway ito na patuloy pa rin sa pagtili.

"Bakla ka! Manahimik ka nga!"

"Sorry naman." nakangising sabi nito na parang balewalang tumungo sa lamesa nila at inismiran ang mga naistorbong kumakain.

"Ang haba ng hair mo girl! Hi Orly." malanding bati naman nito kay sa lalaki.

"Hello Dalisay." hinawakan pa nito ang kamay ng kaibigan niya at hinalikan ang likod ng palad nito.

"Oh my god! I wanna dead na! As in now na!" nag-eemote na sabi nito. Natatawang binalingan niya ito at itinama.

"I wanna die. Baklang to."

"Ikaw na si Webster! Emote lang yun no?" naiinis na sabi nito.

"How are you Orly? tanong niya rito.

"I'm fine. But first, let's give that kiss a try." then he pressed his lips with his. With all the students around them and with Jordan who almost fainted when the kiss happened.

As for him. He almost stopped breathing.

Itutuloy...

[04]

"O-orly?"

Ang tanging nasabi niya pagkatapos ng ilang segundo ring paglalapat ng kanilang mga labi. Nanlalaki ang mga mata niya sa sobrang pagkagulat. Mabilis pa rin ang pagtahip ng kanyang dibdib. Hindi pa rin makapaniwala sa kagaganap lang. AT alam niya, kahit hindi niya nakikita, namumula siya mula ulo hanggang paa! At naghihiyawan pa ang mga nakapaligid sa kanila sa pangunguna ng kaibigan niya.

"O-orly?" naguguluhang tawag niya rito.

"Yes Pet?" amused na tanong nito. Nakisubo sa burger steak na in-order ni Jordan.

"Orly!" malakas na sabi niya sabay hampas sa braso nito. Finally, bumalik na ang boses niyang nawalan ng lakas ng dahil sa kagagawan ng lalaking ito. Tumigil na rin kasi ang hiyawan sa paligid.

"Aray! Bakit ba?" natatawang sabi nito habang umaarte ring nasaktan ang braso.

"Bakit mo ginawa iyon?"

"Ha? Did what?" maang na tanong nito.

"Yung kanina?!" frustrated na sabi niya.

"OA ka girl." si Jordan.

"Shut up, friend!" angil niya rito.

"You shut-up! Maka-emote ka diyan. Virgin?" nanlalaki ang matang sabi nito sa kanya.

Hindi siya naka-imik doon. Bakit nga ba siya umaarte ng ganoon? Hindi rin niya alam sa totoo lang. Hindi rin niya alam why is he feeling so damn... frustrated?

"Yeah, what are you fussing over with Pet?" nangingiting tanong ni Orly habang ngumunguya. Amusement all over his eyes. Parang gusto nitong tumbokin niya mismo ang tinutukoy niya.

Naiinis na nagbugha siya ng hangin at inagaw ang tinidor na hawak ni Orly saka dinampot ang kutsara para kumain. Alam niyang namumula pa rin siya. Di na yata matatanggal yun.

Nagsimula siyang sumubo ng pagkain ng maramdaman ang mata ni Orly na nakatitig sa kanya. Nailang na naman siya. Nginuya niya ng mabilis ang pagkain saka ibinaba ang kubyertos para harapin ito.

He was welcomed by the brown of his eyes. As if mesmerizing the hell out of him. Bahagyang naumid ang kanyang dila sa ginawa nitong pagtitig sa kanya.

"S-stop it Orly." he said stammering.

"Stop what?" seryosong sabi nito. Ngayon niya lang napansing nawala na pala ang ngiti sa labi nito.

"You're staring. Stop it." naiilang na sabi niya.

Juice ko naman itong lalaking ito. Kung makapagpakilig sa kanya eh ganun-ganun na lang. Paano na kung may sakit siya sa puso?

E di namatay kang happy! May ngiti sa labi.

Damn!

"I can't Pet."

"What?" nalilitong sabi ni Monty.

"I said, I can't. I can't help but stare. Kasalanan mo."

"Teka, teka! Bakit kasalanan ko?" umatras siyang konti dito.

"Oo. Kasalanan mo. Nakanguso ka na naman. Remember what I told you?"

Rumehistro ang mga salitang iyon at nakalkal ang isang linggo ng nakalipas na alaala na nakapagpakilig sa kanya ng husto.

"Ang cute mo kasi kapag naka-nguso kang ganyan..."

"Huwag kang magpa-pout ng ganoon at baka mahalikan kitang bigla..."

"Did I pout?" naguguluhang tanong niya.

Tumango ito. Saka inabot ang gilid ng labi niya. Umatras siyang bahagya pero nakalapat na ang daliri nito sa gilid ng lips niya at may pinahid na kung ano doon.

"Gravy." matter-of-factly na sabi nito.

Isang impit na tili ang narinig niya mula kay Jordan saka sumunod ang mahinang tawanan sa paligid. Nahihiyang tiningnan niya ang kaibigan.

"Shit friend! Para akong nanonood ng shooting nila Dina Bonevie at Alfie Anido. Langya, wala ka na bang kapatid Orly? Bigay mo nga sa akin." namimilipit sa kilig talaga na sabi nito.

"Wala eh. Pinsan meron." sabi ni Orly na hindi tumitingin sa kaibigan niya.

"Ahhh!!! Ayoko na! Hindi ko na kaya!" Tili nito sabay tayo at kuha sa mga gamit. "Diyan na kayo! Nang-iinggit lang kayo! Ah!!!" sabi pa ni Jordan habang papalayo at kumekendeng na naglalakad. "Monty na bukas ang pangalan ko! Magpapalit na ako ng namesung!" pahabol pa nito.

Nagtawanan ang mga nasa paligid. "Dalisay, ako na lang magmamahal sa'yo para di ka maiinggit!" sigaw ng isang boses na nagpatigil sa hitad na kaibigan niya. Nilingon nito ang nagsalita saka ngumiti ng pagkatamis-tamis.

"Talaga? Ang sweet mo naman." anang kaibigan niya.

"Oo Naman. Ano tayo na ba?" mayabang na sabi ng kausap nito.

"Oo sige, tayo na. Kapag di ka na mukhang-aso, Hayup ka!" nanggigigil na sabi nito. Saka nagmamartsang lumayo.

"Shutang 'to. Aso umiibig sa diyosa? Kabahan kang animal ka!" sigaw pa ng kaibigan niya.

Bumalik ang atensiyon niya sa lalaking katabi at sa ginagawa nito sa sistema niya. Nilingon niya ito ang found him staring again.

"I-it's impolite to s-stare Orly."

"Says who?"

"Says me."

"Then blame yourself for being so cute."

Ha? Ano raw? Ano ba itong lalaking ito? Naka-drugs?

"Ibang klase pala ang sense of humor mo Orly." natatawang sabi niya.

"Anong ibig mong sabihin?"

"Yung sinabi mo. I'm cute?"

"Yes. You are cute!" mariing sabi nito.

"Well, thank you." he said demurely.

"You think I'm just teasing you or I'm making fun of you?" tanong ni Orly sa kanya.

"No."

"But you don't believe me?"

"Yes."

"But its the truth." protesta nito.

"I said thank you." sabi niya. "And besides I didn't think you're just teasing me Orly, I know you're teasing me." diretsong sabi niya rito.

Natigilan ito. Nangunot ang magandang noo. Senyales na hindi nagustuhan ang sinabi niya.

"What do you mean, "you know"?"

"There's a world of difference between know and think Orly. I'm sure you'll be able to understand it." matabang na wika niya. Ang sama pala sa pakiramdam kapag alam mong niloloko ka lang ng taong gusto mo. Nag-alsahan pa naman ang lahat ng pag-asa niya kanina sa ginawa nito kanina. Buti na lang, nagawa niyang mag-isip. Salamat sa eksena kanina ni Jordan. Mabilhan nga ng Mango Shake ang hitad.

"I know what you mean Pet, but what I don't understand is how you can think of me that way. I'm not making fun or teasing you. Ang hirap sa'yo, sobrang talino mo. Lahat ng nangyayari sa'yo ina-analyze mo na parang isang equation na dapat hanapan agad ng solusyon. Did it ever occur to you that I might like you? That I might want to be closer you?" mahaba at may kalakasang sabi nito.

Nayanig siya sa naging pagtatapat nito. Hindi lang siya, maging ang nasa paligid nila ay natahimik. Namumula ang mukha ni Orly sa pigil na inis at walang pakundangan at walang paki-alam na nakatitig pa rin sa kanya.

"O-orly..."

"What?"

"You l-like me?"

"Yes."

"W-why?"

"Kailangan ba may reason kapag gusto mo ang isang tao?"

"W-wala."

"Buti alam mo."

"Orly..."

"What?" naiirita na sabi nito sa kanya.

"I'm not good in Math."

"Ano?"

"Hindi ako magaling sa equation."

"Anong connect?"

"Na hindi ko pinag-aaralan ang lahat ng nangyayari sa akin."

"Eh ano ngayon?"

"Na hindi lang ako makapaniwala na gusto mo rin ako."

"Yeah right...Ano ulit sinabi mo?"

"Alin?" nalilitong sabi ni Monty.

"Yung hindi ka makapaniwala-something."

"Na hindi ako mkapaniwala na gusto mo rin ako?" nagtatakang tanong niya.

"That's more like it." biglang sumilay ang magandang ngiti sa labi nito.

Nagpalakpakan ang mga miron sa paligid nila. May sumipol pa habang ang ilan ay nagtaas ng kilay at bitter na nagsalita. "Yuck! Bading pala ang gusto ni Orly. Nakaka-turn off." maarteng sabi ng isang estudyanteng babae.

"Inggitera ka teh. Compare to lugaw oh. Nakakaloka ka!" sabi ng baklang nanonood na nakilala niyang kasamahan nila sa teatro. Kinindatan siya nito.

Bigla siya nitong kinabig at inakbayan. Kinuha nito ang kubyertos at kinain ang burger steak meal niya na malamig na ngayon.

"Ewe!" sabi ni Monty.

"Masarap naman kahit malamig na." natatawang sabi ni Orly.

"Masarap ka diyan. Ang sagwa ng lasa."

"Sige, pa-order tayo." sabi ni Orly.

"Self-service dito oy!"

"Akong bahala." sumipol ito at may lumapit na estudyante. Inutusan nito na bumili ng panibagong pagkain para sa kanila. Nag-check siya ng oras. 30 minutes na lang pala ang natitira at may klase na siya.

"Orly, sabihin mo paki-bilisan. May klase pa ako."

"Sure Pet. O narinig mo Pet ko ha? Pakibilisan bro." sabay tapik nito sa estudyante na tumango lang at umalis na para bumili.

"Anong Pet?" tanong niya.

"Ikaw. You're my pet."

"Haha... Ano ako? Aso?" natatawang sabi niya.

"Bahala ka, basta ako, I love to cuddle my pet. Lika nga rito." bigla siya nitong hinila paupo sa kandungan nito sabay baon ng mukha sa batok niya.

He felt goosebumps all-over. Nanigas ang katawan niya sa ginawa nito. Sobrang tensiyon ang pumaloob sa kanyang sistema. Nakatuon ang buong-atensiyon niya sa mainit na hininga na dumadampi sa kanyang batok. Hindi magmaliw ang kilig niya.

"Orly. Ano ka ba?" kumalas siya rito at bumalik sa kinauupuan.

"Bakit ka umalis? Okay lang naman yun ah?" natatawang sabi nito.

Of course, okay lang sa SBU ang ganoong bagay. Ang gay rights sa kanilang kolehiyo ay talagang napa-praktis at ipinaglalaban ng ilang estudyante kaya nagkaroon ng agreement ang kolehiyo nila sa mga grupong kinabibilangan ng ikatlong-lahi. Walang kukondena sa ginawa ni Orly.

"That's not the point." nahihiyang sabi niya.

"Then what is it?" nakakalokong sabi nito.

Huminga muna siya ng malalim. "This is not a lovers lane. Umayos ka nga."

"Sure." Umayos nga ito ng upo, pero nakatitig naman sa kanya. Napa-iling na lang siya at inayos ang gamit. Dumating din agad ang express order nila ng lunch. Habang kumakain ay kinukuhaan nito ang ulam niya, at ito naman ay tutusok sa ulam nito saka siya susubuan.

Ninamnam na lang ni Monty ang lahat ng nagaganap. Kailangan niya sigurong tanggapin na maaari ngang may gusto sa kanya si Orly, gaano man iyon ka-weird tanggapin at pakinggan. Habang kumakain ay hindi sinasadyang nahagip niya ng tingin ang isang malungkot na pigura sa may kalayuan. Nakatayo sa labas ng bintana ng canteen. Malungkot ang mukhang nakatanaw sa kanila ni Orly.

Walang iba kung hindi si Ronnie.

Itutuloy...

[05]

"Sorry Pet, di kita mahahatid ngayon ha. May practice pa kasi kami ng team." malambing na sabi ni Orly sa kanya habang nasa batibot sila. Isa iyong paikot na bench at may malaking puno sa gitna. Ika-limang araw na nila bilang official na mag-boyfriend.

"Okay lang mahal ko." tinapik niya ang pisngi nito.

"Ang sarap naman nun." sabi nito sabay akbay sa kanya.

Kinikilig naman na humilig siya sa dibdib nito. Nararamdaman niya ang pagpintig niyon. Maligayang-maligaya naman ang pakiramdam niya dahil nakasandal siya sa pinakagwapong lalaki sa campus.

"Ano yung masarap?" Monty said grinning.

"Yung tawag mo sa akin. Para tuloy naluma yung "pet" na tawag ko sa'yo." nagmamaktol kuno nitong sabi.

"Asus! At nakipag-kumpetensiya raw ba ang mamang ito." kinurot niya ang pisngi nito. Gawain niya iyon dito kapag naglalambing. Siyang-siya naman ang kumag kapag hinaharot niya.

Halos isang linggo na rin sila sa kanilang relasyon. Bagama't hindi pa niya naririnig ang mga salitang "I Love You" mula rito ay ayos lang sa kanya. Ang mga salita naman ay madali lang bigkasin kahit hindi bukal sa kalooban mo.

"Pet." masuyong sabi nito sa ibabaw ng ulo niya.

"Yes Mahal ko?"

"Sarap naman. Salamat ha?" sabay yakap nito sa kanya mula sa likod.

"Para saan na naman?" natatawang sabi niya. Iginala niya ang paningin para sa mga possible ingiterang schoolmate. Wala naman siyang nakita so tuloy ang ligaya.

"Para dito. Na I finally have you." madamdaming sabi nito.

Nilingon niya ito. Di makapaniwalang nasabi iyon ni Orly. He was welcomed by his soulful brown eyes. Kitang-kita niya ang sinseridad sa mga iyon. Napababa ang mata niya sa mapupulang labi nito. They looked so inviting. His face is only an inch away to his. He could feel and smell his fresh breath. Napalunok siya temptasyong nasa harapan.

"Seryoso ka Orly?"

"Oo naman. Mukha ba akong nagbibiro?"

Napahugot siya ng hininga sa sinabi nito. Kayang-kaya talaga siya nitong pakiligin. Sabagay, kahit ano naman ang gawin nito, magsalita man o hindi, abot-langit talaga ang kilig niya para dito. At mukhang nag-level up na iyon ng husto.

"Bakit mo naman nasabing "I finally have you?" Ano yun? Ipinagdasal mo ba ako?" he teased.

"Hindi lang ipinagdasal. Ipinag-novena pa kita." natatawang sabi nito.

Sumimangot siya kunwari. "Niloloko mo lang ako eh."

"Hindi kaya. Remember nung 1st year pa lang kayo. Hindi ba lagi akong visible sa Education Department kahit Architecture ang course ko. Kasi I'm hoping na sana makasalubong kita kahit isang beses lang." nahihiyang pag-amin nito.

"Hindi nga? Walang stir?" di makapaniwalang tugon niya.

"Ayaw mo pang maniwala? Eto na nga ebidensiya o. Nakalingkis ako sa'yo ng parang walang bukas." sabay hinigpitan pang lalo ang pagkakayakap sa kanya.

Kinilig naman siya ng sobra-sobra-sobra-sobra. Walang paki-alam na inabot niya ang labi nito and gave him a quick wet kiss. Kiber lang sa paligid.

"Whoa! What is that for?" natatawang sambit nito pagkahiwalay ng kanilang mga labi.

"Nothing. Ako ang dapat mag-thank you sa'yo." namamasa ang matang sabi niya.

"Bakit?"

"Kasi the last five days of my life were the happiest. At ikaw ang rason nun. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko."

"You too Pet. And you're welcome."

They kissed again. Slowly this time. Taking their sweetest time to enjoy each other's lips. Tila wala namang paki-alam ang lahat sa ginagawa nila. Medyo kubli naman ang bahaging iyon kaya pwede na ang torrid kiss sa paligid. Hindi nga lang pwede all the way.

"Whew!" sabi ni Orly after the earth-shattering kiss.

"Nakaka-aliw ka mahal ko. Ganoon ba epekto ng halik ko?" he teased.

"Opo. Nakaka-uhaw. Nag-init ako." he matched his grin then poked his sex on his back.

Natatawang sinaway niya ito.

"Orly! Ang bastos mo." pa-demure na sabi niya rito. Nanlalaki ang mga mata kunwari sa pagkaka-eskandalo. Pero sa tagong bahagi ng pagkatao niya ay ang kilig at excitement na nag-uumapaw.

"What?" painosenteng sabi nito.

"What-what ka diyan. Ikaw ha, ang naughty mo."

Tumawa ito. Then he grinned mischievously. May ibinulong ito sa kanya.

"Sa bahay ka matulog mamaya." nagtaas-baba pa ang kilay nito habang nakangisi ng mala-demonyo.

"Ano na naman ang binabalak mo Orly?" kinikilig na sabi niya.

"Alam mo na yun. Sige na, wala naman si Mommy eh, umalis sila kaninang umaga ng maid namin. Home alone ang drama ko." pamimilit pa nito.

"Ay ayoko. Baka kasi kung anong gawin mo sa akin." pakipot kunwari niyang sabi.

"Asus, if I know, excited ka na." tukso nito.

"Hindi kaya."

"Weh, eh bakit kinikilig ka?"

"Hindi kaya, slight lang!" tuluyan ng bumigay na sabi niya.

"O kita mo na." natatawa ring sabi nito.

"Sige, sige. Sa inyo ako matutulog. Pero tulog lang ha? Walang hanky-panky na eksena."

"Oo. Walang hanky-panky. Kinky lang." natatawang pangako nito.

"Tse! Huwag kang atat Orly. Nag-aaral pa tayo. Baka mabuntis ako." todo-emote pa rin niya.

"Huwag kang mag-alala. Papanagutan kita." pakikisakay nito.

"Baliw!"

"Oo. Baliw na baliw ako sa'yo."

"Alam mo Orly, nahawa ka na sa kabaliwan ko."

"Ang lakas kasi ng pagkabaliw mo. Parang contagious na sakit. Sapol ako dito oh." sabay sapo nito sa puso.

Naantig na naman ang damdamin niya. Is this man really for real? Baka naman pinapasakay lang siya ng tadhana para ganitong klaseng kilig. Hindi kasi makatwiran eh. Pero sa isang banda, diyosa naman siya. So dapat lang talaga sa kanya si Orly.

Tumingin ito sa kanya. Matiim. Saka nagsalita. "Now how long will you hold that breath in wonder? Am I for real? Is that what you're thinking?" seryosong sabi nito.

Hala ka! Nabasa pa yata nito ang isip niya. Nahihiyaang nagyuko siya ng ulo. Habang nag-uumapaw pa rin ang kilig niya.

"Nope Orly." nagtaas siya ng mukha at sinalubong ang mata nito. "Alam kong totoo ka. Nahahawakan kita, nararamdaman. Itong nangyayari ngayon ang hindi ko mapaniwalaan. Hindi ko alam kung parte lang ba ito ng isang napakagandang panaginip. Sana lang huwag akong gisingin agad. Kasi papatayin ko talaga sa sakal ang mangbubulabog ng tulog ko."

"Maniwala ka pet. Maniwala kang totoo ang lahat ng ito." niyakap siya nito para marahil ipadama na totoo nga ang lahat.

"It felt surreal Orly."

"Dadagdagan ko pa ang kilig mo sa bawat araw Monty. Basta ang ipangako mo sa akin, hindi mo ko iiwan. Na ipaglalaban mo yung nararamdaman mo para sa akin. Na hindi mo ako bibitawan."

"Nangangako ako Orly. Hindi mo na kailangang ipaalala sa akin iyan. Ikaw nga ang inaalala ko. Baka kasi, diversion lang ako sa buhay mo." nag-aalinlangan na sabi niya.

"Please don't say that. Huwag mo ring isipin na ganoon ka sa buhay ko dahil hindi. Kung alam mo lang kung gaano ako kasaya na kasama kita."

"Parang hindi totoo Orly. Hindi ko maiwasang mangamba na baka mauwi lang sa wala ang lahat ng ito. This is indeed too good to be true."

"This is true Monty. Huwag ka ng mag-alinlangan, please?"

"I'll try not to Orly. Para sa'yo gagawin ko iyan. But not if I can't help it." tapat niyang sabi.

"Fair enough pet. Fair enough. Pangako, papawiin ko ang alinlangan mong iyan. Sisimulan ko mamayang gabi." nakangisi na nitong sabi.

"For the record Orly, hindi lang sex ang habol ko sa'yo."

"Alam ko. Ikaw pa, patay na patay ka sa akin."

"Kapal mo." kinurot niya ang hita nito.

"Aray! Aba'y muntik na yun sa "restricted area" ah." Natatawang sabi ni Orly. Hinuli nito ang talipandas na kamay niya at hinalikan iyon.

"Sorry. Masakit ba?" nakakalokong sabi ni Monty.

"Huh! Humanda ka sa akin mamaya."

"Can't wait!" kinikilig na sabi niya.

NAG-AABANG si Monty ng masasakyan papauwi ng may isang malaking motorsiklo ang huminto sa harapan niya. Kinakabahan na napahakbang siya paatras.

Hinubad ng may-ari ng motor ang helmet at tumambad sa kanya ang gwapong mukha nito. Biglang kinain ng kaba ang kanyang puso. Alanganin din niya itong nginitian.

"H-hi Ronnie!"

"Hop-in!" sabi nito.

"Excuse me?" sagot niya.

"Hop-in Monty. Ihahatid na kita."

"Thanks but hindi ako sumasakay sa motor. Mahal ko pa ang buhay ko." pagtanggi niya.

"I won't take no for an answer Monty. Besides, may utang ka sa aking sampung date." sabi nito sabay flash ng ngiting nagpalambot sa kanyang tuhod.

"But I didn't agree on that." protesta niya.

"Sabi mo willing kang bumawi sa akin. Or baka naman wala kang isang salita?" taas-kilay na tanong nito.

"Huwag mong kwestiyunin ang salita ko. Sige na nga. Let's get this over and done with." naaasar na sasampa na sana siya sa motor nito ng pigilan siya nito at isuot sa kanya ang helmet nito.

"Para safe ka." sabay tapik sa pisngi niya na nakalabas sa helmet.

Naumid ang dila niyang bigla. Ang balak na tuloy-tuloy na pagtataray ay naipon na lang lahat sa bibig niya.

Sumampa na sila sa motor. Inilagay niya ang kamay sa balikat nito pero tinanggal nito iyon at ipinalibot sa beywang nito.

Nanigas ang katawan niya sa ginawa nito. Naramdaman marahil ni Ronnie iyon at nagsabing, "Relax ka lang Monty. Akong bahala sa iyo. Hindi kita ipapahamak."

His words felt re-assuring. Kumalma ang kanyang kalamnan na nagiging on-the-double parati kapag ito ang kaharap. Nagsimula itong magpatakbo. Napapahigpit ang kapit niya rito kapag binibilisan nito ang pagpapatakbo. Sa inis, ibinaon niya ang mukha sa likod nito na isang malaking pagkakamali. His scent assaulted his senses. He felt tingly all over. Teka? Bakit ako kinikilig sa lalaking ito katulad ng pagkaka-kilig ko kay Orly?

Naiiling na hinigpitan na lang niya ang pagkakayakap dito. Then, He heard him chuckled.

Itutuloy