Against All Odds: Book 1 (11-15)

By: Migs

Blog: miguelsshortbisexualstories.blogspot.com

E-mail: miguisalvador@yahoo.com

[11]

Muli kong ibinukas ang mga pinto ng elevator. Mabilis kong tinahak ang daan ulit papuntang parking lot, ramdam ko at alam kong sumusunod sakin si Nathan. Tinulak ko ang pinto palabas ng parking lot, agad nanlaki ang mata ko sa nabungaran. Si Jase, anduon, nagyoyosi.

“Aaron? Nate?” gulat din nitong bulalas nang iluwa kami ng pinto.

Tahimik.

“San ka nauwi ngayon?” tanong sakin ni Jase pagkatapos ata ng limang minutong pakikipagtitigan sa kanila.

“Kung saan saan.” malamig kong sagot humahanap ng daan na pwedeng madaanan makaalis lang sa tabi ng dalawa.

“Sabi ni Aling Babs matagal ka na raw di nauwi dun sa apartment niya.” sabi ulit ni Jase.

“Wag mong sabihing nag...” simula ni Nate, di pa man nito natatapos ang kaniyang sasabihin ay alam ko na agad ang pinupunto noon.

“Ano? Nagbu-booking at nakikitira kung kanikanino?!” bulyaw ko dito, napayuko naman ito.

“Bakit? Kung nagpapabooking parin ako? Sino ka para husgahan ako?” bulyaw ko dito.

“Di yun...” simula ulit ni Nate, handang depensahan ang sarili.

“Tama na Nate.” saway naman ni Jase.

“Shut up!” bulyaw dito ni Nate.

“Nagaalala lang ako kay, Aaron. Hinuhusgahan mo nanaman siya eh!” sigaw ni Jase pabalik dito.

“Nagaalala? More like nagpapakitang tao.” nangiinsultong sabi ni Nate.

“Mahal ko si Aaron.” may paninindigang sabi ni Jase.

“You loved him, so that you can use him to get Mom's attention!” bulyaw ulit ni Nate, magkalapit na ang dalawa at ilang minuto na lang ay magsasapakan na ang mga ito.

“Atleast di ko kailanman siya iniwan!” sigaw ni Jase.

“User!”

“Walang paninindigan!”

“I love him.” sabi ulit ni Jase.

“I loved him more.”

“You left him.”

“and you seduced him after I left..”

“We were inlove.”

“User!” sigaw ulit ni Nate.

“Duwag!”

“Mama's boy!”

“That's it!” sigaw ni Jase saka sumugod papunta sa kinatatayuan ni Nate, sa puntong ito wala na akong pakielam maski magpatayan pa sila. Wala na akong pakielam. Muling bumukas ang pinto at iniluwa noon si Tita.

“Enough!” sigaw nito, natigilan ang dalawa.

0000oooo0000

Magkakaharap kami sa mahabang lamesa ng cafeteria, si Tita sa tabi ni Nathan at ako naman sa tabi ni Jase. Wala paring nagsasalita, nakatingn lang ako kay Tita, halatang di parin nito matanggap ang pagkawala ni Tito.

“Tita, I'm sorry.” bulong ko. Tumango lang ito at inabot ang kamay ko, hinawakan ko ang kamay niya bilang paraan ng pagpapakita ng pakikiramay. Pinilit nitong ngumiti ng maramdaman ang maiinit kong kamay.

“Kamusta na, Hijo? Mukhang namumutla ka ah? Nakain at natutulog ka ba ng maayos?” tanong naman ni Tita. Di naman ako makapaniwala sa kabaitang pinapakita nito. Siya na nga itong namatayan ng asawa pero ako parin ang inaalala nito.

“Ma, satin mo na lang siya patirahin. Wala na siyang tinitirhan ngayon.” sabi ni Nate, agad namang bumakat sa mukha ni tita ang pagaalala.

“Ma, sakin na lang siya titira. Tulad ng dati.” singit naman ni Jase pero binalewala iyon ni tita at tumingin sakin.

“Totoo bang wala kang tinutuluyan ngayon?” tanong nito. Napayuko ako, kasi naisip ko na kung magsisinungaling ako ay ayaw kong makita ang mukha nito.

“Hijo, wag ka ng magsinungaling, sabihin mo na ang totoo.” sabi ulit nito, wala na akong nagawa kundi ang umamin. Nagulat ito.

“Ok lang ako tita, kasi may doctors quarters naman eh, pwede akong mag-stay don as long as I want.” sabi ko dito, tumayo ito at umikot sa lamesa at niyakap ako.

“Oh, hijo...” sabi nito sakin.

“Hijo, I insist. Bitawan mo na yung isang ospital, kailangan mo ng pahinga. Kasalanan ng mga anak ko kung bakit ka nagkakaganito ngayon, hayaan mong sa ganitong paraan kami makabawi sayo.”

“I can't tita...” simula ko.

“Alam kong wala ka ng ibang binabayaran, you're done with your residency and you're just waiting for the license to practice it. And hindi naman kita sisingilin sa pagtira samin, kaya I insist na samin ka na tumira and then bitawan mo na yung isang job mo.” sabi nito sakin. Wala na akong nagawa.

0000oooo0000

Bagsak balikat akong bumalik ng Doctors Quarters, di makapaniwala na hindi ko manlang natanggihan ang alok sakin ni Tita na sa kaniya na manirahan. Alam kong isinumpa ko na na hindi ko na hahayaan na pakielamanan ako ng pamilya nila, pero sa mukha ni Tita kanina nung nakikiusap ito sakin ay parang meron saking nagsasabi na wag na akong tumanggi.

Mabuti na lang at di sa mansyon ni Tita nakatira si Jase at Nate, yun na lang ang pampalubag loob na hinahawakan ko ngayon.

“Nakatadhana ba talagang maging miserable ang buhay ko? Tadhana ba talagang gawing impyerno ni Jase at Nate ang buhay ko?” tanong ko sa sarili ko ng maisipang ayusin na ang mga gamit ko para sa pagalis ko kinabukasan. Napabuntong hininga na lang ako.

“May problema ba Aaron?” tanong sakin ng isang mama sa aking likod, nakalimutan kong di nga lang pala ako ang tao doon sa loob ng quarters.

“Ah eh, ok lang ako Enso.” kinakabahan kong sabi dito. Tiningnan ako nito, tingin na kala mo binabasa niya ang aking utak. Tingin na parang kinikilatis kung totoo ang aking sinabi. May naalala akong bigla, may isa pa akong taong kakilala na pareho ni Enso kung makatingin.

“Aaron, sabihin mo sakin ang totoo. Ikaw ba ang gumalaw ng med kit ko?” tanong sakin ng aking nakatatandang kapatid. Umiling lang ako, sinusubukang magsinungaling, pero alam ko na mababasa ni kuya sa aking mukha ang pagsisinungaling.

“Aaron?” tanong ulit nito sakin sabay tumingin na kala mo pinipiga ang aking buong pagkatao para malaman niya ang katotohanan.

“Kapag di mo pa sinabi ang totoo, di na kita isasama mag surf.” banta nito sakin, agad tumulo ang isang luha sa aking kaliwang mata.

“Oh, bakit ka naiyak?” tanong ni Enso sakin, napaupo ako sa aking kama, lumapit naman sakin si Enso.

“N-naalala ko lang si kuya Sam.” napatahimik naman bigla si Enso at natigilan sa paghagod sa aking likod. Agad kong pinahiran ang aking luha. Tinignan akong muli ni Enso at niyakap ng mahigpit.

“Aaron, may problema ba?” nagaalala nitong tanong sakin. Tumango lang ako bilang sagot.

“Pwede mo bang sabihin sakin? Baka makatulong ako.” pahayag nito, binigyan ko lang siya ng isang matamlay na ngiti.

“Salamat ah. Pero hindi pa ako handa eh.” sabi ko dito, naintindihan naman niya ito.

Inabot ko ang aking sariling stethoscope at ipinasok iyon sa aking duffel bag. Agad namang kumunot ang noo ni Enso.

“Aalis ka? Di mo naman madalas iniimpake yan pag magi-inter hospital ka na ah?” tanong nito sakin.

“Nag resign na ako sa isa ko pang pinagtatarbahuhan, Enso.” matipid kong sagot dito, hinawakan ulit nito ang aking braso, kitang kita sa mga mata nito ang pagaalala.

“Wag kang magalala, may mapupuntahan na ako ngayon, di na ako squatter.” sabi ko dito sabay pakawala ng isang matamlay na ngiti.

“M-mabuti k-kung ganon, pero bakit parang di ka naman masya?” usisa ulit nito, tumalikod na agad ako dito, baka kasi mapansin nito ang pagtulo ulit ng aking luha, pagnagkataon.

“O-ok lang ako Enso.” sagot ko ulit dito.

“S-sige pero gusto kong makilala ang kukupkop sayo ah.” sabi nito sakin saka ako niyakap ulit mula sa likod.

“S-sige kuya.” sagot ko.

“Namiss ko ang pagtawag mo sakin ng kuya.” pahayag nito, humarap ulit ako sa kaniya at nagbigay ng isang ngiti.

“Namiss ko naring tawagin kang kuya.” sabi ko dito at sabay kaming nagkatawanan.

0000oooo0000

Agad nanlaki ang aking mga mata ng makitang tumigil ang isang itim na kotse sa aking harapan. Hindi kasi ito ang iniintay kong sasakyan. Lalong lalong hindi si Jase ang iniintay kong magsususndo sakin.

“Bakit ikaw?” tanong ko dito. Di ito sumagot at ngumiti lang. Agad akong tumalikod at humarap kay Enso. Biglang napaltan ang reaksyon ng mukha nito at biglang lumapit.

“Ok ka lang, Aaron?” tanong nito sakin at tumango lang ako pero kita ko parin ang pagaalala nito sa kaniyang mukha.

“Next time na lang siguro kita ipakikilala sa kanila.” nahihiya kong pahayag dito, agad na kumunot ang noo nito at dagling bumakas sa mukha nito ang pagaalala.

0000oooo0000

Nakangiting nagmamaneho si Jase, di ko magawang imikin ito dahil ayaw ko na talagang may gawin pa na pwedeng ikakabit ko dito. Nagbuntong hininga ulit ako at marahil ay napansin niya ito.

“Relax. Di ka kasi pwedeng magstay sa bahay dahil umalis si Mama, pinacremate niya ang labi ni Papa at dadalin ang ashes sa States, dun niya ata i-sca-scatter or something.” sabi nito sabay patong ng kamay sa aking kaliwang hita, agad kong hinawi yun.

“Bakit di ka sumama? Tatay mo yun diba?” malamig kong tanong dito, agad nabura ang kaniyang ngiti sa mukha.

“Wala akong visa.” tipid na sagot nito.

0000oooo0000

Wala ng nasabi sa loob ng panahong nagbi-biyahe kami papunta sa aprtment ni Jase. Paminsan minsan itong nasulyap sakin pero pinanatili kong blangko ang aking mukha. Nang maiparada ang sasakyan sa harap ng kaniyang apartment ay may naaninag akong isang tao di kalayuan sa front door.

“Anong drama nanaman to?!” sabi ko agad ng makilala kong si Nate iyon.

“Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Jase.

“Gusto ko lang malaman ni Aaron na di niya kailangang mag-stay dito sayo kung ayaw niya atsaka na pagdating ni Mama ay pwede na siya doon kila Mama tumira. Baka kasi bilugin mo nanaman ang ulo ni Aaron eh.” sabi nito.

“Tarantado ka talagang...!” sigaw ni Jase.

“Tama na!” sigaw ko. Tumigil naman ang dalawa.

“Unang una, ginagawa ko ito para kay Tita, hindi sainyo. Pangalawa, di ako ganung katanga, Nate. Sa tingin mo magpapabilog pa ako sa kapatid mo? Nakalimutan mo na bang alam ko ang tungkol kay Sandra at sa kaniya?! Sa tingin mo magpapakatanga pa ako tulad ng dati?! Wala na ni isa sainyo ang bibilog sa ulo ko!”

Pareho silang natameme. Kinuwa ko sa palad ni Jase ang susi ng kaniyang apartment at tuloy tuloy ng pumasok sa apartment nito.

Itutuloy...

[12]

Magdadalwang oras na akong nakakulong sa kwartong inihanda para sakin ni Jase, nung una ay sa kwarto niya pa ako pinapatulog pero tumanggi ako. Di ako tanga. Di na ako magpapakatanga. Pumayag na akong bitiwan ang isa pang ospital na pinagtatarbahuhan ko dahil sa hiling narin ni tita, ayon kasi sa kaniya ay kailangan ko rin ng pahinga pero ngayon, naisip ko bigla na di rin naman ako makakapagpahinga. Nasa ganito akong pagmumunimuni ng may kumatok.

“Ayan na nga, pano ako makakapagpahinga pag ganyan?” tanong ko sa sarili ko.

“Aaron, kain na. Naghanda ako ng...” simula nito ng pagbuksan ko siya ng pinto.

“Di ako dito kakain. Lalabas ako.” malamig kong sabi dito, agad nagiba ang tabas ng mukha nito.

“Sa-samahan na kita.” alok nito.

“Di ko kailangan ng driver.”

Di na ako nagdalawang isip pang lingunin ang reaksyon ni Jase. Sa totoo lang wala na talaga akong pakielam.

0000oooo0000

Nilalasap ko ang sebo at mantika ng fastfood, ngayon na lang kasi ulit ako nakakain ng ganito, and honestly, I think I owe it to myself. Sarap na sarap ako sa pagkain nun pero di ko rin mapigilang mapaisip.

“Pagkatapos nito? Ano na? Babalik ako sa bahay ni Jase at ano? Panibagong drama na naman?” tanong ko sa sarili ko at nagbuntong hininga.

Tama ang pangamba ko, drama nga ang inabutan ko sa apartment ni Jase, nasa sala ito at nanonood ng koreanovela, sa coffee table ay nagkalat ang basyo ng bote ng beer, marami nang naiinom si Jase base saking obserbasyon.

Tuloy tuloy akong naglakad papuntang kusina para kumuwa ng maiinom, nang mapadaan ako sa dining table ay napansin ko ang nakaahin na pagkain, hindi ito nagalaw, pang dalawang tao ang nakaahin. Marahil ay di na kumain si Jase nang tanggihan ko ang alok nito kanina. Naglalakad na ako papasok ng kwarto ng biglang nagsalita si Jase.

“Kailan mo pa nalaman ang tungkol kay Sandra?”

Napatigil ako.

“Importante pa ba iyon?” simula ko, marahil ay naginit si Jase sa aking sinabi kaya't mabilis itong naglakad papunta sa aking harapan, tila mananapak sa ayos niya.

“Nakikipagusap ako ng maayos!” sigaw nito.

“Hindi! Hindi ka nakikipagusap ng maayos! Lango ka Jase! Atsaka sabi ko sayo di na importanteng malaman mo pa!” sigaw ko dito, tila naman natauhan ito sa kaniyang ikinikilos.

“Nung araw na dapat susunduin kita sa ospital, nung nagdala ka ng shawarma sa opisina...”

“Oo! Dun ko napatunayan na may relasyon kayo! Tangina Jase! Napapagod na ako! Matutulog na ako, Ok?!” sabi ko dito sabay talikod at ng aktong isasara ko na ang pinto ay pinigilan niya ito gamit ang kaniyang kaliwang kamay.

“Yung araw na yun na nakita mo kaming naghahalikan sa opisina ko, yun yung araw na nakipaghiwalay ako sa kaniya.” sabi nito. Pareho kaming natahimik, nakaharang ang pinto sa pagitan namin at ilang pulgada na lang ay sasara na ito kung hindi lang ito pinipigilan ni Jase.

“Gaya ng sinabi ko Jase, di na importante yun. Wala na akong pakielam kung kanino ka pa makipagkalantarian.” sabi ko dito sabay puwersahang isinara ang pinto. Nakarinig ako ng isang malakas na kalabog. Sinuntok ni Jase ang pinto.

0000oooo0000

“Is Jase treating you well, hijo? Sabihin mo lang kung hindi at ihahanap kita ng malilipatan.” sabi ni Tita sa kabilang linya, tumawag ito para malaman kung natuloy ba ang pagresign ko sa isang ospital at kung dito ba talaga ako kay Jase nakatira.

“Ok, naman po tita. Wala pong problema dun.” sabi ko, sumulyap ako kay Jase at nakita itong naglilinis ng kalat niya nung kinagabihan, may benda ito sa kanang kamay, nakasimangot at kala mo bampira sa putla at pula ng mata sa hangover.

Mula ng lumabas ako ng kwarto nung umagang iyon ay di kami nagkikibuang dalawa. Wala naman kasing dapat pagusapan.

“Mabuti naman kung ganon. But hijo, don't hesitate to tell me if Jase isn't treating you well ha?” sabi nito, sumagot ako dito ng “Opo.”, minamadali na ang aming paguusap ng makapagkulong ulit ako sa kwarto.

“Nga pala, hijo, I'll be extending my stay here. Medyo parang kailangan ko pa ng konting time to unwind.” sabi nito na ikinagulat ko naman, gusto ko na kasing makaalis sa bahay na iyon ni Jase at samahan si Tita sa kanilang mansyon pero mukhang magtatagal pa ata ako dito sa puder ni Jase.

“Ah ganun po ba Tita, eh, ingat na lang po kayo dyan and don't worry about us. O-okay naman po kami dito.” nautal ako habang nagsasabi ng kasinungalingan kay tita dahil tinapunan ako ni Jase ng masamang tingin.

“Ok, hijo. Ingat din kayo dyan. Can you put Jase on the phone.”

Agad hinanap ng paningin ko si Jase, nakita ko itong nagpupulot ng mga basyo ng beer sa sala, humarap ako dito, siguro nang mapansing nakatingin ako sa kaniya ay tumingin narin ito sakin, iniabot ko sa kaniya ang telepono, nakasimangot naman itong lumapit sakin at inabot ang phone.

“Hello, Ma.”

Agad akong pumunta sa aking kwarto pero di ko sinaran ang pinto ng kahit papano ay malaman ko kung ano ang pinaguusapan nila Tita.

“Of course, Ma. I've been a good host. Pinaghanda ko pa siya ng food, it's just that mataas lang talaga ang pride ni Aa...”

“No, Ma! I'm treating him well!...”

“Anong hindi siya masisisi if he decided to put his wall up... ? Wala akong ginawang masama...” pero tulad ng mga naunang pagrarason ni Jase sa kaniyang ina ay nabalewala lang din ito. Sabay nagbuntong hininga.

“I'll try, Ma. Anong don't just try...? Napakataas ng pride nitong taong to! Ok, ok fine!”

Patuloy parin ako sa pakikinig ng biglang sumilip si Jase sa aking kwarto at ibinabalik ang telepono ko sakin. Nang maiabot ito sakin ay agad din itong tumalikod. Nakasimangot parin ito.

0000oooo0000

Nang makaalis na si Jase para pumasok sa kaniyang opisina ay saka ako nagsimulang magikot ikot sa apartment pero agad din akong nabagot kaya't naisipan kong lumabas. Di ko alam kung bakit pero nakita ko na lang ang sarili ko na nakaharap sa ospital kung san kami nagtratrabaho ni Enso.

“Oh, bakit andito?” tanong sakin ni Enso ng pumasok ako sa quarters, nagbabalot narin ito para makauwi.

“Namiss ko lang ito.” pertina ko sa quarters.

“Namiss eh andito ka lang kahapon! Nga pala. Nandito kanina sila Inay. Nagpacheck up.” sabi nito, alam ko kung sino ang sinasabi nitong inay. Ang nanay ko.

“Ha?! Bakit?!” tanong ko dito at biglang nagalala.

“Wala naman, kailangan lang daw para sa business permit.” sabi nito napabuntong hininga naman ako sa nalamang walang masamang balita.

“Di ka pa ba magpapakita sa kanila? Tumatanda narin sila. Huwag mo akong tularan, kung kailan mamamatay na si Dad saka ko siya pinatawad.” sabi ni Enso sakin. Agad akong natigilan sa sinabi nito. Napabuntong hininga ako.

“Sana wag mo paring sabihin na nagkita na tayo, Enso.” sabi ko dito.

“O-Oo naman. Pero sana, Aaron, pagisipan mo yang ginagawa mo sa kanila, malamang nahihirapan na yung mga yun sa kakaisip sayo. Ikaw na lang ang meron sa kanila, at kung ano pa man ang dahilan mo sa pagalis sa puder nila di naman siguro nun mababago ang katotohanang sila ang mga magulang mo at ang mga nagpalaki sayo at nagmahal.” sabi ni Enso, bigla kong naalala ang mga nangyari nung huli kaming nagkita.

“Wag na wag mong ipapakita na nahihirapan ka, na nagmamakaawa kang tulungan ka namin, wag na wag kang magpapakitang nahingi ng tulong dyan sa boyfriend mo at wag na wag ka ring magpapakita sa harapan ng bahay na ito ng walang napapatunayan sa sarili mo at hangga't di mo napapatunayan na tama ang pagpili mong magpakabakla, kasi sa oras na makita kitang nagkakaganoon. Tatawa ako, pagtatawanan kita.”

“Di pa siguro ito yung tamang panahon, Enso.” sabi ko dito, tumango na lang si Enso sakin sabay upo sa aking tabi.

“San ka ba nakatira ngayon?” nakangiting tanong nito sakin, agad naman akong kinabahan.

0000oooo0000

“Saglit lang naman eh!” pagpupumilit sakin ni Enso.

“Wag na, magulo ang loob.” sabi ko dito habang hinaharangan ang pinto para hindi ito makapasok.

“Ito naman, hinatid ka na nga namin dito ni Jon. Sisilipin ko lang naman eh.” sabi nito sakin at pilit isinisiksik ang sarili para makalagpas at makapasok sa apartment. Nasa ganun kaming tagpo ng biglang bumukas ang pinto.

“Ano 'to?” tanong ng isang lalaki sa aking likuran.

“Hello. Ako nga pala si Enso...” pero agad din itong natigilan.

“Teka kilala kita ah.” sabi ni Enso sa lalaking asa likuran ko.

Nasa kusina ako at naghahanda ng matitimpla ng maiinom nila Enso at Jon ng biglang pumasok si Jase, nakasimangot parin ito tulad ng pagkakasimangot niya sakin kagabi at kaninang umaga.

“Nalingat lang ako ng saglit kung sino, sino na ang pinapapasok mo sa bahay. Kung kani-kanino ka na nasama.” tinapunan ko si Jase ng isang naeeskandalong tingin.

“Tarantado ka ba?! Mga katrabaho ka iyan!” bulyaw ko dito, nagtense ang mga muscles nito sa panga sa pagkakabulyaw kong iyon.

Nang matapos ko ng maihanda ang iinumin ng dalawang bisita ay agad akong lumabas at dinala ito sa kanila. Halatang may pinaguusapan din sila Enso at Jon ng lumabas ako at halata kong ko ang pinaguusapan ng mga ito dahil bigla silang tumigil ng pumasok ako sa eksena.

“So, Pano kayo nagkakilala?” intrimitidong tanong ni Enso. Siniko ito ni Jon.

“Manager ko si Jase, dati.” sagot ko sakto namang pasok ni Jase sa kwarto. Seryoso parin ang mukha nito.

“Ahhh. Manager saan?” tanong ulit ni Enso. Napakunot naman ang noo ni Jon na ikinataka ko.

“Sa modeling.” sagot ni Jase. Napatango na lang si Enso.

“Ex-boyfriend niya din ako.” habol pa ni Jase na ikinagulat naman naming tatlo. Lumingon ako dito at pinandilatan siya ng mata.

“Whoah! So I guess the cat is out of the bag.” mahanging sabi nito sabay nangiinis na tumingin sakin.

Nagbuntong hininga ako.

“Ngayon alam mo na kung bakit ako pinalayas sa bahay, Enso.” sabi ko dito. Lumatay naman ang pagaalala sa mukha nito.

0000oooo0000

Hinatid ko sila Enso palabas ng bahay, tahimik ito at halatang di mapakali sa nalaman. Nang kakamayan ko ito bago siya sumakay ng sasakyan ay bigla siyang yumakap sakin.

“Aaron, bakit di mo sinabi sakin noon pa? Ngayon lalo kong sinisisi ang sarili ko kung bakit nangyari tong lahat ng ito sayo.” humihikbi na nitong sabi sakin.

“Enso, ok na ako ngayon. Actually kung alam mo lang kung ano nangyari sakin nung mga unang buwan pagkatapos akong palayasin ay talagang masasabi mong ok na ako ngayon. Wala sakin lahat ng ito, ok. Di kita sinisisi. Di ko kayo sinisisi ni kuya Sam.” naluha itong tumango sakin.

0000oooo0000

Pabalang akong pumasok ng bahay.

“Magusap nga tayo!” sigaw ko kay Jase. Nagliligpit ito ng pinagmeryendahan nila Enso.

“Ngayon gusto mong makipagusap.” sarkastikong sabi nito sakin.

“Talaga bang gustong gusto mong sinisira ang buhay ko ha?!” sigaw ko dito, matalim ang ibinalik na tingin nito sakin.

Itutuloy...

[13]

Nagtititigan kami ni Jase, halatang gustong gusto na ako nitong sumbatan at bulyawan, pero sobra na ang pangingielam nito at sa pagkakatanda ko may isang buwan na ang nakakaraan, ay ipinangako ko sa sarili ko na hinding hindi na ako magpapaapi sa kanila.

“Pano mong nasasabi yan ha, Aaron?” may lungkot sa mga mata nito.

“Simple lang. You technically ruined my life. Hobby niyo ngang magkapatid yan eh!” sabi ko dito, lumatay ang gulat sa mukha ni Jase.

“Yan ba talaga ang tingin mo, Aaron? Sobrang galit mo sakin na ni hindi mo na maalala na minahal kita? Na nagmahalan tayo?” tanong nito sakin, unti unti ng lumulungkot ang mukha nito.

“Bakit, nakalimutan mo na ba ang panggagamit mo? Ang panggagamit niyo sakin na parang trophy para lang makuwa ang atensyon ng nanay niyo?! Totoo lang, di ko nga rin alam kung totoo yung meron tayo dati eh. Baka kasi kasama yun sa panggagamit mo.” balik ko dito, pumikit si Jase at nagbuntong hininga. Tumalikod na ako at tutunguin na sana ulit ang aking kwarto ng bigla ako nitong yakapin mula sa likod.

“Di ko na hinihingi na mapatawad mo pa ako, pero sana matandaan ng puso mo kung pano kita minahal dati. Totoo ang pagmamahal ko saiyong yun, Aaron, walang bahid ng pagkukunwari at panggagamit. Maaaring sumuko ako ng panandalian pero pinagsisisihan ko iyon.” bulong nito sakin.

Tahimik. Di magawa ng puso ko ang makaramdam ng kahit na anong emosyon.

“Bitawan mo ako.” malamig kong pahayag. Agad akong binitawan ni Jase.

“Para malaman mo, di ako kung kanikanino nasama tulad ng sinabi mo sakin kanina sa kusina. Ayaw ko ng mauulit na huhusgahan mo ako ng ganon. Kaya lang naman ako lumabas kanina at pumunta sa ospital at nakipagkita kila Doc Enso ay dahil di ako kumportable dito sa apartment mo. Naaalala ko kasi ang panggagamit at pangloloko mo. Naaalala kita. Ni ayaw nga kitang makasama sa iisang kwarto eh, yun pa kayang maisip ka? Kaya wag mo akong sisisihin kung gusto kong umalis dito sa bahay mo ng ganun ganun na lang, kasi ngayon naiintindihan mo na.” malamig ko paring sabi dito, nakayuko lang ito. Agad agad na akong pumasok sa aking kwarto at ibnalibag ang pinto pasara.

Narinig ko kung pano magwala si Jase sa labas ng aking kwarto, naririnig ko itong sumigaw at nagbababasag ng mga bagay bagay. Agad akong humiga sa kama at isinuksok ang earphones at nakinig ng music.

0000oooo0000

Dahan dahan kong iminulat ang aking mata, madilim na sa loob ng kwarto. Nakatulog pala ako, medyo nagugutom ako at nangalay na ang aking leeg. Kinusot ko ang aking mga mata at tumayo at naginatinat. Dahan dahan kong binuksan ang pinto at sumilip doon, bukas ang TV at nakita kong nakahiga si Jase sa sofa. Nakapikit. Mukhang tulog.

Naka tip-toe akong naglakad papunta sa kusina, napansin kong may nakaahin sa lamesa, bagong luto ang kanin dahil asa kaldero pa ito at wala pang bawas, pang dalawang tao parin ang platong nakaahin. Adobo parin ang ulam. Napakunot ang noo ko.

“Di parin nakain si Jase?” tanong ko sa sarili ko pero nagkibit balikat na lang ako.

Nang makarating ako sa kusina ay di na ako nagaksaya ng panahon na buksan ang ilaw, binuksan ko ang ref at naghanap ng makakain, pero laking pagkadismaya ko ng pitsel lang ng tubig ang andun. Nagsimula na akong maghanap ng mga noodles pero wala din. Naisipan kong magpa deliver na lang. Papunta na sana ako sa may telepono ng magring ang telepono ni Jase.

“Hello.” garalgal pang sabi ni Jase.

“Ma.” bati nito sa kausap sa kabilang linya.

“We're fine.” sagot nito.

“No, we haven't killed each other yet.” sabi nito sabay hikab.

“I'm just joking, Mom.” bawi nito.

“Di naman sa di namin sinusubukang maging ok. Si Nate, di napunta dito. Si Aaron naman talagang nakabakod at talagang nagsasabing di ako mapapatawad.” sabi nito sabay buntong hininga.

“May lungkot bang halo ang boses na iyon?” tanong ko sa sarili ko tapos ay napatingin ako sa lamesa, sa inahing pagkain ni Jase. Napabuntong hininga din ako.

“He won't even stay in the same room with me, Ma.” malungkot ulit na sabi ni Jase. Di naman ito nagsusumbong talaga lang sigurong sumasapul ang tanong ng nanay niya sa mga nangyayari.

“Ok Ma. Bye. I love you.” sabi nito sa ina. Bigla itong tumayo at nagtungo sa dining table, nagbuntong hininga ito at tinignan ang nakaahin doon. Unti unti na niya itong inayos, wari ba ay ililigpit. Nang humarap ito sa gawi ng kusina ay laking gulat nito ng makita ako, pero inayos ko ang aking mukha. Siniguro kong wala siyang makikitang emosyon dun.

“Andyan ka pala. Kain ka na.” alok nito sabay baba ng mga ililigpit na sanang pagkain.

“Di na, nagpadeliver ako. Iwan mo na lang yan dyan, ako na magliligpit.” malamig ko paring sabi dito, nagbuntong hininga ulit ito saka tinuloy ang pagliligpit, dinaanan ako nito, blangko narin ang mukha nito. Agad akong bumalik sa aking kwarto at kinuwa ang aking telepono at nagpadeliver.

0000oooo0000

Narinig kong may kumatok sa front door, agad akong lumabas dala ang aking wallet. Habang tinatahak ang daan papuntang front door ay nadaanan ko sa sala si Jase, nagiinom ulit ito. Di ko na lang ito pinansin at tuloy tuloy na pinagbuksan ang delivery boy. Nang makuha ko na ang aking order at mabayaran na ang delivery boy ay agad akong bumalik sa aking kwarto.

“Super mantika! Mawawalan ako ng abs nito eh!” sigaw ko sa sarili ko. Pero agad ko ring niligpit ang pinagkainan ko sa sahig ng aking kwarto at lumabas ulit para itapon ito. Naaninag kong gising pa si Jase, nagiinom ulit ito. Pagkatapon ko ng pinagkainan ko ay pumunta na akong CR at nagtoothbrush at nagshower nadin. Paglabas ko ay tulog na si Jase, di ko na ito pinansin at tuloy lang ako sa aking kwarto.

0000ooo0000

Pagkagising ko kinabukasan ay maayos na ang buong apartment, wala ng Jase at wala na rin ang mga bote ng beer na tinungga niya nung nakaraang gabi. Iginala ko ang mata ko at ng makitang wala talagang Jase ay nagiiinat ko at nagsimula ng mag exercise.

Kukuwa ako ng tubig sa fridge ng makita kong may nakaahin ulit sa hapagkainan. Pang isang tao na lang ang nakaahin na plato. Nagkibit balikat na lang ako.

“Nagsawa rin ang loko.” sabi ko sa sarili ko, inayos ko saglit ang aking sarili at lumabas na ng apartment at nagsimula ng magjogging.

Nakalimutan ko na kung ganong kasarap magexercise sa umaga lalo na ang mag jogging. Nun ko lang kasi nagawa ulit yun dahil masyado na akong nagpakaboryo sa ospital. Nang makabalik na ako sa apartment ay may pumasok na ideya sa aking ulo.

“Makapag gym.” sabi ko sa sarili ko.

0000ooo0000

First time after a month ng pagkaawa sa sarili at pagbubugbog sa sarili ko sa trabaho ay naramdaman ko ulit kung pano mamuhay ng healthy, walang stress, walang iniisip na problema, in short, muli akong nabuhay. Agad akong pumunta sa isang mall pagkatapos mag-gym an namili ulit ng mga bagong damit.

“Dahil wala ng residency na binabayaran. Ok ng gumastos. I owe this to myself.” sabi ko sa sarili ko saka napangiti.

Sa pagiikot ikot ko sa mall na iyon ay di ko maiwasang mapansin na pinagtitinginan ako ng tao, siguro dala ito ng pakiramdam na masaya.

“Blooming ika nga.” sabi ko sa sarili ko.

Naglalakad ako sa hilera ng mga kainan ng may maaninag ako na dalawang tao, parang kilala ko ang dalawang yun. Si Jase at si Sandra.

“Tignan mo nga naman ang pagkakataon.” sabi ko ulit sa sarili ko, maglalakad na sana ako palayo ng may mapansing kakaiba. Blangko pareho ang mga mukha nila, nakayuko lang si Jase at si Sandra naman ay nakatingin lang ng daretso sa lalaki.

Bahagyang bumuka ang bibig ni Sandra, nanatiling nakayuko si Jase. Nang matapos magsalita ni Sandra ay umiling naman si Jase. Biglang tumayo si Sandra na ikinatumba naman ng silyang kinauupuan nito. Napatingin lahat ng tao sa loob ng restaurant, nagtaas na ng tingin si Jase at isang sampal ang ginawad ni Sandra dito. Nagsalita ulit ito bago nagmamadaling umalis.

Agad akong lumayo sa lugar na iyon, iniisip ko na baka kasi makita ako ni Jase at magkaroon nanaman ng part 2 na dramahan duon sa lugar na iyon.

0000ooo0000

Nang umuwi ako sa apartment ay napansin kong andun na si Jase, nakasalampak nanaman ito sa sofa at nagiinom nanaman. Halatang mabigat ang dinadala, tuloy tuloy akong pumunta sa kusina para ilagay ang aking mga pinamili, nang maiayos na ito at nang papunta na sana ako sa aking kwarto ay nakita ko si Jase na pupunta sana sa kusina pero ng makita ako nito ay agad itong tumalikod at bumalik sa sala.

Nagtaka ako nung una kung bakit pero agad ko agad naisip kung ano marahil ang naisip nito at tumalikod ito.

“Ni ayaw ko ngang makasama ka sa isang kwarto eh, maisip pa kaya?!” nagecho ang sarili kong boses sa aking ulo. Napabuntong hininga ako.

Nang naglalakad ako papunta sa aking kwarto ay napansin kong may nakaahin nanaman na pagkain sa lamesa, pangdalawang tao ulit ang nakaahin doon.

“Kumain ka lang dyan kung nagugutom ka.” garalgal na boses na sabi ni Jase. Napapikit ako saglit, di mawari kung bakit may kirot akong naramdaman sa aking dibdib. Agad akong nagbuntong hininga at pumasok na ng aking kwarto.

0000ooo0000

Ilang araw pa ang lumipas at malapit na akong bumalik sa ospital para magduty ulit ng ilang apat na araw, masaya ako dahil sa wakas kahit apat na araw lang makakalayo ako kay Jase.

“Ilang oras na lang.” Sabi ko sa sarili ko.

Halos walang nangbago sa set up namin ni Jase, walang pansinan at ni hindi nga kami nagsasama sa iisang kwarto. Maayos narin siguro ang ganun. Walang dramang nagaganap. Pero di parin nagbabago ang nakasanayan nitong maghahanda ng pagkain para saming dalawa na hindi ko naman kinakain. Wala prin kaming imikan.

Nang lumabas ako ng umagang iyon sa aking kwarto ay napansin kong wala na talaga sa wisyo si Jase, madalas na kasi itong maginom sa gabi, lalabas na sana ako para magjogging ng magsalita ito.

“Aaron, kausapin mo na ako, please.” bulong nito, anlaki na ng pinagbago ng itsura nito, may mga itim na ito sa ilalim ng mga mata at medyo makapal narin ang balbas at bigote nito. Di ko ito pinansin at tulyan ng lumabas para magjogging.

Pagbalik ko ay wala na ito. Pumasok na marahil sa opisina.

Naiayos ko na ang aking mga gamit para sa apat na araw na walang uwiang duty sa ospital. Medyo di ko maitago ang aking saya, nang umuwi nung hapon na iyon si Jase ay ni hindi ko napansing pareho kaming nasa kusina sa sobrang saya ko. Di naman ito makalabas dahil nakaharang ako sa daanan. Narealize ko na lang ito ng naliligo na ako.

Paglabas ko ng banyo ay napansin kong nagiinom nanaman si Jase sa may sala. Napansin ko ring may nakaahin na sa lamesa na pangdalawang tao ulit at sa tabi ng isang pinggan ay dalawang tupperware at kutsara't tinidor. Kumunot naman ang noo ko.

“Pinagbugong kita ng ulam. Kasya na yan sa loob ng apat na araw.” bulong ni Jase nang mapansing nakatitig ako sa dalawang tupperware, agad akong pumunta ng kwarto para magbihis.

Lumabas ako ng aking kwarto na nakabihis panglakad na. Di ko alam pero nararamdaman kong sakin nakatingin si Jase. Di ko na ito tinapunan ng tingin at pumunta na ng kusina. Agad kong kinuwa ang mga pagkaing aking binili na binabalak kong baunin sa ospital.

Alam ko naman kasing di kakainin ni Jase yun at malamang masisira lang iyon lalo na at mga gulay at prutas ang mga iyon na ang life expectancy kahit naka ref na ay saglit lamang.

Pagbalik ko sa aking kwarto ay agad nangunot ang aking noo ng mapansing nakabukas ang aking duffle bag. Pagkakaalala ko kasi bago ako lumabas ng kwarto ay sinara ko na iyon. Sinilip ko tio at nagulat ng makita ang dalawang tupperware doon. Inilabas ko ito sa aking bag.

Daladala ang dalawang tupperware ay bumalik ako ng dining room. Ipinatong ko ulit sa dining table ang dalawang baunan. Narinig kong nagbuntong hininga si Jase.

“Baunin mo na please. Di ko mauubos lahat yan. Masisira lang yan dito.” sabi niya. Agad nagpantig ang tenga ko.

“Sino ba kasing nagsabi sayo na ipagluto mo ako lagi?!” bulyaw ko dito. Nagbuntong hininga ulit ito.

“Kung ayaw mong kainin ibigay mo na lang kila Doc Enso.” bulong nito. Pero sa halip na kuwanin ulit ang dalawang tupperware ay iniwan ko na ito doon.

“Aaron, when will you let your defenses down?” may pagkamahinang sabi ni Jase pero para sakin ay daig pa noon ang sigaw na nagecho sa aking ulo. May kung ano nanamang akong naramdamang kirot sa aking dibdib.

Isinara ko ulit ang pinto.

0000ooo0000

Dahandahan akong naglakad palabas ng frontdoor, nakita ko kasing nakatulog na si Jase sa sofa dala marahil ng dami ng nainom. Dahil sa wala naman akong balak na magpaalam dito ay tahimik na lang akong lumabas.

“Aaron.” tawag nito sakin. Natigilan naman ako.

“Can we talk, please?” sabi nito pero di ko na siya pinansin pa. Malapit na akong makalabas ng pinto ng magsalita ulit ito.

“Kahit ngayon lang, kahit saglit lang, pwede ba kitang maging kaibigan, k-kahit ngayong gabi lang. Please. Kailangan ko ng makakausap.” maiyakiyak na na sabi nito. Napalingon ako dito, nakapikit ito at may mga luhang natulo mula sa kaniyang nakasarang mata.

Isinara ko na ang pinto.

0000ooo0000

Mabigat ang loob ko na pumasok ng pinto ng ospital, iniisip ang nangyari sa bahay kanina ni Jase. Yung kirot na panakanaka ko lang nararamdaman, ngayon ay parang nagapply na ng permanent residency sa aking dibdib. Di na maalis. Nakayuko akong naglalakad ng biglang may bumangga sakin. Humingi ito ng tawad at natigilan ako ng mapansing si Nate iyon.

Itutuloy...

[14]

Medyo malakas ang pagkakabangga ng kaniyang balikat sa aking dibdib, pero ni hindi nagangat ng tingin si Nate, pansin ko ang laki ng ipinayat nito, nakatingin ito sa isang maliit na papel. Nakakunot noo.

“Sorry.” nagmamadali nitong sabi.

Di na ako nakasagot pa, mukhang di ako nito nakilala, masyadong nakuwa ng pansin niya ang maliit na papel na hawak niya. Naglakad na palayo si Nate ng hindi manlang ibinabaling sakin ang tingin. Di ko na ito pa tinawag. Wala akong balak makipagmabutihan pa sa taong iyon.

Agad akong naglakad papunta sa doctors quarters, magiliw naman akong binati ng mga nurses at iba pang empleyado doon. Nakaramdam ulit ako ng galak, pakiramdam na hindi ko kailan man naramdaman sa loob ng ilang araw kong pagstay sa bahay ni Jase.

Nilanghap ko ang hangin sa loob ng quarters, pakiramdam ko ay parang sa mga bakasyonista na matagal di umuwi at nang makauwi ay sabik na sabik sa kanilang bahay. Sa sobrang pananabik sa maliit kong kama sa quarters na iyon ay di ko napansin na lumapit na pala sakin si Enso. Nakangiti ito at may inaabot sakin.

“Regalo ko yan sayo.” sabi nito sakin. Kumunot naman ang noo ko at inabot ang maliit na bagay na inaabot nito sakin.

“Di ko naman birthday ah saka malayo pa ang pasko.” natatawa kong sbi dito.

“Pa birthday ko na yan sayo taon taon hanggang mag 100yreas old ka na, pamasko ko na rin yan sayo taon taon hangga't kaya mo pang mamasko.” nangaalaskang sabi nito sakin.

“Kuripot.” sabi ko dito, ngumiti naman ito.

Para akong binalik sa nakaraan ng mapagmasdan ko ang regalo sakin ni Enso. Picture ito, tatlo ang tampok sa larawang yun. Ako na mukhang batang gusgusin pa na may nakasabit na stethoscope sa balikat, ang aking nakatatandang kapatid na si kuya Sam sa aking kanan na may nakasabit din na laruang stethoscope sa kaniyang balikat at si Enso sa aking kaliwa na may hawak naman na laruang microscope. Napangiti ako at napaluha.

“Ini-i-spoil niyo kasi, kaya lumalaking paurong yang batang yan eh!” sigaw ng aking ama kay kuya Sam at Enso nang makita nito ang binigay na regalo ng dalawa para sa aking ikalabing dalawang taong kaarawan.

Di na bago sakin ang ganitong paguugali paukol sakin ng aking ama. Ako kasi ang anak niyang puro problema ang dinadala sa kaniya at ang masaklap ang kuya ko naman ang nagdadala sa kaniya ng lahat ng ikagagalak niya. Di ko naman sinisisi ang aking kuya, eh kung sa ganun siya eh. Wala naman talagang dalawang tao na pinanganak na magkatulad. Iniintindi ko na lang ang aking ama.

Nang makatalikod na ang aking ama ay napansin kong nagme-make face si kuya. Ito ang gusto ko sa aking kapatid, kahit na anong pambubuyo ang gawin sakin ng aking ama andyan siya para pagaangin ang aking loob. Hinagod lang ni Enso ang aking likod, alam ko kasing naiintindihan niya ako.

“Alam mo, di ko alam kung pano ko aalisin sa sarili ko ang pagkaguilty nang malaman ko kung bakit ka pinalayas sa inyo.” sabi ni Enso sabay buntong hininga.

“Sabi ko naman sayo, Enso, wala na iyon.”

“Di mo parin maiaalis na dahil sakin, kung hindi ako nagpasundo kay Sam nung gabing yun sana buhay pa siya ngayon, sana di masyadong nagexpect sayo sila itay at inay, sana naging totoo ka sa sarili mo nang hindi nagagalit ang mga magulang mo sayo at sa huli ay pinalayas ka pa. Di mo maiaalis sakin yun, Aaron. Di mo maiaalis sakin ang magisip at sisihin ang sarili ko.” sabi ni Enso sakin. Niyakap ko lang ito, ibinalik nito sakin ang pagyakap, nararamdaman kong nahikbi na ito.

“Wala na iyon sakin, Enso. Ok na ako ngayon, nakayanan ko naman eh.” pagaalo ko dito.

“Pero di parin kayo naguusap ng mga magulang mo.” pangangatwiran ulit nito.

“Tama ka, nang mamatay si Kuya Sam masyado na silang nagexpect sakin, pinilit nila akong maging si kuya Sam, alam na alam mo namang magkaibang magkaiba kami kaya di mo pwedeng sisihin ang sarili mo, sila inay at itay ang may problema, sila ang may kasalanan kung bakit nagkanda letse letse ang buhay ko. Wag mong sisihin ang sarili mo, alam kong kinailangan mo si kuya nung gabing yon. Alam kong pupuntahan at pupuntahan ka niya maski di mo siya tinawagan. Wala kang kasalanan. Hindi naman talaga mapaghihiwalay si Simon Apacible saka si Lorenso Santillan nung mga panahong iyon diba?” sabi ko para mapagaang ang loob nito.

“Ang dapat sisihin ay ang mga taong may makikitid ang utak at ang mga di makaintindi.” habol ko.

“I'm sure, kahit gano man kalaki ang di pagkakaintindihan niyo, alam ko mapapatawad na niyo ngayon ang isa't isa. Saka wag kang magsalita ng ganyan sa kanila, mga magulang mo parin sila.” sabi ulit sakin ni Enso para makumbinsi akong makipag ayos na sa aking mga magulang. Umiling ako.

“Masyadong malaki ang galit nila sakin, Enso. Alam mo yan, nandun ka nung lumalaki ako, alam ko kung pano ako tratuhin ni Itay... saka...” sabi ko dito. Natigilan ako, pinaiisipan kung sasabihin ko pa ang mga nangyari sakin dati.

“Wala na yun ok? Wag mo ng sisihin ang sarili mo.” nasabi ko na lang matapos ang mahabang pagiisip. Agad namang kumunot ang noo ni Enso.

“May dapat pa ba akong malaman?” tanong ni Enso.

Di ko narin natiis at kinuwento ko na lahat kay Enso, mula kay Nate, sa pagpapalayas ng aking mga magulang sakin, saking pagbu-booking para makabayad ng med school at pati narin ang sitwasyon ko ngayon. Di naman makapaniwala si Enso, nakanganga ito habang nakatitig sakin, di makapaniwala sa lahat ng aking isiniwalat. Agad ako nitong niyakap ng makabawi siya.

“Napakatatag mo.” nahikbi na nitong sabi.

“Di naman.” sabi ko dito, agad na humigpit ang yakap nito sakin.

“Yung sa sitwasyon mo ngayon? Kung gusto mong umalis sa puder nila pwedeng pwede ka sa bahay.” alok nito sakin, agad ko itong kinunsidera at tinamaan agad ng hiya, pero para sakin ay dapat ko na itong tanggapin, ito na ang pagkakataon kong makawala kila Jase at Nate.

Sasagot na sana ako kay Enso sa alok nito ng biglang nagring ang telepono ko.

“Hello, tita?” sagot ko sa telepono.

“Aaron, anak, I know your busy but I'm worried about Jase, he told me na he's not feeling well kanina nung tumawag ako, alam mo naman kung pano magkasakit si Jase, kahit simpleng lagnat lang tumitirik na ang mata nun, can you check on him, kahit saglit lang?” tuloy tuloy na sabi sakin ni tita.

Agad akong humarap kay Enso.

“Tadhana, ano ba talagang gusto mo?!” sigaw ng isip ko.

0000ooo0000

Pagbukas ko ng pinto ay naabutan ko si Jase na nakahiga parin sa sofa, namumutla ito at kung maka singhot ay alam ko na agad na barado ang ilong nito, napairap na lang ako. Ito ang isa sa kahinaan ni Jase, kahit ano mang laki ng katawan nito at kahit anong problema ay ibato mo dito ay kakayanin niya, huwag mo lang siyang hahawaan ng sipon.

Agad akong lumapit sa sofa at idinampi ang likod ng aking palad sa kaniyang leeg.

“Shit!” sabi ko sa sarili ko ng maramdamang napakainit noon.

“Kailan pa masama ang pakiramdam mo?” tanong ko dito, ibinaling nito ang kaniyang tingin sa kaliwa, halatang ayaw makipagusap sakin.

“Wag kang maginarte ngayon!” sigaw ko dito.

“Bakit all of a sudden concerned ka? Bakit bigla ka na lang nagkainteres kausapin ako?!” sabat nito sakin.

“Tita called.” wala sa isip kong sabi dito.

“You don't have to do this. Sige na mag duty ka na. Bumalik ka na sa ospital, tutal ayaw mo naman akong makasama sa iisang kwarto diba?!” sabi nito saka biglang tumayo, agad itong nawalan ng balance, mabuti na lang at nasalo ko ito.

“Believe me, I don't want to do this, tingin mo anong mangyayari kapag nalaman ni tita na pinabayaan kita? Tingin mo matutuwa sa atin yun?!” sabi ko dito sabay alalay sa kaniya papunta sa kaniyang kama. Naramdaman kong nagbuntong hininga ito.

“Nipisan mo lang ang blangket mo, lalo kang iinit kapag nakulob yang init sa pagitan mo saka sa blangket.” sabi ko dito, agad akong kumuwa ng pamunas dito.

Sinimulan ko ng paandaran ng pamunas na ang katawan ni Jase, wala parin itong imik, ramdam ko parin ang init nito sa kaniyang balat, pinanay ko ang pagpunas sa kaniya at kada tapos nito ay i-checheck ko ang lagnat nito. Medyo bumababa naman.

Nang malaki na ang ibinaba ng temperatura nito ay itinigil ko pansamantala ang pagpupunas dito at umupo sa tabi nito sa kaniyang kama. Nakatulog na ito. Pinagmasdan ko ang mukha nito. Gwapo parin, kahit na medyo nangangapal na ang bigote at balbas nito.

0000ooo0000

Naalimpungatan ako ng maramdamang parang umaalog ang kama, kinusot ko panadalian ang aking mga mata, nakita ko si Jase sa aking tabi, nanginginig ito, kumot na kumot. Agad akong tumayo at tinungo ang thermometer. Bumalik ang lagnat nito. Agad akong bumalik sa pagpupunas at nang di parin bumaba ang lagnat ay nagpunta na ako sa aking bag at kumuwa ng gamot.

Magaalasingko na ng umaga ng humupa ang lagnat ni Jase, di na ito nanginginig at natutulog na ulit ito. Kinuwa ko ang isang silya sa sala at dun ko inupo ang sarili para kung antukin man ako ay pwede akong umidlip.

0000ooo0000

May kataasan na ang araw ng magising ako, nakahiga parin si Jase, di na ito nakakumot, agad kong kinuwanan ito ng temperature. Sinat na lang. Napabuntong hininga ako, muli kong pinanood itong matulog. Napakaamo ng mukha. Bahagyang nakabukas ang kaniyang bibig. Napangiti ako dahil narealize kong ganun parin ito matulog, nakailalim sa kaniyang unan ang kanang kamay at ang kaliwa naman ay nakayakap sa kaniyang malaking dantayan kung saan nakadantay ang kaniyang kaliwang paa.

Umupo ulit ako at naginat saglit, pinanood ko pa itong matulog. Nagulat na lang ako ng iminulat nito ang kaniyang mga mata at lumingon saking kinauupuan, nahuli ako nitong pinapanood siyang matulog habang nakangiti pa. Agad kumunot ang noo nito.

“May masakit ba saiyo Jase?” tanong ko na lang dito para makabawi sa pagkakahuli niya sakin. Umiling lang ito.

“Teka, baka nagugutom ka na. Ipaghahanda kita ng makakain.” sabi ko dito, di ko na ito inintay pang sumagot nang makalabas at maisara ko na ang kaniyang pinto ay agad akong napasandal dito at dahan dahang dumausdos paupo.

“Ano bang ginagawa mo Aaron? Lumalambot nanaman ba ang puso mo?!” sabi ko sa sarili ko.

0000ooo0000

Nagbuntong hininga ako bago pumasok sa kwarto ni Jase. Naabutan ko itong nakatingin sa bintana kasalungat ng pinto, nakasandal na ito sa kaniyang headboard at tila malalim ang iniisip. Inilapag ko ang tray sa kaniyang paanan at dinampot ulit ang thermometer. Wala na itong lagnat.

“Kain ka na Jase.” alok ko dito.

“Salamat at sorry, Aaron.” mahina nitong sabi sakin. Di ako sumagot.

“Salamat kasi kahit galit na galit ka sakin nakuwa mo parin akong alagaan. Sorry, dahil napilitan ka pang pumunta dito para alagaan ako, naabala ka pa. Sabi ko kay Mommy na wag ka ng abalahin, di parin pala nakinig.” sabi nito habang nakatanaw parin sa bintana.

“Wag mo ng isipin yun, sige na kain ka na.” alok ko ulit dito. Tatalikod na sana ako ng hawakan nito ang aking kamay.

“Usap tayo, please.” bulong nito, humarap ulit ako dito, nangingilid na ang mga luha nito. Di parin nito pinapansin ang kaniyang pagkain.

“Sige, sa isang kundisyon...” sabi ko dito.

“A-ano yun?” nagaalalang tanong nito sakin. Napabuntong hininga ako.

“Kainin mo muna yang inihanda ko sayo.” sabi ko dito, binigyan ako nito ng matamlay na ngiti at inabot ang sabaw na aking niluto.

0000ooo0000

Pinilit nitong ubusin hanggang sa huling tulo ng sabaw ang aking inihanda, kinuwa ko ang bowl sa kaniyang kamay at iniligpit iyon, pagkatapos ay tinignan ko ulit ang temperatura nito, wala na itong lagnat, tatalikod na sana ulit ako ng hilahin nito ang aking kamay.

“Maguusap tayo diba?” malungkot ang tanong nito. Agad akong umupo sa silyang hinila ko mula sa sala.

“Aaron, sana maniwala kang wala na kami ni Sandra nung gabing susunduin sana kita sa ospital. Sana rin maniwala ka na mahal na mahal kita.” naiiyak ng sabi nito. Nagbuntong hininga ako, tumayo at nilapitan siya, pilit siyang pinahiga at inayos ang paligid ng kaniyang higaan.

“Magpahinga ka na Jase, saka na natin pagusapan yan. Baka mabinat ka pa.” sabi ko dito, tuluyan ng tumulo ang mga luha nito. Tatalikod na sana ako ng magsalita ulit ito.

“Wala na ba talaga, Aaron? Di mo na ba talaga ako mahal?” tanong nito sakin, di ako nakasagot, agad na akong naglakad palabas ng kwarto niya at nagtungo sa kwarto ko. padapa kong ibinagsak ang sarili ko sa higaan.

Naramdaman ko ng pagagos ng aking luha.

Itutuloy... 

[15]

Nang imulat ko ang aking mga mata ay napansin kong medyo mahapdi ito, medyo maiinit na ang paligid, baka tanghali na, agad kong naalala ang nangyari nung umaga sa kwarto ni Jase. Di ako makapaniwalang aabot sa ganun, akala ko may sa bato na ang puso ko, akala ko di ko na ulit mararamdaman pa ang sakit tulad non.

Bumangon na ako at napagpasyhang silipin si Jase, baka kasi nabinat iyon o kaya naman ay lalong sumama ang pakiramdam, pero agad din akong nagalangan.

“Baka magdramahan nanaman kami.” sabi ko sa sarili ko, pero ikinibit balikat ko na lang iyon, iintayin ko na lang na bumuti ang lagay niya at kung pipilitin nanaman ako nitong makipagusap sa kaniya katulad kaninang umaga ay pipilitin ko nalang ulit ang sarili ko na balewalain yun at pipilitin ko na lang ulit ang sarili ko na wag siyang pansinin.

Nang makalabas na ako saka ko napansin na halos wala namang nagiba ng iwanan ko ito kaninang umaga, pinuntahan ko si Jase sa kwarto nito, nakahiga parin ito, nakakumot at tulog na tulog. Tinignan ko ang temperature nito. May lagnat ulit, pero di na kasing taas nung unang gabi. Agad akong kumuwa ng makakain ni Jase atsaka pinainom siya ng gamot.

Balik sa dati, walang kibuan.

Matapos nitong inumin ang gamot ay nagsabi itong magpapahinga na lang ulit siya at di ko na kailangan pang bantayan siya, agad akong nakaramdam ng kirot sa aking puso. Napatingin ako dito, inihiga niya ulit ang sarili niya at pumikit na. Di ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko, ito naman ang ginusto ko, ang di kami magusap, ang di kami magpansinan, sinabi ko pa ngang ayaw kong magsasama kami sa iisang kwarto pero bakit ngayon, parang taliwas nun ang nararamdaman ko. Bakit ako naguguilty? Bakit ako naaapektuhan sa pinapakitang pagiging malamig ni Jase?

“S-sige, tawagin mo na lang ako pag may kailangan ka, andito lang ako sa kabilang kwarto.” paalam ko dito sabay talikod, narinig ko itong nagbuntong hininga.

Ilang minuto pa ang lumipas sa loob ng aking kwarto, wala akong maintindihan sa aking binabasa, pilit pumapasok sa isip ko si Jase at ang pagiging malamig nito sakin. Parang bumabalik sakin yung alaala na parang naghybernate ang aming nararamdaman nung kami pa at sa pagkakaalala nun ay lalo akong nakaramdam ng kirot sa aking puso.

Di ko alam pero bigla akong napatayo mula sa aking pagkakasalampak sa kama at tinungo si Jase, nang silipin ko ito ay mahimbing itong natutulog, muli kong dinampot ang thermometer, medyo natuwa ako ng makitang bumaba na ulit ang lagnat nito. Pinagmasdan ko ulit ang mukha nito.

Ang mukha ni Jase ang isa sa pinakamaamong mukha na nakita ko. Di ko alam kung bakit pero dinala ako ng aking mga paa papunta sa kabilang bahagi ng kama at di ko rin alam kung bakit ako humiga doon. Mukhang di naman ito napansin ni Jase, tuloy parin ito sa mahimbing niyang tulog. Humarap ako dito at pinagmasdan ulit ang mukha niya.

“Sorry.” naibulalas ko at tumulo na ulit ang mga luha na noon ko pa pinipigilang tumulo. Napapikit ako. Naramdaman ko na lang na pinapahiran ni Jase ang aking mga luha. Pagdilat ko ay nakita kong nakatingin ito sakin. Malamlam ang mga mata na miya mo nangungusap.

Niyakap ako nito ng mahigpit. Mayamaya pa ay gumanti na ako sa yakap niya na iyon habang humihikbi.

0000oooo0000

Nagising ako ng maramdamang lumalamig na ag paligid. Iminulat ko ang aking mata at nakitang magga-gabi na pala, ibinaling ko ang aking tingin sa kabilang bahagi ng kama, wala na si Jase doon. Kumunot ang noo ko at nagpasyang bumangon na.

Nang makalabas ako ng kwarto ay agad akong napangiti sa naaamoy na nilulutong adobo. Naglakad na ako papunta sa kusina, nadaanan ko ang dining table at doon may nakaahin na na mga plato na pang dalawang tao.

Bago pa man ako tuluyang makapasok sa kusina ay sinilip ko muna si Jase, nakita ko itong naglalagay ng paminta at asin sa kaniyang niluluto. Sa aking palagay ay malapit na itong maluto lalo pa at ang bango bango na nito.

“Musta na ang pakiramdam mo?” tanong ko dito. Nagulat si Jase at agad na napaharap sakin.

“A-ayos na ako, salamat sa pagaalaga nga pala. Eto nagluto ako ng adobo para makabawi manlang ako.” sabi nito sabay ngiti.

“Mabuti naman maayos na ang pakiramdam mo, pwede na akong bumalik sa ospital.” sabi ko dito, agad namang nabura ang ngiti sa mukha nito saka nagbuntong hininga. Humarap ulit ito sa kaniyang niluluto. Lumapit ako dito.

“Kaya bilisan mong magluto dyan kasi nagugutom na ako at kailangan ko pang bumalik ng ospital.” sabi ko dito, humarap ito sakin at hindi maitago ang tuwa sa kaniyang mukha.

0000oooo0000

Tahimik lang kaming nakain, paminsan minsan kong nahuhuli si Jase na nakatingin sakin, tila ba nagiintay akong punahin at purihin ang kaniyang niluto o kaya naman ay iniintay akong magsimula ng mapaguusapan. Ilang araw narin kasi akong nakatira doon sa puder niya pero ito palang ang pinakamatagal na nagkasama kami sa iisang kwarto ng hindi nagsisigawan.

“Ah eh, Aaron, ok lang ba yung timpla? D-di ba masyadong maalat?” tanong nito sakin, nagaalangan pa, marahil ay nagiingat sa kaniyang bawat sabihin.

“Medyo maalat, pero ok lang, di naman ako nagpapatis eh.” sabi ko dito, tumango naman siya.

Tahimik ulit. Paminsan minsan ko nanaman itong nahuhuling nasulyap sakin.

“A-Aaron, di ka na ba g-galit sakin?” kinakabahan nitong tanong sakin. Medyo natagalan akong sumagot.

“Ano nga ba? Galit pa nga ba ako?” tanong ko sa sarili ko pero agad din akong bumuntong hininga.

“Jase, kalimutan na lang natin lahat ng nangyari, ok?” tanong ko dito sabay bigay ng isang matamlay na ngiti, tumango lang si Jase.

0000oooo0000

Para hindi naman mabinat si Jase ay napagpasyahan kong ako na ang magligpit ng aming mga pinagkainan. Tutal, kakaunti lang naman iyon kaya ok lang sakin. Hinayaan ko na lang siyang magrelax sa sofa.

Nang matapos ako sa paghuhugas ay nagpasya na akong magpunta sa aking kwarto para ayusin na ang aking mga gamit pabalik sa ospital. Napansin kong nakatulog na pala si Jase sa may sofa, medyo maginaw sa parteng iyon ng apartment dahil madaming malalaking bintana doon kaya naman para sa isang kagagaling lang sa sakit na hihiga doon at magpapahinga ay parang di magandang ideya sa aking palagay, kaya agad akong pumunta sa kwarto ni Jase at kinuwa ang makapal na blangket nito sa kama.

Nang hilahin ko ito ay di sinasadyang mahila rin ang unan niya, sa ilalim non ay tumambad sakin ang isang picture. Picture naming dalawa na magkaakbay at masayang masaya. Di ko alam pero di ko napigilan ang sarili ko na mapangiti.

Lumabas ako at tinungo ang kinauupuan ni Jase, inabot ko ang remote ng TV at hininaan ang volume nito sunod kong ginawa ay kinumutan ito, idinampi ko ng likod ng aking palad sa kaniyang leeg at napangiti ng malamang wala na itong lagnat. Tinignan ko ang pinapanood nito.

“Re-run ng NBA.” sabi ko sa sarili ko. Umupo ako sa bakanteng pwesto sa sofa sa tabi ni Jase.

0000oooo0000

Napasuntok ako sa langit ng mapanood kong naka shoot ang kuponan na gusto ko, isang minuto na lang para makashoot ang kalaban pero sa tingin ko ay malabo ng makapuntos sila, pinipigilan ko ang sarili ko na magsisigaw sa tuwa.

Nang sulyapan ko si Jase ay nakita kong pinapanood ako nito. Bigla kong naramdaman ang mukha kong naginit sa hiya. Gumalaw ito at tuluyan ng humiga sa sofa, ginawa nitong unan ang aking mga hita. Pinabayaan ko na lang ito.

“Nagising ba kita?” mahina kong tanong dito, umiling lang ito saka itinaas ang kumot na halos ibalot na niya sa buong katawan, iniwan niya lang ang ulo niyang di matakpan ng kumot.

“Akala ko babalik ka na ng ospital?” tanong nito sakin, napangiti lang ako.

“Di na muna siguro, may laro pa mamya ang Heat eh. Live.” sagot ko dito, di na siya kumibo pero ng tapunan ko ito ng tingin ay nakita kong nangingitingiti ito.

0000oooo0000

“Takaw ko ata sa tulog ngayon?” tanong ko sa sarili ko ng mapansin kong nakatulog na pala ako sa puwesto namin ni Jase na iyon.

Iginala ko ang aking mga mata at nakitang nakabukas parin ang TV pero wala ng palabas, tanging yung linya linya na lang na may iba't ibang kulay ang nakadisplay, pinatay ko na ito, ngayon, tanging ang lampshade na lang na nakapatong sa isang lamesita sa dulo ng sofa ang ilaw. Madrama nitong iniilawan ang mukha ni Jase, napakaganda ng pagkakadampi ng madilaw na ilaw nito sa maputing balat ni Jase.

Nakatalukbong parin ito ng kumot pero iniwan niya ang ulo niya na naka expose, hinawakan ko ang leeg nito para malaman kung nilalagnat ito, pero hindi, normal lang ang temperatura nito, di ko napigilan ang sarili kong kamay na iakyat ang pagkakahaplos nito sa maamong mukha ni Jase.

Bigla akong nalungkot.

“Itong mukhang ito ang naging dahilan ng maraming hinanakit noon. Kung iibahin ba ang sitwasyon ngayon, at kung bibigyan ko ito ng pangalawang pagkakataon mauuwi rin kaya sa pasakit iyon?” tanong ko sa sarili ko, di ko namalayan na nangingilid na ang aking luha.

Tumulo ito sa maamong mukha ni Jase. Idinilat nito ang kaniyang mga mata. Agad itong napabalikwas.

“Aaron, b-bakit ka umiiyak?” tanong ni Jase sakin saka pinahiran ng kaniyang kamay ang aking mga luha.

“Natatakot kasi ako.” matipid kong sagot dito, para na akong batang nahikbi. Niyakap ako nito.

“Natatakot saan?” habol tanong pa nito. Marahan akong humiwalay sa pagyayakapan namin.

“Dito.” matipid kong sagot sabay turo sa aking dibdib. Kumunot ang noo ni Jase.

Tahimik. Sumeryoso ang mukha ni Jase, tila ba naintindihan ang aking gustong ipahiwatig.

“Di na kita sasaktan. Pangako.” matipid nitong sagot at dahan dahan niyang inilapit sakin ang kaniyang mga labi.

0000oooo0000

“Adobo nanaman?” tanong ko kay Jase nang mabungaran ko itong iniinit ang aming ulam nung nakaraang gabi.

“Eto lang naman ang alam kong iluto diba?” tanong nito sakin sabay hagikgik.

Napamaang ako dito, bumalik na kami sa dati, para na kami ulit magnobyo parang isang couple na di nagkasakitan, parang couple na bago pa lang sa kanilang relasyon. Masaya ako pero di ko parin paminsan minsan mapigilang magisip...

“Paano kung masaktan nanaman ako?”

Pero ikinibit balikat ko lang ito, ibinabase ko na ngayon ang aming relasyon sa binitiwan niyang pangako kagabi sakin. Nagtitiwala ako sa kaniyang di na niya ako sasaktan at alam ko at nararamdaman ko na gagawin namin ang lahat para gumana ang relasyon na ito.

Agad kong inabot ang mga plato sa ibabaw ng ref, magsisimula na sana akong magahin ng hawakan ni Jase ang aking mga kamay.

“Ako na ang gagawa niyan. Babawi ako sayo.” sabi nito. Napangiti naman ako di nagtagal ay niyakap ako nito mula sa likod.

“Marami tayong dapat bawiin.” bulong nito sakin.

0000oooo0000

“So, let's clear things...” simula ni Jase habang nanguya ng isang malaking chunk ng adobo.

“Huh?”

“First, pano na ang pagtira mo kay Mommy? Pagbalik niya ba galing states, dun ka parin sa mansyon tutuloy o dito ka na sakin?” tanong ulit nito habang may mga piraso pa ng kanin na natalsik mula sa kaniyang bibig.

“Ah, eh kakausapin ko si Tita, about dyan.” kinakabahan kong sabi dito.

“Nakausap ko na siya, ok lang naman sa kaniya na dito ka na as long as I keep my promise daw. Saka magatatagal pa daw siya doon ng ilang buwan.” agad nangunot ang noo ko.

“Pinapangunahan mo nanaman ako ah? Anong promise yun?”

“Wala, samin na lang ni mom yun.” sabi nito sabay subo ulit ng ulam.

“Nagtatanong ka pa eh na settle mo narin naman pala lahat.” sabi ko dito, nginitian lang ako ni Jase.

“Sabi ko naman sayo ako na ang bahala sa lahat, saka sabi mo naman dati diba? Ako naman ang laging nasusunod.” nagbibirong sabi nito, natigilan ako, nahalata niya ito kaya't inabot niya ang kamay ko.

“Joke lang yun.” alo ni Jase. Binigyan ko siya ng matamlay na ngiti.

“Di ko na sayo gagawin lahat ng iyon, wala na akong gagawin sayo kundi ang mahalin ka.” sabi nito, seryoso na ang mukha nito sabay pisil sa kamay ko.

“May isa pa tayong problema.” sabi ni Jase ng pareho na kaming makabawi.

“A-ano?” kinakabahan kong tanong dito.

“Ano nang itatawag natin sa isa't isa? I'm thinking of ...dear.” nabilaukan naman ako sa proposisyon na iyon. Akala ko kasi kung ano na.

“Hon na lang.” mungkahi ko, nagalangan siya saglit. Pero tumango nadin ito ng maglaon saka ako binigyan ng isa pang ngiti.

Itutuloy...