In Love with Brando (01-05)

By: joshX

Source: m2m-bromance.blogspot.com

[01]

“Rhett, tama na ‘yang pagdidilig mo, mag-aalas-sais na, maligo ka na at mag-aalmusal na kayo ng Kuya Rhon mo.”

Lumingon ako sa aking likuran. Nakatayo si Tiya Beng, treinta’y singko anyos na sa katabaan ay halos nasakop na ang kawadro ng harapang pintuan sa may terasa. Ang sinag ng papasikat na araw ay abot na sa kaniyang paanan. Nag-aanyaya ang ekspresyon ng mukha.

“Susunod na po,” nakangiting sabi ko habang hawak sa kanang kamay ang isang tabo ng tubig. Tumalikod na si Tiya Beng. Ako naman ay bumalik sa pagdidilig sa mga nakapasong cactus na paborito kong tanim na nakahilera sa harapang bakod. Iba-ibang cactus na hindi ko alam ang mga pangalan basta nasa pamilya iyon ng cactus. May parang globo na puno ng tinik ang palibot, may isa naman malapad at may mga tuldok at sa bawat tuldok ang kung ilang tinik ang lumabas. Kagaya ng mga nauna, tsinek ko muna kung kailangan din ng dilig ang pang huling paso. Kumurot ako sa lupa isang pulgada mula sa ibabaw, ganap na itong tuyo. Ibinuhos ko ng marahan paikot sa paso ang tubig sa tabo saka tumigil nang makitang umagos na sa pinakailalim ng paso ang idinilig na tubig. Iyon kasi ang turo sa akin ni Kuya Brando nang malaman niya na halos dalawang beses sa isang araw kong diligan ang mga cactus. Kadalasan na ikinamamatay ng cactus ay sobrang tubig na nagpapabulok sa mga ugat nito’t katawan.

Si Kuya Brando ay kaeskuwela ng kapatid kong si Kuya Rhon. Kuya na rin ang tawag ko sa kaniya dahil palagi silang magkasama ni Kuya Rhon at parehong disinuwebe at nasa ika-apat na taon na sa kolehiyo. Sampung taon naman ang tanda nila sa akin. Si Kuya Rhon ay kumukuha ng Accountancy samantalang si Kuya Brando ay Electrical Engineering sa University of Batangas o mas popular na UB.

Matapos kong bulungan ang mga cactus ay pumasok na ako sa loob ng bahay. Bulong na lang pala ang ginagawa ko imbes na kausapin ko ang mga ito gaya ng narinig ko na nakakatulong ito sa paglusog at paglaki ng mga halaman. Napagalitan kasi ako minsang makita ako ni Kuya Rhon na kinakausap ko ang mga cactus. Para daw akong baliw.

 

Kalalabas lang ni Kuya Rhon mula sa banyo nang pumasok ako ng kusina. Ang pinto ng banyo ay nasa katapat ng mesa. Nakahubad pa at nakatapis lang ng tuwalya. Matangkad si kuya kumpara sa average height ng mga Pilipino, nasa 5’9” ito na sana ay maabot ko rin paglaki ko. Bagsak ang unat na itimang buhok na noo’y basa ng tubig. Nangungusap ang mga bilugang mata, matangos na ilong at mapula ang buong mga labi. Moreno ang kulay ng balat na bagay sa balingkinitan nitong katawan. Kahit hindi pa ito naggi-gym ay wala naman itong kataba-taba sa katawan. Guwapo si Kuya Rhon. Marami na ring babae ang humahabol sa kaniya pero sa mura kong edad ay hindi ko na inalam pa kung bakit wala ni isa sa mga babaeng nagkakandarapa sa kaniya ang pinalad na maging boyfriend siya. Kita ko ang kaniyang medyo malapad na balikat at likod na kumipot pababa sa beywang nang paakyat na ito ng hagdan papunta sa kaniyang kuwarto sa ikalawang palapag ng aming bahay.

    

Umakyat na rin ako sa aking silid na katapat ng kay Kuya Rhon. Bumaba rin ako pagkakuha ng damit at tumuloy sa banyo at mabilis na lumigo. Pagkabihis ng aking uniporme ay dumulog na sa hapag-kainan.

 

Rhon, gagabihin pala ako ng dating mamaya kaya ikaw munang bahala dito sa kapatid mo. Attend ako ng seminar sa Tagaytay,” sabi ni Tiya Beng. Nagtitinda kasi siya ng mga whitening at beauty products gaya ng sabon, lotion at iba pa.

 

“Sige po,” maiksing tugon ni Kuya Rhon saka bumaling sa akin. “O ikaw, bilisan mong kumain at baka ma-late pa tayo.”

 

“Okie Daddy,” sabi ko naman na imbes bilisan ay lalo ko pang binagalan ang pagsubo. Daddy ang tawag ko kay kuya kapag gusto ko siyang asarin. Paano’y daig pa ang isang ama kung umasta. Tuwang-tuwa naman ako pag naaasar ko siya. Sa isang banda, natural lang siguro na maging ganon si kuya Rhon dahil siya na rin ang tumayong ama sa akin nang mamatay ang daddy namin noong three years old ako at nang iwan kami ni mommy kay Tiya Beng pagkalipas ng dalawang taon.

 

“Tiya, ‘yan nga ho palang si Rhett ay nakipag-away daw dun sa mga kaklase niya nung makalawa.” Ganting pagsusumbong ni kuya.

   

Patay ako nito kay Tiya. Ito naman kasing si Kuya e, sumbungero.

   

Ayaw na ayaw kasi ni Tiya Beng na nakikipag-away kami. Ang lahat daw ng hindi pagkakasundo ay madadaan sa mabuting usapan ng hindi na kailangan pa ng dahas. Isa pa, siyempre nga naman ay ibinilin kami sa kaniya ni Mommy at anumang mangyari ay siya ang masisisi.

   

“Totoo ba ang sinabi ng kuya mo Rhett?” bigla ang pagseryoso ng mukha ni Tiya Beng.

   

“Hindi naman po,” tugon ko naman. Hindi naman talaga ako nakipag-away doon sa tatlong kaklase ko. Tinulungan ko lang naman si Harry nung binu-bully siya nung tatlo.

   

“Anong hindi,” nangunot ang noong sabi ni Kuya na nagalit at pinagmumukha ko siyang sinungaling. “Nasabi na sa akin ni Eunice kahapon nang makita ko siya habang hinhintay kita sa labas ng gate ng skul.”

   

Hay naku, napakadaldal talaga niyang kaklase kong si Eunice. Patay siya sa akin pag nakita ko siya mamaya sa skul.

   

Para naman akong nasukol sa sinabi ni kuya kaya naman bigla akong natameme.

Mula seryoso ay naging maamo ang ekspresyon ng mukha ni Tiya Beng. “Rhett, diba sa-“

   

Pinutol ko na ang sasabihin ni Tiya at mabilis kong itinuloy, “sabi ko sa’yo masama ang makipag-away. Ang lahat ay napag-uusapan nang hindi na kailangan pa ng dahas.”

   

“Iyon naman pala e. Memorize mo na e. Bakit ka pa nakipag-away?”

   

“Hindi naman talaga ako nakipag-away dun sa tatlo kong kaklase Tiya. Ganito kasi ‘yun. Nung makalawa nakita ko si Harry na binubully nung tatlo, magla-lunch breyk noon kasama ko si Eunice nang makita kong inaagaw nung isa ang lunch box ni Harry na bago ko pa man din malapitan ay nakalayo na yung tatlo. Nang lapitan ko si Harry ay kinuha ko yung lunch box niya na nalalag sa lupa at iaabot ko sana sa kaniya nang may sumipa nito sa kamay ko. Bumalik pala yung isa sa kanila na pinakamatangkad. Pagbagsak sa lupa ng lunch box, nabuksan ito at tumilapon ang naghalong sabog na kanin, ketchup at hotdog na baon ni Harry. Sa inis ko tumayo ako at humarap sa kaniya kahit mas matangkad pa siya sa akin. Wala naman sa isip ko ang makipagsuntukan. Papakiusapan ko lang sana na huwag naming pagtripan si Harry. Pero maangas talaga siya kaya muntik na talaga kaming magpang-abot kundi pa dumating yung titser namin na sinundo pala ni Eunice. Sinabihan ko nga si Harry nung sabay kaming mag-lunch na hindi siya dapat matakot at magpasindak sa mga bullies na ‘yun. Mali po ba ang ginawa ko”

Napailing naman si Tiya. “Hindi mali ang pagtulong mo kay Harry. Basta ayaw ko nang mababalitaan na mangyayari ulit ang ganito. Sa susunod makakarating na ito sa mommy mo,” may himig pagbabanta nitong sabi. “Bilisan mo na Rhett ang pagkain at male-late na kayo ni Rhon.”

    

Nang tingnan ko si Kuya Rhon ay nakangisi ito. Lalo tuloy akong nainis sa kaniya dahil bumaligtad ang mundo. Kanina na ako ang nang-aasar pero ngayon ako na ang inasar at tagumpay naman siyang maasar ako. Kaya para maiganti ulit ang sarili ko lalo ko pa talagang binagalan ang pagkain.

   

Nang mapansin iyon ni kuya Rhon ay tumalim ang pagkakatingin sa akin. “Sige at lalo mo pang bagalan at nang maiwan na kita.” Kung hindi pa siya binawalan ni Tiya Beng ay malamang nabatukan na niya ako.

   

Tapos ng kumain si Kuya Rhon nang may kumatok sa pinto. Si Kuya na ang nagpunta sa salas habang si Tiya Beng naman pumasok ng banyo para maligo. Kita ang sopa sa salas kapag nasa dining room ka. Narinig ko ang pagbukas ng pinto at pagpasok ng bisita.

   

Kahit hindi ko pa nakikita ay alam ko na kung sino siya. Amoy ko na naman ang pamilyar na pabangong gamit niya. Hindi ko alam kung anong brand ng pabango basta gustong-gusto ko. Amoy ng pinaghalong sariwang peras at banilya. Bigla ang kakaibang saya ang aking naramdaman lalo na nang pumasok ang bisita at pinaupo ni Kuya Rhon sa sopa. Hindi nga nagkamali ang pang-amoy ko, si Kuya Brando ang dumating.

   

Mas mataas si Kuya Brando kay kuya Rhon. Nasa 5’11” ang height nito. Noong unang makita ko si Kuya Brando ay napagkamalan ko siyang taga ibang bansa. Paano naman ay bukod nga sa matangkad ito ay maputi na mamula-mula ang balat. Yung maputi na lalaking-lalaki pa ring tingnan at hindi bading. Hindi naman siya nakasuot ng contact lens pero natural na light brown ang kaniyang mga matang palaging nakangiti kumpara sa atin na dark brown to black. Matangos ang ilong nito na bumagay sa mapula at may kanipisang labi. Hindi ko pa nakita ang katawan ni Kuya Brando dahil palagi itong nakauniporme na black slacks at puting polo na may logo ng UB sa kaliwang dibdib. Pero mas malaki iyon kaysa kay Kuya Rhon at sa tingin ko din ay mas matikas.

   

Umupo si Kuya Brando sa sopa at nang mapadako sa akin ang tingin ay ngumiti ito at lumabas ang mapuputi at pantay-pantay na ngipin. Para naman akong natulala sa pagkatitig sa kaniya na sa edad kong nuwebe ay hindi ko alam kung bakit ganito ang epekto niya sa akin.

   

Napaaray naman ako ng batukan ni kuya Rhon. “Kuya naman, ang sakit noon,” reklamo ko sa kaniya.

   

“Para ka kasing natuka ng ahas diyan e. Hanggang ngayon hindi ka pa rin tapos kumain. Male-late na tayo.”

   

Nasa harap ko na rin pala si Kuya Brando nang hindi ko namalayan. “Bilisan mo na kasi Utoy,” nakikiusap na sabi niya sa akin. “Male-late na tayo pare-pareho. Tingnan mo,” sabay tingin sa kaniyang relo na parang ipinapakita sa akin. “Six-thirty na, alas-siyete lahat ang klase natin.”

   

Utoy. Yun ang tawag sa akin ni Kuya Brando na ibig sabihin ay batang kapatid o bunso. Iba naman ang dating sa akin pag tinatawag niya akong ganoon. Masaya na ewan.

   

Napahinuhod naman ako sa kaniya kaya bago pa ako ulit matulala sa pagkatitig na naman sa akin ni Kuya Brando ay tumayo na ako sa upuan at umakyat sa aking kuwarto. Bago ako lumabas ng bahay ay inabot naman sa akin ni Tiya Beng ang baon kong pera at inilagay ko iyon sa aking coin purse at saka ibinulsa.

   

Sa labas ng gate ko na inabutan sina kuya Rhon at kuya Brando. Nakatalikod at sabay na naglalakad. Ilang saglit lang ay nakita kong hinawakan ni Kuya Brando ang kamay ni Kuya Rhon. Parang iniiwas pa ni Kuya Rhon ang kamay pero mas malakas si Kuya Brando kaya nanatili silang magkahawak-kamay. Paminsan-minsan ay kusang bumibitaw si Kuya Brando kapag may mga nakakasalubong na ibang tao pgkuwa’y balik holding hands na naman. Dahil sa maliit pa ang aking mga hakbang, nahirapan tuloy akong abutan sila. Pansin ko naman na parang lalo nilang binilisan.

   

“Kuya, hintay naman!” halos pasigaw na ako nang mahigit dalawampung metro na ang layo nila sa akin.

   

Sabay naman silang lumingon sa akin. Bumitaw si Kuya Brando. “Tara na bunso,” tumangong sabi niya sa akin sabay lahad ng kanang kamay.

   

Patakbo naman akong lumapit at hinawakan ng kaliwang kamay ko ang nakalahad niyang kamay. Kinuha naman ng kanang kamay ko ang kaliwang kamay ni Kuya Rhon saka kami naglakad ng sabay-sabay habang nakapagitna ako sa kanilang dalawa. Ang lambot ng palad ni Kuya Brando at ang sarap hawakan. Lihim akong natuwa sa posisyon namin kaya hindi ko na tuloy napansin nang magtawanan silang dalawa.

   

Hanggang sa pagsakay namin ng dyip ay pumagitna pa rin ako sa kanila. Naiiling naman si Kuya Brando sa inaasta ako at parang natatawang ginulo ang buhok ko ng kaniyang kamay.

   

“Ano ba?” kunwari’y naiinis na sabi ko sa kaniya. Pakiramdam ko kasi ay kulang na lang at dadapuan na ng manok ang buhok ko para mangitlog. Langhap ko naman ang mabango niyang hininga pati na ang peras at banilya.

   

Napabunghalit ng tawa si Kuya Brando samantalang si Kuya Rhon ay parang maiinis na. “Umayos nga kayong dalawa,” saway sa amin ni Kuya Rhon.

   

“Nakakatuwa kang kasama,” sabi naman ni Kuya Brando sabay inayos ulit ang buhok ko ng kaniyang mga daliri.

   

Ilang saglit lang ay nasa harapan na ng UB Elementary Department ang dyip kaya kahit gusto ko pang tumagal ang pagtabi kay Kuya Brando ay napilitan na akong bumaba. Naiwan sila ni Kuya Rhon dahil kahit parehong UB ang pinapasukan namin, malayo naman ang pagitan ng Elementary Department na nasa M.H.Del Pilar St. at ang High School at College Department ay nasa may Hilltop naman kung saan sila papasok. Iyon ang routine naming tatlo tuwing school days.

   

Hindi ko alam pero ramdam kong bumigat ang mga paa ko sa paglakad patungong gate nang umalis na ang dyip na sinasakyan nina Kuya Brando. Madalas kong tanungin ang sarili ko kung bakit ganun ang epekto sa akin ni Kuya Brando. Pag nakita ko siya, ang saya-saya ko. Pag tumitig na sa akin para akong natutulala. Pag malapit siya sa akin bigla ang kaba ko. At pag kasama ko siya at biglang umalis ay para naman akong maiiyak. May kuya Rhon naman ako kaya malayo na iyon ay dahil sa naghahanap ako ng kalinga ng isang kuya. Nalilito na ako sa sarili ko dahil parang hindi naman ganito ang mga lalaking kaklase ko. Malimit na pinag-uusapan nila ay mga kaklase naming babae na sa akin naman’y ayos ding pag-usapan. Maliban na nga lang pala sa kaklase kong si Harry na dinig kong usapan ng mga ibang kaklase ko ay lalaki daw ang gustong pag-usapan. Si Harry ay mas maliit sa akin, malamyang kumilos at pag nagsalita ay parang boses babae kaya tinutukso siyang bakla. Bakla din kaya ako dahil gusto ko si kuya Brando?

   

Nakapasok na ako ng gate nang mamataan ko si Harry malapit sa isang bench. Nakatayo ito habang paharap naman sa kaniya si Jimson. Nasa may di kalayuan na bench naman sina Collin at Bino na parang nanunood lang. Sila ang mga kaklase ko na nag-bully kay Harry nung makalawa. Si Jimson ang iyong pinakamatangkad at malaki sa aming klase samantalang sina Collin at Bino naman ay halos kasinglaki at kasingkatawan ko lang. Silang tatlo ang maituturing na bullies sa aming klase. Halos lahat ng mga klasmeyts ko ay iniiwasang makaaway sila dahil na rin pag binangga mo siguradong hindi sila titigil hanggang hindi ka nagagantihan. Ako naman hanggat maari ay umiiwas na rin sa kanila dahil ayaw ko ng gulo.

   

Halos lahat na ng mga mag-aaral nang oras na iyon ay nasa kani-kaniyang silid-aralan na. Bukod sa mga guwardiya na nasa guard house naman at mga utility personnel gaya ng janitor na abala din sa sariling gawain.

   

Kita kong hawak na ni Jimson sa kaliwang kamay ang patpating si Harry sa kwelyo nito at nakaumang naman ang kanang kamao nitong akmang isusuntok na sa mukha.

   

Mabilis pa sa kidlat ang ginawa kong paglapit. “Tama na ‘yan!” sigaw ko kay Jimson. Pinilit kong maging buo ang aking tinig kahit ramdam ko ang biglaang kabog ng aking dibdib at panunuyo ng lalamunan.

   

Napigil ang pagsuntok sana ni Jimson sa mukha ni Harry na maputla pa sa suka. Nagpihit ito ng mukha at bumaling sa akin. Parang naiinis na matatawa ang ekspresyon ng mukha. “Ikaw na naman?”

   

Hindi ako umimik at nanatiling nakatitig sa kaniyang mga mata. Matagal na patlang bago ako nagsalita. “Bitiwan mo siya.”

   

“Bakla naman ito o pati ikaw bakla din? Dapat lang ang ganito sa kaniya at sa lahat ng kagaya niya.”

   

Nagpanting ang tenga ko sa sinabi Jimson. Hindi ko alam kung bakit parang napakasakit sa pandinig kahit iyon naman ay patungkol kay Harry at hindi sa akin. Dahan-dahan akong lumapit sa kanila na kuyom ang dalawang kamao.

   

Sinuntok ni Jimson si Harry sa tiyan. Sa sakit ay napangiwi ito at natumba sa lupa. Sinamantala ko naman iyon at buong pwersang pinakawalan ang isang malakas na suntok sa tagiliran ni Jimson. Bumalandra siya sa lupa. Tinulungan ko namang makatayo si Harry habang sa sulok ng aking mata ay kita ko ang paglapit nina Collin at Bino na nasa mukha ang galit.

   

Patay gulo na talaga ito. Siguradong sa principal’s office ang bagsak namin nito. Magagalit si Tiya Beng. Malalaman ni Mommy. Malalagot ako. Hindi pwede itong mangyari.

   

“Tara na,” sabi ko kay Harry na hawak pa rin ang tiyan. Nakita na rin niya ang palapit na sina Collin at Bino. Tumango ako sa kaniya na nakuha naman ang ibig kong sabihin kaya nagpumilit na tumayo upang kami ay makaalis na bago pa abutan ng dalawa.

    

Patakbo na kami nang bumalikwas si Jimson para hawakan ako at pigilan. Sa kanang bulsa ko siya napahawak. Hindi ko naman inaasahan na ang weakling na si Harry ay biglang matututong lumaban at binigyan ng malakas na sipa si Jimson na nang makabitaw sa akin ay natastas ang bulsa ng aking pantalon. At bago pa nakalapit sina Collin at Bino, nakalayo na kami kay Jimson. Para namang uusok na ang ilong at tenga sa galit ang tatlo.

   

Late kaming lima sa aming unang klase. Ilang minuto pa ang nagdaan bago humupa ang kaba sa aking dibdib. Hinintay ko naman na magsumbong alin man sa tatlo tungkol sa nangyari pero wala ni isa man ang nagsabi sa aming guro. Tumabi naman si Harry sa akin sa may bandang harapan habang nanatili naman sa pinakalikurang upuan sina Jimson, Collin at Bino na sa tuwing mapapatingin ako sa kanila ay galit pa rin na parang sinasabing, “Humanda ka, lintik lang ang walang ganti!”

   

Napansin din iyon ni Harry nang mapatingin din siya sa tatlo. Ramdam ko ang pag-aalala sa kaniyang mukha. Kinuha ko ang aking papel at nagsulat para ipabasa sa kaniya, “Huwag kang mag-alala nandito naman ako. Kapag ipinakita mong natatakot ka sa kanila, matutuwa sila at lalo ka nilang tatakutin. Nagulat nga ako kanina nang sipain mo si Jimson.”

   

Para naman siyang maiiyak nang mabasa niya. Siguro’y kung wala lang ang titser namin na abala sa pagtuturo ng aralin, malamang ay tuluyan na siyang umiyak. Nagsulat din siya sa papel at inabot sa akin. “Salamat Rhett, salamat sa pagtatanggol mo sa akin. Dahil sa ‘yo kaya lumakas ang loob ko at kinaya ko. Hayaan mo mula ngayon hindi ko na sila pababayaang apihin ako ng basta-basta. Pasensiya na pati ikaw nadamay pa.”

   

“Ok lang iyon, friends naman tayo,” tugon ko sa kaniya sa papel din. Sa isang banda, medyo nag-aalala din ako sa nangyari. Kilala kasi ang mga bully boys na naresbak sa mga nakakaaway. May konting takot ding akong nararamdaman pero hindi ko iyon dapat ipakita kay Harry. Ayaw kong mawala pa ang nabuong tiwala na niya sa sarili. Gusto ko maging matapang siya kagaya ko para matigil na ang pang-aapi sa kaniya. Kung anoman ang pagkatao ni Harry, hindi iyon dapat maging basehan para apihin na lang siya ng ganoon.

   

Nasa ikatlong subject na kami nang mapansin kong nawawala ang coin purse ko. Patay andun pa naman ang baon kong pera. Tinignan ko sa kabilang bulsa. Wala. Sa bag ko, wala din. Sa upuan at sa ilalim nito, wala talaga. Saka ko naalala na natastas pala ang bulsa ko ni Jimson kanina. Malamang nahulog iyon nang hindi ko namalayan. Kinuha ko sa bag ang aking cell phone. Patay, one bar na lang ang charge. Nag-text ako kay Kuya Rhon. Ilang minuto din ang lumipas bago siya nag-reply, “Sige punta ako diyan ng alas-diyes.”

   

Breyktaym ng alas diyes nang lumabas ako ng silid aralan. Sinabihan ko si Harry na palaging sumama kina Eunice sa kantin para hindi siya gantihan ng mga bully boys. Gusto sana niyang sumama sa akin papunta sa main gate pero naisip ko na mas maganda kung mag-isa lang ako. Anu’t-anuman mabilis akong makakatakbo palayo sa tatlo kung kinakailangan.

   

Sampung minuto na akong naghihintay sa may guwardiya ay wala pa rin si Kuya Rhon. Itetext ko na sana siya nang mag-battery empty naman ang cell phone ko. Maya-maya nakita ko na sina Jimson, Collin at Bino papalapit sa kinatatayuan ko. Hindi naman sana ako dapat matakot kasi katabi ko naman ang guwardiya, ang problema nang malapit na sila sa akin, nawala namang bigla sa tabi ko si Mamang Guard. Kuya Rhon nasaan ka na?

   

Huli na para iwasan ko pa silang tatlo na dalawang metro ang layo sa akin. Kagaya kanina, naghanda na rin ako sa maaring mangyari. Tumigil sina Collin at Bino nang harangin sila ni Jimson na nagpatuloy sa paghakbang, ang mukha ay galit na galit na parang sinabing, “Walang makikialam, laban ko ito!”.

   

Hindi ako dapat magpasindak, hindi ko sila hahayaang takutin ako. Hindi ko ibibigay ang ikatutuwa nila.

   

“Sukol ka na. Hindi ka na makatakbo ngayon. Makikita mo ngayon ang napapala ng pakialamerong baklang gaya mo.” Nagbabantang sabi ni Jimson sa akin.

  

“Hindi ako bakla. Sige, lumapit ka,” tugon ko naman kahit ayaw ko sanang humantong pa sa ganito pero nandito na paninindigan ko na.

   

Pero imbes na humakbang papalapit si Jimson nakita ko ang biglang pagbabago ng ekspresyon ng kaniyang mukha. Mula sa galit ay napalitan ng pagkainis saka tumalikod at biglang umalis kasunod naman sina Collin at Bino.

   

Amoy peras at banilya!

   

“Kuya Brando!” halos pasigaw na ako nang nasa likod ko pala siya. Heaven sent ang dating niya sa akin.

    

“Sino ang mga ‘yun?” medyo naguguluhan niyang tanong.

   

“Mga kaklase ko.” Ang guwapo talaga ni Kuya Brando. Gustong-gusto ko ang mga mata niyang kulay brown na palaging nangungusap. At ang pula at manipis na labi na parang kaysarap halikan.

   

“Nag-aaway ba kayo?”

   

“Hindi po,” sabi ko naman sa kaniya. Natakot ako na baka mabanggit niya kay Kuya Rhon. Nasaan na nga pala si Kuya Rhon?

   

“Ako nga pala ang pinapunta ni Rhon,” parang nabasa niya ang tanong sa isip ko. “May make up class ang kuya mo kaya pinakisuyo na lang niya na ibigay ko sa’yo itong pera,” sabay abot sa akin.

   

“Wala ka pong pasok?”

   

“Absent muna ako sa mga susunod na subjects ko. Kailangan ko kasing pumunta ng Manila, may susunduin ako.”

   

Hindi ko na itinanong pa kung sino yung susunduin niya. Isa pa’y tapos na ang breyk taym namin at kailangan ko ng bumalik sa silid aralan.

   

“Kuya Brando salamat po,” sabi ko sa kaniya. Ramdam ko na naman ang pagbigat ng mga paa ko. Kung pwede nga lang sasama na ako sa ‘yo!

   

Nakailang hakbang na ako papalayo nang, “Utoy!” maluluwang ang pagkakangiting tawag niya sa akin. Lalo tuloy gumwapo ang tingin ko sa kaniya.

   

“Para sa ‘yo,” sabay abot niya ng plastic bag sa akin. “Binili ko ‘yan para sa’yo. Alam ko paborito mo ‘yan.”

   

Halos maiyak naman ako sa tuwa nang makita ko ang laman sa loob: French fries at pineapple juice. Hinila ko siya sa braso at yumuko siya. Bigla ko siyang hinalikan sa pisngi. “Salamat Kuya Brando, salamat talaga dito. Love na talaga kita!”

   

“Love naman din kita. Lahat naman ng love ni Rhon ay love ko rin. Basta kapag may mang-aaway sa’yo isumbong mo sa akin. Ako ang magtatanggol sa’yo,” sabi pa niya sabay ginulo ang buhok ko.

   

Imbes na mainis ay natawa na lang ako sa ginawa niya.

   

Pagbalik ko ng silid aralan ay wala pa ang aming guro. Pinagsaluhan namin nina Harry at Eunice ang bigay ni Kuya Brando. Hindi ko na binanggit pa kay Eunice ang pagkainis ko nang isumbong niya kay Kuya Rhon ang nangyari nung makalawa total totoo naman ‘yun.

   

Maghapon na magkasama kami nina Harry at Eunice at kung nasa labas ng silid aralan sinisiguro namin palaging malapit sa mga titser o sa guard para hindi kami malapitan ng mga bully boys. Hindi naman dahil sa naduduwag ako pero maganda na rin kasi ang naiwas sa gulo.

   

Sa tuwing mapapatingin ako kina Jimson, hindi pa rin nawawala ang galit sa mukha nito. Tingin ko nga ay lalong nadagdagan dahil sa naudlot na pagganti niya sa akin sa pagdating ni Kuya Brando kanina. Naging sukdulan pa ang galit niya nang sa pinakahuli naming klase ay nagkaroon ng graded recitation at ang hindi makasagot ay mananatiling nakatayo hanggang matapos ang klase.

 

“Jimson Landicho, answer the problem in the black board,” tawag sa kaniya ng aming guro sa matematika. Halos nagulat pa nga siya sa tawag dahil wala naman talaga sa aralin ang pokus niya. Kulang na lang ay undayan na ako ng saksak ng mga tingin niya nang mapadaan sa tabi ng aking upuan. Pero ilang minuto na siyang nakatayo sa harapan ng pisara hawak sa kanang kamay ang chalk ay wala pa rin siyang isinusulat na solusyon ng problema. Nagsisimula ng mag-ingay ang buong klase nang magsalita ulit ang aming guro,”Who can help Jimson?” nang walang magtaas, napilitan itong tumingin sa record book niya. Sa kamalasan ako pa ang tinawag, “Rhett Santillan.”

   

Tumayo ako at lumapit sa pisara. Kung wala siguro ang aming guro, malamang ay sinuntok na ako ni Jimson paglapit ko sa kaniya. Tiim-bagang siyang tumabi para magbigay daan sa akin. Palakpakan naman ang mga kaklase ko nang masagot ko ng tama lalo na sina Harry at Eunice. Halos kasabay kong bumalik sa upuan si Jimson.

   

“Jimson Landicho, stand up in front. You know the rules,” matigas ang pagkakasabi ng aming guro kay Jimson bago pa ito makabalik sa upuan. Wala naman siyang nagawa kundi sumunod. Nang tingnan ko siya parang lulunukin na niya ako sa sobrang galit kaya iniwasan ko na lang hanggang matapos ang klase.

   

Alas-kuwatro ng hapon ang uwian. Sinamantala namin nina Harry na sumabay sa aming guro hanggang sa may entrance gate. Doon na lang kami maghihintay ng sundo katabi ng guwardiya para makaiwas na rin sa maaring gawin ng mga bully boys. Alas-4:30 nang dumating ang sundong tricycle ni Harry. Pinilit niya akong sumabay sa kaniya pero sabi ko’y dadating naman si Kuya Rhon at baka hanapin ako kapag hindi inabutan. Alas-4:45 nang makita lumabas ng gate sina Jimson, Collin at Bino, siguro ay nainip na makahanap pa ng tiyempo para resbakan ako.

   

Kuya Rhon nasaan ka na? Bakit ang tagal mo? Battery empty na pa naman itong cellphone ko.

   

Alas-singko na wala pa rin si Kuya Rhon. Nagsisimula ng dumilim ang paligid. Naiinip na rin akong maghintay kaya pagpatak ng alas- 5:45 nilakasan ko na lang ang loob ko na umuwi ng mag-isa. Tutal isang oras na namang nakakauwi ang mga bully boys.

   

Nahirapan akong sumakay paglabas ng gate kaya minabuti ko ng maglakad habang napara ng jeep. Nang umabot na ako sa may kanto biglang lumitaw sina Collin at Bino at hinawakan ang magkabila kong kamay. Kinaladkad nila ako sa isang eskinita kung saan naghihintay si Jimson. Gusto ko mang humingi ng saklolo, wala naman akong makitang ibang tao maliban sa aming apat. Kahit anong pagpiglas ko ay hindi ko kayanin ang lakas nilang dalawa.

   

“Huli kang bakla ka!” galit na sabi ni Jimson. Mala-demonyo ang ngiti. Lumapit siya sa akin at binigyan ako ng tatlong malalakas na suntok sa tiyan. Kahit ramdam ko ang sakit, pinilit ko pa ring itago sa kanila. Pinanatiling blangko ang ekspresyon ng aking mukha.

   

“Matigas ka ha,” naiinis niyang sabi saka inulit ang tatlong suntok sa aking tiyan. Halos matumba na ako sa sakit kundi lang ako hawak nina Collin at Bino.

   

Nang parang balewala pa rin sa akin ang ginawa niya, isang malakas na suntok sa aking mukha ang pinawalan ni Jimson. Nabitawan ako nina Collin at Bino kaya ako napahandusay sa lupa. Nagdilim ang aking paningin at naramdaman ko ang init na gumuhit mula sa aking noo pababa sa ilong. Naamoy ko ang malansang amoy ng sarili kong dugo na palabas na tumulo sa aking ilong.

  

“Magtatanda ka na ngayon kung hindi mas higit pa diyan ang matitikman mong bakla ka!” boses ni Jimson.

   

Ilang sipa at tadyak pa ang ibinigay nila sa akin pero hindi pa rin ako umiyak o nagpakita ng takot. Ilang segundong namayani ang katahimikan.

   

Kuya Rhon nasaan ka? Tulungan mo ako!

   

Narinig ko ang papalapit na yabag sa akin. Binalikan nila ako. Bumalik sina Jimson, Collin at Bino.

   

“Tama na,” pabulong kong sabi nang maramdamang may mga bisig na kumarga sa akin.

   

Bago ako tuluyang nawalan ng ulirat narinig ko ang tinig, “Wag kang mag-alala, ligtas ka na, nandito na ako—”

 

itutuloy

[02]

Akala ko ay umaga na nang magising ako sa pagkakatulog. Pero mali pala ako dahil pagkamulat ko ay bukas pa ang ilaw sa aking kuwarto at wala pa ang karaniwang dampi ng papasikat na araw sa aking mukha na lampasan sa bintana na may kurtinang kulay asul. Isa pa ay nanakit ang aking ulo at ilang parte ng aking katawan. Saka biglang bumalik sa aking alaala ang mga nangyari, ang naging ekwentro ko kina Jimson, Collin at Bino. Paano ako nakarating dito sa aking silid? Hindi na rin ako naka-uniporme. Sa mesita sa isang tabi nakapatong ang damit kong may mantsa ng dugo na hinubad ng kung sinomang nagdala sa akin dito at isang maliit na palanggana lulan ang isang ice bag.

 

Sa kuwadraduhing alarm clock na nakapatong sa side table ko nalaman na maghahating-gabi na pala. Katabi nito ang isang maliit na pasong kulay brown na natatamnan ng isang uri ng cactus mahigit sa limang pulgada ang taas. Kung hindi lang ito kulay green at walang mga tinik para itong isang jumbo hotdog na nakatusok sa paso. Nang tingnan ko ng malapitan ay may nakataling card sa paso, “Para sa’yo Utoy. From: Kuya Brando.”

 

Doon ko pa lang napansin na may kasama pala ako sa aking silid. Si Kuya Brando, nakatalikod sa akin at nakaharap sa kabilang bintana at halos pabulong sa kausap sa kaniyang cell phone para hindi ako magising. Nakasuot ng yellow na semifit na polo shirt at straight cut na pantalong maong na kulay itim. Lalo siyang pumuti sa kulay ng shirt niya.

 

Si Kuya Brando ang nagligtas sa akin!

 

Kahit nanakit pa ang aking katawan hindi naman mapigilan ang tuwa sa aking dibdib. Palagi talagang hulog ng langit sa akin si Kuya Brando. Pero bakit siya pala ang susundo sa akin? Ang alam ko’y nasa Maynila siya?

 

Naulinigan kong sabi niya sa kausap, “Pasensiya na, hindi kita masasamahan, may emergerncy lang…Nadiyan kana pala…Huwag ka namang magtampo…hindi ko lang talaga siya maiwan..sige try ko tapos tawagan kita ulit.” Nag dial siya ng numero pero mukhang walang nasagot. Naka ilang dial pa siya pero wala pa rin. Sa huling dial ay mukhang iyong kausap naman kanina. “Hindi ko talaga siya makontak…hayaan mo babawi na lang ko sa susunod. Enjoy,” saka ibinulsa ang telepono.

 

Sino kaya yung kausap niya? Malamang may lakad sila nung kausap niya at kaya hindi niya mapagbigyan ay dahil nandito siya ngayon kasama ako. Pero pwede naman siyang umalis at nandito naman sina—Nasaan nga pala sina Kuya Rhon at Tiya Beng?

 

Lumuwang ang pagkakangiti ni Kuya Brando nang bumaling sa akin. “Gising ka na pala Utoy.” Akmang babangon sana ako sa higaan nang lapitan ako para pigilan. Umupo siya sa gilid ng kama, ang kanang kamay ay inilagay sa aking dibdib at ang kaliwa ay sa likod ng aking ulo upang ako’y ihigang muli. Langhap ko na naman ang pamilyar na amoy ng peras at banilya. “Huwag muna Utoy. Baka mahilo ka pa. Mas maiging nakahiga para makabawi ka ng lakas.” Tumingin siya sa mga mata ko saka ngumiti. Ang ganda talaga ng mga mata niyang kulay brown. Kahit bata pa ako, iba na rin ang epekto nun sa akin. Parang isang tingin lang niya, tunaw agad anomang pagpupumilit kong bumangon.

 

“Akala ko’y hindi na kita makikita kanina,” sabi niya na sumeryoso ang mukha. “Kung hindi ay patay ako kay Rhon.”

 

Ngeks! Okay na sana ang pag-a-assume ko pero bakit may Kuya Rhon pa!

 

“Itinanong kita sa guard kanina pero sabi nga nila’y mukhang nainip ka na daw sa paghihintay ng susundo at umalis na. Kaya ang ginawa ko’y naglakad-lakad ako sa pagbabaka-sakaling hindi ka pa nakakasakay. Hanggang sa marinig ko ang ingay at komosyon ng mga tao at ikaw na pala ang pinagpipiyestahan. Nakapagitna ka sa kanila na nakahandusay sa lupa, duguan ang ilong mo. Dadalhin sana kita sa Ospital pero nakita ko namang hindi naman malala ang tama mo maliban diyan sa pasa sa mukha at ilang parte ng katawan mo. Iniuwi na lang kita dito, binihisan saka dinampian ng yelo ang mga pasa mo para madaling maglaho. Ano ba ang nangyari? Sinong gumawa sa iyo niyan?”

  

Iyon ang tanong na hindi ko napaghandaan kung ano ang isasagot. Kung sasabihin ko ba ang totoong nangyari at magsusumbong o mananahimik na lang para hindi na lumaki pa lalo ang gulo at baka umabot pa kay Mommy.

 

“Yun bang mga kaklase mong nakita ko kaninang umaga ang may gawa sa inyo niyan?”

 

Bull’s eye! Ano ba? Sasabihin ko ba ang totoo o hindi?Kung magsisinungaling naman ako, parang unfair naman yata iyon kay Kuya Brando at siya pa na espesyal sa akin ay nagawa kong magsinungaling.

 

On instinct nasabi ko na lang, “Wa-wala silang kinalaman sa nangyari Kuya Brando. Hindi sila kundi tatlong batang palaboy na napag-tripan yata ako. Pilit na kinukuha ang bag ko. Nang lumaban ako, pinagtulungan nila akong tatlo.”

 

Mariin ang pgkatitig niya sa mga mata ko. Siguro’y tinatantiya kung nagsasabi ako ng totoo. Buti na lang at pinilit kong tumingin sa kaniya ng diretso.

 

“Nakilala mo ba sila? Tanda mo ba ang mga mukha nila?

 

Umiling ako.

 

“Kahit kapag nakita mo?”

 

Iling ulit. “Medyo madilim na kasi Kuya kaya hindi ko na sila namukhaan.”

 

Hindi rin talaga ako napaamin ni Kuya Brando. Kahit kita ko ang disappointment sa mukha niya ay hindi ko na lang ito pinansin. Binago ko na lang ang topic, “Nasaan pala sina Kuya Rhon at Tiya Beng, kuya?

 

“Kanina ko pa nga tinatawagan si Rhon, hindi ko naman makontak, hindi ko naman alam cell number ni Tiya Beng. Pero sabi sa akin kanina ni Rhon nang tawagan niya ako, nagsabi daw ang Tiya na hindi makakauwi at mago-overnight na daw sa Tagaytay.”

 

“Tinawagan ka ni Kuya Rhon?” tanong ko sa kaniya.

 

Tumango siya. “May emergency practice daw sila sa UB Chorale kaya hindi ka niya masusundo. Sabi ko nga’y male-late ako dahil yung pabalik ng Batangas ay traffic sa South Expressway. Pero kayanin ko daw kaya naman minadali ko talaga pagmamaneho. Sa lakas naman talaga sa akin ng kuya mo.”

 

Ngeks! Assuming na naman ako na dahil talaga sa akin kaya siya nagmadaling makabalik.Na nag-aalala siya na mag-isa akong uuwi. Dahil lang pala sa utos ni Kuya Rhon.

 

“Si Kuya Rhon lang?” tanong ko na parang inaasam kong isagot niya na malakas din ako sa kaniya.

 

Nahulaan naman niya ang gusto kong marinig. “Siyempre pati ikaw malakas sa akin. Heto nga -- ,” sabay turo niya sa cactus na nasa side table, “Binili ko pa iyan para sa iyo. Nang makita ko iyan naalala kita. Alam ko kasing mahilig ka rin sa cactus.”

  

Natuwa naman ako sa sagot niya at touched ako sa thoughtfulness na pinakita niya. “Salamat talaga kuya, hulog ka talaga ng langit sa akin. Kaya nga love na kita eh,” sabay hawak sa kamay niya. Talanding bata ka nanantsing pa, sabi naman ng isip ko.

 

Ngumiti siya at parang awtomatiko na rin sa kaniya na ginulo niya ng kamay ang aking buhok. Nakalimutan niyang medyo masakit pa rin ang aking ulo.

 

“Aray,” sabay tutop sa aking noo.

 

“Naku sori Utoy, nakakatuwa ka kasi. Pasensiya na nakalimutan ko.” Paumanhin niya sabay inayos ng marahan ang aking buhok.

 

“Lalo tuloy sumakit,” pag-iinarte ko.

 

Halos matawa naman ako nang sabihin niyang, “Akin na hihipan ko para mawala.” Talagang bata pa ang turing niya sa akin. Sabagay nuebe anyos pa lang naman ako. Sa mga bata kasi kalimitang ginagawa iyon na kapag nasaktan, hihipan ni Nanay o kaya ni Tatay at instant wala na ang sakit. Pinabayaan ko naman siyang gawin iyon dahil siyempre gusto ko ring mapalapit sa kaniya.

 

Tumabi siya ng upo sa aking kanan saka ako inakbayan ng kaliwang kamay niya. Ang kanang kamay naman ay humawak sa aking ulo para ilapit ang aking noo sa kaniyang mapulang labi. Bigla akong kinabahan lalo na nang maisip ko na nakadikit ako sa katawan niya. Gumuhit sa ilong ko ang amoy ng peras at banilya. Wala sa loob kong naipatong ang kanang kamay ko sa kaliwang hita niya. Ramdam ko sa aking palad ang tigas ng masel ng hita niya.

 

Eksaktong hihipan na niya ako sa noo nang sinadya kong mag-angat ng mukha. Dahil doon ay nagawa kong halikan ang kaniyang mga labi. Walastik! Ang sarap halikan ng mga labi ni Kuya Brando. OMG pwede mo na akong kunin Lord!

 

Nagulat din si Kuya Brando at sa biglang paggalaw ng kaliwang hita niya ay napadausdos ang kamay ko sa mismong tapat ng ari niya.

 

“Pilyo ka ha,” sabi niya nang maalis sa pagkakahinang ang aming mga labi at inalis ang kamay ko sa ibabaw ng harapan niya. “Kay bata mo pa, kung ano na ang naiisip mong gawin.”

 

Bigla naman ang takot na naramdaman ko dahil baka nagalit siya. Paano na lang kung isumbong ako ni Kuya Brando? Nasarapan nga ako ng ilang segundo pero paano na lang ang maaring kahitnatnan nito?

 

Nakahinga lamang ako ng maluwag nang sumungaw sa mga labi niya ang makahulugang ngiti. “May pagmamanahan,” sabi niya na hindi ko naman maintindihan kung anong ibig sabihin.

 

Ilang beses pa rin tinangkang tawagan ni Kuya Brando si Kuya Rhon pero hindi pa rin namin siya makontak hanggang kinabukasan. Nakatulugan ko na si Kuya Brando sa kakasubok. Umaga na nang dumating ang Tiya Beng, nauna ng dalawang oras kay Kuya Rhon. Nakauwi na si Kuya Brando sa boarding house niya. Gaya ng sinabi ko kay Kuya Brando, iyon din ang pinangatawanan ko na sa kanilang dalawa, na hindi ko nakilala ang tatlong batang kalye na gumulpi sa akin.

 

Hindi pa ako pinapasok ni Tiya Beng nang kinalunisan dahil may kaunting bakas pa sa aking balat ang mga pasang tinamo ko sa mga bully boys. Hapon nang dumating si Harry para dalawin ako.

 

“Okay lang ako ‘Tol,” paniniyak ko sa kaniya. Nasa may hardin kami noon. Ang cactus sa paso na bigay sa akin ni Kuya Brando ay inihilera ko sa mga iba pang cactus na inaalagaan ko.

 

“Alam kong sila Jimson ang gumawa sa’yo nito,” sabi niya na malungkot ang ekspresyon ng mukha. “Dahil sa akin kaya ka nagkaganito.”

 

“Sshh,” saway ko sa kaniya. Inilibot ang tingin sa paligid at baka nasa likuran namin si Tiya Beng. Nang masiguro kong wala, tumingin ako ng diretso sa kaniyang mga mata. “Huwag kang maingay, hindi ko inamin dito na sila Jimson nga ang gumulpi sa akin. Huwag mong ngang sisihin ang sarili mo.”

 

“Kung hindi mo ako ipinagtanggol sa kanila, hindi ka sana madadamay.”

 

“Kung hindi kita ipinagtanggol, e di hindi tayo ganito ka-close ngayon,” sabi ko sabay hawak ng kamay niya. “At least ngayon magkaibigan na talaga tayo.” Gusto kong mawala ang guilt na nadarama niya.

 

Medyo umaliwalas ang kaniyang mukha. “Totoo, magkaibigan na talaga tayo?”

 

Nakangiti kong tugon sa kaniya “Oo, naman.”

 

“Ang bait mo talaga sa akin Rhett. Ang laki ng pinagbago ko dahil sa’yo. Ikaw ang nagturo na kung nasa katwiran ka naman at walang masamang ginagawa dapat ay hindi ka napayag na api-apihin na lang ng kahit sino.”

 

Natuwa naman ako na parang maiiyak sa sinabi niya. Hindi ko alam na kahit paano’y may pagbabago rin akong nagawa sa kaniya. Masarap pala ang pakiramdam na may nagagawa kang isang bagay para sa isang tao para sa development nito.

 

“Goodbye na ako sa weakling na si Harry. Hayaan mo Rhett, makakabawi rin ako sa’yo sa mga susunod na araw.” Sabi niyang makahulugan ang ngiti.

 

Wala naman sa hinagap ko na ang pambawing sinasabi ni Harry sa akin ay ang malalaman ko mismo kay Eunice nang pumasok na ako sa skul pagkatapos ng dalawang araw na pagliban.

 

“Wala si Harry kahapon pa,” bungad ni Eunice pagpasok ko pa lang ng silid aralan.

 

Wala pa ang aming guro, kaniya-kaniya namang ingay ang iba naming mga kaklase. Pagtingin ko sa likuran wala din sa upuan sina Jimson. Pinaghandaan ko pa naman sana ang paghaharap naming ito. Hindi dahil sa gusto ko silang gantihan kung hindi dahil gusto ko lang ipakita sa kanila na balewala sa akin ang ginawa nila. “Bakit?” alalang tanong ko.

 

“Suspendido ng dalawang linggo.”

 

“Ha? Anong nangyari?”

 

“Nakipagsuntukan kina Jimson, Collin at Bino kahapon. Ngayon ko lang nalaman na matapang pala iyon. Taliwas sa alam ng karamihan na lalampa-lampa. Kung nakita mo lang siya kahapon Rhett, hindi mo iisipin na siya si Harry nang makipagsuntukan sa mga bully boys.”

 

Malaki na nga ang pinagbago ni Harry. Mula sa isang weakling ay naging strong-willed na siya. Pero hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot sa pagbabagon iyon dahil naisip ko na iyon ang naging dahilan ng pagkasuspendi niya sa klase. Yun pala ang pambawi niya sa akin, ang ipaghiganti niya ako.

 

“Pati yung tatlo suspendido din.”

 

Tinawagan ko si Harry sa cell phone. Sinabi kong pupuntahan ko siya pagkalabas ng alas-dose dahil eksakto namang wala ang aming guro sa mga susunod na subjects. Natuwa naman siya sa sinabi ko at naiinip na nga daw siya sa bahay. Tinext ko na rin si Kuya Rhon na doon na lang ako sunduin ng alas-kuwatro.

 

Hindi rin naman kalakihan ang bahay nina Harry, halos kasin-laki lang ng sa amin. Nasa trabaho ang Mommy niya at lumabas naman ng bahay ang kaniyang tiyuhin nang dumating ako kaya kami lang dalawa ang tao sa bahay.

 

Dumiretso na kami sa kaniyang silid. May sarili pala siyang tv, music player at PSP.

 

“Hindi ka na dapat nakipag-away sa kanila,” sabi ko sa kaniya. Pinagmasdan ko ang mukha niya, wala akong maaninag na kahit isang pasa bunsod ng nangyari.

 

“Okay lang yun. At Rhett hindi ko pinagsisihan iyon. Naiganti na kita sa kanila. Hindi naman ako nasaktan e.”

 

“Mukha nga,” nakangiting sabi ko. “Sabi ni Eunice ang galing mo daw kahapon.”

 

Napangisi siya. “Hindi naman. Nagkalakas loob lang akong gamitin ang itinuro sa akin ni Daddy na taekwondo. Ikaw ang nagpalakas sa loob ko Rhett. Sa iyo ko muling naramdaman kung paano maging matapang.”

 

Napabilog naman ako ng mata. “Talaga marunong ka ng taekwondo?”

  

“Medyo.”

 

“Turuan mo naman ako.”

 

“Sige, pero sa ibang araw na tayo mag-umpisa.”

 

Kung anu-ano lang naman ang napagkwentuhan namin pagkatapos. Pamilya niya, pamilya ko, mga kaklase naming babae na napansin kong medyo boring sa kaniya at mga lalaki din na mukhang gustong-gusto niyang topic, mga bagong palabas sa TV, pagkain, games etc. Gusto ko sanang itanong sa kaniya ang tungkol sa paratang sa kaniya na bakla siya kaya lang hindi ko alam kung paano umpisahan ang tungkol doon.

 

Alas-tres na ng hapon, isang oras na lang bago ako sunduin ni Kuya Rhon ay bigla na lang nanahimik si Harry sa gitna ng aming kwentuhan. Tumingin sa akin na parang may gustong sabihin pero nag-aalangan.

  

“Bakit,” nahihiwagahan kong tanong sa kaniya. Naisip ko na baka gusto niyang aminin sa akin na bakla nga siya. Sa akin naman bale wala iyon. Kahit ano pa siya. Sa totoo lang ako man din sa aking sarili ay nagtatanong, kagaya din ba niya ako?

 

Matagal siyang nanahimik wari’y nananantiya kung magsasalita. “Nood tayo,” sabi niya pagkatapos ng isang minutong pananahimik.

 

Hayy…iyon lang pala! “Sige, anong panonoorin natin?”

 

Lumabas siya ng silid at pagbalik niya ay may dalang player at isang VCD na pelikula. Natatawa siya habang isinasalang ito na hindi ko naman alam kung bakit. Mukhang ayos naman ang umpisa ng pelikula na may pamagat na Sleeping Temptation. Dalawang magkaklase ang bida na roommate din sa boarding house na inuupahan kapwa nasa high school pa lang. Matatangkad at talagang mga artistahin ang itsura.

  

“Sa tiyuhin ko ang palabas na iyan,” sabi sa akin ni Harry. Pinagmamasdan ang aking mukha na para bang may hinihintay siyang reaksyon galing sa akin.

 

Saka ko na lang nalaman nang magulantang ako sa mga sumunod na nangyari sa pelikula. Yung isang bidang lalaki ay mahimbing ang tulog sa kama nang pumasok ang isa pang bida. Noong una’y pinapanood lamang nya ang nakahiga hanggang umupo siya sa gilid ng kama nito sabay tanggal sa kumot na nakapatong sa harapan ng nakahiga. Close up ang camera sa suot na maluwang na boxer shorts ng nakahiga, aninag ang medyo malambot pang ari na bakat sa shorts at nakapaling sa kaliwa. Nagbago ang anggulo ng camera, tumungo sa harapan ng nakahiga kaya kita ang buong katawan nito at ang isa pang bidang nasa gilid ng kama.

  

Marahang inililis ng nakaupo ang laylayan ng shorts. Ingat na ingat para hindi magising ang nakahiga. Close up ulit ang camera sa laylayan, pag-angat nito lumabas ang ulo ng ari. Hinawakan ito ng nakaupo saka marahang hinimas hanggang sa tumigas na ito. Nakapagtataka namang hindi pa rin nagigising ang bidang nakahiga maging nang tuluyan ng hubarin ng nakaupo ang kaniyang boxer shorts at tumambad ang nag-uumigting na pagkalalaki.

  

OMG nalaki pala ng ganun iyon, samantalang itong sa akin maliit lang. Iba pati ang dulo ng sa akin kumpara sa ari ng nakahiga. Ganoon din kaya ang kay Kuya Brando?

  

“Bakit ganito ang pinapanood natin,” tanong ko kay Harry na nasa TV pa rin nakatutok ang aking mata. Hindi ko alam kung bakit parang gusto ko din ang pinapanood.

 

“Ayos naman di ba? Marami pang ganyan si Tiyo. First time nga akong nanood niyan kasama niya ay ginaya namin ang ginagawa ng mga bida.”

 

Nagulat pa ako nang isubo ng nakaupo ang ari ng nakahiga na himbing pa rin sa pagtulog. Sinusubo pala iyon? Ano kayang lasa?

 

“Ibig sabihin ginawa mo rin iyan sa Tiyuhin mo?” tanong ko sa kaniya na ang tinutukoy ay ang paglabas-pasok ng ari ng nakahiga sa bibig ng nakaupo tapos ay parang sinisilindro ang kahabaan nito saka didilaan at isusubo pagdating sa pinakaulo.

 

“Oo naman. Sinisipsip ko iyon na parang lollipop. Hindi ko nga alam kung bakit sarap na sarap din si Tiyo kapag ginagawa ko sa kaniya iyan.”

 

“Hindi ba masama iyan?”

 

“Ewan ko. Siguro hindi kasi sabi ko nga sa ‘yo sarap na sarap naman si Tiyo at naliligayahan naman siya.”

 

Hindi talaga nagigising yung nakahiga hanggang sa kasabay ng pagsubo ng nakaupo sa pinakaulo ng malaking ari ay sinakmal ng kamay nito ang katawan ng ari at mabilis na nagtaas-baba.

 

“Paano mo naman nasabi na nasasarapan yung Tiyo mo?”

 

“Nahalinghing siya. Paimpit ang daing niya. Saka puro Ah at Oh ang sinasabi niya.”

 

“Gusto mo naman ang ginagawa mo?”

 

“Noong una natakot ako, pero nang mga sumunod natuwa na ako lalo na kapag nakikiusap pa sa akin si Tiyo na gawin ko iyon sa kaniya. Sinubukan nga rin niyang gawin sa akin kaya lang sabi niya bata pa raw kasi ako kaya wala pang lalabas kagaya niyan,” sabay turo niya sa ari nung lalaking nakahiga na mula sa pinadulo nito ay may likidong kulay puti na lumabas kumalat sa dibdib nito at tiyan, ang iba’y sa mukha ng lalaking nakaupo at ang iba’y umagos mula dulo pababa sa katawan ng malaking ari dumaloy sa kamay na nakahawak.

 

“Ano iyong lumabas?” inosente kong tanong.

 

“Sabi ni Tiyo, yan daw ang tinatawag na tamod, magkakaroon din daw ako niyan mga tatlong taon pa sa edad na dose at malamang ikaw din.”

 

“Kinain mo din?” tanong ko sa kaniya nang makita kong hinimod ng lalaking nakaupo ang tamod sa malaking ari at nilunok. Ganun din ang nagkalat na tamod sa tiyan at dibdib ng nakahiga.

 

“Hindi, pero tinikman ko, para akong kumain ng puti ng hilaw na itlog.”

 

Naudlot ang aming panonood nang tumunog ang doorbell. Dali-daling pinatay ni Harry ang VCD. Nasa labas na pala si Kuya Rhon para sunduin ako.

 

Nakauwi na kami ni Kuya Rhon ay hindi pa rin mawala-wala ang pinanood namin ni Harry sa aking isipan. Para tuloy naiimadyin ko na ako yung nakaupo at si Kuya Brando ang nakahiga!

  

May mga pagbabago akong napansin kay Kuya Rhon nang mga sumunod na araw, palagi na lang itong mas maaga kung umalis kaya naman kaming dalawa na lang palagi ni Kuya Brando ang magkasabay. Kung tutuusin mas pabor nga sa akin iyon dahil solo ko si Kuya Brando pero ramdam ko ang lungkot sa kaniya kapag magkasama kaming naglalakad patungong sakayan. Kapag ganung malungkot siya parang nalulungkot na rin ako. Hindi ko na napigilan ang sarili kong tanungin si Kuya Rhon isang araw.

 

“Kuya Rhon, magkagalit ba kayo ni Kuya Brando?”

 

Umiling siya.

 

“Bakit parang iniiwasan mo siya?”

 

“Rhett, bata ka pa. Kahit sabihin ko sa ‘yo ang dahilan hindi mo pa rin iyon maiintindihan.”

 

“Paano ko maiintindihan kung sa umpisa pa lang ay ayaw mo ng i-explain?”

 

“Basta.”

 

“Sige na Kuya Rhon, magbati na kayo ni Kuya Brando,” gusto ko ng umiyak na sumamo ko sa kaniya. Natatakot kasi ako na baka pag tuluyan na silang hindi nagbabatian ay hindi na rin pumunta si Kuya Brando at baka hindi ko na rin siya makikita at tuluyan na siyang mawawala sa akin.

 

“Rhett ayaw ko nang makulit.” Iyon lang ang sagot niya saka nagmamadaling umalis.

  

Tinanong ko din si Kuya Brando.

 

“Hindi naman kami magkagalit,” sabi niya pero alam kong hindi iyon totoo.

 

“Kuya Brando, kung magkagalit man kayo ni Kuya Rhon sana ‘wag mo akong idadamay ha, plis?”

 

Pilit ang ngiting namutawi sa kaniyang labi. “Oo naman.”

 

“Hindi mo ako iiwasan?”

 

“Oo.”

 

“Hindi mo ako iiwanan at hindi ka lalayo?”

 

“Oo.”

“Pramis?” itinaas ko ang aking kanang kamay.

 

“Ang kulit mo talaga,” sabi niya saka ginulo na naman ng kamay ang aking buhok.“Pramis!”

 

“Bakit ka niya iniiwasan?”

 

“Hindi ko alam e. Itanong mo na lang sa kuya mo.” Iyon lang at nanahimik na ulit siya hanggang makasakay kami ng dyip.

 

Alam kong may kakaiba talagang nangyayari kina Kuya Rhon at Brando, ramdam ko iyon sa cold treatment ni Kuya Rhon sa tuwing hihintayin siya ni Kuya Brando na makauwi ng bahay para magkita sila at magkausap man lamang. Dati-rati ay halos hindi ako makasingit sa kwentuhan nila kapag ganoong nagpapagabi sa amin si Kuya Brando bago umuwi sa tinutuluyang boarding house. Ngayon ay halos kami na lang dalawa ni Kuya Brando ang nagkukulitan. Si Kuya Rhon ay babati lang tapos ay magkukulong na sa kaniyang kuwarto. Ok din naman sa akin dahil lalong maganda ang bonding namin at mas naging close. Pero ano nga ba ang nangyayari sa kanila?

  

Isang Sabado ng umaga, narinig ko silang nag-uusap sa silid ni Kuya Rhon. Lumabas ako ng aking silid para makinig. Eksakto naman na medyo awang ang pinto. Marahan kong itinulak sapat para makita ko si Kuya Rhon na nakaharap sa bintana habang si Kuya Brando naman nakaupo sa gilid ng kama.

 

“Ano ba talaga ang problema, bakit ayaw mo na? Ano bang nagawa ko na hindi mo nagustuhan?” halos maiiyak na si Kuya Brando.

  

Pumihit si Kuya Rhon paharap sa kaniya. “Wala sa iyo ang problema, nasa akin. Naisip kong wala na rin patutunguhan ang relasyong ito.”

 

“Hindi pwedeng basta basta ganun na lang ang isasagot mo sa akin. Mahal na mahal kita Rhon. Sa ‘yo umiikot ang mundo ko.”

  

Kuya Brando sana sa akin mo na lang iyan sinasabi. Sana ako na lang si Kuya.

  

“Patawarin mo ako Brando at mas gusto ko na ang ganito dahil mas lalo ka lang masasaktan kapag nagpatuloy pa tayo.”

 

Lumapit si Kuya Brando at yumakap kay Kuya Rhon naiiyak na sinabing, “Gagawin ko lahat ng gusto mo basta bigyan pa natin ng isang pagkakataon ang relasyon natin.”

 

Kumawala si Kuya Rhon sa pagkakayakap ni Kuya Brando. “Buo na ang desisyon ko. Tapusin na lang natin ito dahil sooner or later sa ganito din tayo hahantong. Huwag na nating patagalin pa.”

 

“Hindi Rhon, ayaw kong mawala ka sa akin.” Lumuhod pa ito sa harap ni Kuya Rhon.

 

Huwag mong gagawin ‘yan Kuya Brando, huwag plis… Naiiyak na ako sa awa kay Kuya Brando.

 

Parang naiinis naman na nakukulitan si Kuya Rhon na hinawakan sa magkabilang balikat si Kuya Brando para itayo. “Tama na Brando, tapos na tayo. Naiintindihan mo ba? Wag na nating ipilit pa. Hanggang dito na lang talaga.”

 

Nagpunas ng luha si Kuya Brando.“May iba pa bang sangkot dito?”

 

Hindi na sumagot si Kuya Rhon. And Silence Means Yes.

 

Sa pagkatangay ko sa nangyari, hindi ko na nagawang umalis sa pinto nang bumukas ito at lumabas si Kuya Brando. Mugto ang mata at bakas sa mukha ang pagiging disoriented na lulugo-lugong umalis.

  

Mawawala na nang tuluyan si Kuya Brando, hindi ko na siya makikitang muli.

 

Naabutan na rin ako ni Kuya Rhon na napako sa labas ng pintuan.

 

“Bad ka, inaway mo si Kuya Brando!” asik ko sa kaniya.

 

Pumasok siya sa kaniyang silid saka inilapat ang pinto.

 

Tumakbo naman ako palabas ng bahay para habulin si Kuya Brando. Pero wala na siya. Tingin sa kanan, tingin sa kaliwa, tingin sa malayo, wala na talaga ni anino ni Kuya Brando. Nanatili ako sa gitna ng kalsada kasabay ng agos ng luha ko ang pagbagsak ng malakas na ulan. Tama pala ang sabi nila na magandang umiyak sa ilalim ng ulan dahil walang makakapansin na umiiyak ka lalo na at kasama mong lumuluha ang langit.

  

Itutuloy

[03]

Iyon na yata ang pinakamahabang Sabado sa buhay ko. Dahil ramdam ko ang unti-unting pagkatuyo ng tubig ulan sa suot kong damit habang nakaupong naghihintay sa labas ng gate sa pagbabalik ni Kuya Brando. Umalis si Kuya Rhon na pinilit din naman akong papasukin sa loob para magpalit ng damit pero galit ako sa kaniya kaya hindi ko siya pinansin, hindi ko alam kung saan siya nagpunta. Si Tiya Beng ay nasa out of town din.

 

Napakabagal pala talaga ng lakad ng orasan kapag may hinihintay ka samantalang sobrang bilis naman kapag natatakot ka o ayaw mong dumating. Pero kapag sinukat mo parehas lang naman talaga ang tiktak nito, nasa paraan lang kung paano mo gagamitin ng tama. Kaya tama ba ang ginagawa kong pagmumukmok? Alam kong mali pero ito yata ang mas gusto ko munang gawin sa ngayon.

 

Magtatakipsilim na nang unti-unti kong naramdaman ang pagdampi ng malamig na hangin sa aking mukha. Para akong mangangatal na hindi ko mawari samantalang mainit naman sa loob ng aking katawan. Nanghihina din ako dahil na rin siguro sa wala pang laman ang aking sikmura simula kaninang umaga.

 

Kuya Brando bumalik ka na please…

 

Saglit akong nakatulog at hindi ko alam kung totoo na o isa lamang panaginip na nakita ko si Kuya Brando papalapit sa kinauupuan ko. Binuhat niya ako at ikinulong sa kaniyang mga bisig.

 

Salamat Kuya nagbalik ka.

 

“Utoy, inaapoy ka ng lagnat,” may bahid pag-aalala ang kaniyang tinig.

 

Pinilit kong imulat ang aking mga mata. Totoo nga na nandito siya. Niyakap ko siya saka mahinang umiyak.

 

“Nasaan na ba si Rhon?

 

“Wala sila Kuya, ako lang mag-isa dito.”

 

“Anong ginagawa mo dito sa labas?”

 

“Hinihintay kita. Sabi mo hindi mo ako iiwan. Nag-pramis ka.” Gusto kong magtampo pero hindi na, ang mahalaga naman nandito na siya. Bumalik na siya.

 

Dinala niya ako sa aking silid at inihiga sa kama. Pinalitan niya ang damit kong nabasa ng ulan. Lalo namang patindi ng patindi ang init na naramdaman ko sa loob ng aking katawan. Pinainom niya ako ng gamot. Halos hindi ko na rin mawari ang mga sumunod pang nangyari. Ala-otso na ng gabi nang mahimasmasan ako, may mamasa-masang bimpo nakapatong sa aking noo. May kakaibang haplos sa aking puso nang makita kong nakadukmo sa may gilid ng kama si Kuya Brando. Nakatulugan na yata ang pagbabantay sa akin. Wala na ang lagnat ko. Hinimas ko siya sa buhok na nagpagising sa kaniya. Nag-angat siya ng mukha saka pilit na ngumiti.

 

“Okay ka na ba?”

  

“Opo Kuya. Kaya lang nagugutom na ako.”

 

Lumabas siya ng aking silid at pagkatapos ng ilang minuto ay nagbalik siya na may dalang mainit na sopas sa isang mangkok. Sinubuan niya ako at pagkatapos ay pinainom ng tubig.

 

“Wala pa rin ang kuya mo,” may lungkot ang kaniyang tinig.

  

“Umalis din siya kanina. Hindi ko rin alam kung saan nagpunta. Kuya sana magka ayos na kayo ni Kuya Rhon.” Iyon lang ang tanging hiling ko at sana naman ay pagbigyan niya.

  

“Kaya nga ako nagbalik para kausapin siya. Tinatawagan ko siya sa cell phone niya pero hindi niya sinasagot.”

 

“Kuya tabihan mo muna ako habang wala pa si Kuya Rhon.”

 

“Sige, habang hinihintay ko siya.”

 

Nang magising ako kinaumagahan wala na si Kuya Brando sa aking tabi. Paglabas ko ng aking silid narinig ko ang boses niya sa may silid ni Kuya Rhon na ngayon ay bukas ang pinto. Dumating na siguro si Kuya Rhon at malamang nag-uusap na sila. Sana nama’y tuluyan na nilang malutas anoman ang problema nila.

  

Sumilip ako sa pintuan. Nakita ko si Kuya Brando na nakatayo sa harapan ni Kuya Rhon na nakaupo naman sa gilid ng kama, titig na titig sa hawak niyang wallet ni Kuya Rhon at bakas na naman sa mukha ang kalungkutan. “Madami namang iba,” narinig kong sabi niya kay Kuya Rhon.

 

“Hindi ko talaga alam Brando. Hindi ko sinadya ang nangyari, basta ganun na lang. Basta nangyari na lang…tapos gumising ako isang umaga, hindi na ikaw ang unang naisip ko…sa mga pagkakataong wala akong ginagawa, hindi na rin ikaw ang naaalala ko. Saka ko napagtanto na kaya pala ganoon kasi mahal ko na pala siya. Sorry Brando.”

 

Nakita ko si Kuya Brando na ibinigay ang wallet kay Kuya Rhon. Laylay ang balikat at walang lingon-likod na umalis.

 

Sori Kuya Brando, naiusal ko nang dumaan siya sa harap ko, ako na lang ang hihingi ng tawad sa ‘yo para kay Kuya Rhon.

 

Nang mga sumunod na araw wala ng Kuya Brando akong nakita. Kami na lang ni Kuya Rhon sa pagpasok sa umaga at sa hapon ay si Tiya Beng naman ang sumusundo sa akin tuwing may mga lakad pa si kuya. Malaki ang adjustment sa akin dahil nasanay na akong nandiyan palagi si Kuya Brando. Gusto ko man siyang puntahan sa may Hilltop hindi ko naman magawa paglabas dahil puno ng mga subjects ang oras ko maging ang puntahan siya sa kaniyang boarding house.

 

Napansin ko rin ang mga pagbabago kay Kuya Rhon. Mula nung huli silang mag-usap ni Kuya Brando mas lalo itong naging masayahin. Sa tuwing tatanungin ko naman siya tungkol sa nangyari sa kanila ayaw naman niyang pag-usapan. Palagi na rin siyang gabing-gabi kung umuwi at minsan nga ay hindi na umuuwi ng bahay. Magte-text lang yan kay Tiya Beng o sa akin na mag sleep over sa kaklase. Duda naman ako sa rason niya dahil ang hinala ko may kinalaman iyon sa pinagawayan nila ni Kuya Brando o baka nga iyon ‘yung nasa picture sa wallet niya.

 

Minsan ko na din sinubukan na tingnan ang wallet niya pero bago ko pa iyon nabuksan nahuli na ako ni Kuya Rhon. Nang sumunod na tangkain kong buksan, picture na ni Tazmanian Devil na nakadila ang naroon.

 

Kapag nami-miss ko naman si Kuya Brando, pupuntahan ko lang ang ibinigay niya sa akin na cactus na inihilera ko kasama ng iba pang cactus. Mas lumaki na siya ngayon kumpara sa dati. Kapag naroon ako, kakausapin ko iyon at kukuwentuhan na parang iyon na rin si Kuya Brando. Pagkatapos noon gagaan na ang pakiramdam ko. Sa kaniya ko rin sinasabi ang saloobin ko pati na ang mga kaguluhan na nangyayari na wala naman akong magawa kundi ang magmasid na lang. Kahit wala siyang maisagot tungkol sa mga totoong nangyari kina Kuya Rhon at Brando ay okay na rin sa akin. At least alam ko namang hindi talaga niya kaya kesa naman kay Kuya Rhon na sinasadyang ilihim ang lahat sa akin.

  

Akala ko nama’y tuloy-tuloy na ang pagiging masayahin ni Kuya Rhon. Hindi pa nga ako nakakabawi sa mga pagbabago sa paligid ko dulot nilang dalawa ni Kuya Brando, heto na naman at may pagbabago na naman kay Kuya Rhon pagkaraan pa ng ilang linggo. Palagi ko na naman siyang kasabay sa umaga maging sa hapon. Nagkukulong sa kuwarto at palaging tahimik. Pati mga tawag niya sa cell phone ina-abort niya saka papatayin na ng tuluyan ang unit.

 

Minsan nahuli ko siyang umiiyak na nakaupo sa sala habang may hawak na larawan. Hindi niya ako napansin na lumapit galing sa kaniyang likuran. Malamang iyon yung nasa wallet niya dati. Narinig ko pa ngang sabi niya sa larawan, “I love you.”

 

Nang tingnan ko namang maigi ang larawan, nagtaka ako kasi si Kuya Brando naman ang naroon. Para nga siyang artista doon sa suot niyang green na t-shirt. Lalo naman akong naguluhan. Kung mahal pala niya si Kuya Brando bakit niya hiniwalayan?

 

Umupo ako sa tabi ni Kuya Rhon. Pinahid naman niya ang luha sa kaniyang pisngi nang mapansin ang aking presensiya. Naisatinig ko ang tanong.“Mahal mo pala si Kuya Brando bakit mo siya pinaalis Kuya?”

 

Hindi siya umimik.

 

“Makipagbalikan ka na lang Kuya, sigurado ako tatanggapin ka no’n.” Sana naman makinig siya sa akin. Sana naman pumayag na siya para bumalik na ang lahat sa dati. Sana..Sana…

 

“Sinubukan ko na pero ayaw na niya sa akin. Ni ayaw na nga niya akong kausapin”

 

Nagulantang ako sa sagot niyang iyon. Parang ang hirap paniwalaan na si Kuya Brando na lumuhod pa sa kaniya para hindi sila magkawalaan ay ayaw naman ngayong makipagbalikan sa kaniya. “Bakit?”

 

“Kumplikado na kasi ang sitwasyon.”

  

“Paliwanag mo naman Kuya Rhon para maintindihan ko,” nakikiusap na ako sa kaniya.

 

Umiling lang siya. “Hindi mo rin maiintindihan,” sabi niya saka tumayo sa sopa at umakyat sa kaniyang silid.

 

Gusto ko nang isigaw kay Kuya Rhon, Talagang hindi ko maiintindihan dahil ayaw mong ipaliwanag! Kailangan kong makausap si Kuya Brando para linawin sa kaniya ang lahat.

 

Hindi ko na rin naman nagawang kausapin si Kuya Brando nang mga sumunod na araw maging nang sumunod na linggo dahil naging busy kami sa mga activities sa school. Nakapasok ng muli si Harry pagkatapos ng dalawang linggong suspensiyon. Naging normal na ulit sa amin maliban lang kina Collin at Bino na biglang nag-lie low sa pambu-bully mula nang hindi na bumalik pa si Jimson pagkatapos ng suspensiyon. Wala na kasi ang tumatayong pinuno nila na balita namin ay inilipat sa ibang eskwelahan ng mga magulang dahil na rin bukod sa nangyari sa kanila ni Harry ay madami din ang mga reklamo sa kaniya ng iba pang mag-aaral at magulang ng mga ito.

 

Mahigit isang buwan ang lumipas bago ko muling nakita si Kuya Brando. Nasa labas siya ng gate namin isang umaga at lasing na lasing. Kakaibang Kuya Brando ang nakita ko, bukod sa namayat ito at halatang bumagsak ang katawan ay medyo mahaba din ang buhok. Pero hindi maikakailang guwapo pa rin siya habang tinitingnan ko mula sa bintana ng aking silid.

 

“Rhon, lumabas ka diyan mag-usap tayo!” sigaw nito.

 

Ano ‘yun? Sabi ni Kuya Rhon ayaw daw siyang kausapin pero bakit ngayon halos mag-eskandalo na ito sa tapat namin?

 

Nakita kong lumabas ng gate si Kuya Rhon. “Huwag kang mag-eskandalo dito,” sabi niya kay Brando. Hinawakan niya ito sa braso at ipinasok sa gate. Dahil nga sa kalasingan halos matumba na ito nang hilahin ni Kuya Rhon. Pagkasara ng gate hinarap siya ni Kuya Rhon.

 

“Ano bang problema mo?” naiinis na tanong ni Kuya Rhon.

 

May mga sinabi si Kuya Brando na hindi ko mawawaan at ang naging malinaw lang ay yung pahuli na, “…nagmamakaawa ako sa iyo, kung maari bumalik ka na,” agos na ang luha nito sa magkabilang pisngi.

 

“Hindi ganon kadali ang hinihingi mo. Pasensiya na hindi ko kaya,” matigas ang boses ni Kuya Rhon.

 

Tama ba ang naririnig ko? Pinababalik na siya ni Kuya Brando pero ayaw naman ngayon ni Kuya Rhon.

 

Ilang minuto din na nanatiling tahimik and paligid hanggang sa tumalikod na si Kuya Rhon para pumasok sa bahay namin. Nagmamadali naman akong bumaba mula sa aking silid. Pagbaba ko ng hagdan nakita ko si Kuya Rhon na parang nanghihinang napasandal sa nakapinid naming pinto. Umiiyak habang sinasabing, “Mahal na mahal kita Brando, patawarin mo ako.”

 

Nang harapin ko siya ay mabilis na nagpunas ng luha at umakyat sa hagdan. Binuksan ko naman ang pinto para habulin si Kuya Brando. Lumabas ako ng gate papuntang kalsada, nakita ko pa siyang naglalakad papalayo.

 

“Kuya Brando, hintay!” patakbo kong sigaw sa kaniya. Pero hindi siya lumingon hanggang makasakay na ng dyip at tuluyang nawala sa aking paningin.

 

Napaiyak na lamang ako dahil ramdam ko na ito na ang huling pagkakataon na makikita ko siya. Lalong lumakas ang pag-iyak ko nang pagpasok muli sa gate ay nakita ko ang cactus na ibinigay niya sa akin. Nalaglag ito sa hilerang kinalalagyan, bumagsak sa semento, nabasag at nagkapira-piraso ang paso at sumambulat ang lupang kinatatamnan. Ang nakapanghihinayang ay wasak din ang mismong katawan ng cactus.

 

Nakakalungkot naman, nawala na nga si Kuya Brando, nasira pa ang tanging alaalang galing sa kaniya.

 

itutuloy

[04]

Mas mainit ang sikat ng araw nang umagang iyon kahit mag-aalas-sais pa lamang kumpara noong mga nagdaan. Isa na yata ito sa epekto ng tinatawag na climate change. Wala pang tatlong kilometro ang naaabot namin ni Harry sa pagja-jogging ay halos tumagaktak na ang aking pawis mula sa aking unat at bagsak na itimang buhok pababa sa aking mukha. Nag-sando na nga lang ako at jogging pants na kulay gray na may stripes na maroon pahaba sa magkabilang gilid.

 

“Kaya pa ba?” nakangiting tanong ni Harry na para bang minamaliit niya ang aking kakayahan. Medyo binagalan ang pagtakbo para umantabay sa akin. Ang guwapo nito sa suot na puting Hanes T-shirt na semi fit at UB jogging pants kagaya ng suot ko. Moreno ang balat na makinis at semi-kalbo ang gupit. Sa ganda ng katawan nito ngayon na alaga sa gym, height na 6’1”, matangos na ilong na bumagay sa may kanipisang mga labi at pair of expressive black eyes ay hindi mo aakalain na siya ang patpating si Harry na ipinagtanggol ko sa mga bullies na sina Jimson, Collin at Bino mahigit sampung taon na ngayon ang nakakaraan.

“Kaya pa.” nakangiting tugon ko. Maalat ang butil ng pawis na dumaloy sa aking labi. Kinuha ko ang lalayan ng aking t-shirt, iniangat at sandaling nagpunas ng mukha. Nakalimutan ko kasing magdala ng towel na pampunas. Napatingin tuloy si Harry sa lumitaw kong six pack abs at sa makinis kong balat na maputi kumpara sa kaniya. Medyo naalangan ako sa mga ganoong pagkakataon kaya, “Meron ka din niyan,” sabi ko na tinapik pa ng marahan ang kaniyang tiyan na ikinagulat naman niya. “Mas maganda pa ang pagkaukit.”

Napangiti naman siya. “Iyan ang gusto ko eh…at hindi lang naman ‘yan. Lahat ng ikaw.”

“Sira ka talaga, sabi ko sa iyo hindi tayo talo.” Bigla kong binilisan ang pacing ng pag-jogging ko.

“Iiwanan mo ba ako?” kunwa’y naiinis na tanong niya.

“Oo kung babagal-bagal ka.”

“Ganon.” Sabi niya pagkuwa’y patakbo na ang ginawa niya.

Binilisan ko din para sabayan siya. Pagkatapos malampasan ang sampung naggagandahang mga bahay sa aming subdivision ay unti-unti na rin kaming bumagal.

“Mamahalin mo rin ako...sometime later,” sabi niya na hindi pa rin pala nalilimutan ang topic kanina.

“Mahal naman kita. Pero alam mo na kung hanggang saan lang ‘yon.” Alam ko na memorize na niya ang sagot kong iyon dahil hindi na rin mabilang kung ilang ulit ko ng isinagot iyon sa kaniya.

“Gusto ko mas higit pa doon. At alam kong mangyayari din iyon.”

“Talaga lang?”

“Talaga. Darating din iyon.”

“In your dreams,” pabiro kong sabi kay Harry. “Balik na nga tayo,” yaya ko sa kaniya para makauwi na kami sa amin. Matagal na kasing sa amin nakatira si Harry.

Tumigil kami saglit para padaanin ang paparating na kotse pagkuwa’y nag U-turn na pabalik sa pagjo-jogging.

Naalala ko kung paano napatira sa amin si Harry.

Grade 5 na kami ni Harry nang mag komento ako tungkol sa ginagawa nila ng kaniyang Tiyuhin na nakababatang kapatid ng kaniyang ama. Ang daddy noon ni Harry ay halos ilang buwan pa lang na pumanaw.

“Parang ayaw ko ng ginagawa ninyo, sabi ng titser natin sa religion, masama daw pag-usapan sa edad natin ang tungkol sa sex. Kung masama ang pag-usapan di lalo na kung gagawin,” sabi ko sa kaniya. Nang mga panahong iyon kasi ay sobrang close na namin ni Harry. Palaging magkasama sa loob at sa labas ng klase, sa recess, sa paglalaro, paggawa ng assignments at maging sa lahat ng kalokohan.

Masasabi kong malakas talaga ang impluwensiya ko kay Harry dahil sa ang sinabi kong iyon ay naging daan para ayawan na niya ang pinapagawa sa kaniya ng Tiyuhin. Gabi ng pangalawang araw mula nang sabihin ko iyon napasugod sa amin si Harry, may mga pasa ang magkabilang pisngi.

“Rhett, tulungan mo ako…” iyon lang ang nasabi niya at tuluyan ng hinimatay.

Binuhat siya ni Kuya Rhon at dinala sa aking silid. Naghanda naman ng ice bag si Tiya Beng at marahang dinampian ang mga pasa nito sa pisngi. Nang mahimasmasan ay tinanong siya ni Kuya Rhon tungkol sa nangyari. Para naman akong na-guilty nang mag-umpisa siyang magkwento dahil naisip ko na nangyari ito dahil sa nasabi ko sa kaniya nung makalawa.

Sa pagitan ng iyak at hikbi nasabi niya, “Ayaw ko na po kasi sa gusto ni Tiyo… Lasing po siya nang dumating… Wala pa po si Mommy… Gusto niya gawin namin ulit…gusto niya gawin ko sa kaniya gaya dati. Pero ayaw ko na Rhett,” tumingin siya sa akin, nakakaawa ang kaniyang hitsura, namamaga ang mga pisnging halos mangitim na. “Ayaw ko na dahil nai-promise ko na sa sarili ko na hindi ko na gagawin dahil ayaw mo.”

“Ano bang ipinagagawa sa’yo na ayaw mo?” naguguluhang tanong ni Kuya Rhon.

Pakiramdam ko’y ngayon lang nag-sink in ng husto kay Harry kung gaano kaseryosong usapin ang kinasadlakan niya. Parang nahihiya na nandidiri na hindi magawang sagutin ng diretsahan si Kuya Rhon. Umiyak na lang siya ng umiyak.

Ako na ang nagkwento kina Kuya Rhon at Tiya Beng ng lahat.

“Diyos kong mahabagin!” sabi ni Tiya Beng na napaantanda pagkatapos kong magsalita at parang maiiyak na din na hinaplos sa buhok si Harry. “Walanghiya siya. Masahol pa siya sa hayop.”

“Kailangan natin itong mai-report sa pulis,” galit na sabi ni Kuya Rhon.

Iyon nga ang ginawa namin. Kahit gabing-gabi na ay nagfile pa rin kami ng complain sa police station. Pagkatapos kaming kunan ng statement nagsagawa na ng operasyon ang mga pulis. Pero wala ng dinatnan na Tiyuhin ni Harry ang mga pulis sa kanilang bahay. Wala pa rin ang Mommy niya. Lumabas sa pag-iimbestiga sa mga malalapit na kaibigan at kapitbahay na kalaguyo pala ng Mommy ni Harry ang Tiyuhin niya. Kaya nang hindi na muling nagpakita ang Mommy ni Harry, ipinagpalagay na kasama ito ng Tiyuhin niya na tumakas. Isa pang rebelasyon ang lumitaw mula sa mga kamag-anak na si Harry pala ay inampon lamang ng kaniyang Daddy dahil hindi sila magkaanak ng asawa nito na nakagisnang Mommy ni Harry.

Sa isang iglap, biglang nawalan ng pinagmulan si Harry. Wala din ni isa sa mga kamag-anakan ng Daddy niya ang gustong umampon sa kaniya. At dahil sa nangyari sa kaniya awtomatikong inilagay si Harry sa pangangalaga ng Department of Social Welfare and Development o DSWD. Sumailalim siya sa serye ng counselling para maka-cope siya ng maayos sa trauma na pinagdaanan niya at makapamuhay muli ng normal. Si Tiya Beng ang nagboluntaryo na tumayong guardian niya at pagkatapos maayos ang mga papeles, umuwi kaming kasama na si Harry.

   

“Buti na lang naipasa ko din yung written exam kahapon kahit mahirap.” Sabi ni Harry na nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. Ang tinutukoy niya ay ang qualifying exam doon sa kumpanya kung saan kami ini-assign na mag- OJT.

“Kaya mo naman talagang ipasa iyon, madali naman,” sabi ko.

“Sa iyo madali siyempre candidate ka ba naman for Cum Laude, samantalang ako pasang-awang estudyante lang ng Electrical Engineering ng Unibersidad ng Batangas kaya mahirap.”

“O sige na, ako na ang Cum Laude at least naipasa mo yung qualifying exam. Sabi nga ni Sir last na daw kumpanya ito dito sa malapit na puwede nating pag-ojtihan at kung hindi tayo matatanggap siguradong lalayo na tayo.” Mas gusto ko kasi kung mas malapit lang ang company, siyempre mas madaling makakauwi.

“Salamat Rhett at pumayag ka na sabayan ako sa OJT.” Kaya kami late ng na-deploy ng skul dahil nagkaroon pa kasi ng incomplete si Harry dun sa isang subject at tinulungan ko pa sa paggawa ng requirements para makompleto at makakuha ng clearance for OJT. Dapat sana ay nauna na akong nag-OJT pero nakiusap siya sa akin na sumabay ako sa kaniya para daw iisang kumpanya ang papasukan namin. Maliit lang naman na pabor iyon na hinihingi niya at naisip ko na maganda rin naman na may kasama sa OJT na kakilala para hindi mahirap sa umpisa. Buti na lang pinayagan ako nung Coordinator namin sa skul na sumabay sa kaniya.

“Wala iyon. Basta mamaya yung final interview naman ang dapat nating ipasa para makapagsimula na tayo. Kapos na tayo sa oras kaya Do or Die na tayo sa SJR.” Ang tinutukoy ko ay ang kumpanyang SJR Construction Corporation kung saan kami mag-OJT. Ang SJR ang isa sa pinakamalaking construction firm sa bansa na ang head office ay nasa Makati at may satellite office dito sa Batangas City na siyang nagke-cater sa mga construction projects sa Southern Luzon. Sa kasalukuyan, ito ang nanalo sa bidding para sa pagtatayo ng isa sa mga sikat na shopping mall malapit sa Batangas Pier at nabalitaan ko sa ABS-CBN Southern Tagalog News Report na nakapag-ground breaking ceremony na noong last week pa.

Alas-sais y medya kami nakabalik ni Harry sa bahay. Nagluluto pa rin si Tiya Beng ng agahan. Umakyat muna ako sa taas para palitan ang damit kong basa na ng pawis. Nadaanan ko ang dati kong silid na si Harry na ngayon ang umookupa papunta sa dating silid ni Kuya Rhon na silid ko na ngayon.

Habang naliligo si Harry minabuti ko munang magpunta sa harapan ng bahay. Usual routine ko na iyon tuwing umaga. Hindi kumpleto ang araw ko kung hindi ko ito pupuntahan. Lalo na itong maganda ngayon, at hindi lang isa kundi marami na silang parang naglalakihang mga hotdog na kulay green. Nagpapasalamat din ako ng marami na nabuhay pa rin ang isang parte mula sa nagpira-piraso at wasak na katawan ng cactus na galing kay Kuya Brando na sinubukan kong itanim. Nang magkasuloy iyon ay minabuti ko nang itanim na diretso sa lupa. Sa ilang taon kong pag-aalaga, heto ngayon at mas matangkad pa sa akin sa taas kong 5’11”.

Ang pagkabuhay ng cactus na iyon ang nagpapaalala sa akin na nandiyan lang si Kuya Brando. Maaring sa tamang panahon magkikita kaming muli. Ang mahalaga mananatiling siya lamang ang lalaking aking itatangi. Mananatiling si Kuya Brando lang ang iibigin ko. Siya na rin ang dahilan kung bakit kahit na marami ang umaaligid sa akin mapa-babae man o lalaki pagtuntong namin ni Harry ng high school hanggang mag kolehiyo ay wala akong pinatulan isa man sa kanila. Kaya sa UB na rin ako nagpatuloy ng pag-aaral at Electrical Engineering din ang kursong kinuha ko gaya niya dahil kahit man lang doon ay maramdaman kong konektado pa rin ako kay Kuya Brando. Kaya nga sa bawat silid at bawat upuan palagi kong iniisip na minsan umupo din siya doon at pumasok sa silid na iyon.

Nanatiling si Kuya Brando lang ang laman ng isip ko. Dahil doon tuluyan ko na ring isinara ang puso ko sa iba, pati na rin kay Harry.

Hindi naman ako manhid para hindi ko maramdaman na mahal ako ni Harry. Maaring ang damdaming iyon ay nagsimula pa noong araw na ipagtanggol ko siya sa mga bully boys. Ang araw na iyon ang nagpabago sa kaniyang buong pagkatao. Ang araw na iyon na napansin kong parang sa akin na nagsimulang umikot ang mundo niya.

Naalala ko pa noong huling taon na namin ni Harry sa high school. Pagkatapos ng JS Prom ay nagkayayaan ang mga kaklase namin na uminom sa isang bar. Tinamaan na si Harry nang magyaya na akong umuwi. Ako naman ay medyo tipsy na rin kahit pa sabihing kinontrol ko ang pag-inom. Pagdating namin sa bahay ay umungot pa si Harry ng tig-isang bote ng beer. Pinaunlakan ko naman hanggang ang isa ay naging lima. Nang umakyat na kami ni Harry sa silid na noong mga panahong iyon ay magkasama pa kami, ay lasing na talaga siya at kung anu-ano na ang mga sinasabi.

 

Inalalayan ko siya hanggang makaupo kami sa gilid ng kama. Hindi ko na nakuhang buhayin pa ang ilaw pero medyo maliwanag naman dulot ng ilaw sa poste na tumatagos sa nakabukas naming bintana.

 

Nagulat ako ng hawakan niya ako sa magkabilang balikat saka niyakap ng mahigpit. Umiiyak na siya sa kalasingan. Makaraan ng ilang saglit niluwagan niya ang pagkakayakap at nakita ko na lang ang mukha niya sa harap ng mukha ko. Naisip ko na ang gusto niyang mangyari kaya nang ilalapat na niya ang kaniyang mga labi sa labi ko, umiwas ako saka marahan siyang itinulak palayo. Medyo natauhan siguro siya sa ginawa ko.

 

“Bakit Rhett?” paiyak na niyang tanong sa akin.

 

Naumid ang aking dila. Hindi ko alam ang isasagot sa kaniya. Gusto ko naman siyang maging masaya pero kung papayag ako sa gusto niya, dadayain ko lang ang aking sarili.

 

“Bakit ang layo palagi ng tingin mo. Bakit hindi mo ako makita. Nandito lang ako sa tabi mo pero bakit iba ang hanap mo? Ang sakit-sakit Rhett…abot-kamay lang kita pero napakalayo mo. Araw-araw akong naghihintay na mapansin mo pero hanggang ngayo’y bigo pa rin ako.”

 

Naiiyak na rin ako. Naaawa ako kay Harry. Sa dami na ng masasakit na pinagdaanan niya sa buhay, hanggang ngayon nagtitiis pa rin siya. Huminga muna ako ng malalim at nilunok ang bikig na namumuo sa aking lalamunan saka nagsalita. “Alam mo Harry na mahal kita pero hindi sa paraang gusto mo. Mahal kita bilang kapatid ko. Ayokong dayain ka, bigyan ka ng huwad ng pag-asa.”

Patawarin mo ako Harry, tanging si Kuya Brando lang ang isinisigaw ng puso ko.

Kinabukasan nagpasya akong sa kuwarto na ni Kuya Rhon mamalagi at maiwan si Harry sa kuwarto namin. Siguro’y naintindihan na rin naman ni Tiya Beng dahil wala siya kahit isang tanong kung bakit pagkatapos ng limang taong magkasama kami sa kuwarto ni Harry ay bigla na lang akong magdesisyon na humiwalay. Naging mahirap man kay Harry ang desisyon ko nang lumaon ay tinanggap na rin niya. Maganda na rin kasi ang ganoong setup na maglagay ako ng espasyo sa pagitan naming dalawa.

 

Nakahain na ang agahan nang matapos akong maligo at magbihis. Si Tiya Beng ay nakaupo na sa mesa pati na rin si Harry. Ako na lamang ang hinihintay nila.

Idinulot kaagad ni Harry sa akin ang kanin. Siya na ang naglagay sa aking plato ng kaya kong ubusin. Nilagyan niya rin ito ng itlog na sunny side up at skinless na longaniza. Yun palagi ang routine ni Harry tuwing kakain kami sa mahigit sampung taon naming magkasama. Ako muna ang uunahin niya at kapag may pagkain na ako saka pa lang siya kukuha ng kaniya saka kami sabay na kakain. Noong una’y ayaw ko pa ng ganoon pero nang lumaon ay nasanay na rin ako at sabi niya’y kahit man lang daw sa ganoong maliit na bagay mapagsisilbihan niya ako ay okay na sa kaniya at masaya na siya.

Habang kumakain ay naitanong ni Tiya Beng, “Kumusta naman yung lakad ninyo kahapon?”

 

“Okay naman po ‘Nay,” si Harry ang sumagot. Mula nang tumira siya sa amin naging Nanay na ang tawag niya kay Tiya Beng. “Pasado naman po kaming dalawa sa initial interview at mga exams.”

 

Tumingin ako kay Tiya Beng. Bakas na rin sa mukha ang pamumuo ng mga wrinkles at age spots at mataba pa rin. Mayroon na ring mga puting hibla ang buhok niyang hanggang balikat. Hindi na siya gaanong umaalis ngayon sa bahay hindi gaya dati na palaging nasa sales and marketing seminar. Naging dealer na kasi siya ng mga produktong pampaganda at marami na rin siyang sales agent at ayos naman ang kita doon sa nagiging komisyon niya.

 

“O, e kelan umpisa ninyo?”

 

“Last interview na po ngayong alas-nuwebe ng umaga, after noon baka mag-start din kami kaagad.”

“Aba, bilisan ninyo pala. Dapat sa ganyan ay maaga. Mabuti ng kayo ang naghihintay kesa naman kayo ang hintayin na usually kapag ganon hindi na kayo tatanggapin. Galingan ninyo ang pagsagot para matanggap kayo.”

 

“Opo,” Halos magkasabay naming sagot ni Harry.

Ilang minuto ding hinarap muna namin ang pagkain hanggang sa mapangiti si Tiya Beng sa naalalang sabihin. “Galing pala dito si Eunice kahapon, hinahanap ka Harry.”

 

“Uyy..I smell romance in the air!” panunukso kong sabi kay Harry. Alam ko kasi na malaki ang gusto ni Eunice sa kaniya. Baka nga nag-umpisa iyon noon ding makipagsuntukan si Harry sa mga bully boys para ipaghiganti ako.

 

“Maganda ang batang iyon at mabait pa,” sabi ni Tiya Beng saka idinugtong, “bagay kayo Harry,” saka sinabayan ng pinong tawa. Open naman kasi si Tiya Beng sa mga preferences namin. Wala din kaming itinatago sa kaniya. Sabagay wala din naman kaming ikukwento na mga anonymous sex at gay encounters dahil pareho naman kami ni Harry na puro bahay at eskwela lang. Ang maganda nga lang nakakakilos kami sa bahay ng walang iniisip na mangungutya sa amin dahil mismong si Tiya Beng ay tanggap kami.

“Nanay Beng naman…” sabi ni Harry saka pinuklan ako ng matalim na tingin. “Baka tamaan kami ng kidlat kapag naging kami ni Eunice.”

Nagkatawanan kaming tatlo.

Mula elementary naging kaklase din namin si Eunice noong high school. Ngayong college, school mate pa rin kami pero iba na nga lang ang course niya. Gradweyt na siya ng Psychology last school year. Alam kong may alam na rin siya sa mga pagkatao namin pero may mga babae nga sigurong kagaya niya na kahit alam na bisexual si Harry ay gusto pa rin niya ito. No wonder na marami ding bisexual ang nakakapag-asawa dahil marami ding babaeng open minded gaya ni Eunice.

“Ano daw ho palang pakay niya?” tanong ko.

“Hindi naman sinabi. Noong sabihin ko naman na nag-apply kayo sa SJR for OJT ayun nagpaalam na at babalik na lang daw. Hindi na rin naman siya bumalik kahapon.”

Nailigpit na ni Harry ang aming mga pinagkainan nang may maalala si Tiya Beng.

 

“Nagtext nga pala ang Kuya Rhon ninyo nangungumusta. Mag-online daw siya. Gusto niya kayong maka-chat. Sira pa rin ba laptop ninyo?”

 

“Sira pa rin po ‘Nay. Napasukan yata ng virus, Operating System not found po e,” si Harry.

 

“Sige po Tiya text niyo na lang si Kuya Rhon, mamayang alas-sais ng hapon sa kanila, alas-singko naman dito sa atin kami mag-online. Sa internet café sa may labasan na lang kami gagamit ng computer. Unahin po muna namin ang interview,” sabi ko.

 

Ang satellite office ng SJR Construction Corporation ay nasa ikalawang palapag ng dating sikat na sinehan sa may P.Torres St. na nirenovate para gawing commercial building. Isa iyon sa mga naunang sinehan sa bayan na na- bankrupt mula ng itayo ang mga sikat na malls na kinalauna’y nagpalabas na lamang ng mga malalaswang panoorin na karamihang parokyano ay puro lalaki at bakla.

 

Alas nuwebe ang schedule ng interview pero alas-otso kinse pa lang nasa may lobby ng kumpanya na kami ni Harry. Kinuha lang ng Secretary yata nung mag-iinterview sa amin ang mga pangalan naming ni Harry saka sinabihan na maghintay lang sa susunod na instruction galing sa kaniya pagkatapos ay tumungo sa may exit door ng lobby.

 

Mahirap pala ang mag-apply ng trabaho. Heto nga OJT pa lang kailangan na ring maghintay para ma-interview. Kung tutuusin sa ibang kumpanya naman ay hindi na dumadaan sa ganitong procedure ang mga OJT, pero iba kasi dito sa SJR dahil sabi sa amin ng OJT Coordinator sa skul, ang OJT daw dito ay parang empleyado na din kung ituring bukod pa sa may allowance ng matatangap.

 

Pareho na kaming kabado ni Harry nang pumatak ang eksaktong alas-nuwebe. Parehong di mapakali na patingin-tingin dun sa exit door at nag-eexpect na lumabas na yung Secretary kanina at tawagin kami para sa interview proper. Nang akmang bubukas ang pinto ay nagkatinginan kami ni Harry.

 

This is it!

 

Pero janitor ang lumabas na may dalang mop at walis tambo.

 

Nakuha nang humupa ang kaba namin ni Harry ay hindi pa rin lumalabas sa pinto ang Secretary. Halos mabilang na namin ang bawat tiktak ng orasan sa pinakagitna ng harapang dingding ng lobby ay wala pa rin.

 

Alas-diyes na wala pa rin. Nakakaramdam na kami ng gutom.

 

Para mawala ang aming pagkainip, kinuha ko ang cell phone ko at tinext ko si Harry. “Hi, mzta n?”

 

Kinuha niya sa bulsa ang kaniyang cell phone nang mag-ring ito. Nang makita ang text napangiti siya. Nagpipindot din siya para mag-reply.

 

“E2 nmuti n mata s khi2nty,” reply niya.

 

“Gnun dw tlg, svi nga Tya Beng, tactic dw un ng intrviewr pra mlaman f patient k.”

 

“Okie lng. No chois nman tau.”

 

Para kaming sira ni Harry na nagtetextan kahit magkatabi lang naman. Nagsasayang pati ng prepaid load. At kung saan-saang topic na napunta ang usapan namin sa text.

 

Alas onse. Wala pa rin ni anino ng Secretary.

 

Kinse minutes bago mag-alas-dose ng tanghali tinext ko si Harry. “eat muna tau, paalam tau dun s secrtary.”

 

Nag-reply siya. “cge.”

 

Magkasabay kaming tumayo pero bago pa kami nakahakbang lumabas ng pinto yung Secretary kanina. “Mr. Harry Escobio?”

 

Tinaas pa ni Harry ng bahagya ang kanang kamay. “Ako po Ma’am.”

 

“Follow me,” sabi nito sabay talikod at pumasok muli sa exit door.

 

Tinapik ko pa ng bahagya si Harry sa balikat saka sinabing, “Kaya mo ‘yan.”

 

Kinindatan naman niya ako bago siya tuluyang pumasok sa pinto. Kumakalam na ang sikmura ko nang bumalik ako sa pagkakaupo. Parang nakondisyon na kasi ang isip ko kanina na kakain na kami ni Harry tapos ay hindi naman natuloy.

 

Alas dose naglabasan ang mga empleyado sa opisina para mananghalian. Sinabihan ako nung Secretary na mag-lunch muna daw ako. Tumango lang ako sa kaniya pero hindi ako lumabas ng lobby. Hihintayin ko si Harry at sabay kaming kakain.

 

Nakabalik na ulit ang mga empleyado nang lumabas si Harry. Walang ngiti sa labi, sa tingin ko pa nga’y blangko ang ekspresyon ng mukha. Kasunod niya yung Secretary kanina at tinawag ang pangalan ko, “Mr. Rhett Santillan!”

  

“Ma’am ako po,” sabi ko naman.

 

“Balik ka na lang ng 2pm for your interview. Kumain ka muna,” sabi nung Secretary sabay talikod ni hindi man lang ako hinintay sumagot.

 

“Huwag na lang kaya tayo dun mag-OJT,” sabi ni Harry sa akin nang mailapag sa mesa ang mga inorder niya na kakainin namin.

 

“Bakit naman? Ano ba ang nangyari sa interview mo?”

 

Inalis niya sa tray ang yum burger, extra large fries at pineapple juice saka ibinigay sa akin. Ang kaniya naman ay burger steak with rice. “Pangit naman palang mag-OJT dun.”

 

“Salamat,” sabi ko pagkaabot niya ng ketsup na nakalagay sa maliit na plastic cup. “Paano mo naman nasabi na pangit?”

 

“Ha..A..E..” tugon niya habang binubuksan ang styro foam na takip ng pagkain niya. “Basta pangit.”

 

“Puwede ba naman ‘yun na sasabihin mong pangit ng wala ka man lang masabing dahilan?” Kumagat muna ako sa burger ko, ngumuya ng marahan saka uminom ng juice.

  

Nakatatlong subo siya bago nagsalita ulit. “Basta feeling ko lang hindi maganda. Bumalik na lang tayo pagkakain sa Coordinator natin, magpare-assign na lang tayo sa iba Rhett.”

 

“Ano ka ba. Hindi puwede iyon. Do or Die na nga tayo dito tapos ganun pa sasabihin mo.” Tumingin ako ng diretso sa mga mata niya. Pansin ko may itinatago siya sa akin. “Pag hindi ko sinipot ang interview, baka tumawag ang SJR sa skul at baka magalit pa sa akin ang Placement Office. Baka ma-black list pa ako at mawala pa ang aking tsansang maging Cum Laude.”

 

Napahinga si Harry ng malalim. Nagkibit-balikat. Marahil ay nakuha niya ang punto ko.

 

“Bagsak ka ba sa interview kaya ka nagkakaganyan?”

 

“Okay na ang interview ko. Kinamayan pa nga ako nung interviewer. Basta ramdam ko lang na hindi maganda. Bahala ka na nga.” Parang may konting pagkainis ang tinig niya.

 

“Kumain na nga muna tayo para makabalik ako bago pa mag-alas-dos.”

 

Bago mag-alas-dos nasa may lobby na kami ulit ni Harry. Ayaw pa rin niyang magkwento tungkol sa nangyaring interview sa kaniya. Kaya hindi ko na siya pinilit total malalaman ko rin iyon kapag ako naman ang isinalang sa interview.

 

Kagaya kaninang umaga ang alas-dos ay naging alas-tres na wala pa ring tawag mula dun sa Secretary.

  

Tiktak…tiktak…tiktak…tiktak…

  

Nakakabingi ang lakad ng orasan.

 

Haist! The aches and pains in job application. Okay lang, lahat naman nagdaan sa ganito. Iyong mapanis sa kahihintay at halos mamuti ang mga mata.

 

Alas-kuwatro na wala pa rin abiso.

 

Mag-aalas-singko na ng hapon nang kausapin ko si Harry. “Mauna ka na kaya dun sa net café, baka kasi maghintay si Kuya Rhon sa atin. Sigurado ako naka-online na yun ngayon.”

 

Nag-aatubili pa siyang sumagot. “Paano ka?”

 

“Susunod na lang ako.”

 

“Sabi ko na kasi sa ‘yo e, hindi maganda dito mag-OJT. Tingnan mo interview pa lang ang tagal na. Sabay na tayong umuwi, sabihin na lang natin dun sa Coordinator natin, hindi dumating yung nag-iinterview.”

  

Napailing naman ako sa sinabi niya. Alam kong may dahilan siya kaya ganun at malalaman ko rin kung bakit maya-maya. “Sige na Harry, baka magtampo pa sa atin si Kuya Rhon kapag hindi niya tayo nakitang naka-online. Basta susunod ako. Hintayin ninyo ako.”

 

“Okay.” Iyon lang at lumabas na rin siya ng lobby.

 

Mas nakakainip pala kapag mag-isa ka lang na naghihintay. Iba-iba pa nung nandito si Harry. Nang maglabasan na ang mga empleyado ng alas-singko para umuwi nagmistula ng sementeryo ang lobby sa sobrang tahimik. Kung hindi sana sound-proofed ang entrance door, maririnig pa sana kahit man lang yung nagdaraang mga sasakyan. Lalo tuloy lumakas ang tunog ng orasan.

 

Tiktak…tiktak…tiktak…

  

Nahihiya naman akong magtanong doon sa secretary kung wala pa ba yung interviewer kasi unethical iyon. Hintayin ko na lang na kung hindi na ako mainterview ngayon ay siya na mismo ang magsabi na bumalik na lang ako bukas.

  

Alas-singko y medya lumabas muli yung janitor kanina at nagbukas ng mga ilaw. At finally, saktong alas-sais lumabas yung Secretary. Sumunod ako sa kaniya sa pagpasok sa exit door ng lobby. Dumaan kami sa hallway patungo sa mga maraming mesa na bawat isa ay may mga computer monitor na puro bakante na. Itinuro niya sa akin na puntahan ko yung isang silid sa pinakadulo. Nagsisimula na akong kabahan. Sa katahimikan na ng paligid halos ramdam ko na ang sarili kong yabag sa sahig habang tinatahak ko ang silid patungo sa interviewer maging ang pagkabog ng aking dibdib.

 

Bukas naman ang pinto ng silid. Kakatok sana ako dito para ipaalam sa interviewer ang aking presensiya pero nag-atubili ako nang makita ko siyang nakatalikod sa kaniyang mesa paharap sa bintana habang nakaupo sa kaniyang swivel chair at may kausap sa wireless intercom.

 

Ang kabog ng dibdib ko kanina’y lalong lumakas, parang tinatambol na ngayon. Halo-halo ang pakiramdam ko nang marinig ang tinig na iyon. Ang pamilyar na amoy na kumalat sa buong silid. Naglakas-loob akong humakbang palapit. Napansin ko ang name tag sa ibabaw ng mesa ng interviewer:

 

BRANDO RAMIREZ

Electrical Project Engineer

 

itutuloy

[05]

Nang maramdaman ng interviewer ang aking presensiya ay pumihit siya paharap sa akin. Kinurot ko pa ng pino ang aking kanang hita para masiguro na hindi halusinasyon ko lamang ang nangyayari.

 

Nagpikit ako ng mata. Nagbilang. One…two...three...four…five. Natakot pa ako na baka sa muling pagdilat ko hindi pala siya. Kapangalan lang pala niya. Ibang tao pala. Lord sana po..sana po siya na talaga..sana siya talaga!

 

Pagmulat ko naroon pa rin siya sa harapan ko. Totoo nga ang nangyayari. He’s flesh and blood right in front of me! Hindi ko alam kung paano ko sasabihin ang kasiyahang nararamdaman ko nang mga oras na iyon. No exact words can describe it. Iyon ngang may bagay ka lang na hinahanap na ng matagal at nang hindi mo na ito hanapin ay kusa mo namang natagpuan ay sobrang saya mo na with matching pangiti-ngiti pa, heto pa kaya na for the last ten years at halos araw-araw kong naiisip ay bigla na lang lilitaw nang hindi ko inaasahan. Siguro heaven ang pakiramdam. Iyon na iyon parang nasa langit na ako.

 

Bigla ang pagkaumid ng dila ko. I’m running out of words to say. Sa sobrang saya parang mawawala na yata ako sa huwisyo. Ano ba dapat ang reaction ko? Bakit nga ba hindi ko napaghandaan ang ganito? Sana man lamang nakapag-rehearse ako ng sasabihin para hindi ganito na daig ko pa ang naiputan ng ibong adarna sa kinatatayuan at naging bato.

 

Ano nga ba? Hi, kumusta po? O kaya’y, Aqoh c Rhett, mzta pow? O kaya nama’y, kuya ako si Utoy, tanda mo pa ba? O mas maganda, Kuya malaki na ako, pwede na tayo. O kaya’y ganito na –

 

“I said take your seat!” may halong pagkainis na utos ni Kuya Brando. Tapos na pala siya sa kaniyang kausap sa telepono at naibaba na pala niya ang awditibo sa lalagyan nito.Kung ano-ano na kasi ang biglang naisip ko kaya hindi ko na namalayan na pangatlong utos na pala niya sa akin iyon.

 

Medyo nagulat naman ako sa tinig niyang iyon na bukod sa pormal ay punong-puno pa ng air of authority. Naisip ko na hindi na nga pala niya ako nakikilala. Ang nine years old na si Utoy nga pala ang kilala niya at hindi yung ako ngayon. Kaya wala akong ipinagkaiba dun sa mga ordinaryong applikante na kailangang maging alerto, smarte at puno ng confidence sa mga ganitong pagkakataon.

 

“Did you come here for the interview or will you just remain standing there and waste my time?” Mariin ang pagkakatingin sa akin ng mga brown eyes niyang iyon. Supladong-suplado ang dating.

 

Huminga ako ng malalim para bawiing muli ang aking composure. Hindi na niya talaga ako nakilala so no choice ako but to go with the flow of interview. “No Sir,” sabi ko na binigyang diin ang huling salita. Kunwari ay hindi ko muna siya kilala. Saka na ako magpapakilala sa kaniya bago matapos ang interview. “I came here and waited so long for this interview.”

 

Napakunot-noo siya habang ang mga siko ay nakapatong sa mesa at magkasalikop ang mga kamay. Bigla tuloy ang aking pagsisisi na isinama ko pa yung salitang ‘waited so long’ as if I’m trying to insinuate na ang tagal bago niya ako ipinatawag. Alam ko namang unethical iyon, naisip ko na kaya ganoon ay dahil sa iba ang treatment na ini-expect ko mula sa kaniya na gusto kong ikainis.

 

Sa dalawang magkaharap na upuan sa mesa niya, minabuti kong okupahin ang nasa may kaliwa. Napansin ko ang mga credentials ko sa ibabaw ng mesa niya. Kinuha niya ang aking resume. Habang ini-scan niya ang content nito nagkaroon ako ng pagkakataong masdan siya ng mabuti.

 

Pakiramdam ko ay bumalik ako ten years ago. Wala halos ipinagbago kay Kuya Brando. Kung meron man ay ang lalo siyang gumwapo. Tingin ko nga ay parang hindi siya tumatanda. Parang tumigil na ang pagtanda ng kaniyang mga body cells at nanatiling bata ang kaniyang hitsura. Walang mag-aakala na nasa bente-nuwebe anyos na ito ngayon. Siyang-siya pa rin si Kuya Brando pati ang pangangatawan ay hindi nagbago. Hindi lumaki at hindi rin pumayat. Nandoon pa rin ang kaputian ng balat na hindi bading tingnan, ang matangos na ilong at ang may kanipisan at mapupulang labi. Hindi siya talaga tumanda. Ano kaya ang beauty secret niya for staying and looking young? Maitanong nga at magaya din.

 

Sa kaniyang pagkakaupo, tantiya ko’y magkasingtangkad na kami ngayon, kapwa 5’11”. Kung sabay na ihahanay, maaring pagkamalan kaming hindi nagkakalayo ang agwat ng edad. Siya ay mukhang bente uno o bente dos lamang samantalang ako’y disi-nuwebe. Sa pangangatawan naman ay medyo mas malaki lang ng kaunti ang kaniya. Naisip ko, pweding-pwede, match na match. Hehehe.

“I guess, you like what you see,” sabi niya nang mapansin ang matagal kong pagtitig sa kaniya.

 

Pinamulahan ako ng mga pisngi sa kaniyang sinabi. Huling-huli kasi ako na nakatingin sa kaniya na para siyang isang bagay na mariing sinusuri kung aprubado ba sa standards ko ang aking nakikita. Nahihiyang nagyuko ako bahagya ng ulo.

 

Ilang segundo rin na ramdam ko ang mga mata niyang nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya pero ipinagdadasal ko na sana maalala na niya ako para maging friendly naman ang atmosphere sa loob ng opisina niyang iyon na umaalingasaw ang amoy ng peras at banilya. Sana tawagin na niya akong Utoy…antagal ko nang hinihintay na marinig iyon sa kaniya.

Nagtaas ako ng tingin at nasalubong ng mga mata ko ang mata niyang kulay brown. Matagal kaming nagkatitigan hanggang sa siya ang unang nag-iba ng tingin, ibinaling papunta sa aking resume.

“Mr. Rhett Santillan, if you will be accepted here as an OJT, how will you be of help to us as much as we will be helping you?” nanatiling pormal ang pagkakasabi ni Kuya Brando.

 

Kung hindi siya si Kuya Brando, baka nasagot ko na siya ng: World Peace! Para naman kasing pang Q&A ng Miss Universe ang tono ng tanong. Hehehe.

 

Pero siyempre job interview ito kaya go with the flow. “Sir, I may not have the advanced technical know-how yet but I will ensure that what I have learned from our school especially in my Laboratory subjects, I will use as guide to perform any task that will be given to me. Also, I will be bounded by existing rules and policies of the company and followed it strictly.”

“So may mga electrical laboratory subjects pala kayo…” sabi niya na binitawan ang aking resume saka kinuha ang photocopy ng aking mga class cards na sadyang isinama ko sa mga ipinasang requirements.

“Yes, Sir.”

Ikaw din Kuya Brando meron. Iisang school tayo. Lahat ng subjects ko naging subjects mo. Yung iba mong professors, naging professor ko din. Mga classrooms mo naging classrooms ko rin. Lahat ng inapakan mong sahig naapakan ko din. Yun ang koneksiyon natin maliban sa cactus na ibinigay mo. Ano ba kuya, hindi mo pa rin ba ako naaalala?

“Quite impressive,” sabi niya nang makita ang mga grades ko.

 

Pinagbuti ko talaga ‘yan para sa ‘yo. Kinuha ko ang kursong ‘yan dahil ‘yan din ang kurso mo. Nag-aral akong mabuti para pag nagkita tayo maipagmamalaki mo ako Kuya. Hindi mo ba alam na kahit nawala ka ay sa’yo lamang umikot ang mundo ko? Kuya Brando ako si Utoy. Wala ka naman sigurong amnesia di ba? OMG baka nga meron na siya?

“Thank you Sir,” tugon ko. Sobrang tuwa na rin ako sa sinabi niyang iyon. At least nakita niya ang mga grades na pinaghirapan ko dahil sa kaniya.

Ang mga sumunod na palitan ng tanong at sagot ay may kinalaman sa mga OJT work na nasasagot ko naman ng base sa mga napag-aralan ko sa school. Tungkol sa mga motor, generator, electrical wiring, wiring calculations, installations and accessories. Meron din tungkol sa work attitude at sa Electrical Safety na din. Lahat ng iyon ay nasagot ko naman ng maayos. Isa nga lang ang napansin ko, nanatiling seryoso si Kuya Brando sa pakikitungo sa akin kulang na lang ipasok na siya sa ICU ng Batangas Regional Hospital!

Buti na nga lang at marami akong alam dahil nakaugalian ko na rin na bukod sa mga itinuturo sa amin sa eskwelahan, ang magbasa ng iba pang mga reference materials tungkol sa electrical engineering at installations. Baka kung hindi ako nakasagot ng tama, malamang pulutin ako sa kangkungan. Naguguluhan ako sa inaasta niya at kahit ayaw ko mang isipin pero ramdam kong parang may galit o kung anoman na tinatagong negatibong emosyon si Kuya Brando sa akin.

Malaki na talaga ang ipinagbago mo Kuya. Hindi nga sa pisikal na anyo mo ang pagbabago pero mas masakit sa akin na iyon ay sa pakikitungo mo. Hindi mo na nga talaga ako maalala Kuya Brando. Gayunpaman maghihintay ako na maalala mo rin ako.

Alas-sais kuwarenta y singko natapos ang interview. Nawalan na ako ng pag-asa pang may magbago pa na mas maganda sa unang reunion namin ni Kuya Brando.

 

“Close the door gently when you leave,” pahabol pa nitong sabi nang tumalikod na ako at tinungo ang pinto.

Nasa pinto na ako nang marinig ko siyang magsalita. “Wait, Mr. Santillan…”

Tumigil ako sa paglakad. Pumihit paharap sa kaniya, nagtatanong ang ekspresyon ng mukha. “Any other question Sir?”

Parang nagsecond thought pa siya sa itatanong. “How are you in any way connected to Rhon Santillan?”

Naalala mo na ako Kuya Brando. Yes! Yes! Yes!

“He’s my older brother, Sir.”

Ako si Utoy Kuya Brando! Ako si Utoy! Natatandaan mo na ba?

 

Tumango lamang si Kuya Brando saka sinabing, “You may go now.”

 

Laglag ang aking balikat na lumabas saka marahang inilapat ang pinto base na rin sa unang pakiusap niya. Para akong maiiyak sa kinahinatnan ng muling pagkikita naming iyon ni Kuya Brando.

 

 

WALA NAMAN si Harry sa pinagkasunduan naming internet café sa may labasan lang ng subdivision namin. Wala ring available na computer. Lahat ay may umookupa. Nasaan na kaya iyon?

Kinuha ko ang aking cellphone para itext siya. Bumigat ang aking pakiramdam mula kaninang lumabas ako sa opisina ni Kuya Brando. Wala sa hinagap ko na magiging ganoon lang ang unang reunion namin, parang wala lang sa kaniya. Kay tagal kong naghintay at umasa.

Gusto ko na sanang umuwi kaya lang siguradong magtataka si Kuya Rhon kapag hindi ako nakipag-chat sa kaniya. Tumunog ang aking cp. Binasa ko ang reply ni Harry: “d2 q s SM nag OL. w8 kt d2.” Gusto ko tuloy mainis kay Harry at lumayo pa ng pinuntahang cyber café.

Sumakay ako ng dyip byaheng SM. Ang hirap talaga pag nasisiraan ng laptop, kailangan pa talagang lumabas para makapag-online lang. Na-corrupt yata ng virus yung Windows version na OS kaya ayun, ayaw ng mag-start. Palagi na lang Operating System not found ang nakalagay sa screen after each start. Hindi ko naman ma-instolan ng bago dahil nawala na yung original installer CD. Tamang-tama, mamaya pagkatapos naming mag-chat ni Kuya Rhon ay makabili ng installation CD.

Malapit na ang dyip na sinasakyan ko sa SM nang makita kong dumaan sa gilid namin ang isang bagong modelong kotse na kulay puti. Half open ang windshield sa may driver’s seat. Nang parehong tumigil ang kotse at ang dyip namin sa may traffic light, sa pamamagitan ng nakabukas na ilaw sa loob ng kotse ay nakita kong parang si Kuya Brando ang nagda-drive at may katabing babae. Bigla ang sasal ng dibdib ko nang makita ko siya. Para tuloy gusto ko ng bumaba sa dyip para puntahan siya. Hayyy...ano ba ito?

 

Nang mag-green na ang traffic light nauna nang umarangkada ang kotse ni Kuya Brando. Sinundan ko ng tingin ang kotse, kahit na medyo madilim na ang paligid, sa tulong naman ng mga high pressure sodium lights sa mga poste ay tinahak nito ang entrance ng parking area ng SM. Nabuhayan ako ng loob sa isiping posibleng magkita kami ulit ni Kuya Brando sa loob. Ang inis ko kay Harry ay biglang napalitan ng pasasalamat.

 

Palingon-lingon ako sa paligid mula pagpasok ko sa entrance ng SM hanggang pagpanhik sa escalator sa pagbabaka-sakaling makita ko si Kuya Brando. Pero nakarating na ako sa internet café, wala ni anino nito.

 

“Antagal mo,” may inis na sabi ni Harry pagkakita sa akin. Nasa may dulong cubicle siya nakapuwesto. Kita ko sa monitor ng computer ang dalawang webcam window. Kita ko si Kuya Rhon sa isa, at yung isa ay sa amin.

“Tagal kasi ng interview tapos hindi mo agad sinabi na dito ka nagpunta.”

 

Nagtype muna siya sa keyboard. “Mukhang nagkatagalan kayo ng interviewer, ah.”

 

May laman ang sinabi niya pero binalewala ko muna. Hinila ko yung upuan sa katabing cubicle at itinabi sa upuan ni Harry. Nagpalit muna kami ng posisyon ng pagkakaupo, inayos ko ang webcam hanggang ako na ang nasa viewing window.

 

“musta naman jan sa Korea kuya?”

 

Tumingin saglit sa camera niya si Kuya Rhon at ngumiti saka muling nag-type. “ok naman.”

 

Hindi kagaya ni Kuya Brando na halos ay hindi tumanda, si Kuya Rhon ay malaki ang ipinagbago. Mas gumwapo din naman ito kaysa dati kaya nga lang ay mas naging matured ang features niya. Yung boy-next-door type dati ay naging rugged pero neat pa ring tingnan. May goatee na naging estilo na niya yata na binagayan naman ng unat na itimang buhok nitong humaba na hanggang balikat.

 

“si mommy musta?”

 

“nasa work pa rin niya.”

“ba’t di siya sumama?”

    

“marami yatang ginagawa sa opisina nila.”

 

“miss ko na siya pati ikaw.”

Nakita ko siyang ngumiti. “miss rin kita…miss ka rin nun.”

 

Alam kong sa tingin lang niya iyon na miss din ako ni Mommy. Malaki ang kaibahan ng sa tingin lang at katotohanan. “sana nga.”

“sira microphone ko e,” pag-iiba niya ng topic.

 

“ah..kaya pala di pwede video call. Musta work?”

 

Nakita ko siyang huminga ng malalim saka nag-type. “ayun, madami at pagod lagi.”

 

“yung papeles, ok na?” ang tinutukoy ko ay ang inaasikaso niyang papeles para kay Mommy.

 

Medyo nalungkot ang ekspresyon ng mukha niya. “Malabo pa. Wala pa kaming makitang kakilala na mapagkakatiwalaan para maayos yung papel niya. Matagal na rin kasing TNT si Mommy dito, mahigit sixteen years na. Mahirap kasing magtiwala sa iba, baka isuplong lang si Mommy sa immigration at madeport pa.”

 

“Kung umuwi na lang kaya siya dito?” Mas gusto ko sana iyon. Three years old lang ako nang umalis siya. Kung hindi lang sa picture ay malamang matagal ko ng nakalimutan ang hitsura niya.

 

“Alam mo namang hindi kasali iyon sa options niya.”

 

Isang nakasimangot na smiley ang isinagot ko.

 

“Musta interview?”

 

Hindi ko alam kung hanggang saan na ang naikwento ni Harry kay Kuya Rhon tungkol sa interview. Sasabihin ko sana ang tungkol kay Kuya Brando pero pinili ko na lang huwag sabihin. Bahala na lang si Harry kung sinabi niya o hindi.

“Okay naman kuya. Mukha namang pasado.”

 

“That’s good. Sana makatapos kayo ng walang problema para makasunod na rin kayo dito sa Korea. Ihahanap ko kayo ng mapapasukan para magkasama-sama na rin tayo dito.”

“Oo nga. Ikaw kuya musta lovelife mo?”

Nag-angat ng mukha si Kuya Rhon para tumingin ng diretso sa video camera. Tiningnan ako ng matalim pagkuwa’y ngumiti at muling nag-type. “Zero.”

Natawa rin si Harry. Medyo inayos ang web cam para makita rin siya ni Kuya Rhon saka kinuha sa akin ang keyboard at nagtype. “Bakit kasi hindi ka maghanap Kuya?”

 

“Sira ka talaga, hindi ‘yan hinahanap. Kusa iyang dumadating nang hindi mo alam.”

 

Tama naman si Kuya Rhon, hindi hinahanap dahil kusang dumadating. Parang si Kuya Brando sa tinagal-tagal kong paghahanap sa kaniya hindi ko siya makita tapos bigla na lang bumulaga sa akin kanina. Hindi ko na nga mabilang kung ilang daang ulit akong nagpabalik-balik doon sa inupahan niyang boarding house para lang itanong baka sakaling naligaw siya o nakita lang ng mga boardmates niya. Kahit nga hanggang ngayon once in a while napunta ako doon para magtanong. Saan nga kaya siya nagtago at bigla na lang sumulpot ngayon?

 

“Siya pa rin ba Kuya?” tanong ni Harry saka tumingin sa akin. Alam kong si Kuya Brando ang tinutukoy niya. Alam kasi ni Harry ang tungkol kina Kuya Rhon at Kuya Brando. Bigla tuloy akong kinabahan. Paano kung all this time ay si Kuya Brando pa nga rin ang mahal ni Kuya Rhon? Na kaya pala wala akong nabalitaan na ibang guy o girl na na-link sa kaniya after ng break up nila ni Kuya Brando at maging nang makaalis siya papuntang Korea hanggang ngayon ay dahil hindi pa rin siya nakaka-move on sa nangyari sa kanila. Isang pangyayari na hanggang ngayon ay nananatiling lihim sa akin ang pinag-ugatan. Kaya ko bang ipagparaya si Kuya Brando if ever?

 

“Sira ka talaga… change topic nga tayo.”

 

Tatlong sunod-sunod na smiley ang nireply ni Harry kay Kuya Rhon.

 

 

NIYAYA KO si Harry na humanap ng instoler CD paglabas namin ng internet shop. Habang naglalakad kami sabi ko sa kaniya, “Alam ko na kung bakit ayaw mo ng mag-OJT tayo sa SJR.”

 

Napatigil siya sa paglakad. Tumingin sa akin ng diretso saka nagsalita. “Nakita mo na siya.”

Tumango ako.

 

Bigla ang paglungkot ng kaniyang mukha. “Masaya ka na. After so many years of searching, nandiyan na siya. Nakita mo na. Finally nagkita na kayo.”

 

Napabuntong-hininga lang ako nang maisip na hindi naman as expected ang nangyari sa aming pagkikita.

 

Hindi iyon nakatakas kay Harry, “Bakit? May nangyari bang hindi maganda?”

 

“Wala naman. Casual encounter lang. Para ngang hindi na niya ako naaalala.”

 

Hinawakan ni Harry ang aking kamay saka seryosong nagsalita. “Rhett, mahal kita, alam mo iyon. Nang makita ko si Brando, aaminin ko, kinabahan ako. Bigla akong nag-worry. Naisip ko kasi na noon ngang wala pa siya hindi ka na naging akin e di lalo na kung makita mo na siya, yung nandiyan na siya. Suntok na sa buwan ang mahalin mo pa ako.

 

Isa pang naisip ko, paano kung ayaw naman niya sa iyo, paano kung sasaktan ka lang niya? Paano kung lokohin ka niya? Paano kung paglalaruan ka lang niya? Parang hindi ko kaya ang makita ka sa ganoong sitwasyon. Ako na lang ang masaktan huwag lang ikaw tutal sanay naman akong nasasaktan.

 

Kaya sabihin mo mang makasarili ako, pero nang makita ko siya gusto ko nang lumabas ng opisina niya at hilahin ka palabas ng SJR. Pero hindi kasi pwede ang ganoon. Kailangan natin ang OJT na ito. At isa pa, kung nagbalik na nga siya, hanggang kailan kita maitatago sa kaniya? Ayoko din magalit ka sa akin dahil sa ililihim ko sa iyo na nakita ko siya gayung all these years, alam ko namang hinahanap mo siya.”

 

Off-guarded na naman ako sa mga sinabi ni Harry. Pinisil ko na lang ang kamay niyang nakahawak sa akin. “’Wag kang mag-alala Harry, kaya ko naman ang sarili ko.”

 

Tumango lang si Harry. “Okay, basta pramis mo sa akin wala kang ililihim sa kung anoman ang mangyayari sa inyo ni Brando.”

 

“Okay po. Pramis.”

 

Hindi na binitawan pa ni Harry ang aking kamay nang muli kaming maglakad. Pinilit kong kumawala sa kaniya pero dahil sa mas malakas siya sa akin ay wala akong nagawa.

 

“Pinagtitinginan na tayo,” halos pabulong kong sabi sa kaniya nang makita ang iba’t-ibang ekspresyon sa mukha ng mga nakakasalubong namin. Merong na-disgusto, merong natatawa, merong nangingiti at meron pa ngang sumigaw ng: “Ang sweet-sweet niyo naman! Lalanggamin na kayo niyan.” At meron pang, “Sayang naman ang dalawang iyon, ang po-pogi pa naman.”

 

“Maano, friends naman tayo.” Tugon niya na lalong hinigpitan ang hawak sa kamay ko.

 

“May friends ba na ganito tapos pareho pang lalaki?”

 

“Meron,” pagmamalaking sabi niya. “Tayo, bi-friends.”

 

Bumitaw lang siya nang nasa tapat na kami nung bilihan ng instoler CD. Ang binigay ng saleslady ay iyong latest version ng Windows installer. Sinabi ko sa saleslady na i-test install na para siguradong in good working condition ito at pumayag naman. Medyo matagal-tagal nga lang ang testing kaya nang maramdaman ko ang call of nature sinabi ko kay Harry, “Dito ka muna habang hinihintay matapos yung testing, punta lang ako ng CR. Naiihi na ako.”

 

“Sabay na kaya tayo,” sabi niya.

 

“Mamaya ka na. Hintayin mo na lang iyan.”

 

“Siguro may katagpo ka sa CR noh?” malisyoso pa itong ngumiti.

 

“Tange, at sino naman? Sige na at naiihi na talaga ako.”

 

Nasa may bandang dulo pa ng mga stalls ang pinakamalapit na CR. Pagpasok ko ay walang tao palibhasa ay malapit na ang closing time. Dali-dali kong tinungo ang isang urinal doon saka nagsimulang umihi. Ilang saglit lang narinig kong may nag-flush sa isang cubicle. Hindi pala ako nag-iisa. May iba pa pala akong kasama.

 

Dahil sa medyo malagkit na rin ang pakiramdam ko sa aking pisngi, naisipan kong maghilamos saglit. Hinubad ko muna ang aking suot na pang-itaas para hindi mabasa nang tubig. Nakita ko ang takaw-pansin na repleksiyon ko sa salamin. Mukhang hindi ko lang natapatan ang pangangatawan at kaguwapuhan ni Kuya Rhon noong kaedad niya ako, nahigitan ko pa. Yumuko ako sa may faucet at gamit ang mga palad ay umipon ng tubig saka marahang inihilamos sa aking mukha. Nasa ganoon ako nang maramdaman kong lumabas sa cubicle ang lalaki at nang lumapit sa may likuran ko ay gumuhit sa aking ilong ang amoy ng peras at banilya.

 

Nag-angat ako ng tingin. Kuya Brando ikaw pala! Sigaw ng isip ko pero ang talagang nasabi ko ay, “Si-sir kayo pala.” Ayan na naman, nauutal ako at parang tumigil sa paggalaw ang buong paligid at biglang tumahimik. Lumakas ang kalampag ng puso kong lalabas na yata sa aking dibdib. Tumayo na ako ng tuluyan at napatunayan kong magkasing-tangkad na nga kami ni Kuya Brando.

 

Tumingin siya sa aking repleksiyon sa salamin. Sa aking buhok na medyo nabasa, sa aking mukha at humagod pababa sa aking katawan kasabay ng pag-agos ng tubig na nanggaling sa aking mukha at leeg. Iba ang na-sense kong pagtingin niya, alam ko na may halong malisya. Pero hindi ako makaramdam ng kabastusan. Bakit kaya? Samantalang noong high school ako at early college, kapag may ganyang makatingin sa akin na bading o bi na parang kakainin na ako o magpakita ng motibo o kaya’y magparamdam ng tungkol sa sex ay halos masuntok ko na sa galit. Pero ngayong si Kuya Brando ay kakaiba, wala akong maramdamang galit o revulsion sa loob ko, para pa ngang I’m looking forward for something to happen. OMG, what’s happening to me!

 

“So you’re expecting somebody else, aren’t you?” may pagka-sarkastiko ang kaniyang tinig.

 

“Wa-wala po,” sabi ko saka huminga ng malalim.

 

Lumapit siya sa akin. Yung lapit na halos sumayad na sa hubad kong likuran ang kaniyang katawan. Ang malalim na paghinga niya ay ramdam ko na sa aking leeg at balikat. “Liar…”

 

Kita ko siyang nakatingin sa akin, ang kaniyang guwapong mukha ay nasa may kanang balikat ko na. Gusto ko nang isandal ang aking likuran sa kaniyang dibdib. Mabilis na ang daloy ng dugo sa aking mga ugat.

 

“I’m not lying to you…Sir…” halos paanas ko ng sabi dahil sa excitement na lumulukob na sa aking katauhan.

 

“Nakita ko kayo nung boyfriend mo na na-interview ko rin kanina. Holding hands pa kayo sa labas. Why didn’t he follow you for a quick…you know.”

  

Lalo pa niyang inilapit ang bibig niya sa aking punong tainga. Kakaibang kiliti tuloy ang naramdaman ko. Kung iba lang siya, nasuntok ko na siya. Pero si Kuya Brando siya kaya kahit may halong kabastusan na ang ibig niyang sabihin ay hindi ko pa rin kayang magalit sa kaniya.

 

“So, who’s Mr. Harry Escobio then…?”

 

“He’s only a friend,” sabi ko at tuluyan na akong napapikit nang maramdaman ko ang pagsayad ng labi niya sa aking tainga. Hinawakan na rin niya ang aking magkabilang balikat. Napakainit ng palad niya sa aking hubad na balat. Nag-build up na nang tuluyan ang sexual tension sa pagitan namin.

 

Pigil na ang aking paghinga sa paghihintay ng susunod na mangyayari nang biglang bumukas ang pintuan ng CR.

 

“Anong nangyayari dito?” galit na tanong ni Harry na nakatayo sa may kuwadro ng pintuan.

 

Itutuloy