Ang Mang-aagaw (11-15)

By: Unbroken

Blog: strangersandunbrokenangels.blogspot.com

Facebook: Iheytmahex632@gmail.com

Twitter: @roviyuno

[11]

O.N.S.E

Roj woke up. Mabigat ang kanyang ulo. Hindi nya alam kung dala ba ito ng alak na kanyang nilaklak o dala lang ng init ng panahon. Nanatili syang nakahiga. Tinitigan nya ang blankong kisame. He was then amazed with the way the color white created an illusion.

Iba ang nagagawa ng kulay puti sa interior designing. Kung maliit ang bahay mo at gusto mo itong magmukhang malaki, go for the color white. Roj told himself.

Natulala muli si Roj. Tila ba bell na tumunog sa utak nya ang hinuhang iyon. Bigla nyang naalala si Philip. Oo. Si Philip. Sya ay napabuntong-hininga. Muling pumasok sa isip nya ang kanyang bestfriend. Oo. Bestfriend. Wag ngang makulit, bestfriend nga at dapat naka-italic yung word na bestfriend.

Pinikit niya ang kanyang mga mata. Kahit sa pagpikit ng kanyang mga mata ay mukha ni Philip ang kanyang nakikita.

Hindi to maganda. I've been thinking of you. I feel extremely sad dahil hindi tayo okay. I mean bakit ba? Bakit ba ako nagselos sa mga nakita ko? I have never seen myself this way. Parang naninibago ako. Bakit ka pa kasi bumalik diba? Sabi nya sa kanyang sarili.

Kinapa nya ang kanyang cellphone sa kanyang kama. Umaasa, na sana, may text message si Philip para sa kanya.

I mean why do you have to look so hot? I mean why do you have to appear like a perfect freak to me? I mean why do I feel this way?

Alam ni Roj sa kanyang sarili na sobrang lakas ng atraksyong nararamdaman nya para kay Philip. He just couldn't tell if Philip's just leading him on or what. He couldn't use his “playboy” cards on him. Mukha ngang nakahanap na sya ng katapat.

Kinuha nya ang kanyang cellphone at napangiti nang makita na mayroon syang mga mensahe.

Sana si Philip.

He then opened the messages, lahat ay nanggaling kay Gab. Kahit isa ay wala man lang galing kay Philip.

What the fuck.

Hindi na sya nagabala pang basahin ang mga mensahe nito. He marked them all, then deleted. Initsa nya ang kanyang unit sa kanyang malaking kama. Bumaluktot sya at dinama ang malamig na buga ng aircon. Nakaramdam sya ng lamig. He then grabbed his comforter. Nakaramdam sya ng ginhawa.

I want a fuck. I need a fuck.

Muli nyang pinikit ang kanyang mata. Nakarinig sya ng mga yabag.

Ilang segundo pa, someone's knocking on his door.

Hindi nya ito pinansin.

Naging mas malakas at mabilis ang bawat katok. Nakaramdam sya ng inis.

“Yaya! I don't want to eat breakfast.”

Walang imik. Patuloy ang katok. Nakaramdam si Roj ng labis na pagkairita.

“I said yaya! I don't want to eat breakfast!”

Punyeta!

The knocking stopped. Muling syang napahinga ng malalim. Pinikit nya ang kanyang mga mata.

Narinig nyang bumukas ang pinto ng kanyang kwarto. Masyadong masama ang kanyang pakiramdam para tignan kung sino ang pumasok. Nagtalukbong sya ng comforter.

He heard footsteps. Tunog ito ng takong ng leather shoes kapag tumatama sa kahoy na sahig. Narinig nya ang mga yabag na papalapit sa kama.

“Get out. I want to be alone.”

Mas lumakas ang mga yabag.

Si Daddy ba to? I feel so lazy to look at him.

“Dad, please. Leave me alone first. I want to sleep.”

Naramdaman nya ang paglubog ng kanyang kama. He then felt a presence beside him. Naramdaman nyang lumalapit ang tao sa kanya. Binigla nitong tinanggal ang comforter na ginagamit ni Roj.

“Leave me alone, Dad. Ano ba namang drama to?” naiirita nyang sabi.

Naramdaman nya ang marahang pagyakap sa kanya ng lalaking pumasok sa kanyang kwarto. Hindi ito ang kanyang ama. He felt that his arms were toned at muscled. Naramdaman nya ang init ng katawan nito.

“You no longer need your comforter Roj. I'm already here.”

Nagitla si Roj sa boses na kanyang narinig. Hindi sya maaring magkamali.

Mabilis syang tumalon papalayo sa kama. Nagulat sya sa nakita.

Si Philip.

Nanlaki ang kanyang mga mata. Hindi nya maipaliwanag kung ano ang kanyang nararamdaman. Wari ba'y nakakita sya ng multo. Isang napakagwapong multo.

Bago pa man sya makapagsalita ay natulala na sya sa kaanyuan ni Philip.

“Roj.” mahinang usal nito

Hindi sya umimik.

“Roj. Nahihilo ako.”

Nakaramdam siya ng pagaalala sa narinig. He stood and and was on his way to him but he held back.

Bakit kita aalagaan eh ang landi-landi mo? Doon ka magpaalaga sa lalaki mo! His mind told him

Nanatili syang nakatayo at nakatitig kay Philip.

“Di mo man lang ba ako aasikasuhin? May sakit ako oh?” wika ni Philip

“Ang kapal mo naman.”

Biglang nawika ni Roj.

Tumitig sa kanya si Philip. Nakita nya kung gaano kalungkot ang mga mata nito. He tried to look away pero hindi nya maipaliwanag kung bakit parang nakadikit ang kanyang paningin dito. Sinuri nya ang mukha ni Philip, he noticed that he's really in pain. Sya ay napabuntong-hininga.

“Bakit galit ka sakin?” sabi ni Philip na nakahiga.

Mas naramdaman ni Philip ang pagikot ng kanyang paningin. Hindi nya alam kung bakit. Marahil dala ito ng mga inhalants na ginamit nila ni Charles sa kanilang pagniniig. Sabayan pa ng shots ng whiskey. Nararamdaman nya ang grabeng pagkahilo.

“Hi-hindi ako galit.” nakokonsensyang sagot ni Roj.

“Eh anong tawag mo dyan?” tanong ni Philip.

Inangat ni Philip ang kanyang kamay, wari'y inaabot si Roj. Nakaramdam si Roj ng kakaiba. Hindi nya matiis ito. He then grabbed his hand and had it locked in his. Umupo si Roj sa gilid ng kama, he held Philip's face.

“A-ano ba kasing nangyari sayo?” sagot ni Roj

Pinipilit nyang palabasin na galit sya at pinipilit nyang magmatigas, but deep within him, gusto nyang alagaan si Philip.

“Hi-hindi ko alam.”

“Pwede ba yung hindi mo alam? Bakit ka ba kasi nahihilo? Naglasing ka ba?”

“Hi-hindi.” pagsisinungaling ni Philip

“Eh ano?” giit ni Roj

“Masama na nga pakiramdam ko ang dami mo pang tanong.”

“Fine.”

Hindi na nakapalag si Roj. Lahat ng inis at iritang nararamdaman nya kay Philip ay nawala na parang bula. He saw how sick and helpless he was, and just right then, he decided to let go of his inhibitions and just take care of him, for the moment.

And here I go again. Roj said to himself.

Inayos nya ang pagkakahiga ni Philip. Nilatag nya ng maayos ang ulo nito at sinapo sa malambot na unan.

“Paano ka nakapasok sa kwarto ko?”

“Nakalimutan mo na bang ninang ko ang mama mo?” sagot ni Philip

Oh fuck. Oo nga pala.

“Ahh oo nga pala.” pagpapalusot nito.

He then touched his forehead. Napuna nyang medyo mainit ang noo nito.

“Nilalagnat ka Philip.”

“I'm fine. Gusto lang kitang makausap, kaya ako pumunta dito.”

He looked at him.

“At gusto ko ring magpaalaga.”

You're so impossible. How could you be? Wag kang ganyan. Baka umasa na naman ako eh! Giit ng puso ni Roj

“Don't toy me Philip.”

“Asshole. I'm not toying you. Namimiss ko lang yung mga panahon na inaalagaan mo ako kapag may sakit ako. Diba dati nga nung nagkaflu tayo habang nasa camping eh ikaw yung nagalaga sa akin?”

Roj nodded.

You remember that? Stop it! I might just find myself smiling for no reasons. Roj thought.

Tumitig si Roj kay Philip. Philip gazed at him, his eyes pleading. Muli, sya ay nagsalita.

“Tapos t'wing may lagnat ako, ikaw yung laging nandyan para gawan ako ng lugaw.”

Roj smiled.

“Do you still know how to make lugaw?”

They both smiled.

Now, they are both loosening up.

“I think. I do.” maiksing sagot ni Roj.

“Will you make me one?”

Naramdaman ni Roj ang pagpisil ni Philip sa kanyang kamay. Nakaramdam sya ng kilig.

“I can ask our maid to make you one.” nakangiting sagot nito.

Philip frowned. Para syang batang naglalambing ng kanyang paboritong pagkain.

“No. I want you to cook for me.” demanding nitong sagot.

“Ang demanding naman. Kung magluluto ako sinong titingin sayo rito?”

He then pulled Roj closer.

Hindi nya alam ang sunod na nangyari. Ang alam nalang nya ay magkayakap na silang dalawa. Philip was hugging him from behind. Ramdam nya ang init ng katawan nito. Dama nya ang malakas na pintig ng puso nito.

“Nagpapalpitate ka ba?”

“Hindi. Normal yan. Kasi kayakap kita eh.” sagot ni Philip.

Natahimik si Roj. Pakiramdam nya ay lahat ng kanyang dugo ay napunta sa kanyang mukha. He's blushing. He felt his heart thumping so loud.

“Asshole.”

“Totoo.”

“Stop leading me on, Philip.”

Tumahimik sya pero hindi sya umalis sa kanilang pagkakayakap. Nalilito sya dahil hindi nya talaga alam kung ano ang intensyon ni Philip sa kanya. Nakaramdam sya ng takot.

Mas humigpit ang yakap sa kanya ni Philip.

“Nahihilo ako.”

“Ang init mo. Parang tumataas ang lagnat mo. Kukuha lang ako ng bimpo.”

“Wag na. Okay lang ako.”

“Dali na.”

“Wag na nga sabi.”

“Kahit kailan ang tigas ng ulo mo Philip.”

“Ayos lang yan, hubaran mo nalang ako.”

Nanlaki ang mata ni Roj sa narinig.

“Ano??”

Nangiti si Philip nang marinig ang tono ng kanyang bestfriend. Alam nyang natetense ito.

“I said hubaran mo na ako.”

Nagsimulang magpawis si Roj kahit na sobrang lamig ng buga ng aircon.

“Huhubaran mo ba ako? O ako ang maghuhubad ng damit ko sa harap mo?”

Napalunok si Roj.

“A-ahhh..”

I T U T U LO Y . . .

[12]

D.O.S.E

“Huhubaran mo ba ako? O ako ang maghuhubad ng damit ko sa harap mo?”

Napalunok si Roj.

“A-ahhh..”

* * *

Philip looked at Roj. Napangiti ito ng makita nyang nagpapawis ito. Alam nya na tensyonado ang kanyang bestfriend. Alam rin nya na naapektuhan sa kanya ito.

“A-ahh.”

“Anong ahh Roj? I said hubaran mo ako.”

There's authority in his tone.

“Ba-bakit kita huhubaran?”

“Just do it.”

Muling ibinagsak ni Philip ang kanyang katawan sa kama. Ibinuka nya ang kanyang mga hita, wari ba'y inaaya si Roj na tanggalin ang kupas na maong na suot nito. Kita rin ni Roj ang pagtitig sa kanya ni Philip. He sensed vulberability and longing in his eyes. Alam rin nito na pinapasakay sya ng kanyang matalik na kaibigan.

Roj smiled.

You want to play? Let's see who plays better. Roj thought.

Marahang tumabi si Roj kay Philip sa kama. Napangiti si Philip. Kinuha nito ang kamay ng isa at marahang pinisil ito.

“Sabi na nga ba di mo ako matitiis eh.”

Mas naiging malambing ang tono nito. Napangiti nalang si Roj sa inasal ng kaibigan.

“Oo. Ikaw lang naman ang nakakatiis sa ating dalawa eh,” pabiro nitong sabi.

Dahil na rin sa hawak na ni Philip ang kamay ni Roj, naging madali para rito ang hatakin ito papalapit sa kanya. He then pulled him quickly na tunay ngang kinagulat ng huli. Napahiga na rin ito sa dibdib ni Philip. Roj felt so hot feeling Philip's hot body.

“Anong ako ang nakakatiis? Ikaw diba?” pabulong na sabi ni Philip.

The way Philip sounded turned Roj on. His voice was very husky then. Dahil na rin siguro sa puyat at pagod na nararamdaman nito. Marahan nyang inangat ang ulong nakadikit sa dibdib ni Philip. Nakita nya kung gaano ito kadesperado sa kanya. Maybe it's just me pero noong panahon na yun ay naramdaman nya na kailangan talaga sya ng kanyang bestfriend.

“Ako? Paano kita tiniis? Ikaw nga tong hindi makaalala dahil nakita mo lang yung ex mo sa coffee shop eh,” parang batang usal nito.

Nakita nya ang paglitaw ng linya sa noo ni Philip. Sumimangot ito.

How could he still be so damn cute while frowning? Sabi ni Roj sa sarili.

“Eto naman nagtampo pa. Kaya nga ako rito eh, babawi ako sayo,” nagpapacute na wika ni Philip.

“I doubt if it'll work on me,” pagyayabang ni Roj.

Philip smiled. Alam nyang makukuha niya si Roj. Ramdam nya sa kanyang mga kilos na game rin ito sa kung anumang trip nya.

“It will. Trust me.”

“Don't think of yourself as one mighty guy Philip. Never.”

Roj smiled. Muli nyang inihiga ang kanyang ulo sa dibdib ni Philip. Nagtama ang kanilang mga mata. Rinig nya ang mabilis na tibok ng puso nito. Nagsimula syang mag-alala.

“Then why are you palpitating Philip?”

Ngumiti ang isa. Inayos nito ang sarili at isinandal ang likod sa headboard ng kama. Umupo nalang si Roj sa gilid habang patuloy na nakatingin kay Philip.

“My heart beats faster when you're near,” mahina at nang-aakit na sabi ni Philip.

Hindi maiwasan ni Roj ang mamula. Sa lahat ng narinig nyang pambobola sa mga lalaking nakadaupang-palad nya ay ang mga sinabing iyon ni Philip lang ang tumalab at nagbigay kilig sa kanyang sistema.

Hindi sya nakaimik. Napatitig lang sya kay Philip na kanina pa rin nakatingin sa kanya.

“Why speechless?”

Umiling lang si Roj. Tila pipi at hindi makausal ng kahit anong salita.

“I meant it. I may not always text or call you, but that doesn't mean I no longer want to see you. In fact, I want to. Pero alam mo naman na marami pa akong binabalikan.”

Those words sent shiver down his spine. Hindi sya makapaniwala na ang kanyang bestfriend ay parang umaamin at nagtatapat na ng pag-ibig sa kanya. Pag-ibig nga ba o talagang nag-iilusyon lang sya? Nanatili syang tahimik. Ramdam na ramdam nya ang mabilis na tibok ng kanyang puso, tila ba'y gusto nitong kumawala mula sa kanyang katawan.

“After everything's over, I promise you, i'll spend most of my time with you.”

Ngumiti si Philip. Muling nalito si Roj.

“I-I don't understand what you're saying,” napailing na sabi nito.

Pinikit ni Roj ang kanyang mga mata. He's too overwhelmed to think. Ang alam lang nya ay nagagalak sya sa kanyang mga naririnig. Hindi nya alam kung saan napunta ang lakas nya para makipaglaro kay Philip. Pakiramdam nya ay nakahanap na sya ng katapat. At alam nya sa sarili nya na hindi nya dapat laruin ang kanyang bestfriend.

“I-I don't get it,” halata ang confusion sa boses ni Roj.

Marahan nyang binuksan ang kanyang mga mata. Laking gulat nya nang makitang magkalapit na ang mukha nila ni Philip.

“You don't have to understand. You just have to feel it,” mapang-akit na sabi ni Philip.

Bago pa man makapagsalita si Roj ay nahawakan na ni Philip ang kanyang ulo at nagtama na ang kanilang mga labi. Naramdaman nyang muli ang lambot nito. Amoy nya ang yosi at alak. Iba ang naging dating nito sa kanyang katawan. Naghalikan sila na parang walang bukas. Huminto sila para huminga. Pareho silang naghabol nito.

“P-Philip..”

“Shhhh. I'm here. I'm not gonna live.”

Muli, nagtama ang kanilang mga labi, kasunod nito ang pagtama ng kanilang mga dila...

“Oh? Anong balita?”

“Walang bago.”

“Ang mga pulis?”

“Patuloy pa rin sa pagiimbestiga.”

“Nangangamoy ba ang kademonyohang ginawa mo?”

“Kilala mo ako. Malinis akong kumilos.”

“Alam ko. Kaya nga ikaw ang pinagawa ko ng bagay na iyon.”

Tumawa ang nasa kabilang linya.

“Antayin mo ang premyo mo. Hanggang sa susunod.”

“Salamat boss.”

Naputol ang tawag. Parehong namutawi ang ngiti sa kanilang mga labi. Isa dahil sa pera, isa dahil sa isa sa mga tinik na nabunot sa kanyang lalamunan.

Patuloy ang pagdating ng mga packages sa bahay nila Arvin at JD na nagmula sa isang taong nakatago sa pangalang Qetesh. Linggo-linggo kung ito ay magpadala. Noong una, ay madalas na narereceive ang mga ito pero nitong mga nakaraan ay walang sumasagot sa bahay sa t'wing pumupunta ang delivery man dito.

“Tao po?”

“Tao po?”

Walang sagot na naririnig.

“Tao po?”

Napakamot sa ulo ang delivery man ng LVC Reyna ng Padala na si Jhaspher Jocson. (Maraming H yung name talaga). Binalot sya ng matinding pagtataka. Kung dati ay mabilis pa sa alas-quatro kung lumabas ang mga tao rito, ngayon ay kabaligtaran na. Infact, pang-ilang package na nga rin nya ang

hindi nareceive nitong mga nagdaang linggo.

Marahan nyang inangat ang kanyang mala-giraffe na leeg at sinilip ang bahay pero sa kasamaang-palad ay tila ba walang tao rito.

“Tao po?”

“Taoo poooo!”

Nakita nya ang doorbell sa gilid at naiinis na pinindot ito nang paulit-ulit.

Bad trip naman oh! Ang init-init tapos wala pang tao!

Muli syang tumingkayad at tinitigan ang kabuuan ng bahay.

Te-teka? Tao ba yun?

Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang isang lalaking nakadapa sa sahig, tila ba natutulog. Pinilit nya pa ring inaninag ito kahit hirap sya dahil na rin sa layo at sa liwanag na nagmumula sa araw na tumatama sa salamin ng bahay. Nakaramdam sya ng saya ng makita ang lalaki.

Siguro nga tulog lang to.

“Tao po! Tao po!”

Wala pa ring sumasagot. Nilingon nya ang paligid. Wala masyadong kapitbahay at napakatahimik ng lugar.

Kung pumasok kaya ako sa loob mismo ng bahay?

Marahan nyang kinapa ang bukasan ng gate at ilang segundo pa ay nabuksan na nya ito. Tinantya muna niya ang paligid, pinakiramdam nya kung may makakakita ba sa kanya na maaring mag-isip na isa syang dorobo. Marahan nyang narating ang pinto at laking gulat nya ng nakita nya itong nakabukas.

Hinatak nya ang aluminyong screen. Pinihit nya ang knob at tinulak ang pintong mahogany. Napatakip nalang sya ng ilong dahil sa kakaiba at masangsang na amoy na bumungad sa kanya.

Shet ang baho. Parang naagnas.

“Sir good morning po. May package po para sa inyo.”

Pumasok sya sa loob ng bahay. Mas naging kakaiba ang amoy nito. Nilapitan nya ang lalaking nakadapa.

“Sir, gising po kayo. Kanina pa po ako tumatawag sa labas, pasensya na po kung pumasok nalang ako bigla. May package po kayo.”

Kinalabit nya ang lalaki at laking gulat nya ng maramdaman nya ang lamig nito. Pinilit nyang i-ayos ito ng pwesto at nagimbal sya sa nakita. Nakanganga at nakadilat ang lalaki. Then again, alam nyang patay na ito. Hindi sya makakilos ng maayos. Tila ba nanigas sya sa lugar na iyon. It took him seconds to grab his phone and call the police.

“Sir, may patay po rito.”

Nanginginig syang nakipag-usap sa mga pulis. Matapos nyang ibigay ang detalye ng lokasyon ay mabilis syang tumakbo papalayo sa bahay na iyon at iniwan nya ang package. Nanginginig nyang pinaandar ang kanyang motor.

Ramdam ni Roj ang tamis ng mga halik ni Philip. Hindi nya inaasahan na magiging ganito ang tagpo nilang dalawa. Ramdam nya ang katawan ni Philip na bumabalot sa kanya habang ang kanilang mga labi ay patuloy na magkahinang. Naramdaman nya na nagiging mas malikot ang mga kamay ni Philip. Kanina ay nasa likod lang nya ito ngunit ngayon ay nararamdaman na nya ang mga ito sa pisngi ng kanyang likuran. Nakaramdam sya ng ibayong kiliti at hindi nya napigilan ang umungol.

Napangiti si Philip.

“Gusto mo yan?” saad nito na tumutukoy sa pagpisil nito sa likuran ng isa.

Napatango si Roj.

Siniili ni Philip ng halik ang isa at naramdaman nyang bumubundol sa kanyang tiyan ang katigasan nito. Patuloy sa sa paglamutak ng pwet nito, ngayon, may halo ng panggigigil. Pinagalaw nya ang kanyang mga daliri. Natagpuan nito ang kanina pa nito ginagagap. Nagsimulang laruin ng hintuturo ni Philip ang butas ni Roj. Napaigtad ang isa. Ngunit dahil sa mas malakas ang isa, hindi na sya nakapalag rito. Nung una ay ayaw ni Roj pero nung tumagal na ay nadala na siya sa eksena. Ramdam nya ang kahabaan ng daliri ni Philip na pumapasok sa kanyang kaibuturan. Patuloy ang pagsiil sa kanya nito ng halik. Ibang-iba ang kanyang naramdaman.

“Tuwad ka Roj, please.”

Nagulat siya sa narinig.

'A-ano?”

“Sabi ko tuwad ka.”

“Ha?”

“Tuwad.”

Rinig nya ang sobrang despair sa boses ni Philip. Naramdaman nalang nyang tumutuwad ang kanyang katawan para pagbigyan ang isa sa gusto nitong mangyari.

To be continued..

[13]

D.O.S.E

Nanginginig nyang nilisan ang lugar. Hindi alam ni Jhaspher ang kanyang dapat gawin. Dahil na rin sa sobrang takot ay hindi na sya nakapagisip ng maayos. Unang pagkakataon nyang makakita ng patay at hindi nya maipaliwanag ang takot na kanyang naramdaman. Moreover, he didn't want the police to think that he's the one who caused the death of JD.

Naging mas mabilis ang pagtakbo ng kanyang motor. Hindi nya inalintana ang kasabay yang mga sasakyan. Bihasa sya sa pagmamaneho. Mabilis pa rin ang galabog ng kanyang dibdib.

Paano kung matrace nila ang fingerprints ko? Baka isipin nila na ako ang pumatay?

Naging mas mabilis ang tibok ng kanyang tuhod. Maging ang kanyang mga tuhod ay nanlalambot, isang patunay na sya ay talagang natatatko.

Saan ako pupunta? Paano kung mahanap nila ako? Siguro ay dapat nga na ako ay lumayo.

Mabilis syang kumanan sa kanto at nagulat sya ng nakita ang isang pulang sasakyan patungo sa kanya. Hindi nya alam ang sumunod na nangyari. Naramdaman nalang nya ang pagtapon ng kanyang katawan. Katapos nito ay ang pagumpog ng kanyang ulo sa isang matigas na bagay. Nakita nya ang kadiliman.

“Tu-tuwad.”

Marahang tumuwad si Roj. Tila ba isa syang alipin sa bawat sabihin ni Philip.

Naramdaman nya ang pagbasa ng laway nito sa kanyang butas. Hindi nya maiwasang hindi mapahalinghing. Sunod nito ay naging mahirap para sa kanya. Unti-unti nyang nararamdaman ang kahabaan ni Philip sa kanyang likuran.

“Ahhh. Putang-ina.. Tttaa-taamaa na.. Ma-masakit.”

Tila ba hindi nakakaintindi si Philip.

“Arraaaaayyyy!”

“Aarrraaayyyyy!”

Mabilis na napabalikwas si Roj sa kanyang kama. Pawis na pawis ang kanyang noo, maging ang kanyang katawan ay nanlalamig. Tinignan nya ang kanyang kwarto, sya lang mag-isa rito. Naramdaman nya ang mabilis na paghupa ng tensyon sa katawan. Oo, nananaginip lang sya. And why the hell on earth will he dream of his bestfriend fucking him?

I'm feeling weird. Body heat? O may nararamdaman na ako sa kanya?

He looked at his phone. Nakita nyang wala na itong baterya. Kahit na tinatamad ay tumayo ito para hanapin ang charger. Nang makita na ito ay nagawa na nyang i-charge ang kanyang cellphone. Muli nyang ibinagsak ang kanyang katawan at nilasap ang lamig na binubuga ng kanyang aircon.

Bakit ko kaya sya napanaginipan? Kamusta na kaya sya?

Muli syang napabuntong-hininga. Hindi nya nga alam kung sya ba ay iniisip rin ni Philip. Alam nyang may pagtatampo pa rin sya rito pero hindi nya maiwasan ang hindi mag-alala sa mga bagay na pinagagagawa nito.

Patuloy sya sa pagmumuni-muni sa kanyang kama nang makaramdam sya ng gutom. Dahil sa boxers lang ang suot nya ay minarapat nyang magpalit ng pambahay. Mabilis syang bumaba at nadatnan nya ang kanyang mga magulang sa mesa kasama ang ilan sa mga mukhang di nya makilala.

May bisita kami? Anong meron?

Dahil sa ingay ng kanyang mga hakbang ay mabilis syang napuna ng kanyang mga magulang.

“Ohhh, there he is,” wika ng kanyang ina.

Nagulat sya sa tono nito. She sounded so jolly and enthusiastic. Maging ang kanyang ama ay magiliw syang tinawag para saluhan sila sa hapag.

People in this house are weird. Ano bang nakain nitong mga to?

Ngayon ay kaharap na nya ang kanilang mga bisita. Nakita nya ang galak sa mga mata nito. He gave his parents a quizzical look. Napagtanto ng kanyang mga magulang na nagtatanong sya kung sino ang mga ito. Mabilis itong pinakilala sa kanya.

“Roj, anak. Sila si Mr and Mrs.Chan.”

“Nice to meet you Mr.and Mrs.Chan,” sabay lahad nya ng kanyang kamay.

Malugod na tinanggap ng mga ito ang kanyang pakikipagkamay.

“Naku Honey, mukhang napakagalang ng magiging son-in-law natin,” sabi ni Mr.Chan sa asawa.

Medyo nagitla si Roj sa narinig. Tinignan nya ang kanyang mga magulang at kita rin sa mga mata nito ang galak.

“What's going on here?” nagtatakang tanong niya.

“Ahh anak. I'd like to you to meet Adia Chan,” pagsagot sa kanya ng kanyang ama.

“Nice to meet you,” magalang na sabi niya rito.

Nagtapon ng tingin sa kanya ang magandang dilag at saka ngumiti. He then find her attractive. Maganda ang mukha nito, lalo na ang pinkish na kutis. Dahil nga siguro ay lahing Chinese kaya sobrang ganda ng complexion.

“Nice to meet you too,” may lambing sa tono ng kanyang pananalita.

Ngumiti si Roj dito.

“They seem to like each other. So kailan natin i-seset ang kasal?” tanong ng kanyang ama

Nanlaki ang kanyang mga mata.

Kasal?

“Ah I'm sorry dad? What did you say?”

“Kasal.”

Ngumiti ang kanyang ama sa kanya.

“Kasal? Seriously?”

Mabilis syang tumayo at tumakbo pabalik sa kanyang kwarto. Binagsak nya ang pinto. Sya ay tuliro.

Dhenxo Lopez was feeling a bit low. He then dialled Dalisay's number.

Wala pang ilang ring ay sumagot na ito.

“Yes Den? May problema ba?”

“Wala naman po Ms.D.”

“Oh bakit ka napatawag?”

“Gusto raw po tayong makasama ni Kuya Philip for dinner.”

“Kailan?”

“Mamaya daw po sana. May ipapakilala raw po sya sa atin.”

“Si-sino naman?” may halong pagtataka sa kanyang boses.

“Hi-hindi ko rin po kilala.”

Tahimik.

“So saan tayo Den?”

“Same place daw po.”

“Chef and Brewer parin?”

“Yes Ms.D.”

“Great. Gusto ko ring makita si Philip at Charles.”

Ngumiti si Dalisay. Natutuwa sya sa larong kanyang kinasangkutan.

Masaya sya nang marinig ang tawag ng kanyang tinuturing na kuya. Matagal na itong hindi nakauwi sa bansa kaya naman sobrang saya sya nang tumawag ito sa kanya para makipagkita. Mabilis syang gumayak. He even canceled all his commitments this day to be with his kuya.

“So pwede tayo ng lunch or dinner?”

“Dinner kuya.”

“Sure. Chef and Brewer.”

“Ortigas?”

“That's right.”

Napangiti sya.

“I'd also like you to meet some of my friends. They do most of the things I want done. Makakatulong mo rin sila.”

“Sino sila?”

“That's for you to find out.”

Narinig nya ang tawa ng kanyang Kuya Philip sa kabilang linya.

“So, see you?”

“Yes, count me in.”

Isa sya sa mga taong tinulungan ni Philip sa Amerika. Nakita sya nito sa isang slum area na binubully ng mga negro. He was almost dead then. Hindi nya alam kung paano nya inayos ang sitwasyong kinasasadlakan nya. Ginawa syang punching bag ng mga negro na walang ginawa kundi mangbully ng mga pinoy sa area na yon. Nakita nya lang na kinausap ng kanyang Kuya Philip ang pinuno ng mga lalaking nangbugbog sa kanila, at huminto na ang mga ito. Ang sunod nalang na pumasok sa kanyang isip ay nasa ospital sya at nagpapagaling. Makalipas ang ilan pang mga araw ay kinupkop sya ng kanyang Kuya Philip.

Thank you sa lahat Kuya. I'm willing to do everything. As in everything.

Yan ang lagi nyang sinasabi ngayon. Willing sya. Everything.

Mabilis syang nagmaneho. Humarurot ang kanyang sasakyan. Hindi nya namalayan na mayroon palang motor na biglang kumanan. Huli na para sya ay makapreno. Nakita nalang nya ang lalaki na tumapon sa kalsada. Nasaksihan nya rin ang pagtama ng ulo nito sa poste bago ito nagpagulong-gulong.

Nanginig sya sa takot. Mabilis syang lumabas ng sasakyan at isinakay ang lalaki sa kanyang sasakyan. Mabilis syang nagmaneho patungo sa pinakamalapit na ospital.

Sya ay walang iba kundi si Kenji Ohya.

Itutuloy...

[14]

“Ang tagal ha!” singhal ni Dalisay habang patuloy na naghihintay sa loob ng restaurant.

Napalakas yata ang kanyang sinabi kaya't nagtinginan ang mga tao sa kanya.

Sya ay nagtaas ng kilay.

“And why are you looking at me? All of you! Get out!”

Mas nagulat ang mga tao sa kanyang sinabi. All eyes are glued on her. Pakiramdam nya ay para syang hinuhusgahan.

“Joke lang. Kayo naman mga friends, keme lang yun.”

Binaling nalang nya ang kanyang tingin sa labas. Binilang ang mga nagdaang mga kotse. Makalipas ang limang minuto ay wala pa rin ni isa sa kanyang mga kasama. She grabbed her cellphone and dialled Dhenxo's number. It was out of coverage.

She started feeling irritated.

Imbyernadette Sembrano. Ang tagal naman ng mga beki. Kumuda pa kaya?

Pinilit nyang kumalma. Alam nyang maari syang makadama ng sobrang stress kung iisipin pa nya ang pagiging late ng kanyang mga kasama.

Ilang segundo pa ay nakita na nya ang humahangos na si Dhenxo. Kita ang pagkabagabag sa mukha nito. Mabilis sya nitong niyakap.

“Anong problema Dhenxo?”

Rinig ni Dalisay ang paghinga nito. Iregular.

“Okay. Kalma lang Dhenxo. Kalma okay?”

“Mama. Tama ang hinala natin.”

“Tungkol saan?”

There goes Philip. Masaya itong lumapit sa dalawa at binigyan ang mga ito ng isang halik sa pisngi. Naputol ang kanilang pag-uusap. Nagbigayan silang dalawa ng mga makabuluhang tingin. Pinilit kumalma ni Dhenxo.

“Sorry, I'm late. Medyo natraffic lang,” magiliw na bati ni Philip sa dalawa.

“A-ayos lang. Kakarating lang nga halos nitong si Dhenxo,” sagot ni Dalisay.

“Shall we order?”

“Not until you tell me why Charles is not here. Anong ginawa mo sa kanya ha?” nang-aasar na sagot ni Dalisay.

Nanatiling tahimik si Dhenxo. Nakikinig lang sa usapan ng dalawa.

“You haven't seen him yet? He's actually here Mama D. He'd take our order.”

“Ohhh. Now that's interesting.”

Philip gave him a wink. She then saw Charles walking their way. He looked in pain. Nagtaka si Dalisay.

Why does Charles look like in pain? I mean body pain? If he went to the gym, hindi ganyan ang mukha nya. Mukha syang namimilipit.

“Hello. I'm gonna take your order now.”

“Not too cordial, Honey,” sabat ni Philip sabay hipo sa crotch ni Charles.

Huli na para makaiwas si Charles. Nadakma ni Philip iyon at Dalisay started giggling, natawa nalang rin si Dhenxo sa nakita.

“Kuya ang wild mo,” sabat nito.

Nangiti si Philip.

“If only you know what we did last time. Right honey?” Baling nito kay Charles.

“Naughty, honey,” pagsagot nito sa kanyang mga patutsada.

“Give us the same set. And I want you to sit with us here. You understand?” there's authority in Philip's voice.

“I can't. Maraming tao. I have to command my people,” magiliw na sabi ni Charles.

“Well, just go on our table once in a while, Charles. It'd be great to talk to you,” ani Dalisay.

Muli itong ngumiti sa kanya. He then headed to the kitchen. Philip eyed him heading to the comfort room. Muling pumasok ang kalokohan sa isip nito.

“I have to use the powder room.”

Ngiti ang tugon ni Dhenxo dito.

“Go,” sagot ni Dalisay.

He hurriedly went to the comfort room. Nakita nyang nagchecheck ng mga urinals si Charles. Maybe checking if all were clean. Nabigla si Charles nang makita sya. He grinned.

“What are you thinking?” kabado ang tono nito.

“Doing what we want,” malanding sabi nito.

He then grabbed Charles by the neck and started kissing him. Mas kabado si Charles dahil baka may makakita sa kanila but he was too aroused to think. Philip was wy too aggressive. Alam nyang nadadala nya si Charles sa mga halik na kanyang pinapalasap dito.

Pinilit kumalas ni Charles, his face painted in deep red.

“Not now, Philip. Please,” pakiusap nito.

“Your hard-on can no longer wait, honey,” sabat ni Philip sabay dakma sa harap ni Charles.

Mabilis na natanggal ni Charles ang kamay ni Philip. Mabilis na inilagay ni Philip ang kanyang kamay sa pwitan nito. Pinisil nya ang mga ito. Hindi namalayan ni Charles na may nalaglag mula sa kanyang bulsa.

“I-i have to go,” nagmamadaling sabi nito.

Mabilis itong lumabas sa banyo at naiwan si Philip mag-isa. Napangiti nalang sya sa kalokohang ginagawa nya para lang makaganti.

I'm so much willing to do everything para lang makaganti.

Aksidenteng tumama ang kanyang mata sa sahig at nakita ang isang pakete. Mabilis nyang dinampot ito. Nanlaki ang mata sa nakita. Napangiti syang muli. Hindi nya inaasahan na mas mapapadali ang ganting gagawin nya rito.

Sinong mag-iisip na mas mapapadali lahat to?

Nakangiti syang lumabas ng banyo.

“Doc, kamusta na po sya?”

“Still unconscious.”

“Ka-kailan po sya magigising?”

“We are monitoring him still, Mr.Oya. Masyadong malakas ang impact nang tumama ang kanyang ulo,” mahinahong paliwanag nito.

Napabuntong hininga si Kenji sa narinig. He tried looking for identification sa kanyang nabangga. Tanging Company ID lang ang meron ito. Jhaspher Jocson. Tinawagan nya ang mga numero sa ID nito at napagalaman nya na ulilang lubos na ito kaya wala syang matawagan na immediate family.

“I'll take full responsibility of everything, Doc. Wala na akong makontak na kamag-anak nya. I guess alagain ko sya hanggang sa maging totally recovered na sya.”

Tumango ang doctor.

“Doc, i'll be leaving my number sa mga nurses. May importante lang akong aayusin at mabilis akong babalik dito.”

“Sige Mr.Oya. Ibibigay namin lahat ng gamot na kakailanganin at mga tests na kailan pa nyang tapusin. Then i'll give you an update.”

Sila ay nagkamay. Mabilis nyang tinungo ang parking lot at nagmaneho papunta sa restaurant na pinag-usapan nila ni Philip.

Mabilis nyang tinawagan si Philip.

“Kuya, I'm on my way. May nabangga ako. And I need help Kuya,” naiiyak na sabi nito.

“What? Sino ang nabangga mo? Saang ospital yan?”

“Kuya iniwan ko sya. Babalikan ko mamaya. Papunta na ako sa usapan natin. Kailangan ko ng tulong,” sagot nito.

“Sige sige. Be quick.”

“Thanks Kuya.”

“Nakabangga raw ang isa ko pang alaga. Pero papunta na raw sya,” pagkuha ng atensyon ni Philip sa nakatulalang si Dalisay.

“Sino Kuya?” tanong ni Dhenxo.

“Someone you'll meet later.”

Dinukot ni Philip ang napulot na plastik sa banyo at palihim na inabot kay Dalisay.

“Mama D, can you tell me what this thing is?”

Sinuri ni Dalisay ang laman ng plastik at labis itong nagulat.

“Zsazsa? Nagsazsazsa ka?”

“Not me, Mama.”

“Shabu to Philip,” naging mas mahina ang boses nito.

Nagulat si Dhenxo.

“Hindi sakin yan Mama. Guess kung kanino galing?”

“No idea.”

“Kay Charles.”

“He's using it?” nagtatakang tanong ni Dhenxo.

Philip nodded.

“Sana nga nagaassume lang ako. Pero nung hinawakan ko yung likod nya eh biglang lumaglag yang plastic na yan? Di na nya ata namalayan,” mahinahong sabi nito.

“Jesus Christ. Don't go near him anymore, Philip. He might be a very dangerous guy.”

“Kuya, stay away from him.”

Umiling si Philip.

“I won't. I'll use this as a bait.”

Napangiti siya sa kanyang sinabi.

Napailing muli si Dalisay.

Itutuloy...

[15]

Kenji made a quick turn to the left and find himself parking at the side of Chef & Brewer in Ortigas.

With his heart thumping, he looked at his rear mirror and see himself looking so tensed and nervous.

This is not right. Maybe I need to calm down. Was it because of the incident? Sana magising agad si Jhaspher. Hindi ko naman sinasadya lahat. Hindi ko alam na may motor. God knows how careful I am as a driver.

Muli syang nagpakawala ng isang buntong-hininga. Alam nya sa sarili nya na nanghihina sya. Konsensya pa nya kung matuluyan si Jhaspher.

Isinandal nya ang kanyang likod sa upuan. Pinilit pakalmahin ang sarili. Inalis ang seatbelt at nagpakawala ng isang sigaw sa loob ng kanyang sasakyan.

Okay. I somehow felt better.

Lumabas na sya at tinungo ang restaurant. He eyed everyone inside until he saw that familiar face. Napangiti sya nang makita ito. Napuna rin nya ang mga kasama nito and he noticed that they are having a real good time.

Okay. I'll forget what happened muna and i'll enjoy this thing. Once in a while lang naman to eh.

Lumapit sya sa table na kinauupuan nila Philip. Philip was then euphoric upon seeing his little brother. Mabilis nya itong niyakap at gumanti rina ng isa in return.

“Mama Dalisay, Dhenxo, I would like you to meet Kenji. Sya yung gusto kong ma-meet nyo kanina pa,” entra ni Philip.

Dalisay gave Kenji a quick beso on the cheek. Dhenxo shook his hand. Kenji felt comfortable in an instant. The night went on and they had a couple of nice laughs. Napagusapan ang mga gagawin in the future para sa paghihiganti ni Philip. Dhenxo was feeling skeptical at nakakaramdam ng konsensya. Dalisay was worried. Kenji agreed on what Philip said. Alam nyang panahon na ito ng kanyang kuya para gumanti sa lahat ng nangloko sa kanya dati pa.

“This will be a great comeback for me,” masayang sabi ni Philip.

“Cheers!”

“Let's drink to that!,” ani Dalisay.

They shared a toast.

For Philip's anticipated victory.

Gab was feeling a bit beaten. Tama nga naman si Roj. Alam nya na ganun, na minsan nga ay sex lang talaga at walang emotional investment, pero he doesn't know what made him more hooked on Roj.

Roj made me feel so special and wanted tapos all of a sudden, he'll treat me like trash. Hindi ko sya maintindihan. I guess I have to win him again. I like Roj so much. I really do.

He grabbed his phone and started dialling Roj's number again.

Wala pang apat na ring ay may sumagot na agad sa linya.

“Roj,” mahinang sagot nito.

“Why?” halata ang pagkairita sa boses ni Roj.

“I just wanted to say Sorry for my behavior,” nahihiyang sabi ni Gab sa kabilang linya.

Napabuntong hininga si Roj. He was actually feeling low and Gab isn't the one he's expecting to call. He knows he wants Philip to call, not this guy. But somehow, the gesture was appreciated.

“Okay,” matipid nitong sagot.

Napangiti si Gab sa kabilang linya.

“Baby, does that mean we are already okay?”

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay napangiti si Roj sa narinig na endearment.

“Yes, baby,” sagot nito.

Napangiti si Roj muli. Bakit nga naman hindi nya hayaan si Gab na mahalin sya? Kailangan nya ngayon ng affection, at magkaaway sila ni Philip. Hindi rin naman sya dadamayan nito dahil napakalaki na ng pinagbago ng ugali nito. Hindi namans siguro masama kung hahayaan nya nalang ito na maging sweet sa kanya. But he has to know his limits, ofcourse.

“Baby Roj,” paglalambing ni Gab.

“Yes po?” Roj answer, sounding more calm.

“Can we meet tonight? I feel like having coffee,” kinikilig na aya nito.

“Hmmmm...”

“Please? My treat, I want to make it up. Pwedeng bumawi?”

Nadala si Roj sa lambing ni Gab. He found himself smiling. Parang eraser ang lambing nito na nagbura ng inis at kalungkutang nararamdaman nya.

“Okay.”

“Sige sige. Maliligo na ako. Sa dati tayo.”

“See you in an hour.”

The call ended.

Nakarating ng maayos si Philip at Kenji sa ospital. Mabilis silang pumunta sa kwartong kinalalagyan ni Jhaspher.

“Kuya, sya yung nabangga ko.”

Napabuntong-hininga si Philip.

“What the hell had happened ba? Was it your fault?”

“I made a sudden right sa kalsada and then sumalubong sya. Ayun, late na para makapagpreno agad, I saw his body wala ng malay. Ang bilis ng mga pangyayari.”

“It's no your fault, techinically. At kung susumahin sya pa ang dapat magbayad sa damage na ginawa nya sa isa mo pang car. But yes, buhay ang usapan dito sa let's disregard the money thingy.”

“It's not about the money kuya. I don't care. Dapat mabuhay sya.”

Napangiti si Philip. Mabilis nitong ginulo ang buhok ni Kenji, naglalambing.

“You're not into people Kenji.”

“What do you mean Kuya?”

Muli itong ngumiti.

“Dalawang bagay. It's just concerned ka lang talaga or gusto mo tong lalaking to,” malisyosong sabi ni Philip.

The statement caught Kenji off-guard.

“Pero infairness, cute tong nabangga mo ha? Medyo moreno tapos nakabraces. Pwede na,” pagbibiro ni Philip.

Kenji flushed in deep red.

“Ku-kuya talaga!”

Philip chuckled.

“Fine. Fine. I'll help. Anong plano mo sa kanya?”

“I-I actually don't know. Ang mahalaga as of now eh dapat magkamalay na sya.”

“He'll be fine. Don't think too much,” there's assurance in Philip's tone.

“Sana nga kuya. Sana nga po.”

Yumakap si Kenji kay Philip. Ah, yes. Hindi nya alam ang kanyang gagawin without his kuya. Nakaramdam sya ng kapanatagan at security. Alam nyang hindi sya nito papabayaan. Kasabay ng pagkalmang iyon ay ang pagsuri nya kay Jhaspher. Tama ang kanyang Kuya Philip, gwapo nga ito. At nangangamba syang tama ulit ang kanyang kuya na gusto nya ito, sya ay napabuntong hininga.

“I better get going, Kenji. Inaantok na ako. I might get some coffee first.”

“Ingat ka kuya.”

Muli silang nagyakap. Philip gave the kid a sweet kiss on his forehead. Ilang segundo pa ay nawala na sa paningin ni Kenji ang kanyang kuya. He was then left alone with the still, unconscious Jhaspher.

Umupo sya sa tabi nito, pinagmasdan ang maamo nitong mukha at sa hindi malamang dahilan ay hinawakan nya ang kamay nito. Ramdam nya ang lambot ng mga kamay na yon, at hindi nya alam kung bakit hindi nya ito mabitawan.

“Sana magising ka na Jhaspher. Hindi ko sadya yung nangyari. Nagulat nalang ako may motor at nabangga na kita. Sorry, pero wala talaga akong alam.”

Muli syang napabuntong-hininga. Inangat nya ang kanyang tingin at nakita nyang nakadilat na si Jhaspher.

“Gising ka na! Gising ka na!”

Jhaspher remained silent. Nanatili lang itong nakatingin sa kanya.

“Nurse! Nurse! Gising na si Jhaspher! Nurse!

“Na-nasaan ako?”

Philip was seated comfortably at the back of his black car. Nakaramdam na sya ng pagod sa haba ng araw na hinarap nya. He had to report in his office and submit all requirements before the deadline.

Ang hirap maging busy. Buti nalang I still find time for precious people in my life.

Matapos magflash ng term na precious sa kanyang utak ay naalala nya ang kanyang bestfriend na si Roj.

Kamusta na kaya yun? Is he doing okay? Ano na kayang balita sa kanya? I kinda miss him.

Ah yeah. Atlast, naamin rin ni Philip sa kanyang sarili na namimiss nya ang kanyang bestfriend. Pero bakit nga ba? Ano ba ang dahilan at namimiss nya ito?

Oh well.

He instantly reached for his phone and dialled Roj's number.

I know he's still mad at me. Maybe it's about time na suyuin ko na sya ulit? I think...

No one answered.

He dialled the number again.

C'mon. Answer the phone. Maiinis na naman ako kapag di mo sinagot.

Then again, no one answered.

Fine.

“Kuya, park ka dyan sa coffee shop. Let's buy coffee.”

“Sir Philip ano pong coffee ang bibilhin ko?”

“Ahh Kuya ako na po. Just wait for me here nalang.”

Bumaba sya ng sasakyan at pumasok sa loob ng coffee shop along the way.

The smell of roasted coffee beans tickled his senses. Pakiramdam nya ay nabuhay syang muli sa nakakarelax na amoy nito. He eyed everyone in the coffee shop, wala pang sampu ang tao. But there was a couple na talaga namang kinagulat nya. It was Roj.

He then saw Roj with a guy with braces. Philip felt so pissed. Hindi nya namalayan na mabilis na pala syang naglalakad patungo sa kinalalagyan ng dalawa.

Roj then saw him approaching. Roj felt surprised, at the same time, nervous. Gab became clueless.

“Phi-Philip?”

Philip then grabbed the chair and sat in front of them.

“Baby,” sagot ni Philip.

Gab looked alarmed with what he heard.

“I'm sorry, Baby. Si-sino sya?” nauutal nitong tanong.

“Ohh. Baby? Baby ang tawagan nyo rin?”

Roj looked confused. Namutla rin ito.

“Philip stop it!”

“I won't stop Roj. Ang sabi mo sakin di ka na mangangaliwa? Tapos ngayon? Eto na naman?”

Nagulat si Gab at Roj sa narinig. Gab looked so angry.

“What does this mean? At sino kang putangina ka?” galit na sabi ni Gab.

“Philip stop toying me!”

“Putangina ka rin baklang parang espasol na may barbed wire sa nguso. If you don't know who the hell I am, ako lang naman ang boyfriend nyang lalaking kasama mo. You got that?”

Philip snapped.

Nangilid ang luha ni Gab.

“Anong ibig sabihin nito Roj?”

Before Roj could start speaking, Philip cut him off..

“Ang ibig sabihin lang nyan ay umuwi ka na at wag na wag na wag ka nang magpaparamdam at lalandi sa boyfriend ko. Did you understand?”

Gab and Roj were speechless.

Philip grabbed Roj by the arm.

“Let's go.”

Bago sila umalis ay tumingin muli si Philip kay Gab at nagtaas ng kilay.

“Don't dare bad mouth me again. Do it again and i'll make sure abo na ang bahay na uuwian mo.”

Philip dragged Roj out of the coffee shop. Nakalimutan nyang bibili pala sya ng kape.

I t u t u l o y . . .

Posted by unbroken at Friday, October 12, 2012 7 comments:

Email ThisBlogThis!Share to Twitter