Chasing Pavements: Book 4 (01-10)

By: Migs

Blog: miguelsshortbisexualstories.blogspot.com

E-mail: miguisalvador@yahoo.com

[01]

Unti-unti nang binabalot ng liwanag ang buong kwarto, halos magdamag akong nakatitig kung hindi sa pader ay sa kisame, mahapdi ang magkabila kong mata, sa kakaiyak o sa puyat di ko na alam. Saktong dalawang linggo na akong ganito, walang maayos na tulog at kain, konti na lang sigurado kong bibigay na ang aking katawan. Sinubukan kong ipikit muli ang aking mga mata, umaasang dadalhin ng tulog ang aking diwa sa isang magandang panaginip, sa isang lugar kung saan walang pasakit at kung saan walang luhang tutulo.

“Migs. Please.”

Muli ko nanamang narinig ang boses na siyang dahilan ng aking pagtangis. Muling bumukas ang aking mga mata, naniningkit sa liwanag ng buong bahay at sa nangingilid na luha. Nakarinig ako ng kaluskos sa aking likod, nanggagaling iyon sa puno ng santol na siyang humihiwalay sa bahay namin at nila Edward. Maya-maya pa ay narinig ko ang pagbukas ng aking bintana at ang mahinang yabag ng malalapad na paa ni Edward palapit sakin. Sinipat ko ang orasan sa tabi ng aking kama.

“6:00am” Walang mintis, araw araw sa loob ng dalawang linggong nakalipas si Edward ang bumubungad sakin.

Muli kong ipinikit ang aking mga mata at nagkunwaring mahimbing na natutulog. Naramdaman ko ang paggalaw ng aking higaan, dalawa lang ang ibig sabihin nito, ito ay kung umupo si Edward o tumabi sa akin sa pagkakahiga. Hinihiling ko na sana ay tumabi siya sa aking pagkakahiga. Naramdaman at naamoy ko ang mainit na hininga ni Edward na dumapi sa aking kanang pisngi, tulad ng aking pagkakatanda, amoy mint ito.

Naramdaman ko rin ang pagdampi ng kamay ni Edward sa aking pisngi at sa paghagod ng kamay nito sa aking buhok. Isang bagay sa loob ng ilang taong pagtulog namin noon na magkatabi ay gustong gusto niyang gawin.

“You know what I want? I want to wake up every morning for the rest of my life next to you.”

Pilit na bumabalik sakin ang mga alaala ng sinabi ni Edward na iyon, pero hindi na mangyayari ang hiling na iyon. Matagal na kaming tapos.

“Migs. Gising na, pinagdalhan kita ng agahan.” bulong ni Edward at muli kong naamoy ang mabangong hininga nito, dahan dahan akong tumihaya at nakita kong nakaupo si Edward sa aking kama, nakadungaw sa akin at may ngiti na nakaplaster sa kaniyang mukha. Napatitig ako doon.

“Edward.”

“Hmmm?”

“Lagi kang ngingiti ah, gwapo mo kasi kapag nakangiti.” nahihiya kong sabi dito sabay iwas ng tingin, di ko man nakikita ang aking sarili ay alam kong namumula ako sa hiya.

“Goodmorning, Miggy boy!”

“Sana ikaw na lang... Sana hindi ka na lang nagpakasal, sana tumutol ako noon... Sana...” dikta ng aking isip habang nakatitig ako sa maamong mukha ni Edward.

Sinubukan kong ibalik ang ngiting iyon, pero alam kong di ako nagtagumpay.

“Damn, Migs! You look like shit!”

Dahan-dahan akong bumangon ng kama at pumunta sa kalapit na banyo. Tama si Edward, napabayaan ko nanaman ang sarili ko.

“Alam mo, di kita maintindihan, halos di ka na nga bumabangon sa kama at natutulog magdamag pero ganyan parin ang itsura mo.” pabirong sabi nito pero alam ko sa likod ng mga birong iyon ay ang pagaalala.

Tumitig ako sa salamin. Tinitigan ko ang aking repleksyon.

“Hey Handsome.”

Muli kong ipinikit ang aking mga mata. Narinig ko nanaman ang mga boses na iyon, ang boses na sa loob ng ilang taon ay bumubungad sa aking paggising sa tuwing dito siya sa bahay namin nakikitulog. Di ko napigilan ang aking sarili.

Isang luha ang tumulo.

Naramdaman ko ang pagyakap sakin ni Edward mula sa likod. Ibinalot nito ang kaniyang mga malatrosong kamay sa aking bewang at pilit akong isiniksik sa kaniyang katawan, isinukbit niya ang kaniyang baba sa aking balikat, ramdam ko ang regular na paghinga nito sa aking likuran kung saan magkadikit ang aming mga katawan at ang mainit na pagbugha nito ng hangin sa aking kanang pisngi. Pakiramdam ko walang mananakit sakin hanggang yakap ako ng ganito ni Edward.

Agad akong humiwalay sa yakap na iyon. Matagal na kaming tapos. Pinahiran ko ang mga luha sa aking mga pisngi. Humarap ako dito at sinubukang ngumiti, pero alam kong di ako nagtagumpay doon.

“Iahin mo na ang agahan sa baba, pakisabi kay Mae, salamat. Magaayos lang ako ng sarili bago bumaba.” sabi ko dito. Tinitigan lang ako nito at muli akong niyakap. Ngayon magkadikit na ang aking mga dibdib at magkadikit na ang aming mga pisngi. Mahigpit ang yakap na iyon.

Isanag yakap ng nagaalalang kaibigan.

“Everything will be OK.”

“BOOM! Lie number one!” dikta ng makulit na bahagi ng aking isip.

Bakit ko papaniwalain na magiging OK lahat gayung malayo sa pagiging OK ang aking nararamdaman? Sa pangalawang pagkakataon muli akong humiwalay sa mahigpit na yakap mula kay Edward.

Matagal na kaming tapos.

Ilang minuto pa ay natapos ko na ang simpleng gawain na ayusin ang aking sarili, simple pero halusin abutin ako ng kalahating oras para gawin. Napabuntong hininga ako ng maabutang may kausap sa telepono si Edward. Kilala ko kung sino iyon. Di ako tanga. Nakinig muna ako sa may haligi ng pinto, nagtatago kay Edward para marinig ko ang pinaguusapan nila.

“Of course he's not OK!” malutong pero halos pabulong nitong sabi sa kausap.

“He's hurting! What do you expect mag cartwheel siya at magsplit sa tuwa?! C'mon!...”

Sinadya kong umubo para malaman niyang papalapit na ako sa hapagkainan.

“Gotta go, I'll talk to you later.”

Saktong pagkababa ng telepono ay ang pagpasok ko ng kwarto.

“Sino kausap mo?” tanong ko kay Edward.

“Ah, wala. Kliyente ko, nangungulit.”

“BOOM! Lie number two!”

“Ahhh... nagaaway kayo?” tanong ko ulit, natigilan sa paghahalo ng kape si Edward.

“K-kain na tayo. Masarap itong niluto ni Mae na...”

Di na niya naituloy ang kaniyang sasabihin ng umupo ako sa harapan ni Edward at nagsimula ng kumain. Napatango ako bilang pagayon sa sinasabi niyang masarap na pagkakaluto ng pagkain.

“Dave, Pat and Fhey are going to be here later.” masuyong sabi ni Edward. Tumango lang ako bilang pagsangayon sabay higop ng mainit na kape.

“You guys don't have to do that. I'm O-OK. Besides, maglilinis pa ako ng buong bahay oh.”

“There goes the third lie.”

Sinubukan kong haluan ng konting humor ang aking sinabi pero maski ako di natuwa sa aking sinabi.

“Ano ka ba. Di ka naman namin huhusgahan kapag sinabi mong di ka OK eh.”

Nagkatitigan kami ni Edward, inabot nito ang aking kamay at pinisil iyon.

“Migs, do you want to talk about it? I can see you're hurting, di ko kayang nakikita kang ganyan.”

Inalis ko ang kamay ko sa pagkakabalot ng kamay niya.

“Wow. Coming from you, that is really an understatement. Considering how you managed to hurt me big time before.” di ko na napigilan ang aking sarili, napasulyap ako kay Edward, nakita ko kung pano ito namutla.

“I'm sorry, I shouldn't have said that.”

“Fourth lie. I'm NOT sorry to say that.”

Pinilit ni Edward ngumiti, pero may mali na sa mga ngiting iyon.

“Di niyo kailangang mag worry. Kaya ko ito.” sabi ko dito sabay ngumiti, kaso di ko alam kung papasa bang ngiti iyon.

“So... Do you want to talk about...”

Napapikit ako sa mga sinasabing iyon ni Edward. Isang malakas na tunog ang bumalot sa buong first floor ng bahay.

“Saglit lang, tignan ko lang kung sinong asa pinto.”

Ilang beses pang binalot ng tunog ng doorbell ang bahay.

“Sino ba 'tong lintik na 'to?! Maka doorbell naman...!”

Pagbukas na pagbukas ko ng pinto ay alam ko ng sira na ang buong araw ko.

“Si Edward?! Sabi kasi nung MISIS niya andito daw siya sa inyo.” tanong nito sa isang napakatining na boses.

“Migs, sino...” umpisa ni Edward sa aking tabi. Minata ng babae ang suot naming pambahay ni Edward na tila kababangon lang ng higaan.

“My gosh! Wag mong sabihing magkatabi parin kayong natutulog maski may asawa na yang si Edward?! C'mon Migs! Di ka pa ba makamove on?”

Something inside me snapped. Muntik ko ng abutin ang mukha ni Essa at bigyan ito ng isang makabasag bungong upper cut. Mabuti nalang at napigilan pa ako ni Edward.

“Anong kailangan mo Essa?” malamig na tanong ni Edward. Inabot ni Essa ang isang sobre.

“Ikakasal na ako. Invited ka, ikaw lang ah.” sabi ni Essa sabay tingin sakin na kala mo nangiinggit.

Tinignan ko ang lalaking katabi nito. Si Don Viaje, ka-batch din namin noon sa highschool. Napasinghot ako. Isa si Don sa pinaka arogante sa batch namin, kung anong laki ng ulo niya sa pagyayabang ay siya namang liit ng utak niya. Anak mayaman, kaya umabot sa pinakatuktok ng mt. Everest ang yabang, baka lagpas pa.

Tinitignan nito ang bahay namin at kala mo minamata. Oo, maliit ito kumpara sa bahay nila. Kita ko ang panlalait sa mga mata nito na sumasalamin naman sa masamang ugali nito na siya namang umaayon din sa masamang ugali ng mapapangasawa niya.

“Pathetic.” bulong ng isip ko.

Di pa pala tapos si Essa. Tinignan ako nito.

“Migs, di ka ba nahihiya sa asawa ni Edward? Humahabol ka parin kay Edward? C'mon, Migs. Ganyan ka na ba talaga ka pathetic?!”

“I don't know which is more pathetic, you fucking with this air head...” sabay turo kay Don. “...or you not getting over Edward.” balik ko dito. Lumapit ito sakin na kala mo mananampal na habang si Don naman ay pasugod na din.

“Tandaan mo, ikaw ang dahilan kung bakit kami naghiwalay ni Edward. Kung hindi ka nakikipaglaro ng 'fuck my FAGGOT ass' kay Edward di sana kami maghihiwalay. Remember that hugging and kissing scene niyong dalawa ni Edward sa parking lot ng school?” sabi ni Essa sabay ngiti na kala mo kontrabida.

“Enough!” sigaw ni Edward. Lumapit ako kay Essa, halos isang pulgada na lang ang layo ng mukha namin pinipigilan na ako ni Edward habang si Don naman ay binabantayan si Edward.

“Get out of my property before I kill you.”

Mukhang natakot naman si Essa kaya't umatras ito. Pero natigilan ito bago dumating ng gate. Natigilan din ako at si Edward.

“Mae...” bulong ni Edward.

Lumingon sakin si Essa at nagbigay ng flying kiss, pero di ko na ito pinansin nakatitig ako kay Mae. Naluluha ito. Mabilis itong naglakad papunta samin ni Edward.

“Magusap tayo.” bulong nito. Bigla akong binalot ng takot.

“Kailan pa don si Mae? Ano ano ang mga narinig niya?” tanong ko sa sarili ko.

Sakto namang nag-ring ang telepono namin. Di ko na sana ito sasagutin.

“Hello, Migs!”

Natigilan ako.

“JP, not now.” nagulat ako dahil mahinahon ang pagkakasabi ko nito.

“No! We have to talk now! It's Rick...” agad akong nanlambot, namutla at lalo akong natakot pagkarinig sa pangalan ni Rick.

“Migs, si Rick... n-nahulog siya sa hagdan...” agad akong napaluhod.

Sa di kalayuan ay naririnig ko ang sigawan ng magasawang si Edward at Mae.

Itutuloy...

[02]

Miya mo ako hinila mula sa magandang panaginip dahil sa naramdaman kong paggalaw sa aking ulunan, narinig ko ang marahang pagsara ng pinto at matinding pagkangalay sa aking batok. Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata. Alam kong magiging maganda ang umaga ko nang makita ko ang nakangiting mukha ni JP na nakadungaw sa akin, napansin kong tumataas baba ang balikat nito, humahagikgik si loko. Unti unti kong iniangat ang aking ulo, nun ko lang napansin na basa ng laway ang aking pisngi at gayun din ang kanang kamay ni JP na sa loob ng ilang araw na pagkakaospital nito ay ginawa kong unan.

“Hey, Handsome.” bati nito sakin na ikinangiti ko naman.

“We're free to go home tomorrow.” bungad ulit nito pero dahil nag lo-load pa ang utak ko...

“We should wait for the doctor's order before we go home, JP.” sabi ko dito habang humihikab. Muling humagikgik si JP, nagdikit naman ang kilay ko at ibinaling ko ang tingin ko sa tinitignan ni JP sa aking likod. Nanlaki ang aking mga mata at namula ang aking pisngi sa hiya at agad kong pinunasan ang aking pisngi mula sa mga natutuyong laway.

“Yup. Jay here is already carrying out Dr. Herrera's discharge orders.” sagot ni JP, nakita kong pinipigilan ni Jay ang tumawa habang binabasa ang discharge orders ng doktor mula sa chart ni JP, ibinalik ko kay JP ang aking tingin at patuloy parin ito sa paghagikgik. Muling bumagsak ang aking mukha at lalo akong namula sa hiya.

“You mean---”

“Yes, Dr. Herrera and nurse Jay here saw you drooling everywhere while having their morning rounds. You just missed Dr. Herrera, I think it was the door closing behind him that woke you up. You should've seen him laugh his ass out while watching you drool.” sabi ni JP sa pagitan ng kaniyang mga paghagigik, tinignan ko ito ng masama, tumayo at sinuntok ang kaniyang braso.

Di na napigilan pa ni Jay ang pagtawa at sumabay narin si JP dito habang papasok ako ng banyo.

“Assholes!” sabi ko habang sinasarhan ang pinto ng banyo para maghilamos at magsipilyo.

Nang makalabas ako ng C.R. ay wala na si Jay sa loob ng kwarto at naiwan si JP na nanonood ng football sa T.V. Nakaplaster parin sa mukha nito ang ngiti. Nang mapansin nitong lumabas na ako ng C.R. at lumilinga linga sa paghahanap kay Jay ay natawa ulit ito. Naningkit ang mata ko. Lumapit ako sa higaan niya at sinuntok siya sa braso.

“Kailangan mo ba talaga akong ipahiya ng ganun ha?!” sigaw ko dito sabay suntok ulit, narealize ko na di siya nasasaktan sa mga suntok ko kasi tawa parin ng tawa ang mokong.

“Ang cute mo kaya matulog saka sabi ni Doc wag ka na daw gisingin dahil saglit lang naman daw siya.” natatawang sabi nito.

“Sira ulo ka talaga!” sigaw ko dito at umupo na sa upuan malapit sa kaniyang tabi.

“Maski nga si Doc saka si Jay nacute-an sayo eh.” natatawa ulit nitong sabi, pinigilan ko ang sarili ko sa pagngiti at sinuntok ulit ang braso niya.

Itinuon ko ang aking pansin sa pinapanood na football. Inabot ni JP ang aking kamay at hinawakan iyon.

“Migs?”

“Hmmm?”

“Wala ng jelly ace, naubos ko na kanina.” bulong ni JP.

“Gusto mo ibili kita?” tanong ko, tumango lang si JP. Simula noong nag general liquid ang diet ni JP pagkatapos ng operasyon ay naging fixated na siya sa jelly ace. Nauubos niya ang isang bag sa loob ng isang araw kahit pa balik sa normal na ang kaniyang diet. Tumayo ako at hinanap ang aking wallet.

“Oh, iwan muna kita. Bili lang ako sa baba.” paalam ko kay JP, tumango lang ito na miya mo bata na pinangakuan na uuwian ng ice cream ng kaniyang magulang. Tumalikod na ako at naglakad papunta sa pinto habang binibilang ang laman ng aking wallet.

“Migs?”

“Hmmm?” sagot ko habang nagbibilang parin ng pera.

“I Love You...”

“I Love You too...”

Agad akong natigilan sa pagbibilang at nanlaki ang aking mga mata di makapaniwala na nasabi ko ang mga katagang iyon. Agad akong humarap kay JP at bumungad sakin ang ngiting-nakakaloko-ala-JP-style na mukha.

“Ano nga ulit iyon?” tanong ni JP habang tumatayo mula sa pagkakahiga.

“W-wala. B-bababa na ako. Dyan ka lang r-relax ka lang d--” pero di ko pa man natatapos ang aking sasabihin ay naibalot na ako ni JP sa kaniyang mga malatrosong braso.

“It's my gall bladder they took and not my ear drums.” pabulong na sabi nito sakin. Di na ako nakapagsalita.

“I Love You.” bulong ni JP sa aking kaliwang tenga.

0000ooo0000

Habang naglalakad ako sa mahabang hallway ay di ko maitago ang ngiti sa aking mga mata, nang mapatapat ako sa Nurse's Station ay nakita ko si Jay, nakangiti parin ito saka magiliw na kumaway sakin, lalo akong napangiti at sinuklian ito ng isang maikling pagkaway.

Agad akong tumapat sa pares ng elevator na magdadala sakin pababa sa lobby ng ospital, pero puro ito express, ibig sabihin may mga laman itong pasyente at ayon sa policy ng ospital ay hindi pupwedeng sabayan ng ibang tao ang pasyenteng iyon sa loob ng elevator. Dahil sadyang maikli ang pasensya ko ay naglakad ako pabalik malapit sa Nurse's station at inintay ang elevator doon na magdadala naman sakin sa side entrance ng ospital.

Swerte namang bumukas ang mga pinto ng elevator na iyon at masuyo akong binati ng operator noon, nang pasara na ang pinto ng aking sinasakyan na elevator ay may nakita akong pamilyar na babae na papalapit naman sa Nurse's station para magtanong.

“Harap ka, Miss.” sabi ko sa sarili ko para makumpirma kung kilala ko nga ba ang babaeng iyon. Pero lumapat na ang mga pinto ng elevator at hindi humarap sa gawi ko ang babae, nagkibit balikat na lang ako at inintay na marating ng elevator ang ground floor.

Sa ilang minutong bumiyahe ang elevator na iyon ay nakapikit lang ako at pinipilit ang sarili na huminga ng malalim para mapigilan ang paninikip ng dibdib at ang kakaibang routine ng sikmura ko sa tuwing naiiwan ako sa isang maliit na kwarto na walang bintana at kahit ano pa mang opening.

“OK ka lang?” tanong ng isang batang doktor na kasabay ko sa loob ng elevator, dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata, tumango ako dito at nagbigay ng matipid na ngiti.

“Claustrophobia.” sagot ko sa nagaalalang batang doktor. Ngumiti ito sakin.

“Well, we're here.” sabi nito sabay ngiti ulit. Tumingin ako sa gawi ng mga pinto at nagulat nang makitang pwede na kaming lumabas sa lift na iyon. Ibinalik ko ang aking tingin sa doktor na nakangiti parin sakin.

“Gawd! Doctors here are cute!” sabi ko sa sarili ko sabay bitiw ng matipid na ngiti kay 'cute doctor'.

Habang naglalakad ako sa bangketa papunta sa kalapit na convenience store ay di ko maiwasang mapangiti. Matagal na akong may nararamdaman kay JP pero ayaw ko itong aminin at ayaw ko itong malaman niya, alam kong may ideya na siya na may nararamdaman din ako sa kaniya pero mas ginusto kong wag siyang bigyan ng ebidensya na tama ang hinala niya at sakin mismo manggaling ang pagkumpirma sa mga hinala niya.

“Dahil pagkatapos ni Edward, Alex at Marco? Siguro naman may sapat akong dahilan para matakot, diba?”

Alam kong iba si JP pero hindi ko rin mapipigilan na isipin ulit na bago ako ay ni hindi sumagi sa isip ni JP na makipagholding hands sa lalaki makipagrelasyon pa kaya, hindi ba't ganun din si Edward? At kita mo kung anong nangyari, nakatatak parin sakin si Edward. Yun ang ikinatatakot ko kay JP na baka lumipas ang ilang araw, buwan o taon ay baka iwan din ako nito dahil na realize niya na babae talaga ang gusto niya at walang matira sakin kundi ang tatak nito sa puso ko na sa tuwing pipilitin kong burahin ito ay makakaramdam ako ng sakit.

“Pero ang gaang ng pakiramdam nang sabihin ko kay JP ang totoo kong nararamdaman.” sabi ko ulit sa sarili ko habang kumukuwa ng ilang bag ng jelly ace sa shelf ng tindahan na iyon.

Naisip ko lang na bakit di ko ito lubusin habang nandito pa.

Malay mo hindi ko naman dapat matakot diba?

Malay mo kami talaga ni JP habang buhay.

0000ooo0000

“Manong sagli--” sabi ko sa tagalinis ng mga kwarto bago pa nito saran ang pinto ng kwarto ni JP.

Nginitian ako ng tagalinis pero imbis na matuwa ako sa ngiting iyon ay agad akong nanlamig nang sa likod ng ngumingiting tagalinis ay nakikita ko si JP na kahalikan si Donna, si JP habang nakatayo katabi ng kaniyang higaan at si Donna naman ay nakatalikod sa gawi ng pinto. Tinulak na ni manong ang kaniyang trolly na puno ng gamit na panglinis palayo. Dahan dahan akong umatras at naglakad din palayo sa kwarto ni JP.

Nanlalamig parin ang buo kong pagkatao. Halos patakbo akong bumalik sa gawi ng mga elevator, di ko napansin na nakakakuwa na pala ako ng pansin lalo na ng mga nurse sa Nurse's Station, bumukas ang mga pinto ng elevator at sinabi sa operator nito ang numero ng floor na gusto kong puntahan, di ko napansin si Jay na sumakay din pala sa elevator na sinasakyan ko.

0000ooo0000

Di ko alam kung ilang minuto na akong nakaupo sa isang mahabang upuan sa loob ng chapel, tahimik na umiiyak at nagiisip kung ano ang aking dapat gawin, humihingi ng tulong sa isang imahe na simula nang magkaisip ako ay itinuro na sakin ng aking mga magulang na irespeto.

Kinuwa ko ang aking cellphone at itinext si JP.

“Naghahanap pa ako ng jellyace.” matipid kong text habang patuloy parin sa pagtulo ang aking mga luha.

“Why do you have to take him away from me just when I have the courage to tell him what I feel, just when I let go of all my hesitations, just when I'm ready to love again?” halos pabulong kong tanong sa isang imahe ni Jesus sa loob ng chapel.

“I knew there's something wrong when I saw you running down the hall earlier.” sabi ng isang lalaki sa aking likod. Nilingon ko ito.

“Hi Sir Migs.”

“Hi Jay.” bati ko kay Jay sabay punas ng aking mga luha.

“Want to tell what happened?” tanong ni Jay. Di ko na mapigilan ang mapahagulgol habang nagku-kwento ako kay Jay.

Makalipas kong ikuwento lahat ng aking pinagdaanan kay Jay, simula kay Edward hanggang sa pinagdadaanan ko ngayon kay JP ay niyakap ako ng mahigpit ni Jay.

“Hey, it's going to be OK.” sabi nito habang inaalo ako.

“No it's not.”

“Di pa tayo sigurado, Migs. Malay mo---”

“Malay mo naglalaro lang sila? o trip lang nila maghalikan? o may dumi sa labi si JP at inalis lang yun ni Donna gamit ang bibig niya? C'mon, Jay, that's bullshit and you know it.” tumango lang si Jay sa sinabi kong iyon.

“At least talk with JP about it. Di niyo masusulusyunan yan at di ka malilinawan kung di mo siya kakausapin tungkol diyan.”

Natahimik ako at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga.

“Tapos na ang break ko, Migs.” tumayo na si Jay pagkasabi nito, tumango lang ako bilang sagot.

“Promise me you will talk to JP.”

“I promise.” sagot ko. Ngumiti si Jay at nagsimula ng maglakad palayo sakin.

“Jay.” tawag ko dito.

“Hmmm?”

“Thanks.” ngumiti ulit ito.

Bumalik ako sa kwarto ni JP, siniguro kong walang bakas ng luha at pamumula ang aking mga mata. Dahan dahan kong pinihit ang door knob at binuksan ang pinto, andun parin si Donna, naglagay ako ng isang pekeng ngiti sa aking mukha at kunwari'y nagulat sa pagkakakita ko kay Donna sa loob ng kwartong iyon.

“Migs!” sigaw nito sabay yakap sakin. Nginitian ko lang ito at kunwaring ibinalik ang yakap na masuyo nitong ibinigay sakin tinignan ko si JP at nakangiti din ito.

“Good to see you again, Donna but I'm afraid I have to go. Hanggang bukas pa dito si JP at wala na akong underwear para bukas.” sabi ko at nagpakawala ng isang pekeng tawa. Tumango naman si Donna at tumawa din.

“Pero wala akong kasama dito, Migs.” sabat ni JP, bakas sa mukha nito ag pagtataka sa biglaan kong pamamaalam.

“It's OK, JP, wala akong pasok ngayon, sasamahan kita hanggang makabalik si Migs.” prisinta ni Donna, di ko mapigilan ang paninikip ng dibdib ko pero nagpakawala parina ko ng isang matipid na ngiti, agad akong pumunta sa kabinet at inayos ang aking mga gamit, narinig kong nagku-kwento si Donna, di ko mapigilan ang sarili ko na mapasulyap kay JP, di naman ito nakakaligtas kay JP dahil tinatapunan din ako nito ng tingin.

“Hey, uwi muna ako ah. Donna, kayo na munang bahala.” sabi ko sabay ngiti ulit.

Walang gana akong naglakad papuntang elevator at nakapikit na sumakay. Walang gana akong sumakay sa aking kotse at yumuko at iniunan ko ang aking ulo sa manibela. Pilit na isinasaisang tabi ang aking nararamdaman.

Itutuloy...

[03]

Nagising ako ng makarinig ng malakas na kalabog, agad akong tumayo at dinampot ang pinakamalapit na damit na naaabot ko at sinuot ito, isa itong puting long sleeves, lukot ito, sa totoo lang nagtaka pa ako dahil di naman ako nagsusuot ng mga ganung klase ng damit, huling suot ko ng ganun ay nang interview-hin ako sa isang ospital noong 2009. Inaantok pa ako pero dahil sa takot na baka ninanakawan na ang bahay namin ay pinilit kong gisingin ang sarili ko. Kinuwa ko ang baseball batt sa likod ng pinto ko at mahigpit na hinawakan yun at hinanda ang sarili ko sa pagpalo sa mga magnanakaw na iniisip kong gumawa ng kalabog na iyon.

Nangunot ang noo ko ng madako ako sa kusina, isang pamilyar na lalaki ang pasipol sipol na gumagawa ng kalat sa kusina namin, kundi ako nagkakamali ay ready mix na pancake powder ang nagkalat sa counter at sahig, lalo akong nagtaka at binalikan ang mga nangyari.

“Umalis ako ng ospital na masama ang loob kay JP dahil nakita ko siyang nakikipaghalikan sa ex nitong si Donna, tapos nagpaikot ikot ako sa buong Maynila hanggang sa makaramdam ng gutom at kumain pagkatapos ay para akong tanga na tumambay sa isang coffee shop, lumagok ng tatlong venti size na kape at nang mag-gabi ay... SHIT!” sabi ko sa sarili ko habang tinitignan ang lalaking pasipol sipol sa aming kusina, napailing ako at nakaramdam ng panlalambot ng mga tuhod, agad akong sumandal sa pader at padausdos na napaupo sa sahig.

0000ooo0000

Walang gana akong naglakad papuntang elevator at nakapikit na sumakay. Walang gana akong sumakay sa aking kotse at yumuko at iniunan ko ang aking ulo sa manibela. Pilit na isinasaisang tabi ang aking nararamdaman. Lumipas pa ang ilang minuto at patuloy parin ako sa pakikipatitigan sa manibela ng aking sasakyan.

“Tangina naman kasi! Wala akong karapatan eh! WALA! Nilinaw ko yun, sabi ko sa sarili ko hindi ako mai-in love sayo dahil ayokong maulit yung kay Edward! Straight ka, kahit na bigyan ko tayo ng pagkakataon alam kong iiwan mo din ako at hahanap ka ng babae na para sayo! Pero tanga ko lang! Alam ko na kahit bago ko pa sinabi na hindi ako mai-in love sayo alam kong huli na! Mahal na kita!” parang tanga kong pakikipagusap sa manibela, iniisip na si JP ang aking sinasabihan nun, umaasa na kahit papano ay gagaang ang pakiramdam ko.

Pero nagkamali ako.

Patuloy ako sa pagtawag sa sarili ko ng 'tanga' at iba pang mga pangalan na tiyak kong ika-rerebulusyon ng mga tao sa Commission on Human Rights kapag narinig nilang sinasabi ko iyon. Paikot ikot ako sa buong Makati, panigurado ko na may pitong beses na akong makikita na padaan daan sa mga CCTV ng mga matataas na building sa kahabaan ng Ayala Ave.

“Tangina kasi!” sabi ko ulit sa sarili ko.

Sa puntong ito, iniisip ko na kung sakali kaya na binigyan ko ng pagkakataon ang pagiibigan namin ni JP nuon pa, siguro naging masaya ako, alam kong dadating ulit si Donna pero at least naramdaman ko yung 'kaming dalawa' ni JP, yung naging 'kami', yung meron kaming mga panahon na masasabi naming amin lang dalawa.

“Pero hindi! Tanga ko lang talaga!”

Di ko alam kung pano pa ako nakaramdam ng gutom sa kabila ng sakit na nararamdaman ko, ang tangahalian na atang iyon ang pinakamasarap at pinaka marami kong inorder sa tanang buhay kong kumakain sa isang fast food chain. Halos lahat ng pwedeng order-in binili ko. Nang maubos ko lahat ng aking inoder at mag a-alas dos na ng hapon. Di ko alam kung pano ko nadala ang sarili ko na umupo, mag relax at tumungga ng kape.

Masama talaga ang loob ko.

Ilang customer na ang pumasok at lumabas sa pinto ng coffee shop na iyon, dalawang shift na ng mga barista ang lumipas pero andun parin ako sa kinauupuan ko, iniisip ang mga katangahang ginawa ko.

Lumipas pa ang ilang oras at nakita ko nanaman ang sarili ko sa harapan ng manibela ng aking kotse, ngayon, pinapaiyak ko ang sarili ko sa pamamagitan ng pagalala sa mga magaganda naming pinagsamahan ni JP.

“Tanga ko lang kasi talaga.”

Pumasok ako sa isang club, partida na, di pa ako naliligo pero nakuwa ko paring pumasok sa isang club sa kahabaan ng Sunset blvd. sa may MOA. Wala masyadong tao dahil may mga pasok pa kinabukasan pero sa kabila non ay malakas parin ang sounds at malilikot parin ang takbo ng mga ilaw at may pailan ilan paring nagiinom.

“Miguel Salvador.” tawag ng isang lalaki sa aking tagiliran. Nun ko lang ulit nakita ang mokong na iyon, di ko na ulit pa siya nakita pagkatapos ng kasal ni Edward dahil nagcollege na siya kasama ng aking kapatid na si Matt. Pagkakaalam ko sa bandang Marikina na siya naninirahan sa isa pa nilang kapatid ni Edward.

“Alberto Sandoval.” balik ko dito, ngumiti ito at hinila ako na halos ikabuwal ko sa aking kinauupuan pero malakas talaga ang mokong na ito at hinila ako palapit sa kaniya, niyakap ako nito ng mahigpit. Hindi ako kinamusta o kinamusta manlang ang mga tao sa amin ang una nitong sinabi pagkatapos sabihin ang aking pangalan ay ang mga katagang:

“Namiss kita.”

Nanlalambot ako habang tinititigan si Al, lalo itong lumaki, medyo tumaba pero bumagay ito sa kaniya, maganda na itong magdala ng damit, lalong kuminis ang balat, pumuti in short, gumwapo lalo ang mokong.

“Huwag mo akong tignan ng ganiyan, hahalikan kita.” sabi nito sabay hagikgik pagkatapos nun ay nakinig na ako sa mga kuwentong barbero niya na ikinalimot ko naman sa aking pinuprublema.

Naaalala ko ang pagkuwento niya tungkol sa dalawa niyang girlfriend na sabay niya raw 'inaararo' yep, that's the term na ikinahagalpak ko ng tawa, miya miya pa ay biglang sumeryoso ang mukha ni Al, hinila ako nito palabas ng club, sumakay kami sa kotse ko at nagmaneho siya sa isa sa pinakamalapit na tapsihan. Doon namin pinagpatuloy ang aming kuwentuhan.

“Ikaw, kamusta?” tanong nito sakin, nagalangan ako saglit, muling bumalik sakin lahat ng sakit halos ma-overwhelm ako pero tuloy parin ako sa pagkwento kay Al ng tungkol sa amin ni JP, nakita ko itong umiling ng tatlong beses habang ako ay todo pigil sa nagbabadyang pagtulo ng aking mga luha.

Nang matapos kaming kumain ay inalok ako nitong magyosi, muli kong naalala si JP, bago ko pa man tanggihan ang 'death stick' na inaalok sakin ni Al ay hinila na ako nito papunta sa isang nakaparadang dyip malapit sa likuran ng tapsihan.

“Gawd! You look hot in my shirt. From now on, every time we sleep together, gusto ko paggising mo damit ko ang suot mo.” humahagikgik na sabi sakin ni Al nang makita ako nitong nakaupo sa sahig at nakasandal sa pader malapit sa kusina habang inaalala ang nangyari kinagabihan.

“Ah... eh... Al---?”

“By the way, last night was amazing.” medyo mahinang sabi ni Al, nakita ko itong nag-blush sabay ahin ng mga lutong pancakes sa dining table, tinignan ko ang mga hinanda nito.

“Dapat sana, breakfast in bed, considering how worn out you were last night after I---” di na naituloy pa ni Al ang kaniyang sasabihin at namula ulit ito.

“K-kain na tayo.” sabi na lang nito.

Di parin ako makapagsalita, di parin ako makapaniwala sa nangyari kagabi.

“M-migs? OK ka lang ba?” nagaalalang tanong ni Al. Tumango ako, inabot ni Al ang aking kamay at pinisil iyon, ako naman ngayon ang namula sa hiya dahil agad kong binawi ang aking kamay mula sa pagkakahawak niya. Ipinako ko sa pancakes na sunog ang aking tingin. Narinig kong nagbuntong hininga si Al.

“I'm sorry, alam kong di ko dapat ginawa iyon, lalo na ngayon na nasasaktan ka parin sa ginawa sayo ni JP pero di ko napigilan ang sarili ko eh. Alam mo namang matagal na kitang gusto diba?”

“Great! Why do I always end up with bisexual guys? Mga taong paaasahin ako but in the end babae din ang pipiliin. Nakakatatlo na ako, lima na lang pwede na akong makipagsabayan kay Elizabeth Taylor ang kaibahan lang kasal sila at babae siya.” sabi ko sa sarili ko.

“I'm sorry, Al--”

“I know, but I'm willing to wait. I'm going to be here when you're ready, when that asshole is out of your system.” sabi ni Al, umiling ako.

“Di ganong kadali, Al. Alam ko in the end ako lang din ang masasaktan kapag itinuloy mo 'to. Dapat natuto na ako noon sa kuya mo pero pinabayaan ko parin na ganituhin ako ni JP. The last thing I need now is another guy who will leave me for a girl in the end.” nakita ko kung pano bumakas sa mukha ni Al ang pagkadismaya.

“I will still wait.” sabi ni Al, napa buntong hininga na lang ako.

Narinig ko ang pagring ng telepono ko, agad akong umakyat ng hagdan at kinuwa ito, si JP tumatwag, actually may sampung missed call na na naka-log sa telepono ko. Sasagutin ko na sana iyon gn makaramdam ako ng presensya sa likod ko, muli akong binalot ni Al sa kaniyang makakapal na bisig at hinalikan niya ulit ang batok ko.

“Al---”

“Shhh.”

Nakalimutan ko ng sagutin ang telepono.

0000ooo0000

“Shit! Shit! Shit!” sigaw ko sa loob ng kotse ko, tumutulo pa ang aking buhok dahil sa mabilisang pagligo. Kasalukuyan akong nakaipit sa trapik sa dulo ng coastal road. Paliko na ako ng tambo, iniisip ko na tahakin ang skyway dahil alam kong matatrapik ako sa Buendia. Nanggigigil kong pinatunog ang aking busina. Inis na inis parin ako sa matagal na pagusod ng trapik ng may tumapat na kotse sa aking sasakyan, binaba nito ang bintana sa kaniyang passenger side, sumesenyas ito na ibaba ko rin ang aking bintana.

“Asshole.” sabi ko bago pa maibaba ang bintana.

“Nakakabingi yang busina mo tol! Tangina! Kahit naman magbubusina ka diyan di ka parin makakalusot sa trapik eh! Lumipad ka kung gusto mo!”

Daig ko pa ang nag super sayan sa sinabi ng tarantadong motorista.

“Mind your own business, asshole!” sabi ko dito sabay pakawala ng dirty finger sa direksyon nito, nakita ko ang pagkagulat sa mukha nito, sinara na niya ang bintana niya. Naeskandalo ang gago.

Nang makarating ako sa kwarto ni JP ay sinalubong ako ng mahabang nguso nito, galit na galit ang mga mata at halos mapunit na ang nostrils sa tuwing hihinga ito, kung nakakamatay lang ang titig nito ay baka di na ako abutin ng mga rerespondeng doktor sa floor na iyon.

“Sabi mo kahapon BABALIK ka!” sigaw nito pagkasara ko ng pinto, ayos na ang mga gamit nito at nakabihis narin siya pauwi, ako na lang talaga ang iniintay nito.

“Di pwedeng magpalipas ng gabi dito si Donna kasi may pasok siya ngayon, nakakahiya doon sa tao! Magdamag akong walang kasama, walang tumutulong sakin mag CR! Walang nakakausap yung mga nurse tungkol sa input at output ko pati narin sa intsruction ng home meds kanina! Ano bang nangyari sayo?!” sigaw parin nito.

“I'm sorry.” di na ako nagabala pang magpalusot at magsinungaling, sigurado akong kapag nalaman niya ang mga pinaggagagawa ko ay magagalit ito sakin kaya't iniwasan ko na ang magsinungaling at dagdagan pa ang kasalanan ko sa kaniya.

“God, Migs! You're so selfish! Yun lang yun? Sorry lang?! Di mo manlang ako naisip?! Di manlang sumagi sa isip mo na kailangan ko ng makakasama ngayon?!” sigaw ulit nito, alam kong galit lang ito kaya niya nasasabi ang mga iyon pero di ko mapigilan ang sarili ko na patulan ito.

“Selfish?! You're calling me selfish?! Di ako palasumbat na tao, JP pero ngayon gusto kong ipaalala sayo lahat ng nangyari nitong mga nakaraang araw. I will not fight with you anymore, my day is ruined as it is and I have no plans to have tis day as the worst day of my life, I know you're just mad and grumpy because of that fucking tube---!” sabay turo ko sa tubong nagsisilbing drainage ng mga bile nito sa katawan. “---but really? Selfish? That's way too low, JP, we both know I can be hard and stubborn sometimes, but selfish? I don't think so.” sabi ko sabay patak ng mga luha ko. nakita kong nagpalit ang mga emosyon sa mukha ni JP, alam kong nagsisisi na ito sa mga sinabi niya. Nagtititigan lang kami habang patuloy sa pagtulo ang mga luha niya, gusto ko pa siyang sumbatan tungkol sa nakita kong paghahalikan nila kahapon ni Donna, gusto kong sabihin sa kaniyang nasasaktan ako ngayon, gusto kong sabihin sa kaniya lahat ng hinanakit ko pero alam kong di ko magagawa iyon.

“Wala akong karapatan.” pagpapaalala ko sa sarili ko kaya't minabuti kong tumahimik na lang, nabasag lang ang tahimik nang biglang bumukas ang pinto, ang orderly sinusundo na si JP para makababa sa na pauwi.

Habang abala ang orderly sa pagaayos ng wheelchair at ang pagtawag sa isa pang kasamahan para naman sa trolly ay marahan kong pinahiran ang aking mga luha na patuloy parin sa pagbagsak, sakin parin nakapako ang tingin ni JP, alam kong gusto nitong humingi ng tawad at makipagusap, pero alam kong di niya ito magagawa ngayon.

Hindi madali kay JP ang paghingi ng tawad. Di siya sanay sa paghingi ng tawad.

Tahimik kami habang nasa loob ng sasakyan, iniintay ang pagusad ng sasakyan sa aking harapan na nagbabayad ng fee sa parking lot. Patuloy sa pagbabalat ng jellyace si JP at paminsan minsan paring sumusulyap sakin. Ramdam parin ang tensyon sa pagitan namin at wala parin ni isa samin ang gustong tanggalin ang tensyon na iyon. Walang naglalakas loob.

“Migs.” tawag ni JP sakin habang nasa kahabaan kami ng Salcedo st.

“Hmmm?”

“Di ko mabuksan.” sabi nito sabay abot ng isang jellyace, alam naman nating lahat na mahirap buksan ang lintik na jellyace na iyon diba? Lalo na kapag pasmado ka, sa tuwing di makakapagbukas si JP ng isa ay ibabalik niya ito sa plastic pagkatapos ay kukuwa ng bago, siguro ay naubusan na siya ng mga jellyace na madaling buksan kaya't wala na itong nagawa pa at humingi na sakin ng tulong.

Inabot ko ang inaabot nitong jellyace. Sa simpleng mga akson naming iyon ay tuluyan nang naglaho ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nang di ko rin mabuksan ang jellyace sa pamamagitan ng kamay ko ay ginamit ko ang aking mga ngipin.

“Eww!” sabi ni JP, inirapan ko ito nagtaas naman ito ng kamay na kala mo sumusuko at kinuwa ang kabubukas lang na jellyace. Nang makain na niya ang huli kong binuksan ay nagabot pa siya ng isa sakin habang papasok na kami ng skyway.

At sa ganung paraan ay nagkabati na kami ni JP.

“Migs?”

“Hmmm?” mahinahon ko ng balik dito sabay balik ng matipid na ngiti.

“I love You.” natigilan ako sa sinabi nito at muntik na ulit mapaluha.

“I know.” yun na lang ang sinabi ko dahil ayaw kong sabihin ulit ang tunay kong nararamdaman. Ayaw ko na ng sakit.

Maybe it was JUST a kiss... Maybe...

Itutuloy...

[04]

Nakatunganga nanaman ako sa harapan ng aking laptop, wala nanaman akong magawa, nalinis ko na ang buong bahay, wala si Rick para makalaro at maalagaan, mamya pa dadating si JP galing med school at wala pa ang apat sa pinakamalapit kong kaibigan dito sa Cavite kaya't naisipan kong magisip at gumawa ng isang short story. Pero wala akong maisip na magandang plot, napakamot ako sa aking baba at nagisip ng magandang plano.

Naalala ko ang ilang short story na di ko na-publish at naka tengga lang sa drafts ng aking blogger. Isang shorty ang mga naka tengga doon na naisipan kong basahin ulit at palitan ang ilang scene sa kwento, abala ako sa pagiisip ng bagong mga lines nang marining kong tumunog ang message alert tone ng aking YM messenger.

“Sir Josh!” sabi ko sa sarili ko dahil sa wakas may makakausap narin ako.

Di ko napansin na napapangiti na pala ako sa sarili ko habang ka-chat si Sir Josh at nagtitipa ng bagong kwento sa aking laptop. Sandali kong nakalimutan ang tahimik na paligid, nakakaboryong bahay at walang kabuhay buhay na bahay.

Natapos ko na ang ko na ang short story na inedit ko at pinu-proof read na ito nang marinig kong magbukas ang gate ng aming bahay, di ko napansin na hindi na ako mapakali sa aking kinauupuan, alam kong si JP na ang pumasok na iyon sa aming gate, alam kong gustong gusto ko narin siyang makita, ilang linggo na ng ma discharge si JP sa ospital at naging maganda naman ang resulta ng pagkakatanggal ng apdo niya.

Kengkoy at makulit parin ang loko pero pagkatapos nang maliit naming drama episode nung mga huling araw niya sa ospitalay alam kong habang buhay na niyang matatandaan ang di ko sinasadyang pagkakasabi ko sa aking totoong nararamdaman. Nangako kami na kung ano man itong meron kami ay susubukan namin dahan dahanin ang lahat at tignan kung san kami dadalhin ng aming mga nararamdaman, basta alam naming Mahal namin ang isa't isa.

“I really had it bad.” bulong ko sa sarili ko nang marealize ko na excited akong makita si loko.

Halos patakbo akong lumabas ng aking kwarto at bumaba ng hagdan, sa pagkakakilala ko kay JP ay malamang nahihiya nanaman itong basta basta nalang pumasok ng bahay namin. Nangingiti ngiti ako habang ini-imagine si JP na kinakabahan bago kumatok.

Nagulat si loko ng bigla kong buksan ang pinto, kakatok na sana ito.

“Miss me?” tanong nito.

“You wish!” sabi ko dito sabay tabi para patuluyin ito, pilit ko parin itinatago ang paghingal dahil sa ginawang pagmamadali kanina.

“Alam ko kasing nahihiya ka nanamang kumatok kaya pinagbuksan na kita ng pinto.” pangaalaska ko dito, nakita kong nagkamot nanaman ng ulo si kumag habang humahagikgik.

“Gawd! You're such a dork.” sabi ko dito sabay ismid.

“Maybe, but I know you love me.” sabi ni JP sabay ngiting nakakaloko.

“Yeah, keep convincing yourself.” balik ko dito, pansamantalanag nawala ang ngiti sa mukha ni JP pero agad ding bumalik ang ngiting iyon ng maisip nito na nagbibiro lang ako. Binitiwan nito ang bag niya at niliitan ang espasyo sa pagitan namin at niyakap ako nito ng mahigit.

“Namiss kita.” bulong nito habang lalong pahigpit ng pahigpit ang mga braso nito sa aking katawan.

“I know. I missed you too.” sabi ko dito at ibinalik ang kaniyang mga yakap.

“I'm starving! Anong kinain mo?” tanong nito habang inihihiwalay ang sarili sakin. Ngumiti ako.

“Baked Dor---” umpisa ko. nakita kong umikot ang mga mata ni JP.

“Of course.” sabi nito sabay iling.

“What?!” humahagikgik kong tanong dito.

“Bakit pa ba ako nagtanong? Wala ka naman ibang alam lutuin kundi iyon eh.”

“I know, but still, you love me.” bulong ko, agad na napako ang mga mata nito sakin sabay tango.

“Yes, Migs, I love you.” bulong ulit nito.

“I love you too.”

0000ooo0000

Habang inaahinan ko si JP ng kaniyang kakainin ay nagpaalam ako dito saglit dahil naiwanan ko ang aming kwentuhan ni Sir Josh, pumayag naman si JP at nagpaalam din na maliligo muna siya bago ako samahan sa aking kwarto.

Nakagawian na namin ang ganitong set up ni JP, kesa kasi umuwi ito sa kanila mula sa kaniyang school ay samin na ito tumutuloy, mas malapit na mas makakapag concentrate pa siya kung sakaling kailangan niyang magaral o kaya naman ay magpahinga lang, di niya kasi ito nagagawa sa kanila dahil sa mga kapatid at pamangkin niya. Minsan kasama namin sa bahay sila Fhey, Edward, Pat at Dave at paminsan minsan ay aking kuya Marc. Minsan din magkakasama kaming nakikipaglaro kay Rick at minsan din naman ay nagkukulitan lang.

Lumipas ang ilang oras ay pumasok na si JP sa aking kwarto, basa pa ang buhok nito at tanging boxers na lang ang suot. Di ko ito una napansin dahil abala parin ako sa pakikipag chat kay Sir Josh. Nang mapansin ko ito ay palinga linga ito sa aking kwarto habang tinutuyo ang kaniyang buhok, miya mo ito ngayon lang nakapasok sa aking kwarto. Pinilit kong wag ulit itong pansinin dahil nagkakasayahan kami sa paguusap ni Sir Josh.

Mayamaya pa ay naglakad lakad na si JP sa loob ng aking kwarto at palinga linga parin, paminsan minsan din itong sumisilip sa paguusap namin ni Sir Josh, naniningkit ang mga mata sa tuwing nangingiti ako sa mga joke ni Sir Josh.

“Bakit ka tumatawa? Sino yang Ka-chat mo?” tanong ni JP, sandali ko itong tinignan.

“Si Sir Josh, isa sa mga cyber boyfriends ko.” biro ko kay JP, umiling lang ito at sumimangot sabay upo sa aking kama.

Ipinagpatuloy ko lang ang aking pakikipagchat kay Sir Josh. Nakita kong tumayo ulit si JP at lumabas ng aking kwarto, napatawa ako sa aking ginawang panloloko kay JP, alam kong pikon ang isang iyon kaya naman napakasarap nitong asarin. Sinabi ko kay sir Josh ang aking mga pinaggagagawa at base sa message ni Sir Josh ay aliw na aliw din ito sa pangaasar ko kay JP.

Ilang palitan pa ng mga biro at kwentuhang brownout ay hindi parin bumabalik si JP sa aking kwarto, nagtaka ako saglit pero ikinibit balikt ko na lang iyon. Muli kong ipinagpatuloy ang pakikipagchat kay Sir Josh ng biglang---

“Shit!” sigaw ko.

Madilim ang paligid, nawalan ng kuyente, ilang sandali pa ay magsta-stand-by mode na ang aking laptop at tuluyan ng didilim ang buong paligid. Nawalan na nga ng ilaw ang laptop, muli ko ng naramdaman ang isang pamilyar na sensasyon, nanikip muli ang aking dibdib at binalot ng pangingilabot ang aking buong katawan.

Sa aking pakiramdam ay muli akong kinulong sa isang maliit na kwrto na walang bintana at pinto, mababa ang ceiling at walang source ng ilaw. Muli akong sinusumpong ng claustrophobia. Pero agad nawala yun ng maramdaman ko ang pamilyar na pagyakap sakin ni JP at isang ilaw na nanggagaling sa isang maliit na kandila.

“Alam kong di ka nakakatagal sa dilim.” bulong nito sakin habang nakayakap parin. Tumango na lang ako.

“Want to tell me what happened? I mean, bakit ka takot sa mga enclosed space? Alam kong hindi basta basta nangyayari iyan.” sabi ni JP habang mahigpit parin akong yakap nito. Umiling lang ako.

“I'm not ready to talk about it yet.” bulong ko dito.

“OK. Gusto mong bumaba?” tanong sakin ni JP. Umiling ako, ngumiti naman si JP at lalo akong niyakap ng mahigpit.

0000ooo0000

“OK ka na?” tanong ulit sakin ni JP. Puno na ng kandila ang aking kwarto, nun ko lang napansin na ang romantic pala kapag mga kandila lang ang umiilaw sa buong kwarto.

“Kulang na lang petals tapos kiss.” sabi ko sa sarili ko at wala sa sariling napangisi.

“Anong nginingisi ngisi mo diyan?” tanong ni JP, umiling lang ako.

Umupo ako sa kama at sumandal sa headboard, ganun din ang ginawa ni JP.

“Naaalala mo nung muntik na nating masunog yung buong dorm ko nung college?” natatawang tanong ni JP, natawa din ako nung maalala ko yun.

“Oo, naaalala ko na gusto mo akong gahasain nun eh.” sabat ko, nakita kong namula si JP at napakamot nanaman sa ulo.

“Tapos akala ko naalibadbaran ka kasi gustong gusto kitang halikan.” sabi ni JP tapos napahagikgik.

“Medyo naasiwa ako, akala ko kasi noon pinagtritripan mo lang ako.” sabi ko dito, muling tumingin sakin ng seryoso si JP.

“Tingin mo, kundi dumating si Alex, tingin mo---”

“--na magiging boyfriend kita?” pagtatapos ko sa hindi matapos tapos na tanong ni JP.

“Oo, sa tingin mo naging masaya kaya tayo?”

“Kahit ngayong mag best friend lang naman tayo, masaya ako eh.” sabi ko dito, bumakas sa mukha ni JP ang isang malaking ngiti.

“Ako din, masaya ako.” sagot nito sabay iniakbay sakin ang kaniyang kamay, sumandal ako sa balikat nito.

“JP?”

“Hmmmm?”

“Mag best friend lang din ba tayo ngayon?” halos pabulong ko ng tanong dito sa sobrang hiya, naramdaman kong nagtense ang bawat muscle sa katawan ni JP. Yumuko ako, itinaas naman ni JP ang aking mukha sa pamamagitan ng kaniyang kamay.

“Mag bestfriend AT mag boyfriend.” sabi ni JP, napangiti ako, gayun din siya. Isiniksik ko ang aking katawan sa kaniyang tagiliran, lalong humigpit ang pagkakaakbay niya sa akin.

Tahimik.

“JP?”

“Hmmm?”

“Asan na yung nasunog na sofa?” tanong ko na ikinahagikgik naman ni JP.

“Asa kwarto ko, hindi ko ipanapa tanggal yung sunog dahil may sentimental value yun.” natatawang sagot ni JP, di ko na din napigilan ang mapatawa.

“Migs?”

“Hmmm?”

“Sino yung ka-chat mo kanina?” tanong ni JP, rinig ko ang pagkaseryoso sa tono ng boses nito. Napahagikgik ako.

“Cyber boyfriend ko nga.” sagot ko dito, naramdaman kong lumuwag ang pagkakaakbay nito sakin, lalong lumaki ang pagkakangiti ko, sinundot ko ang tagiliran nito na ikinahiyaw naman ni JP.

“Nagseselos ka?” tanong ko dito.

“Sinong hindi magseselos?! Ako itong boyfriend mo kung kanino kanino ka pa nakikipaglampunchingan diyan sa internet!” halos pasigaw na nitong sagot na may halong pagkainis.

“Good! Gusto ko ng selosong boyfriend.” natatawa kong sabi dito, napatawa narin si JP at muli nitong hinigpitan ang akbay sakin. Sabay kaming napatingin sa may bintana nang makarinig kami ng kaluskos, si Edward miya mo unggoy na tumutulay nanaman sa may puno ng santol sa pagitan ng aming mga bahay.

“S-sorry.” nangingiting banggit ni Edward nang makita ang aming puwesto sa kama ni JP at sa set up ng buong kwarto.

“Tinignan ko lang kung OK lahat dito, ang dilim kasi ng buong bahay.” sabi ni Edward. Naramdaman kong nagtense muli ang mga muscles ni JP.

“Malamang, brownout---” di ko na naituloy ang aking sasabihin nang makita ko ang maliliwanag na ilaw mula sa bahay nila Edward, tumayo ako at tumingin sa isa pang bintana na nakaharap naman sa kalsada sa harapan ng aming bahay, bukas lahat ng ilaw sa kalsada pati narin ng mga bahay na malapit samin.

“Tangina! Niloko ako ni JP! Bakit di ko napansin?!” inis kong sabi sa sarili ko.

“Ah... ok...” bulong ni Edward, nang humarap ako dito ay nakita ko si JP na may ibinubulong kay Edward at nag high five pa ang dalawa pagkatapos ang bulungan.

“JP! Ginalaw mo yung circuit breaker ano?!” sigaw ko dito at mabilis na lumapit sabay suntok sa braso nito.

“Ayaw mo kasing tigilan ang kaka-chat eh! Di mo kaya ako pinapansin edi pinatay ko yung sa circuit breaker! Hehe!” sigaw ni JP, humagikgik naman si Edward sa likuran ni JP.

“Sige uuwi na ako.” paalam ni Edward pero pinigilan ko ito.

“Hindi! Sasamahan mo ako sa baba, ikaw ang mago-ON nung circuit breaker.” sabi ko kay Edward nagsimula na itong humindi.

“Alam mong takot ako sa dilim. Kailangan ko ng kasama.”

“Ako na lang sasama sayo, Migs.” alok ni JP.

“Heh! Muntik na akong atakihin sa puso nung biglang dumilim! Hmpft! Masanay ka ng matulog sa sofa! Kasi simula ngayon dun ka na matutulog sa tuwing magste-stay ka dito! Hmpft!” sigaw ko, hinila ko si Edward pababa kasma ang isang kandila, iniwan naming naka nganga si JP sa aking kwarto.

0000ooo0000

Maliwanag na ang buong kwarto, nakangiti na ako habang inaayos ang aking kama para matulog nang biglang sumulpot sa may pinto si JP.

“Migs, sorry na. Ikaw kasi di mo ako pinapansin eh. Please, bati na tayo? Ayokong matulog sa sofa, di ako kasya dun eh.” sabi nito habang nakayuko at nilalaro ang karpet ng kaniyang kaliwang paa. Para itong bata na humihingi ng dispensa sa kaniyang magulang.

“Cute.” sabi ko sa sarili ko at wala sa sariling napangiti.

“Sige, pero sa isang kundisyon...”

“ano?” nakangiting tanong ni JP.

“Maligo ka ulit. Amoy imburnal ka nanaman!” sigaw ko dito, muling kumamot sa ulo si JP, alam naman niyang nanloloko lang ako pero itinuloy niya parin ang pag-ligo. Nakangiti parin ako habang nagaayos ng sarili para sa pagtulog nang bigla kong narinig na nag-ring ang telepono ni JP.

“Donna Calling.” nakalagay sa screen ng telepono, nanlamig ang buo kong katawan, nabura ang ngiti sa aking mukha, isang luha ang kumawala sa aking mata. Wala sa sarili akong umakyat sa aking kama at nagtulogtulugan. Narinig ko ang pagpasok ni JP sa aking kwarto, nilapitan nito ang kaniyang cellphone, naramdaman ko itong lumapit sakin at nagbuntong hininga, naramdaman ko itong lumayo marahil palabas ng aking kwarto.

“Hello Donna?” narinig kong sabi ni JP habang palabas ng aking kwarto.

Itutuloy....

[05]

Kinabukasan nagising akong namamaga pa ang aking mga mata. Alam kong ilang luha pa ang sumayad sa aking mga unan nung gabing iyon, alam kong walang basehan para masaktan. “So what if Donna Called? They're friends, friends call each other.”, pero bakit parang alam na ng puso ko kung anong susunod na mangyayari. Parang nung Ayaw kong makipagrelasyon kay Alex di dahil estudyante niya ako, di dahil maraming consequences pero dahil alam kong masasaktan ako. Parang nung ayaw kong umuwi dahil ayaw kong makaharap ang nakaraan ko sa Cavite dahil katulad nung kay Alex, alam kong masasaktan din ako, katulad din nung nagbulagbulagan ako sa malamig na pakikitungo noon ni Marco dahil natatakot akong masaktan.

“Pero iba ngayon. Si JP ito, hindi si Edward, hindi si Alex at lalong hindi si Marco. Si JP ito---”

“Good morning!” bati ni JP, di ko alam na gising na pala ito at masuyo akong pinapanood habang nasa malalim akong pagiisip. Marahil napansin ni JP na may gumugulo sakin.

“Hey, what's wrong?” pabulong na tanong nito.

Alam kong tamang panahon na para sabihin sa kaniya ang nakita ko nung lalabas na siya ng ospital, na nakita ko silang magkahalikan ni Donna, na alam kong tumawag si Donna sa kaniya kagabi. Alam kong tamang panahon na para linawin ang lahat.

“JP---” simula ko pero agad na nag ring ang telepono ko.

“Marcus Salvador Calling”

Napabuntong hininga ako, di ko alam kung ano nanaman ang gusto at kailangan ng aking kuya, isa lang naman ang ibig sabihin kapag tumatawag ito. Kailangan nito ng tulong ko. at sa tuwing kakailanganin ako nito ay sandamakmak na bulyawan ang nangyayari. Hindi kami masyadong magkasundo ni kuya, alam ito ng lahat ng tao na nasa 50 mile radius ng aming bahay dahil minsan bumubulahaw sa buong probinsya ng Cavite ang pagaaway namin pero kahit ganun naman kami ay alam naming mahal namin ang isa't isa.

“Migs, sunduin mo ako.” simula ni kuya nang sagutin ko ang tawag nito, napabuntong hininga ulit ako at napatingin kay JP, puno ng pagaalala ang mukha nito habang ang akin naman ay humihingi ng tawad.

0000ooo0000

“What happened?” tanong ko sa kuya ko sa labas ng isang kilalang motel. Agad na bumakas sa mukha ng kuya ko ang pagkahiya, gulat at pangamba.

“My car got towed.”

“Does ate Carmi know where you are?” malamig ko paring tanong dito habang si JP ay di mapakali sa aking tabi, batid kong gusto na nitong pumagitna saming dalawa ni kuya dahil sa malalamig at nakamamatay naming mga tingin na ibinabato sa isa't isa.

“No.” pabulong na sagot ni kuya na halos di ko narinig.

“Good. Keep it that way. Cheat on your girlfriend. Fuck behind her back. Make a good example for your son.” naiinis ko ng sabi dito, nang hindi na ito kumibo ay tumalikod na ako para sumakay sa aking kotse. Tinignan ko ang condo sa tapat ng motel na iyon. Alam ko kung sino ang nakatira doon at hindi na kailangang magsinungaling sakin ni kuya tungkol sa katarantaduhang ginawa niya.

“You're not a good example for Rick either.” pabulong ulit na patama sakin ni kuya.

“Magkukunwari akong hindi ko narinig yun para sa kahihiyan nating dalawa.” malamig kong balik kay kuya.

“You don't have to pretend. You want to fight me?! Gusto mong maglabasan ng baho in the middle of this busy street, fine with me, bitch!” singhal sakin ni kuya.

“Don't drag me to your low life ways. Pumasok ka ng kotse at magkakaalaman tayo.” malamig kong balik dito.

“Enough!” halos pasigaw ng sabi ni JP na ikinalingon ng ilang tao sa aming paligid.

0000ooo0000

Bumalot ang katahimikan sa buong kotse ko, walang nagsasalita pero sa tuwing magtatama ang tingin namin ni kuya sa salamin ay alam naming di parin namin nakakalimutan ang awayan na nangyari kanina at lalong malayo pa kami sa pagkakatapos ng away na iyon.

“Do I have to call tita to make you guys apologize to each other?” malamig na sabat ni JP. Narinig kong nagbuntong hininga si kuya, alam niyang seryoso si JP sa pagtawag kay mommy at alam kong ayaw niyang malaman nila mommy ang pagbalik niya sa pakikipaglaro ng apoy sa likod ng girlfriend niya.

“Migs, I'm sorry.” mahinang sabi ni kuya Marc, pero alam kong sincere ito. Nagbuntong hininga ako, pinakawalan ko na ang tensyon na bumabalot sa buong katawan ko.

“Why, kuya? I thought---”

“We were drunk last night.”

“Kuya, you have a family now.”

“So do you---”

“NO kuya! I have Rick, I have no girlfriend who I have to be faithful with---” halos pasigaw ko na ulit na singhal kay kuya, naramdaman ko ang paghawak ni JP sa aking braso, pilit akong pinapakalma, nagbuntong hininga ako.

“I know that condo, kuya, that's where Pao lives. Why---?” mahinahon kong tanong.

“I'm bisexual, Migs. I thought you---” pasigaw na sagot ni kuya.

“I know, kuya, and believe me I know how hard it is to be one. Hell! I'm bisexual, what I want to know is why are you being unfair to ate? She's kissing her bosses ass, then go to school, then take care of your Son and then do the chores... all you have to do is go to the hospital, check some of your patients AND be faithful to her---”

“I know. I messed up BIGTIME! But this is a one night thing and we're drunk---”

“BULLSHIT! Everyone in the medical field knows that is some major BULL--! Being drunk doesn't magically alter you brain to make shitty decisions, you know that!” nagbuntong hininga si kuya sa sinabi kong iyon.

“---and I know that this is not a one night thing! Ilang beses ka ng nagpasundo sakin, the last time was when your car got stuck in a motel's garage, making a lame excuse that you were too drunk that night to drive so you stayed in, I know you've been with someone that night and don't tell me its not Pao. I saw him just across the street. Coincidence?! I don't think so. I know I have no right to preach because I'm no saint either, but I'm worried, believe it or not, I care, this little rendezvous will eventually bite you in the ass and believe me kuya, fate do bite and it can give you a lifetime's worth of pain.” ramdam kong sakin nakatingin si JP kinakabahan ito pati narin si kuya, narinig kong nagbutong hininga ulit si kuya at pinisil ang aking balikat.

“Thank you for caring, Miguel. I promise to get my priorities straight and I'm sorry again.”

“Kay JP ka mag apologize. Nagpalano siya ng lakad namin ngayon at mukhang di iyon matutuloy dahil pupuntahan pa natin ang kotse mo at alam mong madaming kailangang paper works dun. Swerte na natin kung maghapon lang tayo dun.”

“I'm sorry, JP”.

“Don't mention it, Marc.” sagot ni JP sabay ngiti sa kuya ko.

0000ooo0000

“So... are you going to tell the truth? You know ate Carmi deserves it.” tanong ko kay kuya habang nagiintay kami sa towing office at habang iniintay namin ang in-charge sa opisina na iyon.

“Yes, I will. Alam naman niya ang tungkol kay Pao.” sagot nito sabay buntong hininga. Nakaramdam ako ng awa sa aking kuya, usually kasi saming dalawa si kuya yung perpektong anak o indibidwal, siya yung matalino, mabait at matatag at ako yung barumbado, eng eng at balat sibuyas pero ngayon wala akong makita ni isang katangian na iyon kay kuya ang tangi kong nakikita ay sakit. Inakbayan ko ito at ginulo ang buhok, narinig ko itong humagikgik.

“Alam mong ako dapat ang gumagawa niyan sayo diba?” tanong nito.

“Tingin ko mas kailangan mo ngayon nyan.” sabi ko habang patuloy na sinasakal ito papalapit sakin at ginugulo ang buhok.

0000ooo0000

Ilang oras pa ang lumipas at nakuwa narin namin ang kotse ni kuya, nagpaalam na ito sakin at nagpasabi na sabihin ko ulit kay JP ang paghingi nito ng tawad. Bago ito maglakad papunta sa kaniyang sasakyan ay lumapit si kuya sakin at niyakap ako ng mahigpit.

“I don't know what changed. But I know you're not the same Miguel who I always fight with. I love you, bro. Thank you ulit.” bulong nito sakin, tinapik ko ang likod nito at pinanood na itong maglakad pabalik ng kaniyang kotse.

0000ooo0000

Nang makabalik ako ng aking sasakyan ay wala na doon si JP, kinabahan ako, baka kasi nagalit na ito sakin, nainip at nagpasiya ng umuwi, alam kong may lakad kaming dalawa at sinusulit niya iyon bago siya bumalik ng school pero napurnada nga ni kuya ang plano na iyon.

Kinakabahan akong luminga linga pilit na pinapaandaer ang aking mga mata para makita ang isang semi kalbo na medyo may kalakihang mama na mahal na mahal ko, pero di ko siya nakita. Nagpasya akong maglakad lakad saglit. Iniisip ko na nagsawa na ito at nagpasyang balewalain na lang ako at bumalik na lang kay Donna.

Napaupo ako sa bangketa paharap sa isang convenience store sabay napabuntong hininga. Ipagpapatuloy ko pa sana ang pag se- self pity nang magbukas ang pinto ng convenience store at lumabas si JP, masuyo itong nakangiti at binubulatlat ang plastic upang ilabas ang kaniyang binili. Tila isang bata na nakatanggap ng isang regalo ang ngiting bumakas sa mukha nito nang mailabas niya sa plastic ang dalawang bag ng...

“Jellyace?!” bulong ko sa sarili ko at napailing.

Naramdaman siguro ni JP na may nakatingin sa kaniya kaya tumanghod ito at nagtama ang aming mga tingin, lalong lumawak ang ngiti nito at parang batang kumaway sakin. Napailing ulit ako pero di ko narin mapigilang mapangiti. Lumapit ito sakin habang masayang itinaob ang kawawang kulay pulang jellyace sa kaniyang nakangangang bibig.

“Yung totoo, di ka pa ba napupurga sa mga yan?” tanong ko dito ng makalapit ito. Umiling lang ito at kumamot nanaman sa ulo.

“Ito na nga lang saka ikaw ang bisyo ko eh.”

Kinilig naman ako sa sinabi niyang yun.

0000ooo0000

Minamasahe ko ang sarili kong batok habang nagmamaneho pauwi, trapik nanaman as usual, tuloy parin ang kumag sa pagkain sa kaiyang jellyace na ikinailing ko nanaman. Nagbato sakin ng naniningkit na tingin si JP.

“Bakit ka iling ng iling?”

“Bakit ka kain ng kain ng jellyace?”

Di ito nakasagot sa ibinalik kong tanong sa kaniya, ikinibit balikat nalang niya iyon at ipinagpatuloy ang pagkain ng jellyace. Naramdaman ko na iniabot ni JP ang kaniyang kaliwang kamay papunta sa aking batok at minasahe iyon miya miya pa ay sinubuan na ako nito ng jellyace.

“OK lang ako, wag mo na akong subuan saka imasahe.” sabi ko dito sabay hagikgik.

“Bakit ba? Eh gusto kong gawin yun eh. Ngayon pa na alam kong mahal mo rin ako.” sabi nito sabay hagikgik, minsan di ako makapaniwala kung gaano ka cheesy ng kumag na ito pero di ko na lang iyon pinapansin. Pero may isang tanong na sumagi sa utak ko.

“JP, bakit mo ako mahal?” nahihiya kong tanong dito, naramdaman kong nagtense ang pagkahawak ng kaniyang kaliwang kamay sa aking batok at nanlamig iyon, di ko mabasa ang reaksyon niya, di ko alam kung anong emosyon ang nasa mukha niya.

Matagal natahimik si JP. Di ko na inasahan pa na sasagot ito, di ko mawari kung bakit pero sa simpleng hindi niya pagsagot na iyon ay ikinasira na ng buong araw ko. Nakarating na kami sa bahay at nagpaalam ako dito na magpapahangin lang sa labas ng aking bintana, marahan akong umupo sa pinakamalaking sangha ng puno ng santol, miya miya pa ay naramdaman ko ang pagtabi sakin ni Edward. Di ako binigo ng aking hinala, alam ko kapag nakita ako dun ni Edward ay tatabi ito sakin at makikipagkwentuhan.

“Anong problema mo?” tanong nito sakin sabay abot ng isang tasa ng kape.

“Pano ka nakapanhik sa bintana mo at nakatulay sa sangha ng puno ng may dalang dalawang tasa ng kape?” tanong ko dito na ikinahagikgik naman niya.

“Wag mo ngang inililihis ang usapan.” matagal kaming natahimik, daretso lang ang aming tingin at nakaharap sa kalsada kung saan nakaharap ang aming mga bahay.

“Di masabi ni JP kung bakit niya ako mahal saka nahuli ko nanaman si kuya na kasama si Pao.” wala sa sarili kong sabi dito, narinig ko ang pagbuntong hininga ni Edward.

“Di naman kasi madaling masagot ang tanong mo kay JP. Sigurado ako na hindi niya alam ang sasabihin niya sa dami ng rason kung bakit ka niya mahal. Saka pag mahal mo ang isang tao di na tinatanong kung bakit. Buti nga hindi ka niya sinagot ng 'basta' eh.” agad naman akong nagsisi sa sagot na iyon ni Edward.

“I'm being childish, aren't I?” pagkukumpirma ko kay Edward. Tumango ito at tumawa.

“I'm sure, isa yan sa mga rason kung bakit ka mahal ni JP.” sagot ni Edward. Pabiro kong sinuntok ang braso nito na muntik namang ikahulog ng tasa nito. Nang makuwa ulit ni Edward ang pagbabalanse sa hawak niya ay sabay kaming napatawa. Miyamiya lang ay sumeryoso na ang mukha ni Edward.

“and as for Marc, alam mong hindi madali ang pagiging bi, Migs. Mahirap maipit sa dalawang mundo mas pinahirap pa sa kaso ni Marc kasi ipit siya kay Pao saka kay Carmi, di niya kayang gawin ang ginagawa ng iba na miya mo may switch na pwedeng palitan ng ganun ganun na lang ang attraction sa isang gender, alam mong di maiiwan si Carmi dahil sa anak nila di niya rin kayang iwan si Pao dahil mahal niya rin ito.”

“Bakit ikaw?” parang bata kong tanong dito, umiling naman si Edward.

“Di mo lang alam, Migs kung pano ang pagpipigil ko sa tuwing magkalapit tayo ng ganito, di mo alam kung pano parin ako magselos kay JP tuwing nakikita ko kayo---” sabay kaming napabuntong hininga ni Edward. “---my point is, parang sa pain scale lang iyan, iba iba ang tolerance sa pain ng bawat pasyente diba?, ganun din sa pagpipigil. Di ko sinasabing mahina si Marc pero alam din nating mahal na mahal niya si Pao bago pa dumating si Carmi.” paliwanag ni Edward. Miya mo naman ako sinipa ng tadhana at naintindihan ang problema ng aking kuya. Matagal ulit kaming natahimik ni Edward.

“Do you hate being bisexual?” wala sa sarili kong biglang naitanong kay Edward. Napabuntong hininga ito.

“Right now. Yes, because I can't just set aside Mae and be with the guy I equally love, but if the situation is different if I'm not with Mae, I won't hate it as much because being bisexual means you can love people, regardless of their sex.” natahimik ako sa sagot na iyon ni Edward, daretso lang ang tingin ko habang ramdam ko naman ang pag titig ni Edward sakin, narinig kong nagbuntong hininga ulit si Edward.

“Sige na, pumasok ka na dun, baka hinahanap ka na ni JP.” sabi sakin ni Edward. Inabot ko dito ang tasa at inabot ko ang balikat nito at marahan itong pinisil.

“Thank you, Edward.” tumango ulit ito at pumasok na ako ng kwarto.

Naglinis muna ako ng katawan saka naghanda ng makakain, nakita kong abala si JP sa laptop niya, magkadikit ang kilay at walang patumanggang nagtata-type sa keyboard nito. Di parin ako nito kinikibo simula nung nagtanong ako sa kaniya kung bakit niya ako mahal. Di ko na ito inistorbo pa at nagpunta ng kusina.

Habang nagluluto ako ng makakain, hindi ko mapigilang mapaisip sa lahat ng mga nangyayari, alam kong di malayong bisexual si JP dahil alam kong attracted ito sakin at bago ako ay may mga iba itong naging girlfriend at nandyan din si Donna nung asa college pa kami, naisip ko din ang mga sinabi ni Edward, tungkol sa mahirap na sitwasyon ng mga bisexual na kagaya namin, naisip ko bigla na naging unfair ako kay JP, napakababaw ng ikinatampo ko.

“Gawd! I'm such an asshole!” bulong ko sa sarili ko.

Tahimik parin kami sa harapan ng pagkain, nagiiwasan na magtinginan ramdam ang tensyon sa pagitan namin. Nagprisinta itong siya na daw ang magliligpit ng pinagkainan namin at sinabing magpahinga na ako at susunod na siya sa pagtulog, umayon na lang ako sa gusto nito at umakyat na, nagtoothbrush saka humiga sa kama, inabot ko ang libro na aking tinatapos, napansin kong may papel na nakaipit kung saan ako tumigil sa pagbabasa kasama ng bookmark ko. Nakaprint ito, sinimulan ko itong basahin.

I was actually offended dun sa tanong mo kanina sa kotse. Alam mo na dapat ang sagot kung bakit kita mahal, Migs, nagulat ako sa tanong mo, di ko alam kung ano ang isasagot ko kasi sabay sabay na naglitawan ang mga pwedeng isagot, yung isa mas maganda sa isa, masyado akong naguluhan sa dami ng rason kaya di ako nakasagot agad. Kitang kita ko ang lungkot sa mukha mo nung hindi ako nakasagot at nainis ako sa sarili ko. Gusto ko sanangbatukan ang sarili ko kanina pero naisip kong walang saysay yun kaya nagisip ako ng magandang plano kung pano ko sasabihin sayo at ito ang naisip ko.

Dahil 6 years na tayong magkakilala at dahil unang araw palang ay na in-love na ako sayo, naisip ko na bilangin ang buwan sa loob ng anim na taon na iyon. 72 months na tayong magkakilala, Migs at ito ang 72 top reasons why I Love You.

I Love it when you wake up in the morning before me and you try to kill me by snuggling.

Napatawa ako sa mga una kong nabasa pero nalungkot din ng mabasa ko ang mga sumunod. Napansin ko kasi na naging 'I hate it' na ang umpisa ng mga sumunod na number.

I hate it when you talk while you brush your teeth because you look so cute when you do that thus making me fall IN LOVE with you more.

Napatawa ulit ako nang mabasa ko ng buo ang particular na number na iyon. Pangit man ang simula ay maganda parin pala ang tumbok nito, hindi doon natapos iyon...

I hate it when you put me beside Rick whenever we have breakfast together and you put food in my mouth like what you do with Rick, making me realize how you care and I LOVE YOU because of that.

I hate it when you insist in washing the dishes and forcing me to relax in the living room while you make war with all the dishes in the sink, making me feel special thus making me fall IN LOVE with you even more.

I LOVE YOU because you make me realize how adorable you are every time you make face just to make me laugh and melt all my frustrations away.

I LOVE YOU because, every time I come over for lunch you make you special baked dory just to make know how special you I am to you.

Di ko pa man natatapos ang lahat basahin ang mga rason na nakalista sa papel na iyon ay di ko na maintindihan ang aking nararamdaman. Naiiyak ako sa tuwa at nahihiya rin kay JP dahil pinagisipan ko siya ng masama kanina nang natahimik siya. Nang marinig kong pumasok si JP sa aking kwarto ay patakbo akong lumapit dito at yumakap ng mahigpit.

“I Love You too.”

Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap ni JP sakin dahil sa sinabi kong iyon.

Itutuloy...

A.N.: I'm sorry kung medyo sbog tong chapter na ito, kinuwento ko lang kung pano siya nangyari, medyo sensitive din yung topic about sexual orientation kaya sa mga batang nagbabasa ng kwentong ito, maaari sanang kumausap kayo ng mas nakatatanda sainyo kung may tanong man kayo about sa subject na iyon. Sorry din sa isang damakmak na profanities and kung di ko nai-share ng buo yung 72 reasons na ibinigay sakin ni JP.

[06]

Narinig kong nagriring ang aking telepono, ayaw ko na sana itong sagutin at magpatuloy na nalang sa pagtulog pero makulit ang tumatawag at desedido talagang pasakitin ang ulo ko, tinignan ko ang screen ng telepono ko para malaman kung sino ang nangahas na gisingin ako sa masarap kong pagkakatulog.

“Manager Calling”

Nung una ay di ko nakuwa kung sino ang tumatawag at kung may kilala ba akong may pangalan na Manager. Halos i-untog ko ang sarili ko sa headboard ng aking kama ng matandaan ko kung sino ang Manager na iyon. Manager iyon ng aking maliit na business. Isa iyon sa aking naipundar sa maliit kong kinita nung nagtratrabaho pa ako, sinuwerte namang lumalakas ito kaya kahit papano ay may income ako ngayon.

“Hello, Sir, Good morning, pasensya na kayo at naistorbo ko kayo, may problema po kasi dito sa---”

“Sige papunta na ako diyan.” sagot ko dito.

Nagmadali ako sa pagligo at pagbihis at pagsasara ng bahay para lang makapunta agad sa Maynila. Nung andito pa sila Mommy sa Pilipinas ay wala akong problema sa tuwing may nangyayari dun sa aking maliit na business kasi pwede naman iyong puntahan ni Mommy dahil malapit lang ang kaniyang opisina doon pero ngayong wala sila ay wala akong magagawa kundi ang personal na puntahan iyon.

0000ooo0000

Bagsak balikat akong pumasok ng coffee shop, wala akong pakielam kung naka shorts lang ako, tsinelas at t-shirt basta ang alam ko kailangan ko ng kape para kumalma. Nakapila ako sa may counter ng starbucks nang biglang magring ulit ang telepono ko.

“Good morning, musta?” bati ni JP sakin.

“eto magkakape.”

“Tsk! Magkakape ka nanaman? Sabi ko sayo---”

“Oo, pero ngayon lang ulit, na-stress ako kay Manager eh.” sagot ko dito, agad namang nagtanong si JP sa mga nagyari, kinuwento ko ang tungkol sa problema ni Manager, tumatawa si JP sa kabilang linya at ako naman ay umiiling.

“So asa Manila ka ngayon?” tanong ni JP.

“Yup, pauwi narin in a few, bibili lang ako ng kape then uwi na agad, walang tao sa bahay baka tumawag yung taga Pasig at ipasundo na sakin si Rick.” sagot ko dito, konting kwentuhan pa at nagpaalam na kami sa isa't isa sa phone.

Nakaramdam ako ng pamimigat ng pantog kaya naman bumaba muna ako sa ground floor ng SM Manila para mag C.R. nang makapasok ulit ako ng starbucks ay muli akong nagsimula sa pinakadulo ng pila. Pahikab hikab ako sa dulo nang biglang mag ring ulit ang aking telepono, ang nanay ko naman ang tumatawag ngayon.

“Ma.” walang buhay kong sagot dito.

“Miguel Salvador! Ganyan ka ba nakikipagusap sa nanay mo na nasa malayong lugar?!” sigaw nito, bahagya kong inilayo ang telepono sa aking tenga.

“Hello, Ma. I miss you, kamusta kayo dyan?” bati ko ulit dito sabay iling.

“I Miss you too, anak.” agad na lumambing ang boses nito. “OK lang naman kami, ikaw? Kamusta?”

“Kagagaling ko lang sa store. Nagkaproblema si Manager mo na inirekomenda ni Tita Vivian.” sagot ko sabay iling ulit.

“Anong problema?”

“Let's just say, I'm looking for a new manager, Ma. The asshole quits!”

“Ha?! Bakit anong nanyari?”

“According to him, he can't keep up with the pressure. When I got there earlier he's been frantic, it's seems he misplaced the inventory sheet and he doesn't know what to do because he doesn't remember how many of the stocks are supposed to be at hand.”

“Nahanap naman niya ang inventory sheet?”

“Yes, Ma, he's been holding it all this time. Hawak niya lang pala. I swear, ma. That guy is a nut job. I should've fired him kung hindi niya lang ako naunahan sa pagsasabi na ayaw na niya at magre-resign na siya. So there, I don't have a manager anymore, Ma.” sagot ko habang tumatawa ang nanay ko sa kabilang linya pati narin ang aking ama sa background, mukhang naka loudspeaker ang phone ni Mommy.

Nang ibaba ko ang telepono ay biglang humarap ang lalaki na katulad kong naghihintay sa kaniyang inorder sa tabi ng counter. Matangkad ito, maganda ang katawan at OK naman ang itsura, binigyan ako nito ng tinatawag natin na isang Million Dollar Smile. Nakauniporme ito ng isang kilalang unibersidad na malapit sa mall na iyon.

“Hi, I'm Robert.” pakilala nito.

Nawirduhan ako kay kumag. Wala akong kilalang tao na bigla na lang haharap out of the blue at magpapakilala sayo. Binigyan ko ito ng isang nagaalangang ngiti. Nawiwirduhan parin ako dito.

“I'm sorry kung medyo weird at OK lang kung naiirita ka pero you're cute and I want to know your name.” sabi ulit nito.

Yung totoo?! WTH right?! Ngayon lang ako nakaranas ng ganito, pasimple akong lumingon, tinitignan ko kung na-WOW MALI ako or something pero wala akong nakita, napansin kong serysoso si kumag at mukhang na offend dahil siguro nakikita niya sa mukha ko na nawiwirduhan ako sa kaniya.

“I'm Migs.” nagaalangan kong pakilala dito, ngumiti ulit ito.

“Hi. I'll be asking sana for your number but that would be too weird. Would you mind sharing a table with me so we can know each other first before we exchange numbers?”

“WTF?! Is this kid for real?!” sabi ko sa sarili ko. nagalangan ulit ako.

““MIGS?”” dalawang tao ang sabay na tumawag sa aking pangalan sa aking likuran. Agad akong humarap, nagpapasalamat sa dalawang lalaki na kumuwa ng aking atensyon para makatakas sa wirdung batang nagngangalang 'Robert' pero agad akong nagsisi at nanalangin na sana si Robert nalang ulit ang kaharap ko.

Nasa harapan ko ngayon ang dalawang taong may ilang taon ko nang hindi nakikita pareho. Magkaharap ang mga ito at nagtataka sa isa't isa dahil marahil di nila alam na kilala nila ako pareho. Ibinaba ko ang tingin sa kamay ng dalawang lalaki, magkahawak ang mga ito.

“WTH?! Could this fucking day be any weirder?!”

0000ooo0000

Tinawag na ng barista ang aking pangalan at inabot ang aking kape, nagpaalam sakin ang wirdong si Robert at umalis na, tatakasan ko narin sana ang dalawa ng kausapin ako ng mga ito at kamustahin, alam kong may ilang taon nang natapos ang relasyon namin sa isa't isa, pero awkward parin talaga na magkitakita kaming tatlo at mas lalong awkward kung pareho mo silang Ex at mukhang silang dalawa naman ang nagkakamabutihan.

“So we're talking about the same Migs?” natatawang tanong ni Alex habang masuyo akong itinutulak paupo sa isa sa mga upuan sa coffee shop na iyon.

“Haha! Weird right? I mean di natin nabanggit ang last name ng Migs na pinagusapan natin kaya di natin alam.” sabi naman ni Marco.

“Uhmmm can you guys not talk about me as if I'm not here?” natigilan ang dalawa saglit at sabay din agad na tumawa. Nagpakawala ako ng isang kinakabahang tawa at humigop ng kape.

“I'm sorry, I mean what are the odds, right?”

“Tell me about it!” gusto ko sanang isigaw sahalip ay sa sarili ko na lang sinabi.

Panong hindi ko sasabihin iyon? Sa coffee shop na ito kami nagkakilala ni Alex. Sa coffee shop din na ito kami ulit nagkita ni Marco pagkataos maputol ang communication namin after sa Batangas and WHAT ARE THE FUCKING ODDS na magkakaharap kami ngayon at mukhang hindi as magkakakilala na muling nagkitakita matapos ang matagal na panahon kundi magkakakilala in the sense na pareho ko silang Ex at mukhang sila na ngayon ang mag on.

“What the fucking hell, Right?” gusto ko sana ulit sabihin pero sinarili ko na lang dahil mukhang tuwang tuwa naman and dalawang kumag sa aming maliit na reunion.

“REUNION my ASS!”

Halos makatulog ako sa pagkukuwento ni Alex tungkol sa trabaho niya abroad, ang mga taong nakilala niya, mga lugar na napuntahan niya at ang nagawa niya doon, habang nagkukuwento ito ay parang tutang naglalaway si Marco sa kaniyang tabi dahil sa paghanga.

“Buti na lang nakaramdam ako ng pagka home sick kung hindi di ko nakilala ang isang ito.” sabi ni Alex sabay pisil sa pisngi ni Marco.

“AWWW! Ang sweet!” sabi ni Marco sabay tingin sakin at kindat.

“Excuse me, I'll just go to the bathroom and vomit!” sasabihin ko sana, buti na lang napigilan ko at sa halip ay nagsabi nalang ng...

“Yup, ang sweet! Congrats!”

Pagkatapos kong sabihin iyon ay si Marco naman ang nagkwento, madami naring nagbago sa buhay niya, halata naman eh, masayahin na siya ngayon tila ba panatag na siya sa buhay niya, naaalala ko nung huli kaming nagkita, malayong malayo ang itsura niya noon. Miserable siya noon habang sinuntok ko ang maamong mukha niya at habang ibinigay ko sa kaniya ang singsing nun sa may beach sa Batangas kung kailan huli kaming nagkita.

“Di ko alam na ikaw din pala yung Migs na kinukuwento ni Alex.” nahihiyang sabi ni Marco sakin.

“Siguro kasi di ka nakikinig sa sinasabi niya dahil abala ka sa paglalaway sa kaniya.” sabi ko sa sarili ko.

“You know, di maayos yung paghihiwalay natin noon eh. OK lang ba na maging friends tayo ulit, Migs?” nahihiyang tanong ulit ni Marco.

“The nerve!”

“Sure.” sabi ko dito sabay ngiti. Gusto ko sanang batukan ang sarili ko pero baka akalain nila nababaliw na ako.

Di ko na alam ang iba pa naming mga napagusapan. Di ko sigurado kung ano ano pa ang mga napagusapan namin, ang alam ko lang naubos ang karamihan sa aming oras sa kakalampunchingan ng dalawa sa aking harapan, kada minuto gusto ko sanang masuka. Di naman sa pagiging bitter pero...

“Seriously?! Alex and Marco?!”

Well kung tatanungin ako, bagay sila para kapag napagpasyahan nilang lokohin at iwan ang isa't isa ay pareho nilang maramdaman ang sakit ng ginawa nila sakin.

“FOUL! OK medyo bitter nga ako. But can you blame me?”

Pero habang kaharap ko ang dalawa ay di ko mapigilan na maisip na malaki din ang naitulong ng dalawang ito sa pagkatao ko, madami akong natutunan, kahit papano may maipapasalamat pala ako at nakilala ko ang dalawang ito. Habang tinitignan ko sila ay hindi ko mapigilang mapansin na in love nga ang dalawa sa isa't isa.

“Oh well. Ano pa nga bang magagawa edi maging masaya na lang para sa kanilang dalawa.”

Habang nagpapaalam kami sa isa't isa ay di ko mapigilang maisip na kahit papano ay alam ko na naibalik ko kahit papano ang pagkakaibigan namin sa isa't isa. Patalikod na sana ako ng bigla akong yakapin ni Alex.

“Great to see you again, Migs.” bulong nito, di ko na napigilan ang mapangiti. Sa totoo lang kahit masuka suka ako sa pagtitinginan ng dalawa at pagpapalitan ng cheesy lines masaya rin ako kahit papano na nagkita kita kami.

Sunod na yumakap si Marco. Pero bago iyon ay nakita kong nakatingin siya sa singsing na nakasabit sa aking kwintas. Inilabas ni Marco ang singsing sa na nakasuot sa kaniyang daliri.

“I kept mine at di ko nakakalimutan kung bakit nagkaroon ako ng ganitong alahas.” sabi ni Marco sabay tawa.

“I'm really sorry, Migs.” pahabol nito bago ako pakawalan. Nginitian ko lang ito at tinanguan.

0000ooo0000

Nakangiti akong umakyat papunta sa level parking lot ng SM Manila papunta sa aking sasakyan. Natigilan ako.

“JP?” tanong ko sa sarili ko.

Di ako agad pumunta sa parking lot, sinundan ko muna ang lalaking sa tingin ko ay si JP, nagdalawang isip ako na sundan ito, baka kasi si JP nga ang lalaking iyon at natatakot ako sa pwede kong malaman.

Pero huli na, tumigil ang lalaki at sandaling lumingon, swerte namang may malaking lalaki sa aking harapan at di ako nito nakita, pero nakita ko ang lalaking iyon, nakita ko ang mukha nito. Tama ako. Nanlambot ako sa susunod kong nakita. Si JP nga ang lalaking iyon at may kasama na siya ngayon. Si Donna.

Agad kong kinuwa ang aking cellphone at hinanap sa phonebook si JP at tinawagan ito. Nakita kong kinuwa ni JP ang cellphone niya sabay akbay kay Donna, isiniksik naman ni Donna ang kaniyang sarili kay JP. Di ako makagalaw sa aking kinatatayuan, nararamdaman kong nanlalambot ang aking mga paa at nanlalamig ang buo kong katawan.

“Pwede namang magmall ang dalawang magkaibigan diba? Pwede naman silang magakbayan diba? Magkaibigan lang sila diba?” bulong ko sa sarili ko.

Kinancel ni JP ang tawag ko, di ko na nagawa pa silang sundan. Napako ako sa aking kinatatayuan, nanlalamig at naguguluhan.

Itutuloy...

[07]

Kalalapag ko lang ng aking cellphone sa night stand sa tabi ng aking kama. Nagtext si JP, magdadalawang linggo na ang nakakaraan nang makita ko sila ni Donna sa SM Manila, di ko na pinahirapan pa ang sarili ko, sa totoo lang wala naman akong nakikitang masama, magkaibigan sila, pwedeng magkita sa mall ang magkaibigan, pwede silang tumambay na magkasama.

“This is just me with trust issues. I can't let this ruin what JP and I have.” bulong ko sa sarili ko pero kahit ganun, di ko parin mapigilang masaktan.

Sinubukan kong wag ipahalata kay JP na may gumugulo sakin. Normal lang ang pakikipagusap ko dito at ang pagsagot sa mga text nito. Tuwing umaga binabasa ko ang 72 reasons na ipinirint niya para malaman ko kung gaano niya ako kamahal at yun din ang tumutulak sakin tuwing umaga para bumangon ng kama.

Narinig kong bumukas ang gate kaya't sumilip ako sa aking binatana. Nakita ko ang isang malaking mama na may malaking katawan, napailing ako ng maisip kung sino ang mala bouncer na iyon na naglalakad sa aming bakuran. Miya-miya pa ay narinig kong may kumatok sa aming front door at tumawag sa aking pangalan.

“Migs!” sigaw ng mala bouncer kong kaibigan gamit ang kaniyang falsetto na boses. Napatawa ako.

Pagbukas ko ng front door ay agad ako nitong niyakap ng mahigpit.

“I miss you, bitch!” sigaw nito sabay tawa na miya mo ungol ng isang malaking oso.

“I miss you too, Dave, but please let go of me and let my lungs expand, pretty please.” bulong ko na ikinatawa naman nito. Nang bitawan ako nito ay agad kong pununo ng hangin ang aking mga baga.

“Gawd, Migs! You look like shit!” sigaw ulit nito.

“Tell me about it.” balik ko dito.

“Where's my little fella?” tanong nito sabay lingon.

“Pasig.”

“I see. Ilang linggo na?” tanong nito sabay simangot.

“Actually he's staying there for 2 months.” sabi ko, di na ako nagabala na alisin sa mukha ko ang lungkot.

“Let me guess, Anne's request?” tanong nito, tumango na lang ako habang binalaot ulit ako nito sa yakap.

“That figures.” sagot ulit nito.

“Breakfast?” tanong ko dito, agad namang lumiwanag ang mukha ni loko.

0000ooo0000

Nagtititigan kaming dalawa habang kumakain. Di ko na natiis dahil alam kong hindi magsasalita si Dave kung anong kailangan niya sa umagang iyon.

“Spill it, Dave. What do you want?”

“Kailangan bang may dahilan kapag pumunta ako dito? Masama bang bisitahin ang isa sa mga best friend ko?” balik nito sakin, naningkit ang aking mga mata at hindi naniniwala sa sinasabi nito.

“Fuck it! I need your car, Migs. I have to go to Manila later. Ayokong mag commute.”

“I knew it! Balik ko dito. NO!” sabi ko sabay tawa.

“I'll do anything! Please!”

Di ko alam kung bakit may nakakatawa sa isang malaking mama katulad ni Dave na humihingi ng tulong na parang maliit na babae na nakorner ng limampung rapist. Tumayo ako sa aking kinauupuan at kinuwa ang susi ng aking sasakyan. Nakita kong lumiwanag ang mukha ni Dave na parang bata na tinatakam ng isang surbitero.

Iaabot ko na sana ang susi dito nang bigla ko itong bawiin.

“What?”

“Sa isang kundisyon.”

“Ano?” lumungkot nanaman ang mukha ni Dave.

“Isasama mo ako.”

Muling bumalik ang ngiti sa mukha ng malaking mama kong kaibigan.

0000ooo0000

Madami na kaming napagusapan ni Dave habang nagmamaneho ako papuntang Manila, maayos na sana ang lahat, masaya na sana nang biglang tanungin ni Dave si JP.

“Sa totoo lang di ko alam eh. Dalawang linggo na siyang di umuuwi ng bahay kada break niya sa school, may case study daw or something.” sagot ko dito sabay kibit balikat.

“Ha? Anong ibig mong sabihin na di mo alam kung anong meron sainyo ni JP ngayon?” tanong ulit nito.

“Tingin ko nagkabalikan sila ni Donna. Pero hindi ko pa ako sure, baka mali ako. Alam mo naman na may issue ako dyan sa mga trust and the likes pagdating sa relasyon” halos mabulunbulunan kong sagot kay Dave, naningkit ang mga mata nito sakin.

“Migs, anong nangyari?” tanong nito, bakas na ang pagaalala sa mukha nito.

Di ko na natiis, kinuwento ko na lahat kay Dave ang mga nangyari simula nung araw bago madischarge si JP sa ospital nung nakita ko silang nahahalikan ni Donna hanggang sa nakita ko sila na magkasama sa SM Manila. Nang matapos ako sa pagkukuwento ay madami pang tinanong si Dave.

“Nagtetext saka tumatawag din si Donna?” tanong ni Dave. Tumango ako.

“Di ko alam kung nagtetext din, ang alam ko lang, tumatawag si Donna, di ko naman kasi ginagalaw yung phone ni JP, nakita ko lang nung isang beses na tumatawag si Donna kasi nakita ko pangalan niya na nagfla-flash sa screen.” sagot ko, tumango naman si Dave.

“Napa-paranoid lang ako diba?” tanong ko kay Dave. Tinignan ako ni Dave na may halong pagaalala sa mukha nito.

“Ano ba talaga kayo ni JP, Migs?” tanong ulit nito. Di ako makasagot.

“Di ko masasagot ang mga tanong mong iyan kung hindi malinaw kung anong meron kayo.”

Wala na akong nagawa kundi ikuwento kay Dave ang pagaaminan namin ni JP ng tunay naming nararamdaman sa isa't isa, na napagusapan na namin ni JP na papasok na kami sa isang relasyon. Una si Dave sa aking mga kaibigan na nakaalam ng tungkol samin ni JP. Nang matapos ako sa pagkukuwento ay pareho kaming natahimik ni Dave.

“Gusto mong malaman kung niloloko ka niya?” tanong ni Dave. Wala sa sarili akong tumango bilang sagot. Nahihiya ako na hindi ko pinagkakatiwalaan si JP.

“Karapatan mong malaman, Migs. Wag kang magui-guilty, karapatan mong malaman.” sabat ulit ni Dave.

Tumigil kami sa lugar kung saan may appointment si Dave, di naman siya nagtagal duon, sunod naming ginawa ay ang pagpi-pick up ng binili ni Dave sa kaniyang mga kaibigan na ilang appliances dahil di ko alam ang lugar na iyon, si Dave na ang nagmaneho at ako naman ang naging pasahero, tuloy tuloy parin sa pagkukuwento si Dave, kung maaari ay iniiwas nito ang usapan tungkol kay JP, pero sa totoo lang di ako nakikinig, ang sumunod naming tigil ay ang siyang ikinagulat ko.

“Malapit dito nagdo-dorm si JP diba?” tanong sakin ni Dave, tumango ako. Tinignan ko ang apat na palapag na building sa aking harapan. Dito tumitigil si JP sa tuwing may pasok siya kinabukasan sa school at sa tuwing hindi sa bahay namin o kaya sa bahay nila siya umuuwi.

Wala sa sarili kong sinundan si Dave papunta sa lobby nung dorm na iyon.

“Boss. Pupuntahan lang namin yung room ng kaibigan naming si JP. May pinapakuwa kasi siyang damit na gagamitin ng kaibigan namin mamya.” sabi nito sa gwardya.

“May susi ba kayo, Sir? Kasi walang ibinilin sakin si Sir JP.”

“Ah, biglaan lang kasi, Oo, eto may susi kami.” sabi ni Dave sabay labas ng susi na alam kong susi ng kaniyang bahay. Tumango naman ang gwardya.

“Susi ba talaga yan ng room ni JP dito?” tanong ko, umiling lang si Dave at ngumiting nakakaloko.

“Pano tayo makakapasok niyan?” tanong ko, lalong lumaki ang ngiti ni Dave sa kaniyang mukha.

“Dave, siguro dapat ko munang kausapin si JP, uuwi naman siya sa susunod na break niya sa school eh, siguro umuwi na lang muna tayo.” sabi ko dito pero tinapunan lang ako ng masamang tingin ni Dave.

Nang mapatapat kami sa kwarto ni JP ay inilabas ni Dave ang kaniyang SM advantage card at kinalikot ang gilid ng pinto. Nakarinig kami ng isang mahinang click at pinihit na ni Dave ang door knob na siya namang marahang bumukas. Lalong lumaki ang ngiti sa mukha ni Dave, isinara na niya ang pinto sa likod namin at ini-lock ulit ito. Maayos ang loob ng dorm, tulad ng ilang beses kong pagpunta dito, maliit lang ito pero may sarili itong banyo at maliit na kusina.

“Damn! Your boyfriend is a neat freak!” sabi ni Dave sabay tawa, pero di ako sumama sa pagtawa na iyon, kinakabahan kasi ako sa mga pwede kong malaman. Nagsimula na sa pagiimbistega si Dave, di ulit ako nakisali dahil alam kong kasalanan ito kay JP.

“Di ba ako nagtitiwala kay JP? Bakit ko ito ginagawa? Nagalangan nanaman ulit ako.” tanong ko sa sarili ko.

“Ahmm... Migs, di naman nagsusuot ng bra saka panty si JP diba?” mahinang tanong ni Dave na siyang nakatayo sa may built in closet na siyang nagsisimula mula sa sahig hanggang sa kisame ng kwartong iyon. Di ako makaimik, natulala lang ako.

Nun namin pareho narinig ang tunog ng susi na isinusuksok sa doorknob ng pinto. Agad akong lumapit kay Dave at hinila papasok sa loob ng closet. Mabuti na lang at malaki ito para sa aming dalawa. Narinig kong pumasok si JP na may kausap na babae. Nanlambot ang aking mga tuhod at nanlamig ulit ang aking buong katawan. Malala na ngang inaatake nanaman ako ng claustrophobia nakaramdam pa ako ng sakit sa aking dibdib dahil sa pantra-traydor na ginawa sakin ni JP.

Marahil ay napansin ni Dave na inaatake ako kaya't maingat ako nitong niyakap.

“JP, hindi pwede, may klase ka pa mamya.” kinikilig na sabi ni Donna.

“OK lang yun, pwede kong i-skip yun, wala naman exam dun saka walang kwenta yung subject na iyon.” pagmamakaawang sabi ni JP. Naramdaman kong humigpit ang yakap sakin ni Dave.

“JP!” kinikilig ulit na saway ni Donna kay JP, sunod kong narinig ang paghahalikan ng dalawa.

Di ako makapaniwala sa nangyayari, gusto kong sumigaw, gusto kong malaman nilang nasa loob ako ng closet na iyon habang naghahalikan sila, gusto kong malaman nilang nasasaktan ako, gusto kong malaman nilang sinasaktan nila ako. Pero hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan, nakatitig lang sa aking mga mata si Dave, may awa at tila ba nakisisimpatya sa aking nararamdaman.

Sunod naming narinig ang paggalaw ng kama, paulit ulit ang tunog na iyon. Kasabay ng bawat tunog na iyon mula sa kama ang pagpatay ni JP sa aking puso at ang pagbura ng nararamdaman ko para sa kaniya. Ilang minuto pa ay narinig ko na ang mga malalakas na pagungol ni JP at Donna, wala sa sarili akong napakapit kay Dave para masuportahan ang katawan ko. Patuloy din ang sakit na nararamdaman ko. ilang minuto pa ay narinig kong bumangon ang dalawa mula sa kama.

“Gusto mong maligo muna bago kita ihatid pauwi?” tanong ni JP. Napatawa naman si Donna, hindi na ito nag effort na itago kilig sa kaniyang tawa na iyon.

Narinig kong bumukas at sumara ang pinto ng CR. Marahan akong hinila ni Dave palabas ng closet na iyon at palabas ng dorm. Si Dave na ang nagmaneho pauwi. Di na ako nakaimik, paulit ulit ang pagtatanong sakin ni Dave kung OK lang ba ako pero parang hindi ko na ito naririnig o mas malala pa ay di ko ito naiintindihan. Papalit palit na galit at lungkot ang bumabalot sa pagkatao ko.

Nang makarating sa bahay ay tuloy tuloy na ako sa aking kwarto at humiga sa kama. Naramdaman kong humiga din si Dave sa aking kama at ibinalot nito ang malaking braso niya sa aking katawan. Pinipilit kong ilabas ang aking nararamdaman, gusto kong umiyak at magwala pero masyado akong nanghihina sa sakit na nararamdaman ko kaya't mas pinili ko na lang na manahimik muna at isipin ang aking mga nagawang mali para lokohin ako ng ganito.

“Edward, we need to talk.” ang sabi ni Dave sa kaniyang cell phone habang palabas ng aking kwarto na siyang gumising sa aking pagmumunimuni, alam kong tatawagan ni Dave ang iba pa naming kaibigan pero wala si Edward, nagbabakasyon ito sa Palawan kasama si Mae at ang kambal. Sunod na tinawagan ni Dave si Pat pero asa U.S. ito, hindi nito masasagot ang kaniyang telepono dahil tulog ito ngayon at ilang araw parin ito bago makabalik. Sunod namang tinawagan ni Dave si Fhey pero alam naming abala ito sa opisina ngayon.

Halos di ko na namalayan ang oras. Hindi ako nakatulog pero di ko na naaalala ang nangyari sa pagitan ng paghiga ko sa kamang iyon at sa pagtingin ko sa aking kaibigang natutulog na si Dave sa aking tabi ngayon. Bumangon ako ng kama. Nagsulat ng note para kay Dave, dinampot ko ang susi ng aking sasakyan, ang libro na aking binabasa at ang aking pitaka saka lumabas ng bahay.

Dave,

I need to be alone. I'll be fine. I will not do anything stupid. Will call you guys later.

Migs.

Nang makalampas ako ng coastal road ay naipit ako sa trapik, sinulyapan ko ang tatlong bagay na nakapatong sa passenger seat ng aking sasakyan. Cellphone. Pitaka at ang libro, napansin kong nakaipit parin ang papel kung saan sinulat ni JP ang mga rason kung bakit niya ako mahal. Tinitigan ko lang ito, iniisip kung totoo ba ang lahat ng nakasulat doon o puro kasinungalingan lang. Ilang minuto pa ay nakarating na ako sa apartment ni kuya Marc.

“Migs? What happened?” bungad ni kuya sakin pagkabukas na pagkabukas ng pinto.

Doon na sa puntong iyon bumuhos ang aking luha, humakbang papalapit sa akin si kuya at niyakap ako nito ng mahigpit.

Itutuloy...

[08]

Tinignan ko ang aking cellphone. May dalawampung messages na akong natatanggap galing kay JP. Tatlong araw na ang nakakaraan nung nagpunta kami ni Dave sa dorm ni JP at nang malaman ko na niloloko ako ni JP. Dalawang araw akong hindi umuwi ng bahay nang umalis ako sa tabi ni Dave nung gabing iyon at inaliw ang sarili sa pagaalaga sa anak ni kuya Marc, pilit nitong inaalam kung ano ang nangyari pero hindi ko ito magawang sabihin sa kaniya, tumatawag din si Dave at Fhey, sinabi ko na kila kuya Marc ako tumitigil, di pa sinasabi ni Dave ang mga nangyari, ako daw ang dapat magsabi non sa aming mga kaibigan.

Sinabi ko kay Dave na hindi pa ako handa na sabihin sa kanila at kailangan ko pa ring mapagisa at hayaan muna ako sa puder ni kuya. Ikatlong araw na ng pagstay ko kila kuya ng mapagpasyahan kong umuwi sa bahay. Wala parin sila Edward at Pat si Fhey naman at si Dave ay iniisip na nakila kuya Marc parin ako. Di ko pa ulit nakakusap si JP, sa totoo lang wala na akong balak na kausapin pa si JP, hindi ko pinapansin ang mga text at tawag nito, di ko lang mahayaan na low batt ang telepono ko kasi sigurado kong nagaalala sila Dave at maaaring magtext at tumawag sila.

Mamya na ang uwi ni JP galing sa school tulad nang nakagawian imbis na sa bahay nila ay samin siya uuwi, nagpasabi na ito kahapon sa text pero sa tingin ko ay ayaw ko pa siyang makita kaya't di ko ito sinagot, iniisip ko na kapag hindi ako nagparamdam at sumagot dito ay iisipin niyang hindi siya maaaring umuwi dito sa bahay.

0000ooo0000

Naisipan kong maglinis ng bahay at tawagan ang mga lola ni Rick sa Pasig para kamustahin ito, lalo akong nalungkot dahil wala ito sa tabi ko, ito sana ang magpapasaya sa araw ko pero hiniling ni Anne na sa mga magulang muna niya magste-stay si Rick dahil ayon sa mga ito ay namimiss nila ang kanilang apo, nang makatapos ako sa paglilinis ay naglinis ako ng katawan at nagligo sunod ay pumunta ako sa aking kwarto at natulog.

Nang iminulat ko ulit ang aking mga mata ay madilim na sa labas, mahapdi narin ang aking mga mata, sinilip ko ang aking telepono at tumataginting na limampung text messages na ang natatanggap ko mula kay JP, di ko na ito pinagtuunan ng pansin. Ipinikit ko ulit ang aking mga mata, maya maya pa ay narinig kong nagri-ring ang aking telepono. Si JP, tumatawag. Pilit ko itong hindi pinansin.

Ilang minuto pa at nakarinig ako ng nagdo-door bell. Sumilip ako sa bintana, si JP asa labas, alam kong miya miya lang ay bubuksan na nito ang gate at kakatok na ito sa front door. Kahit madilim ang buong bahay ay patakbo akong bumaba ng hagdan at tahimik na ni-lock ang front door. Di ako nagkamali, narinig kong bumukas ang gate at miya miya ay kumatok na si JP sa front door. Umupo ako sa sahig at sumandal sa pinto, muli kong idinikit ang aking mga tuhod sa aking dibdib, yumuko at tahimik na nagintay na umalis si JP.

“Migs?” tawag ni JP, halos mapatalon ako sa gulat pero alam kong imposible niyang malaman na nasa likod ako ng pintong iyon. Hindi ko maintindihan kung bakit pero ang pamilyar na boses ni JP na iyon ay nagbibigay sa akin ng kakaibang sakit.

“Migs.” tawag ulit ni JP. Tahimik parin akong nagiintay sa likod ng pinto. Narinig kong bumukas ulit ang gate at sumara, tatayo na sana ako sa pagaakalang umalis na si JP nang marinig ko ang isa pang pamilyar na boses. Natigilan ako.

“JP, pare.”

“Edward. Nakita mo ba si Migs? Di sumasagot ng phone eh. Ilang araw naring di nagpaparamdam. Akala ko busy lang or something, tapos paguwi ko ngayon walang ilaw tapos punong puno na yung mail box ng sulat na parang ilang araw ng hindi umuuwi dito si Migs.”

“Ha?” rinig ko ang pagaalala sa boses ni Edward. Alam kong iniisip nito na may nangyaring masama pagkatapos ang tawag ni Dave sa kaniya nung nakaraang araw.

“Mukhang wala dito eh, di naman nagpaalam na aalis siya.”

“Di mo siya nakakatext at nakakausap sa phone?” tanong ni Edward. Rinig ko ang pagtataka sa boses nito at konting suspetya.

“Oo eh, medyo busy ngayon sa school. Huli ko siyang nakausap 3 days ago.” sagot ni JP.

“Ah sige, sige. Tatawagan ko si Marc baka nagste-stay dun or baka may emergency o kaya nakila Anne sa Pasig.” sagot naman ni Edward, dinig parin ang pagaalala sa boses nito.

“Di mo ba talaga siya nakakausap o nakikita nitong mga nakaraang araw?” ngayon nagaalala narin si JP.

“Di kami dito umuwi ni Mae nitong nakaraang linggo eh pumunta kaming Palawan. Tsk! Wala ba siyang nasasabi na problema sayo?” tanong ni Edward, di ko narinig na sumagot si JP. Alam kong iniisip na ni Edward ang tungkol sa tawag ni Dave nung hapong iyon.

“Sige uwi muna ako sa bahay. Tatawagan ko yung iba, baka nakikitambay lang doon.” nagaalala paring sabi ni Edward.

“S-sige.” matipid na sagot ni JP. Narinig kong bumukas at sumara na ulit ang gate, itong pagkakataon na ito ay di ko sinubukang tumayo dahil baka di pa talaga umaalis si JP o kaya si Edward. Di ko kayang humarap kahit pa kanino ngayon.

Habang nakaupo ako sa sahig, nakasandal sa pinto, nakadikit ang tuhod sa dibdib at nakayuko ay paulit ulit na tumatakbo sa utak ko ang mga sinabi ni JP sa sulat na inipit niya sa aking libro may ilang linggo na ang nakakaraan.

Dahil 6 years na tayong magkakilala at dahil unang araw palang ay na in-love na ako sayo, naisip ko na bilangin ang buwan sa loob ng anim na taon na iyon. 72 months na tayong magkakilala, Migs at ito ang 72 top reasons why I Love You.

Isa isang tumatakbo sa utak ko ang ilan sa mga dahilan kung bakit niya ako mahal. Muli lumakas ang pagtulo ng aking mga luha at ngayon ay di ko na mapigilan ang paghikbi. Di ko alam kung gaano na akong katagal nakaupo dun at nagyuyukyok. Nakarinig ako ng pag kaluskos at biglang bumukas ang ilaw.

“Migs!” sigaw ni Edward at halos pasubsob itong lumapit sakin at iniyakap ang kaniyang mga braso sakin.

“Migs, what's wrong? You're scaring me, Migs... Migs.” paulit ulit na tawag sakin ni Edward habang patuloy parin ako sa pagiyak.

“Migs. Please talk to me.”

Paulitulit akong umiling. Patuloy na nanlalamig ang aking katawan at bumibilis at bumababaw ang aking paghinga. Parang nasa loob ulit ako ng maliit na aparador kung saan ako kinulong ng aking mga kapatid noong 10 years old palang ako kung saan nagsimula ang takot ko sa maliliit, masisikip at madidilim na mga enclosed space.

“Hello, Fhey, call the others. Migs needs us. He's having a breakdown.”

Itutuloy...

[09]

Narinig kong bumukas at sumara ang front door ng bahay namin sa pangatlong pagkakataon. Narinig ko ang paguusap ng apat sa pinakamalapit kong mga kaibigan. Pilit nilang inaalam sa pamamagitan ni Edward ang nangyari, alam kong naiinis na si Edward sa pagtatanong ng tatlo. Alam ko ring si Pat ang huling dumating at alam ko rin na tulad ng iba ay nagaalala ito.

“I told you, I found him right there in the front door, crying, he wont talk to me or to JP.” naiirita ng sagot ni Edward dahil marahil ilang beses na niya ito inulit ulit.

“Anong sabi ni JP kung bakit nagkakaganito si Migs?”

“He seems clueless himself. Sabi ni JP tatlong araw ng hindi nagpaparamdam si Migs. Di nagtetext, di tumatawag. I climbed through the window to look around the house. Nakita kong asa kama ang phone ni Migs pati narin yung laptop na naka standby. Madilim, alam nating hindi naktatagal si Migs sa dilim and then ayun nung nakita ko siya dun sa front door nagsisimula na yung panic attacks niya dahil sa claustrophobia. Dave ano bang nangyari nung isang araw?” tanong ni Edward.

Sumandal ulit ako sa headboard, idinikit ang aking mga tuhod sa aking dibdib at daretsong tumingin sa pinto ng aking kwarto. Isa isang nagsulputan ang aking mga kaibigan, kitang kita sa mga mukha nila ang pagaalala. Agad na umupo si Dave sa aking tabi at pinisil ang aking balikat.

“Migs, I think it's time to tell them.” bulong nito sakin, tumango ako. Umupo si Fhey sa aking kabilang tabi, si Edward ay nakatayo sa may pinto at nakatiklop ang mga kamay sa kaniyang dibdib at si Pat ay nakaupos sa aking study area. Ngumiti ako o sabihin na nating pinilit kong ngumiti.

“Nice to see you again guys!” masaya kong bati sa mga ito, pilit na itinatago ang sakit na aking nararamdaman sa aking boses.

“Cut the crap, Migs.” mahinang sabi ni Pat sabay iling. Nagbuntong hininga ako.

0000ooo0000

Tahimik lang ang buong kwarto pagkatapos na pagkatapos kong ikuwento ang mga nangyari, alam na ni Dave ang iba sa kwento kaya't hindi na ito nagreact, si Fhey naman at nakatitig lang sa sahig, si Pat ay iilingiling at si Edward ay iniintay akong tumingin sa kaniya. Kita ko ang galit sa mga mata nito at nakasarado na ang palad nito na miya mo manununtok. Binigyan ko ito ng matipid na ngiti at nagkibit balikat, senyas na wala na akong magagawa pa sa ginawa ni JP sakin, lalong nagalit si Edward sa ginawa kong iyon at marahas nitong sinuntok ang pinto, nagulat si Pat at agad na tumayo sa kinauupuan nito, tumalikod si Edward at nagmamadaling bumaba ng hagdan, sinundan ito ni Pat.

“Sundan ko lang ang dalawang yun, baka magkagulo pa pag nagkataon.” mahinang sabi ni Fhey at sumunod na sa dalawa. Tinignan ko si Dave, nakatingin ito sakin, nginitian ko ito.

“Gawd I hate drama!” sabi ko dito, lumapit ito sakin at niyakap ako ng mahigpit.

“Deal with it. Madrama talaga ang dalawang yun maski noon pa.” pabulong na sabi ni Dave at napatawa kami pareho.

“I'm sorry.”

“Para saan?” tanong ko dito.

“Kung hindi kita pinilit na pumunta sa dorm ni JP, di sana nagkaganito.”

“OK lang yun, malalaman ko din naman yun eh, sooner or later.” tumango naman sa sinabi kong ito si Dave.

“Pero sana hindi sa ganun paraan.” di na ako nakasagot pa sa sinabi nito, niyakap ko na lang ito ng mahigpit.

0000ooo0000

Medyo may katagalan bago bumalik sila Fhey, nagaalala ako kasi baka sinugod ng mga kaibigan kong iyon si JP, hindi malayong magawa nila iyon. Nagkukuwento lang sakin si Dave, kung ano lang ang lumabas sa bibig nito ay wala akong reklamo, alam kong ginagawa niya ito para sakin, minsan tumatawa ako at sumasagot sa tuwing kinakailangan nito ng tawa o kaya ng pagsagot pero ang totoo ay wala akong pakielam sa kinukuwento nito. Isa iyon sa aking katangian, magaling akong maglagay ng maskara, pwede akong magmukhang masaya o malungkot kahit pa kabaligtaran ng mga iyon ang nararamdaman ko.

Nagulat kami ng sumulpot ang tatlo sa pintuan ng aking kwarto, nakangiti ang mga ito at may dalang mga plastic kung saan may naaaninag akong bote ng alak at mga tsitsirya. Napatawa ako, di talaga ako bibiguin ng mga kaibigan ko at sobra ko itong ipinagpapasalamat. Siguro kahit paulit ulit pa akong saktan ni JP, OK lang basta andito sa tabi ko ang apat na ito.

“Bubugbugin sana namin si JP, kaso di namin alam ang bahay nila.” sabi ni Edward sabay kibit balikat. Sabaysabay silang tumingin sakin, nagiintay kung anong reaksyon ko sa sinabing iyon ni Edward, sa totoo lang naiinis ako at sumasama parin si JP sa usapan kahit anong iwas ko dito pero may bagay sa sinabi ni Edward na nakakatawa para sakin. Di ko na napigilan ang sarili ko at napatawa na lang, sumunod naman ang apat. Sa tingin ko, di naman talaga nila naiintindihan kung bakit ako tumatawa, siguro tumatawa na lang sila dahil ginagawa ko ito.

0000ooo0000

““WHAT?!”” sabay sabay naming sabi sa mungkahi ni Edward.

“We're going to play, Bullshit.” ulit nito, napailing ako.

Alam kong parepareho naming natatandaan ang larong ito, di lang kami makapaniwala na kahit ngayong nasa early twenties na kami ay maglalaro parin kami nito. Napanood namin ito sa pelikula ni Matthew mc Counahey, nakalimutan ko na yung title, ganito lang ang mechanics ng laro. Ibabalasa ang baraha at idi-distribute ng patas sa bawat manlalaro. Isa-isang magsasalita ang manlalaro at magsasabi ng isang uri ng baraha na nasa kaniya, pwede siyang magsinungaling at pwede ring magsabi ng totoo, ang iba naman ay huhulaan kung nagsasabi siya ng totoo o hindi at kapag nahulaan nilang hindi ito nagsasabi ng totoo dapat siyang magsabi ng bullshit ngayon, kung ngkataong nagsasabi siya ng totoo at sinabihan mo siya ng bullshit, bawat manlalaro ay magbibigay sayo ng baraha, kapag natapos na ang laro at mayisa na sa mga manlalaro ang nakaubos ng baraha, magbibilangan ang iba at ang may pinakamaraming barahang natira ay siya ang talo. Siyempre, hindi mawawala sa larong ito ang alak at ang pera pang taya.

“Joker, spades.” sabi ni Dave na sa kasalukuyan ay may pinakamaraming baraha. Sa aming lima, si Dave ang pinakatransparent, makikitaan mo ito ng signs and symptoms ng pagsisinungaling at kadalasan siya ang kulelat sa larong ito, noong elementary kami ay natalo ito ng 400 pesos sakin, ako kasi ang kabaligtaran ni Dave, magaling akong magtago ng emosyon at magaling din akong magsinungaling. Sa sampung kasinungalingan na sinabi ko walo don ang makakalusot at ang natitirang dalawa ay nabibisto ni Edward. Si Edward lang ang nakakabasa sa akin ng husto.

“Bullshit!” sigaw ko, agad namang umirap si Dave at naghiyawan naman si Edward, Pat at Fhey. Wala na akong natitirang baraha, ako ang nanalo at si Dave ang natalo.

Inaamin ko, nawala panandalian ang aking mga problema at hinayaan ko na lang ang sarili ko na tumawa.

“Ayoko na! Lagi na lang akong talo!” sigaw ni Dave sabay lagok ng kaniyang alak.

“Don't worry Dave, I'm sure nanalo lang ako dahil heartbroken ako ngayon. Pinagbibigyan baga.” sabi ko na ikinahagalpak naman nilang lahat.

“Nakalimutan ko na yang about sa baga na yan. Ikaw lang sa buong school nung high school ang nagsasabi niyan, Migs!” sigaw ni Fhey, tuloy parin ang pagtawa nilang lahat. Ilang segundo pang tumagal ang tawanan na iyon, nang matapos ay parepareho kaming natahimik at isa isang uminom ng sari-sariling alak sa baso.

“I gave Migs a blowjob.” biglang bulalas ni Dave matapos ang may katagalang pananahimik na ikinabugha ko naman ng alak na iniinom ko, nasamid ako at nararamdaman ko ang alak na kumakapit sa bawat tissue ng lungs ko.

“BULLSHIT!” sigaw ni Pat na gulat na gulat, si Edward naman ay nakanganga habang si Fhey ay walang tigil sa pagtawa.

“I'm serious, retreat natin yun nung third year. Magkaroom kami ni Migs, tulog na tulog siya nun, di ko napigilan---”

“Oh my gawd!” sigaw ko, naaalala ko yun, nung retreat nung third year kami, hiyang hiya ako kasi akala ko nag wet dream ako sa loob ng retreat house, noon akala ko masusunog na ako sa impyerno dahil pinabayaan ko ang sarili ko na magwet dream sa loob ng 'holy ground' napailing ako ng maalala ko iyon.

“Gago ka! Alam mo bang ikinonfess ko pa yun kinabukasan sa pari doon sa retreat house! OMG! I lost my virginity nung third year pa lang ako?! Akala ko pa naman si Alex ang una ko sa lahat! Huhuhu! Pinagsamantalahan mo ako!” pabiro kong sigaw na lalong ikinahagalpak ng mga kaibigan ko.

“But wait, there's more.” sabi ni Dave, hinanda ko ang sarili ko sa susunod pang sasabihin ni Dave.

“Alam naman nating lahat ang struggles ko sa totoo kong pagkatao, di ko maintindihan kung bakit ko yun nagawa kay Migs, naisipan kong lumabas ng retreat house, medyo madilim na sa labas pero maliwanag naman ang buwan. May nakita akong lalaki na nakaupo sa isang bench sa may stations of the cross sa may garden. Tinabihan ko siya, konting kwentuhan hanggang humantong kami sa usapang sex. I gave the guy a blow job then and there.” sa sinabing iyon ni Dave ay lalo kaming humagalpak sa tawa.

“And there's more, kinabukasan, tulad ni Migs, sinubukan kong mag-confess, pagkalabas ko ng confession booth, nakita ko yung guy sa may bench ng garden. Seminaryo ang kumag!”

Muli kaming naghagalpakan sa tawa. Iiling iling akong uminom ng alak. Muling tumahimik ang paligid.

“Nakipagsex narin ako sa semenarista.” sabi ni Fhey pagkatapos ang ilang saglit na pananahimik. Napairap ako.

“Di mo parin matatalo ang ginawa ni Dave, Fhey.” sabi ni Pat, umiling si Fhey.

“But wait, there's more. I had sex with two seminarians...at the same time.”

“BULLSHIT!” sabay na sigaw ni Pat at Edward. Itinaas ni Fhey ang kaniyang baso at namumulang nilagok ito, halatang nagsasabi ng totoo at ngayon niya lang ito sinabi sa ibang tao. Muli kaming nagtawanan.

“I had my fair share of exciting sex.” simula ni Pat. Napailing ako, di na ito bago kay Pat, alam naming lahat na player si Pat maski noong high school palang kami, siya ang pinaka sikat noon sa school, may itsura, basketball star, basta, lahat nasa kaniya na, kaya wala na saming nagtaka sa sinabi nito.

“Oh, eh anong bago dun?” tanong ni Edward, umiling naman si Pat at sumangayon kaming tatlo.

“It with Marcus and Ron...at the same time.” pagtutuloy ni Pat sa kaniyang rebelasyon.

“YOU WHAT?!” sigaw ko dito, pakiramdam ko kasi nabingi ako at mali ang aking pagkakarinig.

“I slept with your brother and cousin, Migs. THREESOME baby!” ulit nito habang ipina-pump ang kaniyang bewang na kala mo kumakant--, napailing na lang ako at di parin makapaniwala na nakipag threesome si Pat kay Kuya Ron at kuya Marc.

“My turn! My turn!” sigaw ni Edward, napatawa ako, para kasi itong batang gustong gusto magpasikat.

“I had sex with no other than---” nambitin pa ang loko, ngumiti ito na kala mo nakakaloko, binato na ni Fhey si Edward ng chicharon sa mukha.

“I had sex with, Dave.” tapos ni Edward.

“BULLSHIT!” sigaw namin pareho ni Pat, umiling si edward at umirit naman si Dave, binato ng unan ni Dave si Edward na ikinatapon ng alak nito sa sahig. Di ako makapaniwala sa aking narinig.

“It's true, I was so down when Migs left, it was only me an Dave who stays home for weekend back in college, we were drinking and I guess I told Dave about me and Migs---” kwento ni Edward pero pinutol siya ni Dave.

“--- and then he said he's curious about having sex with a guy and I said I can show him.” pagtatapos ni Dave. Nanlaki ang aking mga mata, si Pat naman ay ayaw tumigil sa pagtawa at si Fhey ay umiiling pero nakangiti.

Ilang saglit uling natahimik ang aming grupo, mayamaya pa ay naramdaman kong sakin na sila lahat nakatingin. Alam kong nageexpect sila ng mala the buzz! na rebelasyon mula sakin pero pinili kong bitinin pa sila, nagsimula ng umiling si Dave, sumama na ang tingin sakin ni Edward at Pat habang si Fhey ay ngumunguya ng chicharon habang masuyo paring nakatingin sakin.

“What?!” sigaw ko sa mga ito.

“What's your ticket to hell?” tanong ni Dave, tumango naman si Edward sa tanong na iyon.

“Let's see---” sabi ko sabay kunwring nagisip.

“I had sex with a guy inside a jeepney parked on a busy street.” sabi ko sabay kibit balikat, umirit ulit si Dave, si Pat naman ay nagche-cheer, si Edward ay naibugha ang kaniyang alak na iniinom at si Fhey ay nasamid sa nilalantakang chicharon.

“But wait, there's more.” sabi ko, muling sumeryoso ang mga mukha ng mga ito.

“So after we had sex inside the jeepney, we decided to go here and do the deed four MORE times!” sabi ko na ikinalaki ng mata nila lahat.

“And I still have more... the guy I'm with that night is no other than, Al!” sigaw ko, narinig ko ulit ang pagirit ni Dave, si Pat ay patuloy lang sa pagcheer si Fhey ay umiirit nadin at si Edward ay biglang napatayo. Natahimik kaming lahat sa ginawa nito. Akala ko kukuwelyuhan ako nito at susuntukin dahil sa ginawa kong kahalayan kasama ang kapatid niya pero itiniklop lang nito ang kaniyang kamay sa kaniyang dibdib at marahas na umupo ulit sa sahig, pulang pula na miya mo bulkan na sasabog anu mang oras.

“What's the matter, Eddie boy, jealous much?” nangiinis na tanong ni Pat sa di parin kumakalmang si Edward.

“Shut up, Pat!” sigaw nito.

“So how was Eddie boy's little brother?” tanong ni Dave, alam kong pinagpapantasyahan din ni Dave si Al dahil gwapo naman talaga ito at maganda ang katawan, tinignan ko si Edward bago sumagot, kinilatis ko ang mood nito, nagkibit balikat ako nang mapagtantong di ako nito aanuhin.

“Let's just say, he's not that little anymore.” sa sinabi kong iyon ay naghiyawan na ng tuluyan ang aking mga kaibigan na ikina-walk out na ng tuluyan ni Edward. Muling tumili si Dave.

Na-guilty naman ako sa ginawa ko at sinundan si Edward palabas ng kwarto. Habang pababa ng hagdan ay di ko mapigilang mapaisip, alam kong nasasaktan parin ako, swerte ko at may mga kaibigan ako na gagawin ang lahat para lang kahit ilang oras o ilang araw lang ay makalimutan ko ang sakit na iyon, sa halip na magpasalamat ay inabuso ko ang aking mga kaibigan at ngayon, sa harapan ko, si Edward, nakaupo sa barandilya ng terrace at nakaharap sa kalsada, tulad ko ay alam kong nasasaktan din ito.

Di ko maikakaila na mali ang nangyari sa pagitan namin ni Al, pero hindi ko na iyon dapat pang ipamukha kay Edward. Nasaktan ko siya, naging makasarili nanaman ako, inuna ko ang galit at sakit na nararamdaman ko at idinamay sa sakit na iyon ang nararamdaman ni Edward.

Sino nga bang matutuwa kung nalaman mong ang taong minahal mo o maaring minamahal mo parin ay nakikipaglaro ng apoy sa kapatid mo? Kagaguhan nga naman yun diba? At parang drugs napagtanto ko na ang nangyaring kasiyahan kanina ay kasali sa tinatawag na temporary high kahit gaano ko kagustong mag-stay dun ay hindi pwede, muli akong babagsak at ipapamukha ng mga nangyari sa pagitan namin ni JP ang sakit.

“From enjoying the temporary high, I, once again hit the rocky bottom, I feel nothing but pain and I'm dragging my friends with me.” iiling iling na sinabi ko sa aking sarili habang papalapit kay Edward.

Itutuloy...

[10]

Naabutan ko si Edward na nakatanaw sa kalsada sa labas ng bahay namin, nakaupo sa isa sa mga di masyadong nagagamit na upuan sa may terrace namin, mukhang malalim ang iniisip nito, ni hindi nito napansin ang pagtabi ko sa kaniya, nang hilahin ko lang ang manggas ng suot na t-shirt nito ay saka lang nito napansin na katabi ko siya.

“Bakit?” wala sa sarili nitong tanong sakin, di ako sumagot sa tanong nito at pinagpatuloy ko lang ang pagtingin dito. Ilang minuto pa ay narinig ko itong nagbuntong hininga.

“It's OK, Migs. Kuwa ko naman eh, single si Al, ako hindi, di naman ako dapat magalit pero kailangan ko lang ng konting panahon na ma-absorb lahat ng narinig ko mula sayo.” sabi nito sabay bigay ng matipid na ngiti.

“I don't think I want to be in a relationship with Al, hell, I don't think I'm going to have a relationship with anybody for the meantime. Maybe I'm meant to be alone, you know.” humahagikgik kong sabi kay Edward, ramdam kong may tama na ako dahil sa dami ng nainom kong alak, nakita kong lumungkot ang mukha ni Edward, lalong lumalim ang iniisip nito.

“You're not meant to be alone, Migs--- sana hindi dahil sakin kaya di mo kayang makipag commit kay Al—-”

“Naku, wala kang kinalaman dun, Edward, parang kapatid ko narin si Al, what we had that night is for pure fun only, no strings attached--- OK, siguro para sakin wala lang yun at kahit papano ay may ibig sabihin yung gabing yun kay Al, pero nilinaw ko naman sa kaniya na hanggang kapatid lang talaga ang tingin ko sa kaniya, tinanggap naman niya yun at sinabing maiintay siya, if ever na mauntog ako at magising. Kaya kung iniisip mo na sasaktan ko lang si Al, please, maniwala ka, di ko intensyon yu---”

“Alam ko, Migs, alam kong di mo sasaktan si Al, hindi naman yun ang dahilan ko kung bakit ako nagwalk out naisip ko lang na---” pabitin nito sabay buntong hininga. “---naisip ko lang na kung naghintay lang sana ako noon, sana ako ang kasama mo nung gabing yun imbis na si Al, hindi sana ako naiinggit---”

“Edward, may mga anak ka na, may masayang pamilya, ipagpapalit mo pa ba yun para sakin na madalas magpalit ang mood, pamisan minsang nababaliw at sobrang mabahong umutot?” sabi ko dito, nagbabakasakaling gumaang ang mood at mapalitan na ang aming pinaguusapan. Di naman ako nabigo, ngumiti si Edward at humagikgik ng saglit.

“Di lang utot ang mabaho sayo, hininga din, tuwing umaga parang imburnal.” sabi ni Edward na ikinatawa naman naming pareho. Saglit na bumalot ang katahimikan sa pagitan naming dalawa, nakatingin lang kami sa kalsada at pinapanood ang pailan ilang naglalakd lakad sa village.

“So anong pinagkaabalahan mo habang asa Palawan kami?” tanong ni Edward. Napangiti naman ako.

“You mean besides catching my boyfriend do the nasty and having my heart ripped to pieces?” naiiling kong sabi habang inaalala ang mga nangyari nung nakaraang araw. Ngumiti din si Edward ng marinig ang himig ng sarkasmo sa sinabi ko.

“Halika, ipapakita ko sayo ang pinagkaabalahan ko.” sabi ko dito sabay hila sa kamay niya at muli kaming pumasok sa aking kwarto.

0000ooo0000

“Wow.” bulong ni Edward habang ipinapakita ko sa kaniya ang isa sa aking pinakapaboritong gawin. Napangiti ako.

Ilang buwan ko naring pinagiisipan kung may pagsasabihan ba ako ng tungkol sa aking blog, wala ni isa sa aking mga kaibigan ang nakakaalam nito. Napagusapan na namin ng matalik kong kaibigan na si Sir Josh ang tungkol dito, sinabi niya nga na kailangan ko itong ipaalam sa kanila dahil hindi lang naman daw tungkol sakin ang mga kwento dito lalo na ang chasing pavements, tungkol din ito sa aking mga malalapit na kaibigan at baka hindi nila magustuhan kapag sa iba pa nila ito malaman. Sure, iniba ko ang ilang impormasyon at mga pangalan, pero kung sino man ang nakakaalam ng mga nangyayari sa paligid ko ay sigurado akong malalaman nila kung sino ang mga nababanggit sa storya.

Naisipan kong tamang panahon na na may pagsabihan ako tungkol dito.

“So Love at its Best is about us?” tanong ni Edward napangiti ako.

“Yup. Love at it's Best is the 'what could have been's' in my life. You, me being a couple...etc...” sabi ko dito, lalong lumaki ang ngiti nito sa mukha at ipinagpatuloy ang pagbabasa, di ko napansin na umaaligid narin pala si Pat, Dave at Fhey.

Wala na akong nagawa kundi sabihin narin sa kanila.

0000ooo0000

Ilang tanong, ilang tawa at ilang panlalait ang napala ko habang binabasa nila ang aking blog, karamihan ng reklamo ay patungkol sa mga character nila, sinasabi na hindi naman daw sila ganoon talaga o exaggerated daw ang pagkakadiscribe ko sa kanila. Idinadaan ko na lang ito sa ngiti. Lalong lumakas ang usapan nang madako ang pagbabasa nila sa Book2 at Book3, di sila makapaniwala na ganun pala ang pinagdadaanan ko at hindi ko manlang daw sila sinabihan, napangiti na lang ako.

Nang matapos ko nang ligpitin ang aming mga kalat ay sinaran ko na ang mga pinto sa unang palapag ng bahay namin nang masigurong ayos na lahat sa unang palapag ay sinunod ko naman ang pangalawang palapag, siniguro kong nakasara lahat ng bintana ng mga kwarto, nang bumalik na ako sa akinh kwarto ay hindi na ako nagulat nang makitang nakahandusay na si Fhey, Dave at Pat sa aking kama habang si Edward naman ay nakatanga sa harapan ng laptop ko.

Nung una, akala ko ay sinusunog nanamn nito ang kaniyang neurons sa mga larong nandun pero nang makalapit ako dito ay nakita kong binabasa ulit nito ang Love at it's Best, napangiti ako. Nun ko lang din napansing nakangiti si Edward habang binabasa ang gawa ko.

“Di ka pa ba tapos magbasa niyan?” tanong ko dito na ikinagulat niya. Di ko mapigilang mapatawa.

“I just can't believe na gumawa ka ng kwento sa mga gusto mo sanang nangyari satin.” sabi nito habang nakangiti parin.

“Sus! Sana binasa mo yung book 1 ng Chasing Pavements.”

“Nabasa ko na, nagmukha akong asshole dun.” natatawa namang sabi nito. Napangiti naman ako.

Habang bumalik sa pagbabasa si Edward ay napatingin ako sa aking tatlong kaibigan na nagsisiksikan sa aking maliit na kama at ibinalik ang aking tingin kay Edward na siyang nakangiting nagbabasa parin ng Love at it's Best.

Swerte parin ako't nandito parin ang mga kaibigan ko. Makasalanan man, puno man ng hinanakit ang ibato samin ng mundo, alam kong basta magkakasama kami, at syempre may alak at baraha magiging masaya parin kami hanggang sa huli.

Ibinaling ko ang aking tingin sa nakabukas na bintana, tinignan ang puno ng santol sa pagitan ng bahay namin nila Edward, wala sa sarili akong lumapit dito, lumabas ng bintana, tumulay sa malakhing sangha at umupo dito, di ko mawari pero para bang kahit wala si JP sa tabi ko, kahit nasaktan ako ng sobra ay alam ko parin na magiging OK ang lahat, kumpleto parin ang buhay ko.

Napangiti ako nang maramdaman kong marahang yumugyog ang puno ng Santol, nakangiti si Edward na tumabi sakin at sa loob ng kwarto ay narinig kong may kumalabog at ang malakas na tawanan ni Pat at Fhey.

“What a day, huh?” saad ni Edward, nakatitig pala ito sakin.

“Yup.”

“Sooo---” pambibitin ni Edward.

“Spit it out, Edward.”

“Kailan ang sequel ng kwento natin?” tanong nito, tinignan ko ito at nakita kong taas baba ang mga kilay nito.

“Tado!” natatawa kong sabi dito at sa sagot kong iyon ay pareho kaming napahagikgik ni Edward na miya mo mga batang babae na kinikilig.

Itutuloy...