Piso (04)

by: Justyn Shawn

Sarap na sarap siya sa haba at laki ng aking pagkalalaki. Maging ako ay sarap na sarap din sa pagbayo sa kanya. Maya maya pa, noong malapit na akong labasan, para namang may sumapi sa akin. Sarap na sarap pa rin ako sa pag labas pasok sa kanya. “Aaaaaaaaahhhhhhhhhhh”.

Iyon na lamang at naalala ko ang mga pinagdaanan ni Zaldy sa malupit na kamay ng kanyang tiyuhing adik.

Masaya ako noong naglalakad patungo sa bahay nila Zaldy. May date kasi kami sa may ilog kung saan nabuo ang lihim naming pag-iibigan. Madami na din akong nabuong plano kung ano ang mga gagawin namin sa buong araw na iyon. Andon na lang yung nagprepare ako ng picnic, nanguha ako ng buko, manghuhuli kami ng isda sa mismong ilog na iyon upang maihaw namin at gawing pulutan dahil may dala din akong alak at syempre hindi mawawala ang paghahanapan namin ng piso sa ilamin ng ilog, dun kaya kami nagkalapit. Pasimpleng naglagay din ako ng karatula na nagsasabing delekado na ang ilog na iyon sa may dadaanan papuntang ilog upang ang mga maliligo doon ay hindi na tumuloy at walang maka istorbo sa aming dalawa ni Zaldy. Nakatago na rin doon ang gitara na pangsorpresa ko naman sa kanya. Hindi kasi niya alam na marunong akong maggitara at kumanta at aawitan ko siya ng napakaganda na para bang nanghaharana.

Nakabalandra sa aking mukha ang mga ngiti habang tinatahak ang daan papunta sa bahay nila Zaldy. Naiisip ko na kasi ang mga mangyayari sa aming date na iyon. Buong buo nang pumapasok sa isipan ko ang mga eksena na mangyayari mamaya lang sa may ilog. Ipapakita ko talaga sa kanya ang labis kong pagmamahal. Dahil unang monthsary nga namin iyon, gusto ko talagang maging sulit ang araw na kasama siya.

Noong malapit na ako sa bahay nila ay narinig ko na lang ang sigawan sa kanilang bahay. Bigla akong kinakabahan habang naglalakad papunta sa likod ng kanilang bahay. Sa may bintana sa kwarto ni Zaldy na nasa likod ng kanilang bahay ako pumupunta lagi kapag namimiss ko siya. Ito na rin ang naging daanan ko kapag gusto kong matulog katabi si Zaldy. Nagbabangayan ang mag-tiyuhin na labis ko namang ikitinaranta.

“Ilabas mo ang pera mo!”

“Wala na po akong pera.”

“Puta naman oh! Paano ako makaka score nyan?”

Taranta akong sumilip sa butas ng bintana. Pak! Isang suntok ang natamo ni Zaldy mula sa kamay ng kanyang tiyuhin. “Tang-ina mo! Pinagtataguan mo ako ng pera? Ha? Asan naaaaaa? Asan na! ilabas mo!!!”Sigaw pa ng tiyuhin niya habang matapos suntukin sa may sikmura ay kinaladlad sa higaan ni Zaldy.  Gusto ko syang tulungan. Gusto kong ipagtanggol ang mahal ko ngunit wala akong magawa. Nawalan ako ng lakas upang gawin iyon. Nanginginig ang buong katawan ko sa sobrang awa, takot at kaba. Halo halo na ang aking nararamdaman noong mga panahong iyon. Tumulo na lang ang aking luha habang pinagmamasdan ang walang kalaban laban na si Zaldy. Yun bang gusto mong ipaglaban ang mahal mo. Gusto mo siyang damayan. Gusto mo siyang ipagtanggol. Gusto mo siyang tulungan pero wala kang magawa kundi pagmasdan siyang unti unting pinapasakitan. Masakit. Para itong punyal na unti unting itinatarak sa iyong puso, sagad hanggang sa kaluluwa mo. Tuloy lang ang agos ng aking luha habang pinagmamasdan siyang nahihirapan sa malupit niyang tiyuhin.

“Dito ka!” sigaw pa ng kanyang tiyo matapos na halungkatin ang pwede nitong pagtaguan ng pera. Kinaladkad nito si Zaldy. Kinapaan siya na para bang isang taong papasok sa mall na may tinatagong armas o patalim sa kanyang katawan.. Hinahanapan ng pera. Noong tila wala itong nakitang pera maliban sa piso sa kanyang bulsa, tumigil itong saglit. “Tang-ina ka! Ito lang ang pera mo?!” sabi nito sabay batok sa kanya. “…tuwad!”. Pagkasabi nito ay agad namang hinaklit ang pantalon na soot ni Zaldy  sa mga panahong iyon. Noong nahubaran na siya ay sunod naman na naghubad ang kanyang tiyuhin.

“Tiyo? Ano po ang gagawin nyo?” pagtangis na pagsusumamo ni Zaldy sa kanyang tiyuhin. Nakita ko siyang pilit na kumakawala sa kanyang tiyuhin ngunit sa taas nito at laki ng katawan ay hindi makapanlaban si Zaldy. Kita ko din ang pamumula ng mga mata nito na tanda ng nakagamit na naman ng ipinagbabawal na gamot. Kilala ang tiyuhin nito na adik, manyak at manginginom at tinaguriang machong bakla sa kanilang bayan.

“Wag ka ng pumalag kung ayaw mong gilitan kita dyan.”hindi na makaimik si Zaldy dahil sa banta nito kahit na ano pang gusto niyang manlaban dito. Talo din siya at baka mapatay pa. Takot na takot sa kamay ng kanyang tiyuhin at ang pagtangis na lang ang kanyang tanging nagawa. Maski ako, sa kinatatayuan ko habang pinagmamasdan ang ganong eksena ay nadudurog ang puso ko. Para akong tuod at tulala lamang sa di inaasahang pangyayari. Hindi makagalaw. Parang napako na ako sa kinatatayuan ko. At hindi pa rin gumagana ang utak ko kung ano ba ang dapat kong gawin.

Sinipat niya ang tumbong ni Zaldy. “Pwedeeee”. Sunod naman niyang ginawa ay pinaharap niya si Zaldy sa kanya habang siya ay nakaluhod.

“Subo mo!”

“Tiyo. Wag po.”

“Subo mo sabi eh. Tang-ina naman!”

“Tiyo, wag po..”

“Tang ina! Isusubo mo o gigilitan kita?” pagbabanta pa ng tiyuhin niya sabay labas ng balisong na kinuha niya sa kanyang bulsa. Umiiyak na walang magawa si Zaldy kundi ang isubo ang ari ng kanyang tiyuhin.

“Tang-ina! Sarapan mo. Wag mong ilapat ngipin mo kundi tutuluyan kita!”sabi pa ng kanyang tiyuhin. Ganun nga ang ginawa ni Zaldy. Sinuso niya ang kanyang tiyuhin na hindi lumalapat ang kanyang ngipin sa kahabaan nito. “….yan ganyan. Marunong ka naman pala eh. “

Habang patuloy pa rin siya sa ginagawa niyang pagsuso sa ari ng kanyang tiyuhin ay patuloy pa rin ang pagpatak ng kanyang mga luha. Sinasagad pa paminsan minsan ang pagulos ng kanyang tiyuhin na naging dahilan naman ng pagduwal ni Zaldy. “Aaaaahhhhhh. Tang-ina! Sarapan mo pa ahhh”.

Maya-maya pa ay pinatuwad na nito si Zaldy. “Tiyo? Wag po! Masakit.”

Nagpupumilit na pumasok ang kahabaan ng kanyang tiyuhin sa tumbong ni Zaldy. “Tang-ina ka! Ang sikip mo.” “Aargggghhhhhhhhhhh!!!”sigaw ni Zaldy noong makapasok na ang naghuhumindig na kahabaan ng kanyang tiyuhin sa lagusan niya. Wala siyang magawa kundi ang umiyak at magmakaawa. Ngunit tila bingi naman ang kanyang tiyuhin at tuloy parin ang pag ulos nito mula sa likuran ni Zaldy. Sarap na sarap habang papalit palit ng ritmo sa paglamas-masok sa lagusan ni Zaldy. Pabalis ng pabilis at biglang babagal. Ilang minuto pa siyang walang sawang bumayo ng bumayo. Sarap na sarap siya sa kanyang ginagawa. Halos nagdidiliryo na itong tingnan dahil nakataas na ang kanyang ulo at nakapikit ang mga mata. “Ahhhhh Tang-ina mo!! Ang sarap mo…aaahhhhhhhhh” ungol ng kanyang tiyuhin habang binabayo nito si Zaldy. Pabilis ng pabilis ang ginagawa na niyang pag ulos. Habol nito ang kanyang hininga. Patuloy pa rin ang pag lamas pasok ng kanyang kahabaan sa likuran ni Zaldy. Hawak pa rin niya ang balisong na panakot dito sa kanya. Ilang ulos pa ay halata mo na sa kanya na tila mararating na nito ang rurok ng kaligayahan. Animoy nagdidiliryo na ito. Hingal na hingal habang pwersahan pa ring binabayo nito si Zaldy.  “aaahhhhhhh ahhhhhhh aaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh” nanginginig pa niyang pag-ungol habang nilalabasan sa loob ni Zaldy kasabay nitoy paghawak din niya ng dalawang kamay sa hawak niyang balisong at itinarak ito sa likuran ni Zaldy. Sumirit ang dugo sa katawan ng kanyang tiyuhin. Umuulos pa rin ito. “aahhhhh. Tang ina!! Ahhhhhhh” walang kalaban laban si Zaldy sa ginawa ng kanyang tiyuhin. May ngiti ito sa mga labi habang si Zaldy naman ay luha na umaagos sa kanyang mga mata at unti-unting nawawalan ng buhay.

Matapos itinarak nito ang balisong na kanyang dala at pasasaan si Zaldy ay inilagay sa kanyang kamay ang pisong nakuha nito sa kanyang bulsa. “Oh sayo na yan. Pahinga muna ako ha.” Pagkasabi nito’y lupaypay itong himiga katabi ng labi ni Zaldy. Pumukit at tila nakatulog sa pagod.

Doon na ako nagkalakas ng loob na pasukin ang bahay nila. Dahan dahan akong pumasok para hindi magising ang tiyuhin niyang ubod ng sama. Noong nakapasok na ako ay tila namang nakatitig sa akin si Zaldy at nangungusap na tulungan ko siya; ipagtanggol. Pinipigilan ko ang sarili kong umikbi dahil baka magising ang kanyang tiyuhin sa aking pag-iyak. Sobrang sakit ang nadarama ko noong panahong iyon ngunit wala akong magawa. Wala akong nagawa. Dumudurog ito sa aking puso. Tuloy lang ang pag agos ng aking luha. Nakakapiga ng damdamin ang kanyang sinapit. Sa araw ng aming unang monthsary.

Nanginginig ang buo kong katawan. Dahandahan kong kinuha ang balisong na nasa kamay pa rin ng kanyang tiyuhin. Takot akong baka magising siya at ako naman ang isunod. Halos pigil hininga ko itong kinuha sa kanyang kamay. Noong nakuha ko na ito, itinarak ko itong bigla sentro sa kanyang puso. “Arrrrggghhhhhh!.. Hayop.!!! Hayoooooooooooooopppppppp!!....” galit na galit kong pagsigaw habang tinatadtad ng saksak ang kanyang tiyuhin.

Iyak pa rin ako ng iyak. Galit na galit. Para namang bigla akong binuhusan ng tubig sa aking ginawa dahil sa pagsirit ng dugo sa aking buong katawan. Ngunit hindi ko pa rin siya nilubayan ng saksak. Galit na galit ako sa kanyang ginawa kay Zaldy. Hindi pa ako nakontento at ginilitan ko pa ito sa leeg na parang baboy.

Namalayan ko na lang na duguan na rin ang katalik ko sa mga panahong iyon. Itinarak ko din sa kanyang likuran ang balisong na aking dala habang nilalabasan ako. Pinagtatadtad ko rin ito ng saksak at ginilitan din sa leeg. Sisi ko ang aking sarili kung bakit ko na naman nagawa ang bagay na iyon. Ganun din ang aking pagsisisi noong wala akong magawa noong unti-unting nawawalan ng hininga si Zaldy. Ngunit nagingibabaw pa rin ang galit dito sa puso ko. Sariwang sariwa pa rin ang sakit na dulot ng pagkawala ni Zaldy.

Noong tila ay nahimasmasan na ako ay naupo ako sa tabi ng bangkay na kanina lang ay katalik ko habang lumong-lumo at nag-iiiyak. “Ganito na lang ba ako kinain ng galit ko? Na kaya kong pumatay ng tao na wala naman talagang kasalanan at walang kalaban-laban? Hindi ko lubos maisip kung bakit ganito na lang ang naging epekto sa akin ng ginawa ng kanyang tiyuhin; ng pagkawala ni Zaldy.

Nilagyan ko ng piso ang kanyang palad. Simbolismo kong ginawa upang makiramay. Nagpasya na rin akong umuwi ng bahay bago pa man may makakita sa akin sa lumang bahay na iyon. Pahid ang luhang naglakad ako pauwi ng bahay. Parang wala lang nangyari. Pagkadating ko ay nabungaran ko si Jay na nag-iimpake.

“Jay…pare?”takang tanong ko sa kanya kung bakit siya nag-iimpake.

“Aalis na ako.” Sagot naman niya ng hindi tumitingin sa akin.

“Bakit?”

“Hindi ko na kaya.”sagot niya na tila may namumuong bagay sa kanyang lalamunan. Halatang pinipigilan ang sariling umiyak.

“Hindi na kaya ang alin?”

“Basta!”

“Anong basta?”

“Kailangan kong hanapin ang sarili ko.”

“Para saan?”

“Dahil litong lito na ako.”

“Lito saan?”

Hindi na siya nagsalita pang muli. Tuloy lang siya sa ginagawa niyang pag-iimpake. Nanatili akong nakatayo sa kanyang tabi. Bumuntong hininga siya ng malalim. Lumingon sa akin. Pagtataka ang rumihistro sa kanyang mukha noong mapansin na naman niyang puno ang katawan ko ng dugo. Hindi siya nagsalita pa. Pero sa kanyang mga tingin, alam mong maraming katanungan ang bumabagabag sa kanya noong mga panahong iyon. “Nagkatay kami ng baboy kela Pareng Isko; panghanda. Bibinyagan kasi bukas ang anak niya kasabay ng despiras ng pista.”sabi ko sa kanya. Pero tila hindi kontento sa naging paliwanag ko. Hindi ko na lang iyon pinatulan pa. Hindi siya umimik. Tuloy pa rin siya sa ginagawa niyang pag-iempake.

“Iiwanan mo na talaga ako?”

“Oo.” Matipid niyang sagot.

“Okay. Bye.” Sabi ko na lang dahil hindi ko naman talaga mababago pa ang kanyang disisyon. Kung gusto niyang umalis, wala na akong magagawa. Nakita ko siyang tumulo ang luha na kanina pa niya pinipigilan. Hindi ko alam kung para saan ang mga luhang iyon. Siguro ay may pinagdadaanan lang siyang matinding problema. Hindi ko na iyon tinanong pa.

“Malaya na rin ako kung palalayain mo ang sarili mo sa iyong nakaraan. Magiging masaya ako kung magiging masaya ka.” Matalinhaga niyang pangungusap. Seryoso siyang nakatingin sa akin habang patuloy pa rin ang pag-agos ng kanyang mga luha. Hindi ko maintindihan ang kanyang mga sinabi. “Mahal kita…mahal na mahal.” Umiiyak pa niyang pagtatapat sa akin at tuluyan ng lumabas ng bahay na aming tinutuluyan. Nanatiling blangko ang aking isip sa sobrang pagkabigla sa kanyang mga sinabi. Hindi ko alam na mayroon palang pagtingin sa akin si Jay. Hindi ko alam na mahal pala niya ako. Ang akala ko sa mga pinakikita niya sa akin ay turing lang bilang isa niyang kaibigan. Lahat ng pag-aalala, lahat ng pag-aaruga at pagmamalasakit na kanyang ginawa ay dahil mahal pala niya ako, hindi dahil kaibigan niya ako.

Litong lito ang isip ko sa rebelasyon na ginawa ni Jay dagdagan pa ng nakapatay na naman ako. Dumeretso na ako sa banyo upang mahimasmasan at upang matanggal ang mga dugong kumapit na sa aking katawan. Habang nagbubuhos ako ng tubig, naisip ko ang mga bagay na nangyayari ngayon sa aking buhay. Ganito na ba talaga ako kasama? Ganito na ba talaga naging bato ang puso ko na hindi ko maramdaman ang importansya at kahalagahan ng isang tao sa paligid ko? Ganito na lang ba ako nagpalamon sa nakaraan ko?., na hindi ko na naisip na may bukas pa para sa akin? Hanggang kailan ako magiging ganito? Hanggang sa maubos na ang mga kaibigan na nagmamahal sa akin? Hindi ko na nga kilala kung sino na nga ba ako. Kung ano na nga ba ang itong mga pinaggagagawa ko sa buhay ko. Hindi ko na alam. Litong lito na ako.

Doon pumasok ng paulit ulit ang mga katagang binitawan ni Jay sa akin. “Malaya na rin ako kung palalayain mo ang sarili mo sa iyong nakaraan. Magiging masaya ako kung magiging masaya ka.” Para itong umaalingawngaw sa aking isipan ng paulit ulit. Napagtanto kong hindi ko pinakawalan ang nakaraan ko. Nabubuhay pa rin ako sa anino ng nakalipas. Hinahayaan ko lang na maipon ang galit dito sa puso ko. Hinayaan ko ang sarili kong mabuhay sa bangungot ng nakaraan. Hinayaan ko lang itong sirain ang buhay na meron ako ngayon. Alam kong hindi iyon ang ginusto ni Zaldy para sa akin. Alam kong kung nabubuhay man siya ngayon ay ganon din ang sasabihin sa akin; na palayain ko na ang sarili ko.

“Arrrggggghhhhhh!!!!!!!” sigaw ko sa sobrang sakit na nararamdaman ko dito sa puso ko. Parang hindi ko na kaya. Umagos muli ang mga luha sa aking mga mata. Gulong gulo talaga ang isip ko. Hindi ko na alam ang gagawin. Kahit anong pilit pa ang isipin ko kung ano ang dapat, kung ano ang tama kong gawin, Wala. Walang pumapasok sa isip kong tamang dahilan. Nanatiling blangko at lutang ang isip ko. Hindi ko alam ang gagawin. “Malaya na rin ako kung palalayain mo ang sarili mo sa iyong nakaraan.” Paano ko ito magagawa gayong nilamon na ako ng anino ng kahapon? Paano maghihilom ang puso kong sugatan kung lahat ng kanyang ala-ala ay pilit ko pa ring binabalik-balikan?

Tinapos ko na ang aking paliligo kasabay ng pagtapos ko sa mga bagay na gumugulo sa aking isipan. Para akong zombie. Walang laman ang isip, walang nararamdaman. Gumagalaw ngunit hindi alam kung para saan. May buhay na hindi maintindihan. Tulala.

Hindi ko alam kung ilang oras akong naging tulala lang. Umaga na rin noon. Wala pa rin akong tulog. Naisipan kong dalawin ang puntod ni Zaldy. Noong naroon na ako ay kusa na lang pumatak ang luha ko. Hindi ko na napigilan pa ang sarili. Humingi ako sa kanya ng tawad sa lahat lahat ng nagyari. Sinisisi ko pa rin ang sarili ko sa lahat. Kung sana noon pa lang ay tinapangan ko na ang sarili ko, nabubuhay pa sana siya hanggang ngayon. Hindi na sana pa nagyayari ang nagyayari ngayon. “Sana nandito ka pa rin” sambit ko sa kawalan habang hawak ko ang lapida ng kanyang libingan. Bigla namang may umihip na malamig na hangin na dumampi sa aking mga balat kasabay nito'y pagkulimlim ng mga ulap. Nakakapangilabot. Nagtaasan bigla ang mga balahibo sa aking balat. Alam kong lagi lang siyang andyan sa tabi ko. Ako lang itong hindi makaramdam ng kanyang presensya.

Pumikit ako. Huminga ng malamim. Nagdasal ako ng mataimtim na mapalaya ang aking puso at isipan. Umihip muli ang malamig na hangin. Para itong mensahe na gusto niyang iparating sa akin. Maya maya pa ay naisipan kong maglagay ng piso sa kanyang pantson na lagi kong ginagawa kapag dumadalaw ako. Dumukot ako ng barya mula sa aking bulsa. Di ko inaasahang mahulog ang isa nito. Bigla akong kinabahan. Di ko maintindihan ang aking nararamdaman. Bumilis bigla ang tibok ng aking puso.

Yumuko ako upang pulutin ang nahulog na piso. Noong pupulutin ko na iyon ay may nakita akong mga paa. Tiningnan ko kung sino ang nagmamay-ari ng mga pang iyon. Iniangat ko ang aking ulo.

Natulala ko kung sino ang nakita ko. Hindi ko akalaing makikita ko siyang muli. Biglang bumuhos ang mga luha ko sa galak. “Salamat…salamat at nagbalik ka.” Hindi ko na pinulot ang piso bagkus ay niyakap ko siya ng pagkahigpit higpit.

Itutuloy. . . . . . . . . . . .

justynstories.blogspot.com