Bittersweet (06)

by: Zildjian

Pagkapasok na pagkapasok ni Andy sa kanyang tinutuluyan ay agad siyang sumampa sa sofa at doon ay pasandal na naupo. Binalikan niya ang mga nangyari kani-kanina lang at doon gumuhit sa kanya ang isang ngiti. Hindi niya sukat akalain na makakayanan niyang makipagsabayan ng salita sa taong unang nagparamdam sa kanya ng hiya.

Hindi siya ang tipo ng tao na mahiyain. Tulad ng kanyang Ate at mga kaibigan ay praning din siya, subalit sa lalaking kumuha ng atensiyon niya ay hindi niya maiwasang tablan ng hiya. At iyon ay talagang nagpapagulo sa kanya noon. Ni minsan ay hindi pa siya naubusan ng sasabihin, subalit ngiti pa lamang ng lalaking iyon, bigla siyang tumitiklop at nabubusalan. Ngunit kanina, nagawa niyang makipagbatuhan ng salita rito.

“Leonard Say.” Wala sa sarili niyang naiwika at sa muling pagkakataon ay pumasok sa kanyang isipan ang imahe nito mula noong una niya itong makita hanggang sa nangyaring bangayan nila sa hospital.

Sa bawat pagpapalit ng imahe nito sa kanyang isipan ay hindi niya maiwasang ikumpara ang sarili niya rito tatlong taon na ang nakakaraan.

“Sadya nga talagang kayang baguhin ng pag-ibig ang isang tao.” Muli niyang naiwika. “Ano kaya ang mangyayari sa gagawin kong ito?”

Muli, sinubukan niyang hanapan ng kasagutan ang tanong niyang iyon subalit wala. Hindi rin niya alam kung ano ang kalalabasan ng gagawin niya. Pero kahit na hindi siya sigurado, at kahit may pag-aalinlangan siyang nararamdaman ay hindi niya magawang umatras.

Minabuti na lamang niyang maligo bago pa kung anu-ano pang pumasok sa isipan niya at hinayaan na lamang ang kung anumang nakatakdang mangyayari sa gagawin niya.

Tulad ng kanyang ipinangako, matapos niyang maligo at makakain ay gumayak na siyang muli pabalik ng hospital kung saan naroon ang taong kailangan niyang paamuhin. Tutal, panggabi naman ang trabaho niya at wala naman siyang gaanong ginagawa sa tinutuluyan niya kung hindi matulog ng matulog ay minabuti na lamang niyang makipagtagisan sa kanyang bagong kalaro.

Pero bago siya dumiretso sa hospital ay dumaan muna siya sa isang grocery store para bumili ng p’wede niyang dalhin sa kanyang pasyente at para na rin sa kanya. Balak niyang doon na lamang manatili sa hospital hanggang sa pumasok siya sa kanyang trabaho.

Narating niya ang pintuan ng k’warto kung saan ito naka-confine. Pipihitin pa lamang niya ang siradura nang may marinig siyang pag-uusap sa loob.

“Bakit nga hindi pa ako p’wedeng lumabas? Minor lang naman ang mga injuries ko, ah. Bakit kailangan ko pang magtagal dito?”

Kilala niya ang boses na iyon, at iyon ay walang iba kung hindi ang masungit na suicidal na lalaki. At mukhang nagsisimula na naman itong magsungit.

“Dahil iyon ang sabi nila Anthony. Hindi ka pa raw p’wedeng i-release.”

“At bakit hindi? Ano ba ang gagawin ko rito?” Ang tila pikon nitong tugon sa kausap.

“Mahiga at magpahinga. Iyon ang sabi nila at iyon din ang advice ni Doc.”

“Kaya kong magpahinga sa bahay.”

“Sabihin mo iyan kay Doc at sa dalawang kaibigan mo.”

“Ano bang balak ng dalawang iyon? Gusto ba nila akong ikulong dito?”

“Who knows. Hindi ba’t kayo ang close? Siya, kailangan ko pang mag-rounds. Dumito ka muna at babalik na lang ako para i-check ka.”

“I don’t need someone to check on me. What I need is to get out of this place!” Halata na ang matinding iritasyon nito base na rin sa tono ng boses nito.

“Bakit ba ako ang inaaway mo? Kung may problema ka, doon ka sa mga kaibigan mo magreklamo huwag sa akin dahil sumusunod lang ako sa pakiusap nila!” Ang tila naman napikon na ring wika na kausap nito.

Doon na siya nagdesisyong pumasok. Pero bago niya pinihit ang siradura ay nagpakawala muna siya ng isang malalim na buntong-hininga para ihanda ang sarili sa muling pakikiharap niya sa taong wala na yatang ibang alam gawin kung hindi ang magsungit sa lahat ng taong gustong tumulong sa kanya.

“Good morning.” Ang nakangiti niyang bungad sa mga ito.

Parehong napalingon sa gawi niya ang dalawa.

“Ikaw ba si Andy? Mabuti naman at dumating ka na. Hindi na talaga ako tatagal sa isang ‘to.” Ang parang nakakita ng pag-asang wika ng babaeng nasisiguro niyang nurse rin sa hospital na iyon.

“Anong ginagawa mo rito?” Kunot-noo namang salubong sa kanya ng lalaking kaaway ang tingin sa kanya.

“Magbabantay.” Nakangiti niyang tugon dito.

Dumiretso siya sa maliit na mesa at doon inilagay ang kanyang mga pinamili.

“Hindi ba’t sinabi ko na sa ’yo na hindi kita kilangan dito?”

“At sinabi ko rin sa ’yo na wala kang choice.” Nakangisi niyang tugon saka binalingan ang nurse na nakasunod lamang ng tingin sa kanya. “Wala namang ipinagbabawal na pagkain sa kanya ‘di ba?” Nakangiti niyang tanong dito.

“Wala naman. Okey naman siyang kumain ng kahit na anong pagkain.” Nakangiti rin nitong tugon sa kanya.

“Talaga? Mabuti naman at hindi masasayang ang mga binili ko.”

“What made you think na kakainin ko iyang mga binili mo?” Ang tila naghahamon namang singit ng lalaking napakahirap pakisamahan.

Pinukol ito na masamang tingin ng nurse na kanina lang ay muntikan na itong patulan saka siya binalingan nito.

“Pagpasensiyahan mo na ang isang ‘to. Masama yata ang naging epekto sa kanya ng pagkakabagok ng ulo niya sa manibela kaya ganyan kasungit ‘yan. Anyway, since na nandito ka na, p’wede ko nang iwan sa ’yo itong isang ‘to. Sisilip na lang ako mamaya kapag wala akong ginagawa.”

Tango at ngiti naman ang itinugon niya rito. Hindi hinayaang magpaapekto sa pagsusungit sa kanya ng kanyang pasyente.

Nang makalabas na ang nurse ay binalingan niya ang kanyang mga pinamili. Paraan niya iyon para hindi muna sila magsalubong ng lalaking hanggang sa mga oras na iyon ay napakasama pa rin ng titig sa kanya.

Dukutin ko kaya ang mata ng isang ‘to? Ang naiwika niya sa kanyang sarili.

Narinig niya itong nagpakawala ng buntong-hininga.

“Anong oras pupunta rito sina Jonas?”

Lihim siyang napangisi. Marunong rin pala itong sumuko at mukhang napagtanto na talaga nito na hindi siya basta-basta aalis na lang kahit na ano pang kasamaan ang ipakita nito sa kanya.

“Mamaya.” Matipid niyang sagot na hindi inaabala ang sariling lingunin ito at baka mahuli pa siya nitong nakangisi.

“Tanga ka ba o sadyang hindi ka lang talaga marunong sumagot? Ang tanong ko, kung anong oras hindi kung kailan.”

Medyo nakaramdam siya ng kaunting pagkapikon sa tinuran nito. Sa boong buhay niya wala pang nangangahas sa kanyang tawagin siya ng tanga.  Pero sa halip na ipakita niyang tinamaan siya sa sinabi nito ay liningon niya ito na may nakaplastar na ngiti sa kanyang mukha.

“Tingin mo?”

“Aba’t gago ka kung sumagot, ah.”

“Gago ka rin kasing magsalita kaya patas lang tayo. Kung gusto mong makatanggap ng matinong sagot galing sa akin, ayusin mo ang tono ng pagtatanong mo at huwag mong pairalin iyang angas mo sa akin. Suicidal ka na nga, arogante ka pa.” Ang kaswal niyang tugon rito.

Kita niya kung papaano rumehistro ang galit sa mukha nito. Kung wala lang siguro itong iniindang pilay at mga sugat ay nasisiguro niyang kanina pa siya nito binugbog. Alam niyang hindi niya dapat pinapatulan ang kasungitan nito subalit, hindi rin niya maiwasang hindi tablan sa mga pasaring nito sa kanya.

Siya na mismo ang nagbawi ng tingin at muli na lamang binalingan ang kanyang mga pinamili. Mukhang mahihirapan siyang bigyan ng katuparan ang plano niyang pagtulong dito.

Narinig niya ang pag-iingay ng higaan nito. Nang muli niya itong lingunin ay nakahiga na ulit ito patalikod sa kanya. Napabuntong-hininga na lamang siya at tahimik na naupo sa isang upuan na naroon.

Dumaan ang ilang oras, tanghalian na, subalit hindi na muli pa silang nag-usap ng taong kanyang binabantayan. Alam niyang hanggang sa mga oras na iyon ay gising pa ito pero hindi nito inabala ang sariling lingunin siya. Nanatili itong nakatalikod sa kanya na ipinagpasalamat naman niya dahil nakaiwas siyang makipag-argumento rito at nabigyan siya ng layang mapagmasdan ito kahit nakatalikod.

Kasing tigas rin pala ng bato ang ulo nito. Ang napapailing niyang wika sa kanyang isipan. Kanina pa niya hinihintay na magreklamo itong nagugutom subalit hindi iyon nangyari.

Nagpasya na siyang tumayo at hinila ang maliit na mesa papalapit sa higaan nito. Walang mangyayari kong hihintayin niya itong kusang humingi ng pagkain. Suicidal ito at masyadong matayog ang pride. Mas gugustuhin pa nitong mamatay sa gutom kesa humingi ng pagkain sa kanya.

“Kumain ka na. Hindi ka pa kumakain simula ng dalhin ka namin dito kagabi.” Wika niya.

Hindi siya nito sinagot.

“Kung gusto mo talagang makalabas dito agad, kumain ka. Lalabas na lang muna ako at maghahanap ng makakain ko.”

Alam niyang hindi ito kakain hangga’t naroon siya kaya naman minabuti na lamang niyang iwan na muna ito pansamantala. Tutal, balak naman niyang tawagan ang mga kaibigan upang itanong sa mga ito patungkol sa sasakyan nito.

Pagkalabas na pagkalabas niya ng k’warto nito ay agad niyang tinawagan ang isa sa kanyang mga kaibigan.

“Oh, napatawag ka? Kamusta ang pag-aalaga sa ‘NHAD’ mo?”

Napapalatak siya. Sinasabi na nga ba niyang hindi makakatakas sa buong barkada niya ang natuklasan ng dalawa niyang kaibigan. Wala talagang tsismis na pinapalampas ang mga ito.

“Kamusta ang kalagayan ng sasakyan, Miles?” Sa halip na patulan ito ay minabuti na lamang niyang itanong ang pakay niya dito.

“Uy, umiiwas siya sa tanong. Umaartista tayo ngayon, ah. Ayos na, nadala na namin sa talyer. Utang mo sa akin ang downpayment ko roon, ah.”

“Mabuti naman kung gano’n. Sige, sabihin mo lang sa akin kung magkano ang damage sa ’yo para mabayaran kita sa susunod mong buhay.”

“Sinasabi ko na nga ba’t lugi na naman ako sa ginawa kong pagtulong sa ’yo, eh.” Ang tila dismayado naman nitong wika sa kabilang linya.

Napahagikhik siya.  Ilang utang na ba ang hindi niya nababayaran sa mga ito pero ni minsan ay hindi siya pinagdamutan ng mga kaibigan niya sa tuwing mangangailangan siya.

“Huwag kang mag-alala, babayaran ko iyon pagdating ng tamang panahon.” Ang natatawa niyang sabi.

“Umasa pa ako. So, kamusta ang pakikibaka mo sa lalaking pinagpapantasyahan mo? May nangyari na ba sa inyo? Paano niyo ginawa? Inupuan mo ba?”

“Tado! Anong inupuan? Siraulo ka talaga noh?”

Rinig niya kung papaano ito humagalpak ng tawa sa kabilang linya. Kakaibang sayad talaga ang meron sa mga kaibigan niyang ito at masyadong active ang mga utak nito pagdating sa kahalayan.

Bago pa siya tuluyang asarin nito ay minabuti na lamang niyang tapusin na ang usapan nila. Batid niyang hindi rin makakabuti kung sasabihin niya ang totoong kalagayan niya sa kamay ng taong napakahirap paamuhin.

“Mamaya mo na ako pagtripan, kakain na muna ako at nagwewelga na ang mga alaga ko sa tiyan.”

“Sige, sige.” Ang halatang nagpipigil pa ring matawang wika nito sa kabilang linya. “Galingan mo ang pag-aalalaga sa irog mo, ah. Baka iyan na ang chance mo para makuha siya nang hindi mo kailangang lasingin.”

“Mukha mo!” Natatawa niyang wika saka ito binabaan.

Sa isang fastfood chain malapit sa hospital na iyon niya naisipang kumain. Hindi na siya nagtagal at baka kung ano pang pagpapatiwakal ang maisipan ng kanyang binabantayan. Dali-dali niyang tinapos ang pagkain at muling binalingan ang kanyang bagong alaga.

Nang makabalik siya sa kanyang binabantayang pasyente ay ito agad ang hinanap ng kanyang mga mata. Tulad ng iwan niya ito kanina ay nakatalikod pa rin ito paharap sa dingding pero nang ibaling niya ang tingin sa mga pagkaing nasa tabi lamang nito ay napangiti siya. Hindi niya inaasahan na talagang kakainin nito ang mga pagkaing binili niya at halos ay maubos nito ang lahat ng iyon.

Mukhang gutom na gutom nga siya. Ang nakangiti niyang naisambit sa kanyang isipan at nang akmang ibabalik na niya sa dating kinalalagyan ang maliit na mesa ay nagsalita ito.

“Hindi porket kinain ko iyang mga binili mo ay ibig sabihin may utang-na-loob na ako sa ’yo. Hindi pa rin mababago ng kinain ko ang katotohanang ikaw ang dahilan kung bakit nakakulong ako ngayon dito sa lintik na hospital na ito.”

Lihim siyang napahagikhik. Mukhang hindi pa rin nagbabago ang ka-arogantehan nito kahit nakakain na ito. Pero ayos na iyon sa kanya, ang importante ay hindi na siya mag-aalala na baka matuluyan ito dahil sa gutom.

Muli silang natahimik sa loob ng pribadong k’wartong iyon at dala ng lamig na nagmumula sa aircon ay nakadama siya ng antok at dahil doon ay hindi niya napigilan ang magpakawala ng isang malakas na hikab kasabay ng pag-inat niya ng kanyang mga kamay.

“Kung inaantok ka, umuwi ka na lang. Hindi naman kita kailangan ditto, iniistorbo mo lang ako.” Wika nito na bakas ang pagkairita.

“Bakit ko pa kailangang umuwi kung p’wede naman akong makitulog dito?” Nang-aasar naman niyang balik dito.

Sa wakas ay nagawa niya rin itong mapalingon sa kanya, kaya nga lang ay salubong na naman ang mga kilay nito at halatang malapit na namang mapikon.

“Hindi ka nagpunta rito para matulog ‘di ba?”

“Yep. Pero dahil sinabi mo naman na hindi mo ako kailangan ay p’wede siguro akong matulog na lang.”

“Doon ka sa bahay mo matulog.” May diin nitong utos sa kanya.

“Ayaw ko.” Nakangisi naman niyang wika rito.

“Nananadya ka bang talaga?”

Nakangisi siyang umiling dito at napasandal sa kanyang kinauupuan sabay ng pagpikit niya ng kanyang mga mata. Ang sumunod na nangyari ay ang pagtama ng isang malambot na bagay sa kanyang mukha. Binato na pala siya ng isa sa mga unan nito.

Ngunit imbes na patulan ito ay lalo lamang niya itong inaasar.

“Salamat sa unan, ah. Hindi ko alam na may itinatago ka palang ka-sweet-an.” Wika niya saka may panunuksong yinakap ang malambot na unan.

Kita niya kung papaano dumilim ang mukha nito bago muling tumalikod sa kanya. Siya naman ay lihim lamang na napahagikhik sa muli niyang pagwawagi sa kanilang mumunting laro.

Nasa gano’n silang tagpo nang may marinig silang mahinang katok mula sa likod ng pintuan ng kwarto nito at dahan-dahan iyong bumukas at iniluwa ang apat na taong hindi pamilyar sa kanya.

“Oh my god! Ang gwapo mo pa rin kahit may benda at pasa ka.” Ani ng isa sa mga ito saka siya binalingan. “At may another fafalicious pa pala dito. Hi fafa,  ano pangalan mo? Single ka ba? Ako kasi single and available.”

“Chelsa umayos ka. Nandito tayo para bumisita hindi para maghanap ng lalaking papatolsa kabaliwan mo .” Ani naman ng isa ring babae at saka binalingan ang lalaking sa mga oras na iyon ay nawala na ang pagkakakunot ng noo  at napalitan ng blankong ekspresyon. “How are you Nhad?” Ang tila may pag-aalala at awa nitong wika.

“Anong ginagawa niyo rito Rachalet? Paano niyo nalamang narito ako?” Wala na sigurong lalamig pa sa tono ng boses nito.

Nanatili lamang siyang nakamasid. Hindi niya kilala ang mga bagong dating pero nasisiguro niyang malaki ang naging bahagi ng mga ito sa lalaking ngayon ay wala nang mababakasang kahit na ano mang emosyon.

“One of your friend texted us so, we came to pay you a visit.” Tugon naman ng babae. “What happened Nhad?”

“Umalis na kayo hindi ko kailangan ng bibisita sa akin.” Wala paring ekspresyong pagtataboy nito.

“Ay bitter lang?”

“Chelsa.” May pagsaway na wika ng babaeng nagngangalang Rachalet.

“Pare, huwag mo naman sana kaming idamay sa hindi magandang nangyari sa inyo ni Ken.” Ani naman ng isa sa mga bagong dating. “Kaibigan mo rin naman kami. At hindi naman namin kasalanan ang nangyari sa inyo ni Ken.”

Hindi ito tumugon.

“You’ve change Nhad.” Bakas ang pinaghalong pagkadismaya at lungkot sa boses ng babaeng nagngangalang Rachalet. “Pero hindi ka namin masisi kung bakit ka nagkaganyan at kung bakit pati sa amin ay galit ka. Siguro dahil inaakala mong itinago namin sa’yo ang tungkol kay Martin.”

Nag-iwas lamang ito ng tingin dito at nanatiling tahimik. Siya naman ay pinapakiramdaman lamang ang namumuong tensyon sa loob ng kwartong iyon.

“Hindi namin alam ang tungkol kay Martin, Nhad. Nalaman lang namin ang lahat no’ng birthday ni Chelsa.  Alam naming nasaktan ka ng husto kaya ka nagkakaganyan ngayon pero sana huwag mo namang isarado ang isip mo. Hindi lang ikaw ang nahihirapan ngayon Nhad, at hindi lang din ikaw ang nasaktan sa mga nangyari.”

“All I want from him was to give me a chance pero hindi niya ako binigyan ng pagkakataon. Ginamit lamang niya ako at ginagawang panakip butas.” Bakas ang  panunumbat  na wika nito.

“I doubt that.” Ani naman ng isa sa mga ito. “Hindi ka niya ginamit Nhad, minahal ka niya, alam kong alam mo ‘yan. Kung may mali man si Ken, iyon ay ang hindi niya nagawang makalimutan ang nararamdaman niya kay Martin. But he loved you, it may not be as strong as how he feels for his bestfriend pero minahal ka pa rin niya . At ang pagmamahal na iyon ang dahilan kung bakit siya nagde-depression ngayon.”

“Tama si Jay.” Pagsingit naman ng isa na nagngangalang Chelsa. “‘Wag mong i-deny ang katotohang minahal ka ni Ken dahil lamang nasaktan ka niya, huwag kang maging bitter Nhad.”

“Iyan ba ang dahilan niyo kaya kayo nandito? Ang pagtakpan si Ken sa panggagago niya sa akin?”

“Hindi Nhad. Gusto lang namin ipaintindi sa’yo ang lahat. Dahil ayaw namin na nakikita kang ganyan. Naging kaibigan ka na rin namin and it pains us seeing you like this na halos malaki na ang pinagbago.”

“Umalis na kayo.” Malamig nitong tugon saka ito humiga patalikod sa mga kausap.

Kita niya kung papaano mapabuntong hininga ang mga ito.

“Let’s leave him for now.” Wika ng lalaking nagngangalang Jay.

“Pero Jay ––”

“Sweety, hayaan na muna natin siyang makapag-isip-isip.” Ang pagputol naman dito ng isa pang lalaki na kasama nito.

“Rex is right. Huwag muna nating ipilit na maintindihan niya ang lahat.” Wika naman ni Chelsa saka siya binalangin. “Kaano-kaano ka niya?”

Hindi naman agad siya nakapagsalita agad dala ng pagkabila. Abala pa siyang i-absorb lahat ng usapang kanyang narinig.

“Ah.. kuwan… B-Bantay lang niya ako.”

“Gano’n ba? Ang g’wapo mo naman para maging bantay. Baka ako p’wedi mo ring bantayan. ” Ang hayagang pagfli-flirt nito sa kanya.

Kita niya kong papaano mapahagikhik ang dalawang lalaking kasama nito habang ang isang babae namang nagngangalang Rachalet ay pabiro itong binatokan at hinila na palabas ng kwarto. Subalit bago pa man ito tuluyang makaladkad ng kaibigan ay nakahirit pa ulit ito.

“Ano’ng pangalan mo?”

Napangiti na rin siya dala ng kakaibang kakulitan ng babae.

“Andy.” Tugon niya rito at tuluyan na nga itong nakaladkad ng babaeng kasama nito palabas ng kwartong iyon.

Itutuloy. . . . . . . . . .

zildjianstories.blogspot.com