by: Zildjian
Malaki ang naitulong kay Nicollo sa
nangyaring pag-uusap nila ng kanyang ina kanina. Kakaibang ngiti ang nakaguhit
sa kanyang mukha habang minamaneho ang sasakyan papunta sa bahay ng isa sa mga
dahilan ng malaking pagbabago sa buhay niya. Hanggang sa mga oras na iyon ay
hindi pa rin siya makapaniwala sa agarang pagtanggap sa kanya ng kanyang
butihing ina na para bang nanaginip lamang siya.
Napatingin siya sa gawi ng passenger
seat at nang makita ang bagay na naroon ay napangiti siya.
“No, this is not a dream.” He said.
Muling bumalik sa kanyang ala-ala ang
gabi kung saan nalaman niya ang katotohanang tuluyang nagpawala ng kanyang
pag-aalinlangan. Ang gabi kung saan napag-usapan nila ni Popoy ang tunay na
damdamin ni Lantis para sa kanya.
“Alam mo bang may gusto ako kay
Lantis?” Ang umaaming pagpapatuloy nito. “Noon, inakala kong masyado lang akong
nawiwili sa kanya dahil sa kabaitang ipinapakita niya sa akin pero nang
dumating kayo ulit dito nagbago ang lahat ng iyon lalo na nang makita kita. Ang
taong gustong-gusto niya sa kabila ng pagiging walang pakialam nito sa kanya.”
Kung nagulat siya sa unang mga
salitang binitawan nito ay lalo namang nabulabog ang kanyang dibdib sa mga
huling salita nito. Hindi siya makapaniwala sa narinig, dahilan para mapatawa
siya ng hilaw.
“Ako, mahal niya? Imposible iyan.”
Napapailing niyang wika.
“Nasa sa ’yo iyan kung hindi ka
maniniwala sa akin pero totoo ang sinasabi ko. Noon pa man ay mahal ka na ni
Lantis at nasisiguro kong hanggang ngayon ay ikaw pa rin ang mahal niya.” Ang
may bahid ng lungkot nitong sabi.
Mataman niya itong tinitigan. Pilit na
inaarok kung totoo ba ang lahat ng mga sinasabi nito ngunit wala siyang
makitang pagbibiro sa mukha nito, bagkus ay lungkot at matinding selos. Pero
hindi siya agad nagpadala.
“Hindi totoo iyan. Papaano ako
mamahalin ng taong kasing laki ng mundo ang galit sa akin?” Ang nanunubok
niyang tanong rito.
“Hindi sa ’yo galit si Lantis.”
Mahinang usal nito. “Galit siya sa sarili niya, dahil kahit ilang taon na ang
nakalipas, kahit ayaw na niya, sa ’yo pa rin tumitibok ang puso niya. Alam mo
bang halos takbuhin niya papunta rito no’ng bigla kang umalis sa ilog sa
sobrang pag-aalala niya para sa’yo?”
Hindi agad siya nakasagot sapagkat
nauwi siya sa malalim na pag-iisip.
“Imposible iyang sinasabi mo.” Taliwas
sa gustong sabihin ng kanyang puso ang lumabas sa kanyang bibig dahil sa mga
oras na iyon nakaroon ng pagtatalo ang kanyang puso at isipan.
Gustong paniwalaan ng kanyang puso na
totoo ang lahat ng sinasabi nito at hindi niya maikakailang nakadama siya ng
pag-asa na p’wede palang matugunan ang kanyang nararamdaman. Subalit, ang
kanyang isip naman ay nagsasabing huwag siyang magpadala.
“Sana nga.” Kapagkuwan ay wika nito.
“Sana nga, mali ang nakikita ko sa mga mata niya tuwing tititigan ka niya mula
sa malayo. At sana nga mali ang nakikita kong lungkot sa kanya sa mga nagdaang
araw simula ng mag-away kayo.”
“Bakit mo sinasabi ito ngayon sa akin
Popoy?” Hindi niya maiwasang maitanong dala marahil ng magkahalong pakalito at
pagdududa rito. “ Hindi ba’t sabi mo ay gusto mo siya? Kung gano’n bakit mo pa
sinasabi sa akin ang lahat ng ito ngayon?”
Sinalubong nito ang kanyang tingin.
“Dahil gusto ko siyang sumaya.”
“Masaya siya sa ‘yo.” May pait niyang
tugon dito.
“Mas sasaya siya sa taong mahal niya
at ikaw iyon.”
“Nagkakamali ka ‘ ata Popoy.Kasasabi
ko lang, imposible niya akong mahalin.”
Natahimik ito na para bang nauwi sa
pag-iisip.
“Mahal mo ba siya?” Kapagkuwan ay wika
nito.
Hindi niya napaghandaan ang biglaang
tanong nito sa kanya. Mataman niyang tinimbang sa kanyang sarili ang kanyang
tunay na nararadaman para rito. Binalikan niya ang mga araw kung saan
nakakadama siya ng kakaiba sa tuwing makikita niya si Lantis na masaya kasama
ito. Ang mga araw na hindi niya na alam kung ano ang gagawin niya makuha lamang
ulit ang pansin ni Lantis. Ang patuloy niyang paglapit at pagdikit dito sa kabila
ng palagi nilang pagbabangayan. Then all of a sudden biglang nagkaisa ang
kanyang puso at isipan.
“Oo.” Matatag niyang sabi. “Mahal ko
siya.”
“Kung gano’n bakit hindi mo
mapaniwalaan ang lahat ng sinasabi ko?”
“Dahil mahirap.” Pag-amin niya.
“Napakahirap para sa akin na paniwalaan ang lahat. Nakita mo naman kung paano
namin ituring ang isa’t isa. Daig pa namin ang aso’t pusa tuwing magku-krus ang
landas namin.”
Natawa ito ngunit hindi iyon ang tawa
ng isang taong masaya.
“Kabaliktaran ng ipinapakita ni Lantis
ang tunay na nararamdaman niya. Iyon ang unang napansin ko sa kanya noon pa
man. Ayaw niyang ipinapakita ang kanyang totoong damdamin sa iba dahil para sa
kanya ay kahinaan iyon. Kung talagang mahal mo si Lantis tulad ng sinasabi mo
ngayon, subukan mong bigyan ng panahong tingnan siya hindi lang sa kung ano ang
nakikita mo at pinapakita niya.”
Nakadama siya ng hiya sa kanyang
sarili sa mga huling salitang binitiwan nito. Siguro dahil totoo iyon, hindi
niya binigyan ng kahit katiting na panahon na bigyan ng pansin ang dahilan ng
kasungitan at pagiging aburido nito palagi.
“Mahal ko si Lantis ngunit ikaw ang
mahal niya, kaya magpapaubaya ako dahil alam kong sa ‘yo siya liligaya. Matagal
na siyang naghihintay sa ’yo. Sana ngayon, sa mga sinabi ko, magtagpo na ang
mga puso ninyo.”
Sadya talagang mapaglaro si pareng
tadhana. Ang taong naging dahilan para magising ang matagal na damdaming
natutulog sa kanyang puso ay pareho rin pala ang naramdaman nang makita siya.
At ito pa ang kupido na naging tulay para tuluyan niyang matanggap sa kanyang
sarili na mahal na nga niya si Lantis. Yes, Popoy was the complicated cupid
who's secretly in love with the person that is profoundly in love with someone
else.
Nang lumiko siya sa kanto papunta sa
apartment kung saan naroon ngayon ang taong kagabi pa niya kinasasabikang
makita ay hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba dala ng excitement. Muli
niyang binalingan ang kumpol ng bulaklak na nakapatong sa kanyang passenger
seat na ideya ng kanyang mga kaibigan.
“Tama bang pinaniwalaan ko ang mga
ugok na iyon?” Hindi niya maiwasang maisambit. “Bahala na nga. Hindi naman
siguro ako pinagti-trip-an lamang ng mga loko-lokong ‘yon.”
Lalong tumindi ang pagrigudon ng
kanyang puso ng marating niya ang apartment na tinutuluyan ni Lantis na dahilan
kung bakit hindi siya agad nakababa sa kanyang sasakyan.
“Pambihira!” Hindi niya maiwasang
maibulalas. “Ngayon pa ba ako dadagain?”
Ito ang kauna-unahang pagkakataon na
aakyat siya ng ligaw at sa isang tao pa na naging hobby na sa buhay ang
magsalubong ang kilay sa tuwing makikita siya dahilan para tuluyang mawala ang
kumpyansang meron siya kani-kanina lang.
“Hindi pala ito madali tulad ng
inaasahan ko.” Naiwika niya sa kanyang sarili habang nakatingin sa nakasarang
pintuan ng apartment.
Muli niyang binalingan ang kumpol ng
bulaklak at saka inabot iyon.
“Sayang naman ang effort kong bilhin
kayo kung hindi ako tutuloy.” Pagkakausap niya sa mga bulaklak saka muling
binalingan ang pintuan ng apartment. “Ah, bahala na nga!” Ang parang tangang
naibulalas niya saka nagmamadaling bumaba ng kanyang sasakyan bago pa siya
tuluyang sapian ng kaduwagan.
Tatlong sunod-sunod na katok ang
kanyang pinakawalan nang marating niya ang pintuan ng apartment at halos
mabuwal na ang kanyang dibdib sa malakas na pagtibok nito ng pagbuksan siya ni
Lantis na nakakunot ang noo.
“Bakit?”
Sabi na nga ba’t magsasalubong ulit
ang kilay nito, eh!
“Ah… eh…” Pasimple niyang itinago sa
kanyang likod ang hawak na kumpol ng bulaklak na hindi naman nakatakas rito.
“Ano iyan?” Wika nito na hindi pa rin
nagbabago ang ekspresyon ng mukha.
“Ha? A-Alin?” Maang-maangan niyang
sagot.
Shit! Naibulalas niya. Gusto na niyang
tumakbo sa mga oras na iyon at ipagpaliban na lang muna ang gagawing
panililigaw.
“Iyang nasa likod mo, ano iyan?”
“W-Wala.” Kaila niya na naging dahilan
naman para lalong mangunot ang noo nito kaya napilitan siyang ilabas na lamang
iyon bago pa ito tuluyang mapikon sa kanya.
“Para kanino iyan?” Ani nito na ang
tingin ay nasa hawak niyang kumpol ng bulaklak.
“Ah… Eh..” Ramdam na niya ang pamumuo
ng pawis sa kanyang noo.
Muli siya nitong binalingan. Wala na
ang pangungunot ng noo nito dahil napalitan na iyon ng pagtataka. Tinatagan na
lang niya ang kanyang loob at umamin.
“P-Para sa ‘yo.” Mahina niyang usal at
napayuko siya dala ng hiya.
Hinintay niya na may sabihin ito
subalit mag-iisang minuto na lang yata ay wala pa siyang naririnig na kahit
anuman mula rito. Napilitan tuloy siyang mag-angat ng tingin at sumalubong sa
kanya ang nakataas ang kilay na si Lantis.
“What?” Di niya maiwasang maitanong.
“Nagpunta ka lang ba rito para asarin
ako, Nicollo?” May pamamaratang na wika nito na siya namang ikinakunot ng noo
niya dala ng pagtataka.
“Anong ibig mong sabihin?”
“Sa pagkakaalam ko, babae lang at mga
nasa cementeryo ang binibigyan ng bulalak, Nicollo.” Tila asar nitong tugon sa
kanya.
“Hindi iyan ang sabi sa akin nina Maki.”
Tugon naman niya rito.
Iniabot niya rito ang kumpol ng
bulaklak.
“Nag-effort akong bumili nito, the
least you could do is to accept this.”
“Bakit ko tatanggapin iyan? Hindi ko
naman hiniling sa ’yo iyan, ah. And why the hell are you giving me flowers? Ano
ang akala mo sa akin, babae?” Ang nagsisimula na naman nitong magsupladong
wika.
He let go a frustrated sigh. Pambihira
talaga ang isang ito. Kahapon lang ay pakiramdam niya okey na sila nang ngitian
siya nito at pasalamatan matapos niyang maihatid ito at masabi rito kahit
papaano ang kanyang nararamdaman. Tapos ngayon, heto’t nagsisimula na naman
itong magpakita ng pagkadisgusto sa kanya.
Napkaahirap mo talagang tantyahing
monster ka! Ang gusto niya sanang maiwika kung hindi lang niya napigilan ang
sarili. Oo, nakakaramdam na siya ng pagkapikon hindi para rito kung hindi para
sa sarili niya dahil nasisiguro niyang nagmumukha na siyang tanga sa mga oras
na iyon.
“Bakit ba ang dami mo pang tanong? At
sino ang nagsabi sa’yong babae lang ang binibigyan ng bulalak? Sabi nina Maki,
lahat ng liniligawan ay binibigyan ng bulaklak.”
Lalong tumaas ang kilay nito saka
bumaling ng tingin sa kanyang dalang bulaklak. Then, when Lantis finally turned
to him, disbelief was visible on his chocolate brown eyes.
“A-Ano kamo? Liniligawan mo ako?”
Hindi mapakapaniwalang wika nito.
“Ayaw mo ba?” Ang parang dismayado
naman niyang tugon. Mukhang sa unang beses niyang subok manligaw ay maba-busted
siya. Akala pa naman niya totoo ang first timers luck.
Kunot-noong kinuha nito ang bulaklak
sa kanyang kamay.
“Pumasok ka, mainit dito sa labas.”
Wika nito at nagpatiuna nang pumasok sa loob ng apartment. Iniwan nitong
nakabukas ang pintuan para sa kanya.
Naiwan siyang napatulala. Does it mean
na sa ginawa nitong pagtanggap sa kanyang mga bulaklak ay tinanggap na rin nito
ang kanyang panliligaw?
“Papasok ka ba o tatayo na lang
diyan?”
Bigla siyang natauhan nang marinig
muli ang boses nito saka sumilay sa kanya ang napakagandang ngiti. Ngiti ng tagumpay.
Habang binabaybay ni Niccollo ang daan
papunta sa kanyang coffee shop ay hindi niya maitago ang kakaibang saya na
nararamdaman. He spent his whole day with Lantis. Hindi siya makapaniwalang sa
halos ilang oras niyang pananatili kasama ito ay naiwasan niyang mapikon or
mairita ito sa kanya.
Casual conversation ang namagitan sa
kanila matapos niyang aminin dito ang intention niyang panliligaw. In fact, ni
hindi nga nila muling napag-usapan iyon pagkapasok niya ng apartment nito. At
first, nahirapan siyang magsimula ng usapan dito hanggang sa yayain siya nitong
pakainin ang pusang lagi nilang pinag-aawayan noon at doon nagsimula niyang
makita ang ibang ugali nito.
Kahit wala itong ibinigay na reaksyon
sa kanyang intensiyong ligawan ito ay nakuntento pa rin siya, because he had
the chance to get to know the real Lantis. Sa normal na pag-uusap na naganap sa
kanilang dalawa ay doon niya paunti-unting nakilala ang totoong ito. Tama si
Aling Melissa at si Popoy. Lantis was a nice person and he deserves to be
happy, of course with him.
Naks! GUmaganon ka na ngayon! Ang
naisambit ng isang bahagi ng kanyang isipan.
Nang marating niya ang coffee shop ay
agad siyang sinalubong nga mga kaibigan niya. Natawa pa siya nang makita ang
naka-apron na si Jay na may hawak pang mop.
“Anong trip iyan Jay?” Hindi niya
maiwasang maitanong na ikinasimangot nito.
“OJT niya dito hanggang sa susunod na
buwan.” Nakangising wika naman ni Maki. “At hindi niya p’wedeng gawin ang
laging ginagawa niyang pag-absent sa dati niyang kumpanyang pinapasukan.”
“Dati? ‘Wag mong sabihin na itinuloy
mo ang pag-resign sa trabaho mo?” Baling niya sa kaibigang sa mga oras na iyon
ay masama na ang tingin kay Maki.
“Eh sa tinatamad na ako, eh.”
“Ang sabihin mo tamad ka lang talaga
at wala kang plano sa buhay kaya ngayon, pagtiisan mong maging waiter dito.”
“Inaalila mo ako!”
“Bagay lang yan sa ’yo. Hala sige,
bumalik ka na sa trabaho mo. Hindi p’wede sa akin ang mga tatamad-tamad.”
Nakasimangot itong tumalikod sa
kanilang dalawa.
“Paano mo nagagawang paamuhin ‘yon?
Anong pananakot na naman ang ginawa mo?” Natatawa niyang paratang dito. Kilala
niya si Maki alam niyang may pinanghahawakan ito para matalian sa leeg ng
ganoon ang isa sa kanyang mga kaibigan.
“Masama ang mamaratang, Nicollo. At bakit
ako ang ini-interview mo? Hindi ba’t ikaw dapat ang tinatanong ko kung kamusta
na ang pakikibaka mo kay Lantis.”
Ngumisi siya rito.
“Sa akin na lang iyon.”
“Aba aba, mukhang maganda ang
nangyayari, ah. Kailan daw siya magpapakita sa amin?”
“Later after our dinner together.”
Malapad ang ngiti niyang tugon.
Oo, inanyayahan niya itong lumabas para kumain
at laking gulat niya ng walang pag-aalinlangan itong pumayag. Ang akala pa
naman niya ay uulanin na naman siya nito ng tanong tulad ng nangyari nang
bigyan niya ito ng bulaklak.
“Dinner? Together?” Halos hindi
makapaniwalang usal ni Maki. “Don’t tell me gumana ang itinuro namin sa’yo.
Akalain mo ‘yon.”
Binigyan niya ito ng nag-aakusang
tingin.
“I had a feeling na pinagtripan niyo
lang ako sa ideya niyong iyon.”
“Hindi, ah!” Kaila nito kahit bakas na
sa mukha nito ang pagpipigil na matawa.
Napailing na lamang siya. Mukha ngang
pinagsamantalahan ng mga kaibigan niya ang pagiging baguhan niyang manliligaw.
“Pasalamat ka’t bumenta ang bulaklak
na iyon dahil kung nagkataon na hindi, pagbubuhulin ko kayong tatlo. Siyanga
pala, asan si Alex?”
“Huwag mo munang hanapin ang isang
iyon at hayon kasama ang kanyang irog.”
“Narito na si Renzell Dave?”
“Kagabi pa, no’ng makauwi ka.
Pambihira talaga ang isang iyon, kahit ‘ata bagyo hind papapigil iyon makita
lang si Alex.”
Napangiti siya. Sadyang malaki nga
talaga ang nagagawa ng pag-ibig sa isang tao na kahit ang ilang oras na biyahe
ay hindi magiging hadlang makita lamang ang taong pinakamamahal mo. Naiintindihan
niya na ngayon iyon sapagkat tulad ni Renzell Dave, umiibig na rin siya ngayon.
“You did manage to change pare.”
Kapagkuwan ay seryosong wika ni Maki. “Natutuwa ako para inyo ni Lantis.”
“Dahil iyan sa pakikialam mo.”
Nakangiti niyang wika.
“Tumutulong lang ako.” Tugon naman
nito.
“Alam ko.”
Inilahad nito ang kamay sa kanya na
para bang may hiningi ito.
“Penge pera pambili ng snack kay Jay.
Baka sabihin niyon masyado ko siyang inaalipin.” Nakangisi nitong tugon na
ikinatawa nilang dalawa.
“Siya ba?” Tanong niya.
“Alin?”
“Siya ba ang dahilan kung bakit
hanggang ngayon single ka pa rin?” Ngingisi-ngisi niyang tanong dito.
“Huwag kang ganyan Nicollo,
magkaibigan lang kami ni Jay. Kung ako sa ’yo, umuwi ka na at paghandaan ang
date mo mamaya ng maging masaya tayong lahat. Hindi iyang kung anu-ano ang
pumapasok diyan sa kokote mo.” Tugon nito sa kanya at walang pasabi siyang
iniwan.
Tulad nga ng oras na napagkasunduan
nila ni Lantis dumating siya sa apartment nito eksakto alas-syete-y-media ng
gabi. He was never this excited before
na halos hilahin na niya ang oras para lamang muling masilayan ang taong bumago
sa kanya.
Bahagya siyang nagulat nang hindi si
Lantis ang nagbukas sa kanya ng pinto. Bagkus isang lalaki iyon na hindi
pamilyar sa kanya.
“Sino ka?” Ang naitanong niya rito
dala ng pagtataka dahil ang alam niya, si Lantis at Ken lamang ang
nangungupahan sa apartment na iyon.
“Matt, sino ‘yan?” Ang narinig niyang
boses mula sa loob. Hindi niya na bosesan ang taong nagsalita sapagkat malalim
iyon.
“Lalaki boyfie!” Tugon naman nito sa
taong nagsalita mula sa loob.
Lalong nangunot ang kanyang noo.
Pamilyar sa kanya ang pangalan nito. Binalikan niya sa kanyang isipan kung saan
ba niya iyon narinig hanggang sa maalala niya ang dating kasama ni Ken na
nangungupahan doon.
“Ikaw si Martin?” Naniniguro niyang
tanong.
“Siya nga.” Biglang sabat ni Lantis
mula sa likuran nito. Nakabihis na rin ito at mukhang handa ng gumayak.
“Ikaw pala si Nico.” Ang nakangiting
wika ni Martin.
Napatango na lang siya rito.
So ito pala ang bestfriend ni Ken.
Naiwika niya sa kanyang isipan.
“Martin, pakisabi na lang kay Ken na
nauna na ako. Mukhang matatagalan pa siya sa banyo, eh. At kayo na lang muna ang bahala kay Karupin
ko.”
“Matagal talagang maligo ang isang
iyon, eh kaya nga pinauna ka na niya. Sige, kami na muna ang bahala sa
anak-anakan mo, ingat na lang kayo sa lakad niyo.” Tugon naman nito saka
bumaling ito sa kanya at naglahad ng kamay. “Nice to meet you pare.”
Malugod naman niya iyong tinanggap.
Mukhang sa wakas ay nagkatuluyan na rin ang dalawa matapos ang ilang buwang
pagkawala nito and he’s happy for them lalo na kay Ken na naging kaibigan na
rin nila.
Sa isang restaurant niya dinala si
Lantis na ang mama pa niya ang nagbigay ng suhestyon. Nang makauwi siya kanina
para maligo at makapagpalit ng damit ay agad siya nitong sinalubong at
kinumusta ang naging resulta ng panliligaw niya na masaya naman niyang ikinuwento.
Nakita niya kung papaano ito natuwa sa kinalabasan ng ginawa niya at sa sobrang
tuwa nito pati ang dinner date nila ay ito pa ang pumili ng lugar.
“So, Kailan pa dumating si Ken?”
Pagbubukas niya ng usapan matapos niyang maibigay ang mga orders nila sa
waiter.
“Kanina lang nang makaalis ka.” Wika
nito saka nagpalinga-linga ng tingin na para bang hindi ito komportable sa
lugar.
“What’s wrong?” Takang-tanong niya?
“Ayaw mo ba rito? P’wede ko pang i-cancel ang mga orders natin kung hindi ka
komportable rito.”
“No, naninibago lang siguro ako.”
“What do you mean?”
“T-This is my first time having dinner
with a guy at sa isang romantikong restaurant
pa.”
Dahil ang atensyon niya ay nasa kay Lantis
hindi niya nagawang mabigyan ng pansin ang kabuuan ng restaurant and when he
did, doon niya napagtantong Lantis was right. The place is so romantic mula sa
instrumental na musika hanggang sa mga dekarosyon niyon.Halos lahat ng naroon
sa mga oras na iyon ay kung hindi mag-asawa ay magkasintahan. Sila lang yata
ang parehong lalaking naroon na magkasama sa iisang mesa.
“You’re right.” Kapagkuwan ay wika
niya.
“Don’t tell me na ngayon mo lang
napansin?” Tila hindi naman makapaniwalang tanong nito.
Napakamot siya sa kanyang batok bilang
pag-amin.
“Ikaw kasi.”
“Bakit ako sinisisi mo?”
“Ikaw naman talaga ang may kasalanan
kung bakit hindi ko agad nabigyan ng pansin ang lugar. Masyado mo kasing kinuha
ang atensyon ko.”
Ang sunod na nangyari ay ang pagtama
ng table napkin sa kanyang mukha.
“Umayos ka nga Niccollo.”
Napahigikhik siya. Kita niya kasi ang
pamumula ng pisngi nito. Matapos niyang masabi rito ang kanyang intensiyon ay
parang naging komportable na siya rito. Biglang nagbago ang tingin niya ngayon
kay Lantis, binura ng pag-uusap na nangyari sa kanila kanina ang lahat ng
masasamang alaala nilang dalawa sa isa’t isa noon.
“Bakit, masama na bang magsabi ngayon
ng totoo?” Ang ngingiti-ngiti niyang sabi.
“Hindi pa ako sanay Nicollo.”
“Saan?” Pa-inosenteng tanong niya.
“Sa lahat ng ito. We never had this
kind of moment before kaya mahirap sa akin ang lahat. Hindi ako sanay na
nangungulit ka at lalong hindi ako sanay na nagpapa-cute ka.”
“You’re right, we never had this kind
of moment before that’s why im doing this. Kasi gusto kong magkaroon tayong
dalawa ng pagkakataong magkasama na hindi nag-aaway. I want to have a good
memory with you, Lantis. Dahil ayaw ko na sa mga alaala natin noong palagi pa
tayong nagbabangayan.” Seryoso niyang wika.
“Kahapon ko pa gustong itanong sa ’yo
ito. What made you change this much Nicollo? Hanggang ngayon, hindi pa rin ako
makapaniwala sa nakikita kong mga pagbabago sa ’yo.”
“You.”
Sinserong pag-amin niya. “Maniwala ka man o hindi, ikaw ang dahilan ng
pagbabago kong ito.”
“A-Ako, bakit ako?” Takang tanong
naman nito.
“Yes you, and what I feel for you.
I’ve changed because I wanted you to be happy with me. I want to be the person
na magpapangiti sa ‘yo tulad ni Renzell Dave kay Alex.”
“NIco…”
“Alam kong nahuli ako ng konte Lantis,
pero sana naman hindi pa huli ang lahat. Babawi ako pangako, babawiin ko ang
ilang taong ipinaghintay mo sa akin.”
“Sinabi rin pala sa’yo ni Popoy ang
tungkol doon.” Mahina nitong turan at napayuko.
Inabot niya ang baba nito upang
maiangat ang mukha nito saka niya ito binigyan ng ngiti.
“Huwag kang mahiya. Ako nga ang dapat
mahiya sa ’yo dahil pinaghintay kita ng napakatagal di ba?” Nang-aalo niyang
wika.
Naputol lang ang drama nila nang
biglang sumulpot ang waiter dala ang kanilang mga in-order na pagkain. Masaya
siya na sa wakas, ay nasabi na rin niya ng diretso ang kanyang tunay na
nararamdaman, isama mo pa ang pagpapalitan nila ng ngiti ni Lantis habang
kumakain. Kahit wala itong sinasabi alam niya sa mga ngiti nito na
nagkakaintindihan na ang mga damdamin nila.
Itutuloy. . . . . . . . . . . . .
zildjianstories.blogspot.com
No comments:
Post a Comment