Complicated Cupid (Finale)

by: Zildjian

“Hindi ka ba mag-aalmusal anak? Nagluto ako ng paborito mong agahan.” Ang bungad sa kanya ng kanyang ina nang pagbuksan niya ito ng pintuan.

“Hindi pa po ako nagugutom. Bababa na lang ako mamaya.” Walang gana naman niyang tugon rito.

Mataman siya nitong pinagmasdan, bakas ang pag-aalala sa mga mata ng kanyang ina para sa kanya.

“I’m  fine ma, huwag kayong masyadong mag-alala sa akin.” Kahit siya ay hindi kumbinsido sa kanyang sinabi. How can he be okey after what happened?

“I know you’re not fine anak, I’m your mom, alam ko kung kailan ka okey at kung kailan hindi. Care to tell me what happened?” Bakas ang pag-aalala nito para sa kanya.

“I’m okey ma. Bababa rin ako mamaya.”  Ang tila tinatamad niyang tugon.

Sa pangalawang pagkakataon sa buhay niya ay muli siyang nakaramdam ng matinding lungkot at disappointment. Pero ngayon, mas  matindi pa sa una ang nararamdaman niya, kasi umasa siya. Umasa siyang magiging okey na ang lahat sa kanila ng taong pinili ng puso niyang ibigin.

Ilang araw na ang nagdaan simula ng umalis si Lantis na hindi man lang nagpapaalam sa kanya. Sa ilang araw na iyon ay wala siyang ibang ginawa kung hindi ang hanapin ito. Bumalik pa siya sa probinsiya ng yaya nito nagbabakasakaling naroon ulit ito ngunit nabigo lamang siya.

Maski sa bahay nito na nasa tapat lamang nila ay hindi niya pinalampas, nagbabakasakaling baka umuwi ito roon. But again, nabigo lamang ulit siya. Ayon sa katulong na nakausap niya, ilang buwan na raw na hindi umuuwi si Lantis doon at ang mga magulang naman nito ay lumuwas ng Manila.

Hindi niya maiwasang hindi makaramdam ng matinding pagtatampo para rito. Oo, nagtatampo siya kay Lantis ngunit hindi lamang iyon simpleng pagtatampo sapagkat pakiramdam niya ay pinaasa lamang siya nito.

“Nicollo ––.”

“I said I’m fine right? Please, huwag niyo na lang muna akong isturbohin. Bababa ako kapag nagutom ako.”

Nakita niya kung papaano gumuhit ang sakit sa mata nito dahilan para makadama siya ng konsensiya. Hindi tamang idamay niya ang kanyang mga magulang sa pagkabigong nararamdaman.

“I’m sorry.” Mahina niyang tugon dala ng magkahalong hiya at pagsisisi. His mom only wanted to help him, to comfort him sa kung anumang dinadala niya ngayon pero hayon at pati ito ay pinagsungitan pa niya.

“Ano’ng nangyayari sa ’yo anak? Bakit biglaan ulit ang pagbalik mo sa dati? Bakit, inilalayo mo na naman ang sarili mo sa amin?” Ang sunod-sunod nitong tanong.

Lalo lamang siyang nakadama ng matinging kirot sa kanyang puso sa nakitang sakit sa mga mata ng kanyang ina. Hindi niya sinasadyang saktan ito. Siya man, hindi niya gusto ang nararamdaman niya sa mga oras na iyon sapagkat muli na naman siyang kinakain ng kanyang damdamin.

“Hayaan niyo na lang po muna ako. Maayos ko rin ulit ito.” Tugon niya at agad itong pinagsarhan ng pinto sapagkat ayaw na niyang makita pa itong nasasaktan.

Sa loob ng kanyang silid hindi niya mapigilan ang magpakawala ng isang malakas na mura dala ng matinding paghihinagpis kasabay ng pagpakawala ng kanyang mga luha.

“Bakit ka umalis ng walang paalam? Tingnan mo ang nangyayari sa akin ngayon. Ito ba ang gusto mo? Ito ba ang parusa mo sa akin sa mga nagawa kong pagkakamali noon sa ’yo?” Ang hindi niya maiwasang maisatinig.

Nagising si Nicollo nang marinig niya ang pag-iingay ng pusang isa sa mga dahilan ng pagkatuklas niya sa kanyang tunay na damdamin sa dati niyang kaaway.

Sa sobrang pagmumukmok ay hindi na niya napansin na nakatulog na pala ulit siya. Ilang araw na ba siyang hindi nakakatulog ng tama? Ilang araw na ba na halos wala siyang ibang ginawa kung hindi hanapin ang taong iniwan siya ng walang paalam? At ilang araw na ba niyang napabayaan ang kanyang negosyo?

Inabot niya ang kanyang alarm clock na nasa side table malapit sa kanyang higaan. Pasado alas-dose na pala ng tanghali.Nagpasya siyang bumangon kahit mabigat ang kanyang katawan. Pinulot niya ang pusang walang patid pa rin sa pag-iingay.

“Nagugutom ka na siguro, noh?” Pagkakausap niya rito. “Pasensiya ka na pati ikaw na walang kasalanan ay nadamay pa.”

Muli na naman niyang naramdaman ang kakaibang kirot sa kanyang puso when memories of him and Lantis flooded in his mind habang nakatingin sa pusang laging sanhi ng kanilang pagbabangayan noon.

“Kung alam ko lang Karupin na ang kapalit pala ng pagbabalik niya sa ’yo sa akin ay ang pagkawala niya, sana pala hindi na lang kita tinanggap. Baka sakaling hindi siya umalis kung iyon ang ginawa ko.”

Oo, ngayon naiintindihan na niya kung ano ang ibig sabihin ng mga pinakitang kabaitan sa kanya ni Lantis no’ng huli silang magkita. Iyon ang paraan nito para magpaalam sa kanya na lalo lamang nagpapasama ng kanyang loob.

“That monster.” Wala sa sariling wika niya. “Ni hindi man lang niya ako binigyan ng pagkakataong pigilan siya. Napaka-unfair niyang gumanti.”

Nagpasya na siyang bumaba para pakainin ang nagugutom na pusa. Hindi niya ito p’wedeng pabayaan dahil ang pusang ito ang nagpapaalala sa kanya sa taong halos mabaliw siya sa sobrang pangungulila.

“Nico, p’wede ba tayong mag-usap, anak?” Biglang wika ng kanyang ama na kapapasok lang sa kusina. “As your father?”

 Hindi na siya nakaiwas pa nang lumapit ito sa kanya.

“Nasabi na sa akin ng mama mo ang tungkol sa inyo ni Lantis at tanggap ko iyon. Wala sa akin kung sino ang pinili mong mamahalin, ang importante masaya ka. Dahil tulad ng mama mo, hangad ko lamang na makitang nakangiti ang anak ko.”

Kung tutuusin ay dapat makadama siyang tuwa sa narinig mula rito pero sa halip, nag-iwas siya ng tingin sapagkat nakaramdam siya ng hiya sa ipinakita niyang muling pangbabalewala sa mga ito sa mga nagdaang araw. His parents truly love him. They already proved that to him ngunit dala ng kanyang nararamdaman sa biglaang pagkawala ni Lantis ay hindi niya sinasadyang masaktan ang mga ito.

“Alam kong may kinalaman si Lantis sa nangyayari sa ’yo ngayon. But son, narito na kami. Hindi ka na nag-iisa tulad noon. We’re your parents Nicollo, hindi man namin naipadama sa ’yo ang pagiging magulang namin noon, handa naman kaming bumawi ngayon. Huwag mo sana kaming itaboy ulit anak.”

Dama niya ang pagmamahal ng isang magulang sa bawat salitang binitawan nito. At tama ito, hindi niya dapat sinasarili ang problema niya dahil hindi na tulad noon ang buhay niya. Hindi na siya ang Nicollo na nag-iisa. He now have his parents who are willing to comfort him tuwing masama ang loob niya sa isang bagay.

 “Hindi ko na talaga alam kung ano ang gagawin ko Pa.” He said helplessly. “I thought we’re fine. I thought nagkakaintindihan na kami. Pero iniwan niya ako bigla.”

Yes, he knew he had to share his burden. Kailangan niyang may mapagkuwentuhan para kahit papaano mailabas niya ang hinanakit na meron sa kanyang puso.

“Ikuwento mo sa akin ang lahat anak, baka sakaling makatulong ako.” Puno ng pang-uunawa namang turan ng kanyang ama.

Ikinuwento niya nga rito ang lahat ng nangyari sa kanila ni Lantis. Mula sa pagbabangayan nila hanggang sa matuklasan niya ang damdamin niya para rito. Wala siyang itinira, wala siyang itinago dahil gusto niyang mailabas lahat. Gusto niyang mabawasan ang bigat na nararamdaman niya at ang kanyang ama ang naging outlet niya.

“He loves you.” Kapagkuwan ay wika nito nang matapos niyang maisalaysay ang lahat.

“Then why did he leave me hanging like this?” Punong-puno ng pait niyang naitanong.

“He left for some reason anak, and I’m sure that he will be back. Di ba siya pa ang nagsabi sa ’yong babalik siya para kunin sa ’yo si Karupin? You just have to wait for him, para masagot niya lahat ng katanungan mo ngayon.”

“Hanggang kailan ako maghihintay Pa? Ang hindi niya maiwasang maitanong sa sobrang pangungulila.

“Hanggang balikan ka niya.” Nakangiti nitong tugon.

Malaki ang naitulong sa kanya sa nangyaring pagsisiwalat niya ng kanyang tunay na nararamdaman sa kanyang ama. Kahit papaano ay nabawasan ang kanyang nararamdaman sa biglaang pagkawala ni Lantis.

He decided to continue his life while waiting for Lantis to return. Naisip niya, kung ito nga ay nagawang maghintay ng ilang taon para mapansin niya, siya pa kaya? Lalo pa’t sa mga ilang araw na pagkawala nito doon niya nasiguro sa kanyang sarili that he’s really madly in love with the person who he once used to hate.

“Welcome back.”  Ang bati sa kanya ng isa sa mga kaibigan niya, si Alex at s’yempre nakabuntot na naman dito ang dakila nitong kasintahan.

“Yeah, pasensiya ka na kung napabayaan ko pansamantala itong negosyo natin.” Hinging paumanhin naman niyang tugon rito.

“Wala iyon, naiintindihan ko naman ang pinagdaanan mo. So, kamusta? Nagsawa ka na bang halughugin ang buong mundo kakahanap kay Lantis?”

“Ang hirap maghanap ng nawawala, noh? Ganyan din ang sinapit ko noon dito kay Maldita.” Nakangisi naman wika ni Dave.

“Kasalanan mo iyon kung bakit ka nahirapan kaya huwag kang rerekla-reklamo diyan.”

“Sabi ko nga, kasalanan ko.”

Natawa na lamang siya sa kulitan ng dalawa. Pinagpapasalamat niya ang pag-intinding ipinakita sa kanya ng kanyang mga kaibigan ng pansamantala siyang mapariwara. He was very lucky indeed to have them as his friends.

“Hindi mo ba hahanapin ngayon si Lantis?” Pagbabalik ni Alex sa usapan.

Nginitian niya ito.

“I’ve decided to just wait for him. If he needs some space, then I’m willing to give that space to him. Dito lang ako, hihintayin ko siya.” Seryoso niyang sabi.

Kita niya ang pagpapalitan ng makahulugang tingin ng magkasintahan bago muling bumaling sa kanya si Alex.

“You really did change a lot Nicollo.” Ang napapatango nitong wika habang nakaguhit ang ngiti sa mukha nito.

“Yeah, because I have to. Para sa mga taong nagmamahal at nagmamalasakit sa akin.”

“Kasama ba kami diyan?” Ang biglang singit naman ng kapapasok lang na si Jay kasama si Maki. “Mahal ka rin kaya namin.”

“Sang-ayon ako riyan.” Dagdag naman ni Maki. “Teka, ano pala ang topic?”

Natawa na lang siya. Hindi na talaga yata magbabago ang pagiging abnormal ng mga kaibigan niyang ito at iyon ang isa sa mga rason kung bakit pinili niyang mapabilang sa mga ito. Because when he’s with them, nababawasan kahit papaano ang mga dinadala niya sa buhay at ang matinding pangungulila niya kay Lantis.

Bandang alas-singko ng hapon nang isa-isang magpaalam ang kanyang mga kaibigan dahil may importante pa raw na gagawin ang mga ito. Siya at ang kanyang mga tauhan ang naiwan sa coffee shop. Pasado alas-syete-y-media nang makatanggap siya ng tawag mula sa kanyang ina at sinabing hihintayin siya ng mga ito para sabay-sabay silang maghapunan.

Habang binabagtas ang daan ay may kung ano siyang kakaibang naramdaman. Excitement? Hindi siya sigurado pero kakaiba ang bilis ng tibok ng kanyang puso. Ilang minuto pa ang nakalipas nang dumating siya sa harapan ng bahay nila at hindi nakatakas sa kanya ang mga sasakyan ng kanyang mga kaibigan na nakapark sa labas ng bahay nila.

Bakit sila narito? Ang hindi niya maiwasang maitanong sa kanyang sarili dala ng pagtataka.

Rinig niya ang malalakas na tawanan ng kanyang mga kaibigan mula sa loob ng kanilang bahay nang makababa siya ng kanyang sasakyan. Napakaiskandaloso talaga ng mga ito. Ang ipinagtataka pa niya ay wala naman siyang maalalang okasyon sa araw na iyon.

Para masagot ang mga katanungan niya ay minabuti na lamang niyang pumasok at napakunot na lang ang kanyang noo nang makita ang mga kaibigan niya na masayang nagkukuwentuhan sa kanilang sala.

“What the hell are you all doing here? Akala ko ba may mga importante kayong lakad?” Bungad niya sa mga ito.

“Mabuti naman at dumating ka na.” Nakangising wika ni Maki. “Akala namin malilipasan na lang kami ng gutom ‘di ka pa darating.”

Napataas ang kanyang kilay. Bakit parang pakiramdam niya ay napagkaisahan na naman siya?

“Narito ka na pala.” Ang pagsabat ng kanyang ina. “Mabuti naman at parating na rin ang iba pa nating bisita.”

“Bisita?” Hindi niya maiwasang maitanong dala ng pagtataka. “Anong okasyon?”

Nakita niyang napabungisngis ang kanyang magagaling na kaibigan kaya binalingan niya ang mga ito.

“At kayo, bakit hindi niyo sinabi sa akin kanina, na dito pala ang IMPORTANTENG lakad ninyo? Iniwan pa ninyo akong mag-isa roon sa shop.” Pagbibigay diin niya sa salitang importante.

“Hindi ba namin sinabi?” Maang-mangan namang wika ni Dave saka binalingan ang iba pa niyang kaibigan. “Hindi ba natin nasabi sa kanya?”

“Hindi.” Ang nagkakaisang tugon naman ng mga ito.

“Naku, pasensiya ka na. Mukhang sobra ‘ata kaming na-excite kaya hindi na namin naalalang sabihin sa ’yo na dito kami papunta.” Ngingisi-ngising wika ni Dave.

Napapalatak siya sa tinuran nito na maski ang kanyang ina ay hindi napigilang matawa. Walang kupas talaga itong mga kaibigan niya pagdating sa kalokohan at nasisiguro niyang sinadya ng mga itong hindi siya sabihan.

Biglang may kumatok sa kanilang pintuan at dahil hindi pa siya gaanong nakakalayo rito ay siya na ang nagbukas.

Hindi niya alam kung ano ang kanyang magiging reaksyon nang mapagbuksan niya ang mga magulang ni Lantis at ang dati nitong yaya kasama si Popoy. Ngunit ang talagang kumuha ng pansin at naging dahilan ng pagrigudon ng kanyang puso ay ang taong nasa likod ng mga ito na nakangiti sa kanya.

“Kamusta bastard?” Ang wika nito sa kanya. “At kamusta si Karupin ko?”

“L-Lantis!” Halos nauutal niyang sabi.

“Mabuti naman at dumating na kayo.” Wika ng kanyang ina mula sa kanyang likuran na sa sobrang pagkagulat niya ay hindi niya napansin na nakalapit na pala sa kanya. “Nakahanda na ang hapag, tuloy kayo.”

Hindi pa rin siya natinag sa pagkakatayo sa harap ng pintuan dala ng sobrang pagkabigla na ang taong ilang araw niyang pinaghirapang hanapin ay ngayon nasa harapan na niya.

“Nico, anak, hindi mo ba sila padadaanin?” Ang wika ng kanyang ina. Doon lamang siya biglang natauhan.

“P-Pasensiya na po. P-Pasok ho kayo.” At dali-dali siyang nagpasingtabi.

Sa unang pagkakataon ay napuno ang upuan ng mahaba nilang mesa dahil sa isang sorpresa na hindi niya alam kung sino ang may pakana. Hanggang sa hapag ay hindi pa rin niya maiwasan ang maguluhan sa mga nangyayari.

Mataman lamang niyang sinusundan ang bawat galaw ni Lantis. Mula kanina sa pagpasok nito sa loob ng kanilang bahay hanggang sa makaupo ito sa hapag-kainan.

“Mabuti na lang at naihanda ko ang mga pagkain sa oras. Salamat sa inyo mga, iho.” Ang nakangiting wika ng kanyang ina na ang tinutukoy ay ang kanyang mga kaibigan.

“Wala ho iyon Tita.” Ang magkakasabay namang wika ng mga ito.

Napakunot-noo siya dala ng pagtataka. Hindi niya maintindihan o mas tamang sabihin na hindi niya masakyan ang mga nangyayari.

“Gusto kong magpasalamat sa inyo.” Ang biglang sabat naman ng papa ni Lantis. “Lalo na sa ’yo Nicollo. Kami ng asawa ko ay lubos na nagpapasalamat sa iyo.”

“H-Hindi ko po kayo maintindihan.” Ang pagsasabi niya ng totoo dahil talaga namang naguguluhan siya sa mga nangyayari.

“Ako na ho ang bahalang magpaliwanag sa kanya.” Ang nakangiting sabat naman ni Lantis saka ito tumayo at lumapit sa kinauupuan niya. “Mauna na ho muna kayong kumain at mag-uusap lang kami ni Nico.”

Sa duyang gawa sa kahoy sa labas ng bahay nila siya dinala ni Lantis.

“What is happening?” Hindi niya maiwasang maitanong rito. “Ano ang ibig sabihin ng papa mo? Saan ka galing? Bakit mo ako biglang iniwan na hindi ka nagpapaalam? At bakit pati sina Aling Melissa at Popoy narito?”

“Ang dami namang tanong.” Nakangiti nitong sabi na ikinataas ng kanyang kilay.

“Isa-isahin natin para klaro. Maupo ka rito sa tabi ko.” At hinila siya nito paupo sa duyan.

“Galing ako ng Manila, pinuntahan ko ang totoo kong ama doon kasama sina Mommy at Daddy. Nang matanggap ko sa sarili ko ang mga pagbabagong nangyari sa’yo, inisip ko na siguro ako rin dapat ko na ring simulang ayusin ang buhay ko. Kaya tinawagan ko si mama no’ng mismong gabing maihatid mo ako matapos nating magdinner.”

“Bakit hindi ka nagpaalam sa akin?” Ang nagtatampo niyang wika.

Nabigla siya ng i-gap nito ang kanyang kamay.

“Dahil alam kong magpupumilit kang sumama. Kilala kita, eh. Kailangan kong ayusin ang mga problemang ako mismo ang gumawa noon ng mag-isa dahil sabi ko sa sarili ko, kapag hindi ko iyon nagawa, hindi ako karapat-dapat na mahalin mo.”

Nagtatanong na tingin ang ibinigay niya rito sa mga narinig.

“Yep, mahal ko pa rin ang taong akala kong kinamumuhian ko na nang husto. No’ng una, akala ko nakalimutan ko na ang damdamin ko sa ’yo. Ikaw ba naman ang maghintay na mapansin ng taong gusto mo simula 1st year high school pa lang kung hindi ka mapagod.” Nakangiti nitong dagdag.

“Simula 1st year high school?” Ang hindi niya maiwasang maitanong dahil mas matagal pa pala iyon kesa sa inaakala niya.

“Yeah, since first year crush na kita pero mailap ka, eh. At sinimangutan mo pa ako ng unang araw pa lang natin sa school.”

Naalala niya iyon. That was the time nang muli silang mag-krus ng landas. Ang batang tinanggihan siyang maging kaibigan at mas pinili pang pakainin ang aso niya kesa sa kanya.

“Kung crush mo ako since high school years natin, bakit mo ako laging inaaway?”

Sinimangutan siya nito.

“Dahil iyon lang ang paraan para pansinin mo ako. Kung hindi kita sinusugod at inaaway, may mangyayari bang usapan sa atin? ‘Di ba wala?”

Napangiti siya sa isiniwalat nito. Kung gano’n kaya pala siya nito inaaway noon at inaakusahan ng kung anu-ano ay para makuha nito ang pansin niya at hindi niya maikakailang nakaramdam siya ng kiliti sa mga narinig.

“Kung gano’n pati ang pakikipag-agawan mo sa akin kay Karupin ay paraan mo rin para makuha ang pansin ko?” Nakangiti niyang tanong.

“Oo, at dahil nagseselos ako sa kanya. Dahil mabuti pa siya pinapakitaan mo ng maganda samantalang kapag ako ang kaharap mo ni batiin ako ay hindi mo magawa.”

Unti-unti na niyang naiintindihan ngayon ang lahat.

“So, kaya mo dinala rito ang Daddy at Mommy mo kasama sina Aling Melissa at Popoy para ipakita sa akin na handa ka nang tanggapin ang pagmamahal ko?” Nakangiti niyang tugon.

“’Wag kang praning Nico, kaya ko sila dinala rito kasi gusto nilang pasalamatan ka.”

“Eh, bakit parang gano’n ang dating sa akin ngayon ng lahat?” Ngingisi-ngisi niyang sabi lalo pa’t nakikita niya ang pamumula ng pisngi nito. Kahit kailan talaga ang hirap nitong paaminin.

“Pakiramdam mo lang iyon!” Ang nagsusungit na naman nitong tugon, saka binitiwan ang kanyang kamay na hawak nito.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi nito at nang magtama ang kanilang mga mata ay kinantilan niya ito ng halik sa labi.

“Minsan, hindi ko na alam ang gagawin ko sa ‘yo. Masyado kang masungit, palagi kang aburido. Pero gayon pa man ikaw pa rin ang hinahanap-hanap ng puso ko.”

“Did you just kiss me?” Ang tila wala sa sarili nitong wika.

“Yep.  Bakit, gusto mo pa?” Nakangisi niyang tanong.

“First kiss ko ‘yon.”

“Ako rin. Ang sarap pala, noh?”

“Di ko alam, ang bilis eh.” Nakangisi nitong tugon.

“Kung gano’n patagalin natin.” Tugon naman niya at saka muli niyang inangkin ang mga labi nito.

Sa bawat galaw at pagtugon nito sa mga halik niya ay dama niya ang tunay nitong nararamdaman para sa kanya. His father was right, mahal siya nito at napatunayan na nito iyon sa ginawa nitong pagsasaayos sa buhay nito para lamang maging karapat-dapat ito sa kanya.

Hindi niya pinagsisihan ang ilang araw na nagulo ang mundo niya at lalong hindi niya pinagsisihan ang mahalin ito sapagkat sa mga oras na iyon dama niya sa kanyang sarili ang kasiyahan na tanging ito lamang ang may kakayahang magbigay sa kanya.

“I love you.” Ang wika niya nang maghiwalay ang kanilang mga labi. “Kahit ikaw pa ang pinakamasungit at pinakaaburidong tao sa mundo hindi pa rin magbabago iyon.”

“I love you too. Kahit ilang araw, buwan at taon mo pa akong pinaghintay hindi magbabago iyon dahil ikaw lang ang kaisa-isang taong nagbigay sa akin ng bulaklak na tirik na tirik pa ang araw.” At sabay silang nagkatawanan.

Sa gabing tuluyan ng nagkasundo ang kanilang mga puso ay magkahawak-kamay silang humarap sa mga taong malaki ang naitulong sa kanilang dalawa. Lahat ng mga ito ay masayang tinanggap ang kanilang bagong relasyon kasama na roon ang kanilang mga kaibigan na siya palang naging kasabwat ng kanyang magaling na kasintahan.

Magkasama rin nilang kinausap si Popoy upang pareho nilang pasalamatan ito sa malaking tulong na ibinigay nito sa kanilang dalawa. Nalaman din niya na isang dahilan kung bakit ito naroon ay dahil sa naghahanap ito ng trabaho, na kanya naman agad inalok ng walang pag-aalinlangan.

“Hmmm. Ano ‘yang niluluto mo?” Ang wika niya habang nakayakap mula sa likuran ng kanyang kasintahan.

Kinabukasan, pagkatapos nilang magkaintindihan ay agad niyang ipinagpaalam ito sa mga magulang nito para dalhin sa kanilang beach resort upang mabigyan sila ng panahong dalawa na makapagsolo. Hindi naman tumutol ang mga ito, sa halip ang mama pa nito ang naghanda ng mga babaunin nila sa ilang araw na pananatili roon.

“Beef steak, sabi ni Tita ito daw ang paborito mong ulam, eh.”

Lalo lamang niyang hinigpitan ang pagkakayakap dito. Walang pagsidlan ang kanyang saya na ngayon, malaya na nilang naipapakita sa isa’t isa ang mga damdaming dati nilang ikinukubli.

“Pagkatapos nating mananghalian pasok tayo sa kuwarto, may ipapakita ako sa ’yo.” Ang naglalambing niyang wika habang binibigyan ito ng mga halik sa batok.

Humarap ito sa kanya na nakataas ang kilay.

“May binabalak ka bang karumaldumal Nico?”

“Wala, ah!” He said defensively.

“Unang araw pa lang natin dito Nicollo, umayos ka.” Nagbabanta nitong sabi.

“Wala naman talaga akong masamang iniisip, ah. Baka ikaw ang meron.” Ngingiti-ngiti niyang sabi.

Lalo lamang tumaas ang kilay nito dahilan para muli niyang angkinin ang labi nito na mukhang nakaadikan na yata niya dala ng sensasyong hatid ng mga labi nito sa labi niya at sa kanyang buong sistema.

“Huwag mo akong aawayin, first day natin bilang magkasintahan ngayon.” Nakangiti niyang wika nang maghiwalay ang kanilang mga labi.

Natawa na lamang ito at ito naman ang kumabig sa kanyang batok para bigyan siya ng halik na hindi naman niya napigilang tugunin. Una ay banayad at puno ng pagmamahal ang mga halik nito sa kanya. Ramdam ng mga labi niya ang malambot na labi nito.

Their kisses go deeper and deeper. Habang tumatagal ang pagkakahinang nga mga labi nila ay lalo namang umiinit ang pakiramdam niya hanggang sa unti-unting magkabuhay ang bagay na nasa pagitan ng kanyang mga hita.

Unang humiwalay si Lantis.

“Ano iyan?” Takang-tanong nito na ang tinutukoy ang nakatayo na niyang kaselanan sa loob ng kanyang suot na board short.

“Ikaw kasi ,eh.” Paninisi niya naman dito.

“Oh, bakit ako ang sinisisi mo at bakit parang ang laki naman ‘ata niyan?”

“Ang sarap mo kasing humalik.” Pag-amin niya. “Pero hindi malaki iyan.”

“Malaki kaya.”

“Hindi nga sabi, eh.”

Napaigtad siya nang dumapo ang kamay nito doon.

“A-Anong ginagawa mo?”

“Sinusukat ko. Wag kang gumalaw!”

“Wag mo nang sukatin ‘yan maliit lang ‘yan.”

“Anong maliit? Eh ang laki nga nito tingnan mo, ‘di ko nga mahawakan ng mabuti.”

“Eh paano mo mahahawakan ng mabuti yan, eh nasa loob siya ng short ko.”

Napasinghap siya at hindi napigilan makaramdam ng kiliti nang ipasok nito ng walang pag-aalinlangan ang kamay nito sa loob ng kanyang board short at lalo pa siyang napaigtad ng hawakan nito ang kanyang kaselanan.

“Oh see, ang laki nga. Sabi sa ‘yo, eh.”

“Maliit nga ‘yan.” Napapangisi na siya dahil sa sobrang pride nito, hindi nito alam na naiisahan na niya ito.

“Bakit ba ang kulit mo? Sinabi na ngang malaki, eh.”

“Ikaw ang makulit, sinasabi na nga sa’yong maliit lang yan, eh.”

Muli nitong pinisil-pisil ang hinahawakan pa rin nitong kaselanan niya na para talagang sinusukat nito.

“Ang kulit mo talaga! Bakit ba mas marunong ka pa sa humahawak?”

Nang mahuli nito ang pagkakangisi niya ay napakunot ang noo ito.

“Bakit ka nakangisi diyan?”

Pero imbes na sagutin ito ay muli na lamang niyang inangkin ang mga labi nito na wala naman nitong pag-aalinlangang tinugon. Hindi na talaga siya nakapagpigil dala ng sobrang pangigigil sa hindi patatalo niyang kasintahan.

Nang magtatangka na itong bitiwan ang pagkakahawak sa kanyang kaselanan ay maagap niya itong pinigilan.

“Diyan lang iyan.” Wika niya.

“Nico, ano ang iniisip mo? Nasa kusina tayo utang-na-loob.”

“Shhh.. Mas magandang dito tayo magsimula para unforgettable.”

Hindi na niya ito hinayaan pang makapagsalita. Muli niyang inangkin ang mga labi nito hanggang sa pareho na silang tupukin ng kani-kanilang mga damdamin para sa isa’t isa. Lihim siyang nagbunyi nang maramdaman niya na nagsisimula nang igalaw nito ang kamay na nakahawak sa kanyang pagkatao.

Ang sumunod na nangyari ay isa-isang naglaglagan sa sahig ang kanilang mga damit at ang mga impit na ungol na lamang ang maririnig dala ng bawat pagdampi ng kanilang mga labi sa iba’t ibang parte ng kanilang katawan.

Alam niyang pareho silang baguhan nito pagdating sa gano’ng bagay pero nang makita niya ang effort na ginagawa nito mapaligaya lamang siya, lalo lamang niyang minahal ang taong hindi niya lubos akalain na pipiliin niyang ibigin.

Nasa kasagsagan na sila ng pagpaparamdam ng pagmamahal sa isa’t isa nang bigla siyang may maramdaman sa kanyang paanan.

“Hala, si Karupin pinanunuod tayo.” Ang naiwika niya nang makita ang pusa na ngayon ay pareho na nilang pag-aari.

                                 

“Takpan mo ang mata niya dali! Ikaw kasi, sabi na sa ’yo na ‘wag tayo rito, eh. Ayan tuloy madudumihan ang isip ni Karupin.”

Pinulot niya ang walang kamuwang-muwang na pusa.

“Karupin, doon ka muna sa kuwarto ng mga Daddy mo, ah. May ginagawa pa kasi kami, mabibitin ako.” Pagkakausap niya rito saka ito muling inilapag sa sahig.

Pareho silang napatawa ng malakas ng parang nakaintindi ito sa ginawang pakiusap niya dahil umalis ito ng kusina at hinayaan silang dalawa.

“Paano ba iyan. Mukhang naintindihan ako ng anak-anakan natin. Game!” At sa muling pagkakataon, ipinaramdam nila sa isa’t isa ang kanilang damdamin.

Talagang malaki ang nagagawa ng pag-ibig para mapagbago ang isang tao. Tulad niya at ni Lantis, ang pag-ibig nilang dalawa para sa isa’t isa ang nagbigay daan para tuluyan nilang harapin ang mga problemang dati nilang tinatakbuhan. Dahil para sa kanila, para sa kanya, hindi mo maibibigay ng buo ang sarili mo sa isang tao hangga’t hindi mo nagagawang pakawalan ang mga gumugulo sa puso’t isipan mo.

People can change. Nasa tao lamang iyon kung gusto niyang magbago o mananatili siya sa mga anino ng masasama o mapapait niyang nakaraan. Iyon ang natutunan niya nang simulan niyang mahalin si Lantis at naniniwala siyang marami pa siyang p’wedeng magawa para sa ikasasaya ng taong minamhaal niya.

Ito ang simula ng magkasama nilang paghahabi ng magagandang alalang babaunin nila sa pagtahak sa hinaharap. Mga alaalang patuloy na magbibigkis at magpapatibay sa kanilang dalawa sa anumang unos na darating sa kinabukasan, kasama ng kanilang pamilya at mga malalapit na kaibigan.

-----Wakas------

zildjianstories.blogspot.com