Shufflin' (01): Book 2

by: Lui

“Symon.” ang mahinahong paggising ni Gap sa kanya.

Pero himbing pa rin ang pagtulog ni Symon kaya naman pasimple siyang tinabig ni Gap sa braso para magising. Marahang nagbukas ang kanyang mga mata at agad na kumunot ang noo nito dahil sa pang-iistorbo ni Gap sa kanyang pagpapahinga.

“Mr. Gonzales!!!” Napaupo bigla ng maayos si Symon nang marinig ang malakas na sigaw ng professor. Naramdaman niya ang tingin ng bawat isa sa loob ng class room. Pupungas-pungas siyang tumingin sa professor.

“Yes, Ma’am?”

“Kung matutulog ka lang, sana ay hindi ka na pumasok sa klase ko!”

“I’m so sorry. I had a long night. Alam niyo naman pong…”

“That is not an excuse! Estudyante ka pa rin dito. No special treatment or whatsoever!”

“Sorry po.”

“Do me a favor, Mr. Gonzales. Get out of my class room.”

Hindi naman nagpatumpik-tumpik pa si Symon. Agad niyang kinuha ang kanyang bag at tumayo. Wala naman kahit isa ang nagsalita sa loob ng silid na iyon at ang mga mata nila ay nakapako pa rin kay Symon.

“Later, Gap.” ang paalam niya.

Bago pa man buksan ang pinto sa likod ng room ay tumingin muna siya sa professor na nakapamewang sa harapan. Kinuha niya ang shades na nakalagay sa kanyang chest pocket at sinuot ito.

“Thanks, Ma’am!” ang nakangiti niyang sabi dito.

---

Halos magda-dalawang buwan na ang lumipas simula nang magsimula ang  ikahuli niyang taon kolehiyo at subsob na agad siya agad sa pagtapos ng kanyang thesis. Wala siyang pasok ngayon dahil apat na araw lang sa isang linggo ang kanyang klase. Bumaba na siya mula sa kuwarto nang makaramdam ng gutom.

“Kumain ka na diyan. Aalis muna ako.” ang paalam ng kanyang ina.

Ilang buwan na rin siyang tinanggap muli ng ina sa bahay pero hindi pa rin nanunumbalik ang sigla sa samahan nila. Marahil ay hindi pa rin matanggap ng huli ang kanyang nakita.

“Saan ka pupunta, Ma?”

“D’yan lang.” ang malamig nitong sagot.

“Ingat ka.”

Patapos na siya kumain nang may mag-door bell. Inilagay niya muna sa lababo ang pinagkainan bago mabilis na lumabas ng bahay upang buksan ang gate. Agad siyang kinabahan nang makita kung sino ang naghihintay sa kabilang side ng tarangkahan.

“Bryan! Anong ginagawa mo dito?” ang halos pasigaw niyang tanong dito.

“Nakita kong umalis Mama mo. I miss you, James.”

“Kanina ka pa nandiyan? Bry, alam mo naming hindi pa kami okay ni Mama. Kapag nakita ka niya, baka magalit lalo iyon.”

“Wala naman siya ngayon eh. Ilang araw na tayong hindi nagkikita. Miss na miss na kita.”

Hindi naman maikaila ni James na nami-miss niya na rin si Bryan. Hinablot niya ang kamay nito papasok sa loob ng kanilang bahay. Nang maisara ang pinto sa sala ay agad siyang siniil ni Bryan ng mapusok na halik sa labi. Mabilis na iniyakap ni James ang dalawang kamay sa batok nito.

“Sandali, doon na tayo sa kwarto.” ang sabi ni James.

---

Beautiful People – Chris Brown

Everywhere, everywhere

Everywhere I go

Everywhere that I’ve been

The only thing I see is

Is beautiful people

Don’t you know, don’t you know

You’re beautiful, don’t you know

Don’t you know, don’t you know

Beautiful,  don’t you know

“Hoy!” ang sigaw ni Gap matapos hilahin ang headset na nasa tainga ni Symon.

“Hey. Nandiyan ka na pala.” Mula sa pagkaka-slouch sa isang upuan sa park ay umayos ng upo si Symon nang makita si Gap. Tinanggal din niya ang suot na shades. Medyo magulo na ang buhok niya dahil sa lakas ng hangin doon. May mangilan-ngilang estudyante ang dumaraan at tumitingin sa gawi nila pero hindi nila ito pinapansin.

“Wala pa, Sy. Nasa class room pa ako.”

“Funny.”

“Gigil na gigil sa’yo si Mrs. Anonas paglabas mo.”

“Talaga? Hayaan mo siya.”

“Sy. Umayos ka nga. Ikaw naman may kasalanan eh.”

Natigilan naman si Symon sa mahinahong pakikipag-usap sa kanya ni Gap. Yumuko siya at humingi ng sorry sa ginawa.

“Oo na. Kakausapin ko siya tomorrow.”

“Bakit bukas pa?”

“Eh malapit na akong sunduin.”

“Aalis ka na agad?”

“Oo. Sinabi ko na sa’yo diba?”

“Oo nga. Pero mami-miss na naman kita.”

“Papasok naman ako bukas eh.”

“Kaya mo ba? Hindi ba malayo ang Lucena?”

“Sa biyahe na lang ako matutulog. Tsaka Friday naman bukas, maaga tapos ng klase natin. Labas na lang tayo.”

“Tayong dalawa lang o kasama sina Lex?”

“Tayong dalawa lang. Miss na rin kita.”

Akmang hahalikan na siya ni Gap nang bigla siyang umiwas. Bumalik naman sa maayos na pagkakaupo si Gap. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan nito.

“Sorry. Alam mo namang…”

“I know. It’s okay. Sorry din.”

Ilang minuto lang ang lumipas ay nag-ring na ang phone ni Symon na nakalagay sa table na nasa pagitan nila ni Gap. Agad niya itong sinagot. Matapos ang mabilis na pakikipag-usap ay tumayo na si Symon at kinuha ang kaniyang bag.

“Papasok na daw sila ng MSCA.” ang paalam ni Symon.

“Already? Ang bilis naman. Akala ko matagal pa sila.” ang biglang nalungkot na sabi ni Gap.

“I’ll call you agad when I can. Alright? Wag ka na malungkot.” ang pasimpleng paglalambing ni Symon.

Naglakad na sila palabas ng park para hintayin ang sasakyan sa main street sa loob ng MSCA. May isang puting van ang tumigil sa harapan ng park. Nakita agad ito ni Symon at itinuro ito kay Gap.

“Wait!” ang pagpigil ni Gap kay Symon.

Napatigil naman bigla si Symon sa paglalakad at humarap muli kay Gap. Nakita niyang abala ito sa pagbubukas ng kanyang bag. Isang regalo ang lumabas mula rito. Nakangiting inabot ni Gap ito sa kanya kahit na bakas sa mga mata nito ang lungkot.

“Happy 4th month.” ang sabi ni Gap.

---

“I missed you.” ang sabi ni James habang nakayakap siya kay Bryan.

“Hayaan mo na kasi akong kausapin Mama mo.” ang pagbabalik ni Bryan sa madalas nilang pagtalunan.

“It won’t help.”

“Paano ka nakakasiguro?”

“Natatakot ako.”

“Bakit? Kasama mo naman ako.”

Matagal na nag-isip si James sa madalas na ipilit ni Bryan na gawin. Hindi niya alam kung ano ang magiging desisyon. Pinanghihinaan siya ng loob dahil hindi pa rin naman ganoon kabuo ang tiwala niya kay Bryan simula noong nangyari sa Megamall.

“Please? Let me do this. For us.”

“Bahala ka na, Bry. Kung kaya mong harapin si Mama, ikaw na mag-decide.”

Isang mahigpit na yakap ang sinagot ni Bryan sa sinabi ni James. Hinalikan siya muli nito na para bang gusto pang ulitin ang kanilang pinagsaluhan pero tumanggi na siya.

“Magbihis ka na. Baka dumating na si Mama.

“Akala ko bahala na ako?”

“Oo nga. Pero huwag naman ngayon. Tsaka huwag naman na makita ka niya na galing pa dito sa kwarto ko.”

“Okay, okay.” Mabilis na nagbihis ang dalawa bago ihatid ni James si Bryan sa gate.Muli niyang inabala ang sarili sa pagsusulat ng thesis. Hindi siya makapaniwala na sa loob ng buong summer ay naging maayos ang samahan nila ni Bryan. Hindi na siya nakakita ng kung ano mang kilos mula rito na nagpapahiwatig na may ginagawa na naman itong kababalaghan. Masaya siya. Pero hindi pa kumpleto dahil sa problema sa ina.

---

Pinili ni Symon na sa pinakadulo sa likod ng van maupo habang nasa biyahe papuntang Lucena. Paulit-ulit niyang pinapagalitan ang sarili dahil sa katangahang nagawa.

“How could you forget this special day??! Napakatanga mo, Sy! Sobra!!!” ang sabi niya sa sarili.

“Uy, okay ka lang?” ang tanong ni Shaun sa kanya na nakaupo sa tabi niya.

“Huh? Yeah.”

“You don’t look okay.”

“Pagod lang siguro sa class.”

“Here.” Inabot ni Shaun sa kanya ang unan para makanakaw ito sandali ng tulog pero hindi naman siya dalawin ng antok. Nagi-guilty siya sa paglimot sa isang mahalagang araw sa kanila ni Gap.

Kinuha niya ang regalo ni Gap sa kanya at binasa ang card na nakadikit dito. Minabuti niyang basahin na lang muna ito at sa bahay na lang buksan ang regalo.

“Sy,

Happy 4th month! I love you.

Gap

“Thank you, Gap. I love you.” ang bulong niya.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

rantstoriesetc.blogspot.com