Shufflin' (13): Book 2

by: Lui

Mabilis na kumalas si Bryan sa yakap ni Shaun nang marinig niya ang boses ni James. Kita niya sa mukha nito ang labis na pagtataka. Maging si Shaun ay napayuko nang mapagtantong nakita ni James ang ginawa niyang pagyakap kay Bryan.

“Bry, ano ‘to?”

“James, let me explain.”

“No, James. Let me explain.” ang sabat ni Shaun.

“Tumigil ka na, Shaun!” ang sigaw ni Bryan dito punung-puno ng galit.

May namumuo ng ideya si James sa kanyang isip dahil sa emosyong ipinakita ni Bry kay Shaun. Hindi siya makapaniwala sa kanyang na-realize. Naging mabait siya kay Shaun at pinakitunguhan niya itong kaibigan.

“Oh.” ang tanging nasabi ni James bago patakbong tumawid ng street papunta sa kanilang bahay.

“James!” ang tangkang pagpigil ni Bryan sa kanya.

“I’m sorry.” ang mahinang sabi ni Shaun.

Galit na lumapit sa kanya si Bryan at inambahan siya ng suntok. Kitang-kita ni Shaun sa mga mata ni Bryan ang labis na pagkamuhi.

“Sige, ituloy mo. Kung ‘yan ang makakatulong sa’yo.” ang naluluhang sabi ni Shaun.

Pero ang kabaligtaran ang ginawa ni Bryan. Ibinaba niya ang kanyang kamay at binitawan ang pagkakahawak niya sa kwelyo ng polo shirt na suot ni Shaun. Yumuko ito at nagsalita.

“Bakit mo kasi ako iniwan?” ang umiiyak niyang sabi.

“Bry…” Magsisimula pa lang magpaliwanag si Shaun nang naglakad palayo sa kanya si Bry. Pupuntahan niya si James para ipaliwanag sa kanya ang lahat. Alam niyang matagal na niya itong dapat sinabi. Alam din niyang dapat niya nang pakinggan si Shaun para matapos na ang lahat. Pero pinangungunahan siya ng takot. Alangan siya sa kanyang magiging reaksyon.

---

Overflowing ang drinks sa party ni Gap at patuloy ang pagsasaya ng lahat kahit na may hindi magandang nangyayari sa labas. Hilo na si Symon at wala na siyang pakialam sa kanyang mga ginagawa.

“Tingnan mo si Symon, namumula na sa kalasingan.” ang natatawang sabi ni Jeric kay Coleen.

“Hoy, Symon! Tama na pag-inom ah. Namumula ka na!” ang saway ni Lexie sa kanya.

“Parang ikaw hindi. Ang red na kaya ng cheeks mo.” ang pagpansin ni Coleen kay Jeric.

“Talaga? Cute kasi ako.”

“Siyempre, ako girlfriend mo.”

“Sweet naman. Nga pala, happy one year and one month.”

“Awwww. Akala ko nalimutan mo na.” ang sabi ni Coleen.

“Hindi mangyayari ‘yun. Ikaw pa, malakas ka sa akin eh. I love you, I love you, I love you…” Hindi tumigil si Jeric sa pag-ulit ng mga katagang iyon hanggang sa halikan siya ni Coleen sa labi. Napangiti naman ang ibang mga kaibigan pati si Symon at Darrel dahil sa nakita.

“Haaay! I can die right now.” ang sabi ng masayang si Jeric.

Hinanap ni Symon si Gap at nakita niyang abala ito sa pag-aasikaso sa ibang bisita. Sa totoo lang, nabo-bore na siya at gusto na niyang humiga kaya naman si Darrel na lang ang kanyang kinausap.

“Hi, Kuya!” ang perky niyang bati rito.

“Pang-ilan mo na ‘yan?” ang pasimpleng bulong ni Darrel sa kanya.

“Third bottle.” ang sagot ni Symon.

“Tama na ha? Lasing ka na.”

“Hindi kaya ako nalalasing.” ang sabi ng nahihilong Symon.

“Paano mo naman nasabi?”

“Kasi hindi pa ako umiinom. Ngayon pa lang.” ang natatawa niyang sabi.

“Last na ‘yan.” ang utos ni Darrel.

“Kuya Darrel, bakit kayo nag-break ni Ate Dana?” ang biglaang tanong ni Symon.

“Sy…”

“Masakit ba?” ang patuloy na pagtatanong ni Symon dala ng kalasingan.

“Syempre. Look, Sy…” ang tangka ni Darrel sa pagpapaliwanag.

Lumapit si Symon sa kanya at bumulong. Kahit na medyo hilo na rin at malakas ang musika sa paligid ay malinaw naman kay Darrel ang sinabi ni Symon.

“Tingin mo kung sa akin ka napunta, masasaktan ka?” Para namang na-stun si Darrel sa diretsong tanong na ito ni Symon sa kanya. Hindi siya nakapag-react at totoong nailang siya rito. Iniba na lang niya ang topic para makaiwas dito.

“Tama na ‘yan. Tara, pasok na muna tayo sa loob.” ang sabi ni Darrel sa kanya.

Sakto namang pabalik na si Gap sa kanilang table kaya mabilis na nagtanong si Darrel dito kung saan pwedeng pagpahingahin si Symon dahil sobrang lasing na ito.

“Ay, ako na lang magdadala sa kanya.”

“Ako na. Marami ka pang bisita.”

“Nakakahiya naman.”

“Okay lang. Sige na.” Inalalayan ni Darrel si Symon hanggang sa makaakyat na sila sa kwarto ni Gap. Marahan niyang inihiga ito sa kama bago tanggalin ang mga sapatos nito. Umupo siya sa tabi nito bago niya ito balutin sa comforter. Akma na siyang aalis nang biglang hinawakan ni Symon ang kanyang kamay.

“Kuya…” ang halos hangin na lang niyang sabi.

“Bunso, pahinga ka na.”

“Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko.”

“Bakit kami nag-break?” ang pagpapaalala ni Darrel sa tanong ni Symon.

“Hindi. Wala na akong pakialam kung bakit kayo nag-break. Kung ako ang minahal mo, tingin mo masaaktan ka ng ganyan? Kahit hindi mo ipakita, ramdam kita, Kuya Darrel. Halata sa mga mata mo ang bigat ng dinadala mo.”

“Sy, alam mong…”

“Alam kong hindi ka tulad ko, tulad namin. Pero kahit isang beses ba, hindi mo naisip na paano kung pinagbigyan mo ako?”

“Sy, siguro hindi ako masasaktan ng ganito. Pero ikaw ang masasaktan ng husto. Kasi hindi ko kayang ibigay ‘yung hinihingi mo sa akin. Kahit anong pilit ko, hindi talaga. Nalampasan na natin ‘to diba?”

“Kahit konti, wala kang naramdaman sa akin?”

“Sy, you’re happy with Gap. I’m happy for the both of you.”

“Kahit konti, wala kang naramdaman sa akin?” ang pag-ulit ni Symon sa kanyang tanong.

Mula sa pagkakahiga ay umupo siya kahit na umiikot na ang kanyang paningin. Tanging ang mukha ni Darrel ang kanyang nakikita. Dahan-dahan niyang inilapit ang kanyang mukha rito. Walang senyales ng pagtanggi mula kay Darrel. Marahan niyang ipinikit ang kanyang mga mata nang maramdaman niya ang kamay ni Darrel na humawak sa kanyang dalawang balikat.

“Sy, stop.” ang sabi ni Darrel.

“Sorry.” Parang biglang nawala ang lahat ng alcohol sa katawan ni Symon. Pakiramdam niya ay nabuhusan siya ng malamig na tubig. Paulit-ulit siyang humingi ng tawad ditto habang pilit niyang tinatanggal ang comforter na nakabalot sa kanyang katawan. Patakbo siyang lumabas ng kuwarto. Agad na sumunod si Darrel sa kanya.

Laking gulat ng dalawa nang pagbukas ng pinto ay naroon si Gap at walang ekspresyong nakatingin sa kanilang dalawa. Alam nilang narinig at nakita ni Gap ang lahat dahil sa itsura nito.

“Gap.” ang sabi ni Symon.

“Thank you for planning this. Umuwi ka na.” ang cold na sabi ni Gap kay Symon.

“Gap. No, you don’t understand.”

“Oh, I understand it. Really! Crystal clear!”

“JR…”

“You can leave too!” ang sigaw ni Gap kay Darrel bago sila pagbagsakan nito ng pinto.

---

Madilim sa kwarto ni James. Nakahiga siya sa kama at tahimik na umiiyak habang si Bryan naman ay nakasalampak sa sahig at hawak ang kanyang kamay. Walang imikan at tanging ang kanilang mga paghinga at ang mangilan-ngilang paghikbi ni James ang naririnig.

“Wala akong ginawang masama, James. I don’t get why you’re crying.” ang mahinahong sabi ni Bryan sa kanya.

“Shut up.”

“James, sasabihin ko na sa’yo. Si Shaun. Siya ‘yung nakwento ko sa’yo na naging rason kung bakit ako napariwara. Galit ako sa kanya. Pero ayaw niya akong tigilan ngayon.”

“I said, shut up.” ang nanginginig na sabi ni James.

“Bakit ka ba umiiyak? It’s not like I cheated again.”

Umupo si James mula sa pagkakahiga at tinanggal ang pagkakahawak ni Bryan sa kanyang kamay. Pinunasan niya ang kanyang mga luha at nagsimulang magsalita.

“Tama nga ako. Kaya ka biglaang naging malambing. Kaya pinakita mo sa akin kung gaano ako kasaya kasi threatened ka! Kasi alam mong may mangyayaring ganito. I knew it. Kilala na kita, Bry. Pero hindi ko lang sinabi sa’yo kasi naisip ko, mukha namang okay ang lahat. Pero at the back of my mind, alam kong something’s off.”

“Natatakot akong sabihin sa’yo kasi baka hindi mo maintindihan.”

“Pinagmukha niyo akong tanga, Bry! Pinakisamahan ko siya ng maganda. Isa pa, nagsinungaling ka sa akin. Ano pa bang hindi ko maiintindihan sa’yo? Lahat na ng paghihirap pinagdaanan ko para lang maging maayos tayo, tapos ganito lang?”

“I’m sorry. Napangunahan lang ako ng takot.”

“Takot saan?”

“Takot na…”

“Ano? When are you gonna be honest with me?!”

“Natatakot akong malaman mo ang problema ko kay Shaun! Gusto kong takasan ang lahat! Natatakot akong malaman ang rason kung bakit niya ako iniwan dati. Kahit na gustung-gusto ko nang itanong ulit ‘yun ngayong ready na siyang sumagot, ayoko.”

“Natatakot kang magbago ang nararamdaman mo sa kanya at maiwan ako? Ganon ba? Natatakot kang ma-realize mo na may nararamdaman ka pa sa kanya?”

Hindi sumagot si Bryan. Yumuko lang siya at hinagilap ang kamay ni James para hawakan ito ng mahigpit pero nagpumiglas si James. Sa tulong ng maliwanag na street light ay naaninag ni Bryan ang labis na lungkot sa mga mata ni James.

“Answer me, Bryan! Yun ba ang kinakatakot mo?”

“Oo.”

---

Mabilis ang pagkabog ng dibdib ni Symon habang palabas siya ng bahay nina Gap. Agad siyang lumapit kina Coleen at nagyayang umuwi. Namumuo na ang mga luha sa kanyang mga mata. Nakasunod sa kanya si Darrel pero hindi niya ito kayang harapin sa sobrang hiya.

“Sorry, Kuya. I’m so sorry.” ang paalam niya rito habang nakayuko.

Sa sasakyan nina Coleen sila sumakay lahat. Tahimik lang si Symon sa biyahe. Wala ni isa ang nag-lakas loob na magtanong sa kung anong nangyari maliban kay Jeric.

“Sy, everything alright?” ang lasing na tanong niya.

“No. Nag-away kami ni Gap.”

“Why, what happened?”

“It’s complicated. Ang hirap i-explain.”

“Okay. Just know that I’m here. We’re here kapag kailangan mo ng kausap.”

Matapos iyon ay nagtext si Jeric kay Gap. Si Coleen naman ang nag-comfort kay Symon na nagsimula nang umiyak. Sina Lexie at Shane ay inalo rin si Symon.

“I’m so stupid!! Stupid, stupid, stupid!!!” ang sabi ni Symon habang paulit-ulit na pinapalo ang sariling ulo.

“Stop it, Sy.” ang pagyakap ni Coleen sa kanya.

Natigilan ang lahat ng biglaang kumanan ang sasakyan at na-out of balance silang lahat sa kinauupuan. Napatili si Shane at Lexie habang si Jeric naman ay napamura dahil sa gulat.

“Manong, careful naman.” ang sabi ni Coleen sa driver.

---

Unti-unti nang nagsiuwian ang mga tao nang sabihin ni Gap sa kanyang ina na hindi na maganda ang kanyang pakiramdam at gusto nang magpahinga. Wala pang kalahating oras ay payapa na ulit ang kanilang bahay. Wala na siyang naririnig na kahit na anong ingay.

Nakatingin siya sa kanyang bintana kung saan niya nakikita ang mga bituin. Hindi siya makaiyak dahil hindi niya alam ang talagang nararamdaman dahil sa narinig at nakitang pag-uusap nina Symon at Darrel.

“Ginawa lang ba niya akong panakip-butas kay Darrel?”

Nasa ganoon siyang estado nang mag-ring ang kanyang phone. Bumangon siya at kinuha ang phone na nakapatong sa kanyang study table malapit sa bintana.

Jeric: Whatever happened between you and Sy tonight, you can always talk to me, to us. Ok? Happy birthday ulit, Gap!

Hindi na siya nagreply at naisipan nang matulog na lang. Isasara na niya ang bintana nang maaninag niya ang isang lalaking nakaupo sa gutter sa tapat ng kanilang bahay. Pilit niyang minumukhaan ito dahil alam niyang nasa party ito kanina lang.

“Shaun?” Patakbo siyang bumaba at lumabas ng bahay para lapitan ito. Naabutan niya itong yakap ang kanyang sarili habang tahimik na umiiyak. May ilang empty bottles ng beer ang nasa tabi ito.

“What’s wrong?”

“Nothing.”

“Bryan?”

“How did you…”

“I know. Sinabi ni Sy sa akin.”

“I totally regret what I did back then. Siya pa rin ang gusto ko pero may iba na siya. How am I gonna win him back?”

“I know what can help you.”

“Ano?”

“Tara!” Pumasok sila sa loob ng bahay nina Gap at nagtungo sa kusina. Patay na ang lahat ng ilaw pero hindi na nag-bother pa si Gap na buksan ang mga ito. Binuksan niya ang ref para magsilbing ilaw nila. Kumuha siya ng dalawang kutsara at binuksan ang freezer para kuhanin ang isang gallon ng ice cream.

“Ice cream?”

“Yeah.” Umupo si Gap sa tapat ng ref na parang bata bago simulang lantakan ang double dutch na ice cream. Sumunod naman si Shaun sa kanya. Sa una ay natatawa sila sa kanilang ginagawa pero nang nangalahati na ang kanilang kinakain ay lumabas na ang ikinukubling emosyon ni Gap.

“Ang tanga, tanga ko! All this time, threatened ako sa presence mo. Kasi akala ko aagawin mo si Sy sa akin. Posible naman kasi. Mas gwapo ka sa akin. Mas madalas pa kayong magkasama. Tapos ‘yun pala, sa past pa rin kami magkakaproblema.”

“Bakit ngayong handa na ako, ayaw niya akong pakinggan? Handa na akong sabihin sa kanya ang lahat. Siya pa rin ang mahal ko. Si Bryan ang dahilan kung bakit ako bumalik sa pagkanta at pagsusulat. Siya lang talaga ang mahal ko. Ang sakit na makitang may iba na siya.”

Sabay na umiyak ang dalawa dahil sa magkaibang dahilan. Nang naubos nila ang ice cream ay parehas gumaan ang kanilang pakiramdam. Nagpasalamat si Shaun kay Gap dahil  sa ginawa nito. Ganoon din naman si Gap sa kanya.

Pauwi na sana si Shaun nang makatanggap si Gap ng tawag na nagpatakbo sa kanila parehas palabas ng bahay.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

rantstoriesetc.blogspot.com