Shufflin' (14): Book 2

by: Lui

Kakaunti na lang ang mga dumaraang tao sa parte na iyon ng park sa loob ng school dahil halos malapit nang mag-lights out. Puro hikbi lang ang maririnig galing sa kanya habang pilit niyang hinahawakan ang kamay ng kanyang kasama.

“Bitiwan mo na ang kamay ko.”

“Ayoko. Please, huwag namang ganito. Akala ko ba hindi mo ako iiwan. Diba we’re stronger when we’re together? Paano na ako?”

“Hindi ko na kaya. My priorities are different now.”

“And wala na ako dun?”

“Hindi naman sa ganoon. Pero mas gusto ko na munang mag-focus sa career ko. They promised me a good deal.”

“Ipagpapalit mo ako sa career mo?”

“You know how much I want this. Masasaktan lang kita lalo kapag pinagpatuloy pa natin ‘to.”

“May iba na ba?”

“Wala. Please. Let me go.”

“No. I will stay with you. I will keep up with everything na gagawin mo.”

“I don’t see you in my future, Darrel.”

“What?” Iyon na yata ang pinakamasakit na narinig niyang mga salita sa buong buhay niya. Matatanggap niya pang ipagtabuyan siya, sanay na siya doon. Pero ang sabihan siya ng ganito ay hindi niya kayang tanggapin. Masyadong matalim ang mga salitang binitiwan ni Dana. Binitiwan niya ang kamay nito.

“I’m sorry. I don’t see this working out.”

“Okay.” ang pagsuko niya.

“Okay?”

“You’re free to go.” Ilang segundo pang tinitigan ni Dana si Darrel bago ito tumalikod at naglakad palayo sa kanya. Pilit namang pinipigilan ni Darrel ang pagsabog ng damdamin. Hirap siyang naglakad papunta sa SC office. Nang makaramdam siya ng comfort sa lugar na kanyang kinaroroonan ay parang biglang humina ang kanyang mga tuhod. Hinayaan na niya ang sariling umiyak.

Nang mahimasmasan siya saka niya napansin na sobrang kalat na ng office niya dahil naibato niya ang kahit na anong mahawakan. Habang pinupunasan ang mga luha, isa-isa niyang pinulot ang mga papel at ibang gamit na nakakalat. Nang makapagligpit ay tiningnan niya ang sariling repleksyon sa salamin at nakita niya ang sobrang pamumula ng kanyang ilong at ang lalong pagsingkit ng kanyang mga mata.

Lumipas ang mga araw na nakikita niya si Dana sa klase pero hindi sila nag-uusap. Sa una ay mahirap. Sobrang hirap. Inabala na lang niya ang sarili sa sandamakmak na extra-curricular activities para malibang. Hanggang sa nasanay na siya sa presensya nito at hindi na nag-bother pa na makipag-usap.

Nasa kalagitnaan si Darrel ng pagbabalik-tanaw nang magtaka siya sa pagtigil ng sinasakyang taxi. Tumingin siya sa kanyang paligid at nakita niya ang maraming sasakyang nakatigil din.

“Manong, ano pong meron?”

“Sir, hindi ko rin po alam.”

“Weird. Past 12mn na, may traffic pa rin.”

—

Tumigil na sa pag-iyak si James. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman sa pag-amin ni Bryan kahit na parang nakinita na niyang  mangyayari ito. Panay ang paghingi ng tawad nito sa kanya pero parang hindi niya ito naririnig.

“Nag-eenjoy ka bang nakikita akong nasasaktan? Kasi sa totoo lang, hindi maganda sa pakiramdam eh.”

“James, hindi ko na naman kailangan pang marinig ang reason ni Shaun diba? Masaya na tayo. We’ll just ignore him.”

“Then what? He’ll come back around again sometime soon? No, Bry. Alam kong kating-kati ka nang marinig ang sasabihin ni Shaun. Go. Pakinggan mo siya. Then decide. Are you going back to him or are you staying with me?”

“Please don’t do this.”

“Wala akong ginawa, Bry. You did this to yourself. Pero hindi mo kasalanang may maramdaman pa rin sa kanya. And I truly respect that. Basta ipaalam mo lang sa akin kung ano ang decision mo.”

“James…”

“Yun lang ang nakikita kong solusyon dito, Bry.”

“Ayoko. Masasaktan na naman kita.”

“Hindi pa ba? Kaya go na. Itodo mo na.”

“Ayoko.”

“Okay. Ako na lang ang kakausap sa kanya.”

“Wag!”

“Ano bang gusto mong gawin?!”

“Wala. Wag na tayong magpaapekto.”

“You’re impossible, Bry.”

“Please, James.”

“Man up, Bry!!!”

Ilang minutong nag-isip si Bryan sa mga sinabi ni James. Hindi ito mapakali sa kwarto ng huli at kung anu-anong tunog na ang ginagawa nito.

“Fine! I’ll do it. Tomorrow. Ok?”

“Okay.” Kasunod nito ay ang pagri-ring ng phone ni James. Agad niyang inabot ito at sinagot ang tawag nang hindi tinitingnan ang register.

“Hello?”

“James!!!”

“Gap! O, napatawag ka?” Ang bilis ng pagsasalita ni Gap. Rinig na rinig ang pagkahingal nito. Narinig din ni James ang boses ni Shaun na nagsalita sa likod ni Gap.

“No!” ang hysterical na sabi ni James bago ibaba ang phone at tumakbo pababa ng bahay.

—

Ramdam niya ang haplos ng hangin sa kanyang mukha pero hindi niya maintindihan kung bakit siya parang hinihingal. Pumikit siya at napakalinaw ng nakaraang kanyang binalikan. Isa ito sa mga pinakamasayang araw sa kanyang buhay na hinding-hindi niya malilimutan.

“Happy 6th month, Coleen.” ang sabi ni Jeric bago siya yakapin nito.

“Happy 6th month. Here.” ang sagot ni Coleen bago iabot dito ang kanyang regalo.

“Thanks. I’m so happy na tumatagal tayo. Kahit na minsan parang gusto na nating sumuko.”

“Mahal kasi kita.”

“Mahal din kita.” Hinawakan ni Jeric ang dalawang pisngi ni Coleen bago niya ito gawaran ng masuyong halik. Naglapat ang kanilang malalambot na labi. Ipinulupot ni Coleen ang braso sa batok ni Jeric habang ikinulong naman ng huli ang katawan ng una palapit sa kanya.

“I love you.”

“To the moon and back.”

Pag-akyat ni Coleen sa kanyang kwarto ay agad siyang nagtanggal ng damit para magshower. Pero natigilan siya nang may mahulog na maliit na box mula sa cardigan na suot. Agad niya itong pinulot at binuksan.

“I promise that I will always love you.

I promise that I will never leave you.

I promise that I will always protect you.

I love you, Coleen.”

To the moon and back,

Jeric”

Sa ilalim ng note na iyon ay may isang singsing. Sinuot niya ito at napangiti siya nang sakto ang fit nito sa kanyang daliri. Mabilis niyang kinuha ang kanyang phone at tinawagan si Jeric.

“Hey, you are the sweetest! Alam mo ba iyon?”

“Now I know.”

“I can kiss you a thousand times now. I’m so happy right now!”

“Thousand lang?”

“I can kiss you forever. And ever, ever!”

“I love you.”

“To the moon and back?”

“Right!”

Muling nagmulat ng mata si Coleen at mabilis na tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Wala siyang ibang maramdaman at tanging si Jeric lang ang kanyang nasa isip.

“Jeric…” ang kanyang bulong.

—

Isang malakas na sigaw ang narinig ni Symon na nagpabalik sa kanyang malay. Agad niyang inilapat ang kanyang kamay sa kanyang labi nang may malasahan siyang parang kalawang.

“Dugo.” Doon lang niya naisip ang mga nangyari. Nagpalinga-linga siya pero wala siyang makita dahil madilim ang paligid. Dahan-dahan niyang naramdaman ang pagsakit ng kanyang ulo at legs. Napasigaw siya sa sakit. Pero natahimik siya nang marinig niya ang pagtawag sa kanyang pangalan.

“Sy…” Sinubukan niyang gumalaw pero hindi niya ito magawa dahil naipit ang kanyang paa. Kada galaw na kanyang gagawin ay nagdudulot ng kakaibang sakit. Isa-isa niyang tinawag ang pangalan ng mga kaibigan.

“Jeric.” Katabi niya ito. Parehas silang na-stuck at maraming sugat sa ulo. Rinig niya ang hirap na paghinga nito. Pero nakapikit ito. Pilit niya itong ginigising. Hanggang sa magmulat ito ng mata at dumaing ng malakas dahil sa sakit na nararamdaman.

“Shane?!!” Na-recognize niya ang boses ng dumadaing na gumising sa kanya kasabay ng pagsigaw ni Jeric. Masyadong magulo ang utak ni Symon at hindi niya maisip kung ano ang nangyari sa kanila at bakit nasa ganito silang sitwasyon ngayon.

“Parating na ang ambulansya, Shane. Shhh. Shhhh. Malapit na. Konting tiis na lang.” ang umiiyak na sabi ni Lexie.

Nakaramdam siya ng kaunting comfort nang marinig ang mga boses nina Shane at Lexie. Parang nawala naman ang sakit na nararamdaman ni Symon nang pumasok sa isip niya ang dalawa pang kaibigan.

“Coleen?!” ang panic na pagsigaw ni Symon.

“I’m stuck here, Symon. My head hurts!” ang sagot ni Coleen.

“Coleen…” ang bulong ni Jeric kay Symon.

“Sy, si Jeric?”

“He’s awake.” ang sagot ni Symon.

“Lex!!! Hindi ko na kaya!!” ang sigaw ni Shane.

“Shane, hang in there! Naririnig mo ba, parating na ang ambulansya.” ang sabi ni Lexie kahit wala pa naman siyang naririnig na sirena.

“Sy, listen to me.” ang hirap na pagsasalita ni Jeric.

“Jeric. Don’t say anything stupid. I don’t like your tone.” ang naluluhang sabi ni Symon.

Pumikit si Jeric na para bang hinang-hina na siya. Sinampal siya ni Symon para gisingin ito dahil sa takot na magtuluy-tuloy ang pagtulog nito.

“Sy, anong nangyayari d’yan?” ang nag-aalalang sabi ni Coleen.

“I’m just keeping Jeric awake.” ang sagot ni Symon.

“Lex… May ambulansya ba talagang parating?” ang tanong ni Coleen.

“Yes. Nakatawag ako kanina.”

“Where the hell is that ambulance?!!!” ang sigaw ni Shane.

“Hey. Jeric. Jeric! Wake up!!!” ang pabulong na sabi ni Symon kay Jeric.

“I’m still here.”

“Good. Stay with me.” ang sabi ni Symon.

“Can’t, Sy. I won’t stay long. Sabihin mo kay Coleen…”

“Shhhh! Stop it, Jeric. You’re not dying. Parating na ‘yung ambulance. Nakatawag si Lexie. Huwag kang susuko, okay?”

“Sy.” Lumabo na ang paningin ni Symon dahil sa dami ng luhang namumuo rito. Nakadapa siya at si Jeric naman ay nakatihaya sa kanyang tabi. Walang tigil ang pagtagas ng dugo mula sa kanilang mga ulo. Nakakaramdam si Symon ng pagkahilo pero nilalabanan niya ito.

“Nasaan si Coleen?”

“Coleen! Jeric is asking for you.” ang sigaw ni Symon.

—

Ibinaba ng taxi driver ang kanyang bintana nang may dumaan  sa gilid nito at nagtanong siya kung bakit ma-traffic. Nakinig naman si Darrel sa sagot nito. Hindi niya maintindihan kung bakit iba ang kabang nararamdaman.

“E may tumaob na sasakyan. Kakarating lang ng ambulansya.”

“Nako! Mukhang matatagalan pa ‘yan.” reklamo ng driver.

“Sinabi mo pa! Puro kabataan pa yata ang laman ng sasakyan.”

“Si Symon Gonzales, nasa sasakyan!” ang nakapukaw sa atensyon ni Darrel galing sa isang babaeng hysterical na tumatakbo.

“Sino daw ho?”

“Symon Gonzales? Yung bagong singer.” ang sagot ng driver.

Lalong kinabahan si Darrel. Mabilis siyang nag-abot ng bayad sa driver at tumakbo palapit sa tumaob na sasakyan. Na-recognize niya ang sasakyan nina Coleen dahil nakita niya itong nakaparada sa labas ng bahay nina Gap.

“Symon.” Tumakbo siya palapit sa may ambulansya pero agad siyang pinigilan ng mga tao. Naaninag niya si Symon na nasa loob na nito. Tinawag niya ito. Ilang segundo lang ang lumipas ay hinayaan na siya ng mga nurse na makapasok sa ambulansya bago ito umalis patungo sa hospital.

“Kuya Darrel.”

“Sy, what happened?”

“Si Jeric…” ang pag-iyak ni Symon.

“Shhh. Sy.”

“Jeric…” ang patuloy na pag-iyak ni Symon bago siya nawalan ng malay at mangisay habang inaasikaso ng mga nurse at doctor.

“What’s happening?!!!” ang panic na sigaw ni Darrel habang hawak ng mahigpit ang kamay ni Symon.

—

Bago pa man dumating ang ambulansya para i-rescue sila ay nawawalan na ng pag-asa si Symon. Hirap na hirap na siya at halos parang sasabog na ang ulo niya sa sobrang pagkirot nito. Pero kailangan niyang maging malakas para sa mga kaibigan lalo na kay Jeric na namumutla na sa kanyang tabi.

“Coleen…” ang nanghihinang pagtawag ni Jeric sa kanyang girlfriend.

“Hang in there, alright Jeric?” ang sabi ni Coleen na halatang nanghihina na rin.

“Di ko na kaya.” ang sagot ni Jeric.

“No! You gotta do it. Para sa atin, Jeric.”

“I know. Pero… Coleen…” ang hirap na sabi ni Jeric bago pumikit.

“Jeric, stay awake.” Agad namang nagdilat ng mata si Jeric at tiningnan si Symon. Ngumiti ito sa kanya at bumulong ng “Thank you.”

“Coleen, I love you. Pag nakahanap ka… ng iba in the future… make sure na he’s… he’s better than… me. Make sure… na… mas gwapo… ha.”

“Jeric! Wag ka ngang ganyan.”

“Coleen, I love you. To the moon and back.” ang sabi ni Jeric.

Nagsimula nang umiyak si Coleen dahil hindi niya nakikita sina Jeric at Symon. Paulit-ulit ang pagtawag niya sa pangalan ni Jeric pero hindi na ito nag-respond.

“Sy…”

“Jeric, wag mo naman kaming iwan.” Inangat ni Jeric ang kanyang kamay. Agad na hinawakan iyon ni Symon nang mahigpit habang umiiyak. Pilit niyang tinatanggal sa isip niyang mawawala na ang kanyang kaibigan.

“I’m so happy na naging kaibigan kita. I’ll be watching over you. Pasabi na lang kay Gap. Pati kina Lex at Shane.”

“Jeric. Wag namang ganito.”

“Nilalamig na ako, Sy.  I don’t wanna die.”

“You’re not!” Narinig ni Symon ang sirena ng ambulansya at nanumbalik ang pag-asa sa kanya. Pero unti-unti nang nag-let go si Jeric sa pagkakahawak sa kanyang kamay.

“Je!! Jeric! No!!! Nandiyan na ‘yung ambulance! Please, wake up!!! Jeric!!!” ang sigaw ni Symon.

—

Mula sa emergency room ay kailangan nang humiwalay ni Darrel kay Symon para magamot na ito ng mga doctor. Sunud-sunod ang pagdating ng mga ambulansya kung saan isa-isang nilalabas ang mga kaibigan ni Symon.

Tahimik na umiiyak sa isang sulok si Darrel nang humahangos na dumating sina Gap at Shaun. Agad na lumapit si Darrel sa kanya.

“Si Symon?”

“He’s unconscious.” ang sagot ni Darrel.

“No!!!” ang pagwawala ni Gap sa hospital.

Kinailangan pang awatin at yakapin nina Shaun at Darrel si Gap dahil sa pag-apaw ng emosyon nito. Ilang minuto pa ang nakalipas nang dumating ang ina at mga kapatid ni Symon. Mabilis ding nakatunog ang media sa nangyari kay Symon kaya’t ang daming reporters at camera ang nasa labas ng hospital.

“I’ll stay here with you, JR.”

“No, you need to go.” ang sagot ni Gap kay Darrel.

“Please… wag mong lagyan ng kulay ‘yung nakita mo kanina.” ang sabi ni Darrel.

“Shut up, Kuya Darrel! Alam mo namang kapag ikaw na ang bumangga sa akin, sa amin ni Symon, basag agad ako eh. Bakit pa kailangan mangyari ang lahat nang ito ngayon?” ang pag-iyak ni Gap.

“Oh, my God.” ang bulong ni Shaun na nakaupo sa tabi ni Gap.

Iniluwa ng pinto sina James at Bryan na tumatakbong lumapit sa kanila. Animo’y multo si Shaun na hindi pinansin ng dalawa at tanging si Gap lang ang binigyan ng atensyon. Kakausapin na sana ni Shaun si Bry nang pigilan siya nito.

“Now’s not the time.” ang walang emosyon nitong sabi.

Lumipas ang ilang oras na tahimik lang ang apat sa waiting area. Dumating din ang mga pamilya ng kanilang mga kaibigan kaya’t naging abala rin sila sa pag-asikaso sa mga ito. Panay ang sulyap ni Shaun kay Bry. Ganon din si Darrel kay Gap.

“Doc, ano pong balita?” ang kalmadong tanong ni Grace sa doctor na lumapit sa kanila para magbigay ng update.

“There are complications, Mrs. Gonzales…” ang pagsisimula ng doctor.

“How come hindi pa rin kayo tapos?? Hindi pa ba gumigising si Symon? Come on! You’re doctors!!! Fix him up!” ang sigaw ni Gap.

“Gap, calm down.” ang pagpigil sa kanya ni Grace.

—

Nailipat na si Coleen sa isang private room. Nang mahimasmasan si Gap ay binisita niya ito at nakita niyang natutulog ito. Nakikipag-usap siya sa mga magulang nito nang marinig niya ang pagtawag ni Coleen sa kanyang pangalan.

“Gap? How’s everyone? Si Jeric? Si Sy? Sina Shane and Lexie?”

“Shhh, Coleen. You need to rest, okay?”

“Bakit walang nagsasabi sa akin kung ano nang nangyayari?!” ang pagsisimula niya sa pag-iyak.

“Everyone’s okay. Alright? Take some rest. Come on.”

“Where are they? I wanna see them.”

“You will. Pero for now, go back to sleep para magkaroon ka ng energy. Ok?” ang pagpapakalma ni Gap sa kaibigan.

“Okay. Thank you, Gap.”

“Sure.”

“Tell Jeric how much I love him.” ang pahabol ni Coleen bago pumikit.

“I will.” ang bulong ni Gap bago halikan si Coleen sa noo.

Lumabas siya ng room ni Coleen. Nakita niya si Shaun sa waiting area at umupo siya sa tabi nito. Wala roon sina James at Bryan pero sigurado siyang nasa hospital pa rin ang mga ito.

“Wala pa ring update ang doctors.” ang sabi ni Shaun kay Gap regarding Symon’s condition.

“Paano ko sasabihin kay Coleen… na wala na si Jeric?” ang naiiyak na sabi ni Gap.

“She needs to know.”

“I know. Pero paano? Paano rin kung hindi na kayanin ni Sy? Paano kung… Paano kung… iwan na ako ni Symon?”

Itutuloy. . . . . . . . . . .

rantstoriesetc.wordpress.com