Prelude to a Kiss (05)

by: Lui

07/09/08

Naiinis pa rin ako hanggang ngayon! Bakit kailangang maglandian sa harapan ko? Hindi ba nila nararamdamang nasasaktan ako?! Joke lang! Pero, PJ, naiinis ako sa kalandian ng bestfriend kong yun! Hay. Kung makahaplos sa braso ni Crush! E papaluin lang naman niya dahil sa lame, yes LAME talaga, na joke ni Crush! Kairita! Kalbuhin ko ‘yang si Trixie eh!

Maiba tayo, nagkakamabutihan na kami, I mean, nagiging close friends na kami ni Crush. Pero siyempre, hindi lang naman yung kaming dalawa (how I wish!). He started hanging out with my group tuwing recess. Tapos kapag lunch, doon siya sa original niyang friends. Tapos kapag dismissal, solo ko na siya. JOKE! Ang bilis ng takbo ng araw, isang buwan na lang, periodical exams na! Sorry, PJ, kung medyo madalang ako magsulat. Kasi naman, daig ko pa ang booking ng artista sa sobrang busy. Pero masaya naman ako. Enjoy naman lalo na nandyan siya. KILIG!!!

Dahil nga madalas na kaming magkakwentuhan ni Crush, nakikilala ko na talaga siya. Parang happy-go-lucky ang dating niya pero malalim din pala siya. Mas gusto niya ang mga seryosong usapan kaysa sa mga biruan. Pero siyempre, nagtanong ako sa kanya kung bakit doon sa barkada nila, parang puro gimik ang inaatupag nila. Nakikisama lang naman daw siya. Katulad ko, may pagka-home buddy din pala itong si Crush. Mahilig lang siyang maglaro ng basketball sa backyard nila.

And speaking of that freaking sport, kaninang recess nabilaukan ako kasi nalunok ko agad ‘yung kinakain kong brownies! Napakagaling din kasi nitong si Crush! Yayain ba naman akong maglaro ng basketball!!! Ano namang alam ko sa pagdi-dribble at pagshu-shoot ng bola?! Hindi ko nga maintindihan ‘yung larong iyon tapos yayayain niya ako! Ayoko kaya ng pinapawisan. Tapos magkakadikit pa kayo, edi parang ang awkward diba?! Naging honest naman ako sa kanya at sinabi kong hindi ako naglalaro nun. Tinanong niya ako kung ano daw ang sport ko. Sabi ko, piko. No joke! Tawa siya ng tawa. Pero syempre, binawi ko rin agad. Tiningnan ko lang kung paano siya magre-react. Isa iyon sa mga nakakatawang pag-uusap namin lalo na nung nag-piko siya sa corridor! Inasar ko siya ng inasar kasi alam niya. Sumakay naman siya at sinabi niyang naglaro rin daw siya ng 10-20 at patintero nung bata pa siya. Hay, PJ! Lalo yata akong nai-inlove. Wala siyang kaere-ere sa katawan. At mukhang wala siyang judgment sa mga tulad ko.

Balik tayo sa maarte kong bestfriend na si Trixie. Kahit na nakakainis ang ginagawa niyang panglalandi kay Crush, thankful ako sa kanya ngayong araw na ‘to dahil na-extend ang pagsama ni Crush sa amin. After dismissal, akala mo parang linta ‘tong babaeng ‘to kay Crush. Niyaya niya itong sumabay sa amin pauwi. Laking taka ko naman dito kay Trixie. Hindi kami parehas ng way pauwi. Mas mapapalayo kasi siya kung sasabay siya sa akin. Pero mukhang kina-career niya si Crush! Lalake lang si Crush at magandang babae si Trixie kaya naman ano pa nga ba ang sumunod na nangyari?

Napaka-perky ng kaibigan ko. Nasa gitna namin si Crush habang naglalakad papasok sa mall kung saan kami dadaan para makarating sa sakayan. Tahimik na lang ako at hinayaan ko na lang si Trixie na mag-enjoy sa attention ni Crush. Mabait akong kaibigan at alam kong wala akong laban sa kanya. Magkasundo agad ang dalawa. Habang ako medyo nababagot na. Pakiramdam ko ang layo ng nilalakad namin. Nang makalabas na kami sa kabilang dulo ng mall, nagpaalam na si Trixie at bumeso sa akin bago kay Crush. Abot yata hanggang batok ang ngiti niya nang maglapat ang cheeks nila ni Crush. Away na talaga ‘to!!! Hindi ko kayang gawin ‘yun kay Crush! Takot ko lang. Baka bigla akong sapakin. Tiningnan pa namin ni Crush si Trixie na tumawid papunta sa LRT station bago kami maglakad parehas papunta sa sakayan. This is my time to shine!!!

Pero ewan ko, natahimik ako. Ang tindi kasi ng selos na naramdaman ko. Hindi man lang makiramdam si Crush at lambingin ako. Hayyyy! Ang hirap magmahal nang ikaw lang. Ok, anyway!!! Siya ang nagsimula ng conversation namin. Isang tanong, isang sagot ang drama ngayon. Kilig to the balls, I mean, bones ako nang tinanong niya ako with those puppy eyes – “Okay ka lang ba?”. Siyempre, nagsinungaling ako at sinabi ko agad na “Oo.” Pero mabilis din iyong napalitan ng “Hindi” nang makita ko ang napakahabang pila sa terminal. Sinabi niya na sasamahan daw muna niya ako para makapagkwentuhan daw muna kami habang naghihintay. Nakakahiya! Pero alangan namang humindi ako diba??? Pero sa una, syempre, pa-demure. Tumanggi ako kasi nakakahiya naman talaga. Pero he insisted. Edi okay! Bawing-bawi naman. Ano ka ngayon, Trixie?! Ako pa rin ang nanalo. Bwahahahaha.

Pakiramdam ko lalagnatin ako sa sobrang kasiyahan. Bumili pa siya ng softdrinks para sa aming dalawa na nakalagay sa plastic at may straw. Hay! Hindi naman kahabaan ang pila sa terminal nila kaya okay lang daw na samahan niya muna ako. Bago pa ako sumakay ng FX, siya pa ang nag-thank you sa akin. Nang umandar na ang sasakyan, tinext ko agad siya at nagpasalamat din ako. Palubog na ang araw noon kaya naman sinabihan ko siyang mag-ingat at magtext pagkauwi. Ayun, PJ. Hanggang ngayon, magkatext pa rin kami.

Napapaisip ako, PJ. Hindi pa ako nagkakaroon ng intimate relationship ever. Pero ano kayang pakiramdam kung kami? Paano kaya kung parehas kami ng nararamdaman? Hay! Sana dumating ang araw na iyon. Pero natatakot akong magsabi sa kanya. Baka hindi niya ako matanggap. Pinagkakatiwalaan na niya ako.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

rantstoriesetc.blogspot.com